Nobela ni นัวร์เนีย

หลายปีต่อมา "ป๊าก้าบ~" เสียงเรียกเด็กชายผมสีน้ำตาลอ่อน เรียกความสนใจของเซนจากหน้าจอได้ป็นอย่างดี ลูกชายวัยสามขวบเดินเข้ามาภายในห้องทำงานที่ไม่ได้ล็อกประตูด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "ครับ ออสโลเรียกป๊าทำไมครับ" คนเป็นพ่อเดินเข้าไปอุ้มลูกชายมานั่งบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะหลุบตามองมือเล็กๆ ที่เปื้อนขนแมว "ไ

เปิดประตูพร้อมกับออกแรงดันแผ่นหลังสามีเข้าห้องเบาๆ ทั้งหมดอยู่ในสายตาของคนเป็นลูกน้อง ดีนส์มองใบหน้าหวานที่ดูไม่ทุกข์ร้อนที่สามีเจ็บป่วยด้วยความสงสัย ยิ่งรอยยิ้มมีพิรุธนั่นยิ่งทำให้เขาสงสัย “นายหญิงท้องหรือเปล่าครับ” แกร๊ก มือที่จับลูกบิดค้างไว้ชักมือกลับด้วยความตกใจ พริมโรสหันขวับมองมือขวาข

หนึ่งปีต่อมา เจ้าของร่างสูงนั่งทำงานภายในห้องทำงานหรูอย่างเคร่งเครียด เนื่องจากอยู่ในช่วงส่งเอกสารภาษีประจำปี ปกติงานพวกนี้เจ้านายของเขาจะเป็นคนตรวจสอบมันด้วยตนเอง แต่หลังจากกลับฮันนีมูนที่สแกนดิเนเวีย ทั้งคู่กลับเดินทางไปญี่ปุ่นต่อ งานของนายทั้งหมดที่เขาเป็นคนแบกรับคนเดียวตลอดหนึ่งเดือน จึงยังค

ใช้แก้มตัวเองถูไถกับคนตัวเล็ก จนคนถูกกระทำหัวเราะออกมาทั้งที่ใบหน้ายังมีคราบน้ำตา "ใจดีมาก ใส่ใจคนอื่น" เขาชมเปาะจากใจ "จริงเหรอ...ชมอีกสิ" "..." "นะ...ชมเตยอีก ชมอีกๆ" เขย่าท่อนแขนแข็งแรงรบเร้าอย่างเอาแต่ใจ ดีใจเพราะถูกเขาชม ปกติเธอไม่ค่อยถูกชมว่าใจดีกับใคร หากถูกชมว่ากวนประสาทเก่ง หรือเผ

ใบเตยในชุดเดรสน่ารักสมวัยนั่งอยู่หน้ากระจกให้เจ้าของห้องหวีผมให้ ผมยาวสลวยถูกหวีจนเงางาม ก่อนที่มือใหญ่จะบรรจงถักเปียให้คนตัวเล็กอย่างใจเย็น ชุดที่ใส่อยู่เขาก็ซื้อมาให้ ชุดชั้นในก็ด้วย ผมของเธอ เขาก็เปิดยูทูปดูไปด้วย หัดถักไปด้วยจนดูดีและเรียบร้อย “เตยทำเองก็ได้นะคะ” เงยหน้ามองสบตาคนที่ยืนอยู่

ดีนส์อุ้มกระเตงเธอมานั่งที่หน้ากระจก เปิดไฟในห้อง ก่อนจะเดินมาเปิดลิ้นชักหยิบสำลีกับน้ำยาลบเครื่องสำอางออกมาเทลงบนสำลี "ทำไมมีของแบบนี้คะ หรือว่าพาผู้หญิงมาค้างบ่อย" เคยได้ยินจากเพื่อนว่า ผู้ชายบางคนหลังจากผ่านการมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน เขาจะดูแลคู่นอนตนเองดุจเจ้าหญิงแทนการปลอบโยนความดิบเถื่อนบนเตี

วีนัสเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านกับสถาบันสอนศิลปะอยู่ร่วมสองสัปดาห์ และแล้ววันเปิดเรียนชั้นเกรด 12 ก็มาถึง โรงเรียนที่พ่อกับแม่ให้เธอไปเรียนอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก หากเดินเท้าก็ใช้เวลาไม่เกินยี่สิบนาที ในวันแรกของการเปิดเรียน เจสสิก้ากับวิลเลียมขับรถไปส่งเธอด้วยตนเองถึงหน้าประตู ด้วยสีผมที่แสนสะดุดตา กับรูปร่างที่ดูตัวเล็กกว่าใครเพื่อน อีกทั้งชุดที่ใส่ไปเรียนยังเป็นสไตล์น่ารักคล้ายตุ๊กตาโลลิต้า ทำให้เมื่อเดินเข้าไปในรั้วโรงเรียน เธอจึงกลายเป็นจุดสนใจของนักเรียนคนอื่นได้ไม่ยาก "วี!!" เสียงเรียกที่คุ้นหู ทำให้วีนัสรีบหันไปมองตามต้นเสียง เจย์เดนนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวกับเพื่อนของเขาอีกสามคนโบกมือเรียกให้เธอเดินเข้าไปหา เพื่อนของเจย์เดนเป็นหนุ่มยุโรป และสองสาวที่ดูสวยป็อบ ดูจากการแต่งตัวตามแฟชั่นค่อนไปทางเซ็กซี่นิดๆ นั้น "จะเข้าห้องเรียนเลยไหม" เขาถามเมื่อคนตัวเล็กเดินเข้ามาหา "อื้อ อยากเห็นห้องเรียนก่อน" เธอต้องการเวลาในการเตรียมใจเรียนในสภาพแวดล้อมใหม่ "เจย์ นายไม่คิดจะแนะนำให้พวกเรารู้จักหน่อยเหรอ" เส

Martin: ผู้หญิงหรือผู้ชาย? คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าเขาถามทำไม อาจจะเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะเจอผู้ชายประเภทคุกคามเธออีก Venus: ผู้ชายค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เขาน่ารักมาก คุยเก่ง ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับวี เธอรีบพิมพ์ตอบเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด แต่ข้อความที่ส่งไปกลับถูกอ่านเพียงอย่างเดียว มาร์ตินไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับมา Rrrrr "...!" เสียงเรียกเข้าที่แผดลั่น ทำเอามือถือแทบหล่นออกจากมือ ตั้งสติได้ก็รีบกดรับสายอย่างรวดเร็ว เมื่อหน้าจอแสดงผลว่าใครกำลังโทรเข้ามา "ค่ะ คุณมาร์ติน" กรอกเสียงรับสายออกไปอย่างติดประหม่า (เปิดกล้อง ปุ่มรูปวิดีโอ) เขาออกคำสั่งเสร็จสรรพ ทำเอาคนที่นอนหัวยุ่งอยู่บนเตียงต้องกระเด้งตัวขึ้นนั่ง หันมองซ้ายมองขวาว่าไม่ได้ทำห้องรก จึงกดปุ่มตามที่เขาบอก เธอเปิดกล้องก่อน เขาจึงเปิดตาม และนั่นทำให้วีนัสตกใจจนรีบเอามือตะครุบปากตัวเองไว้ เขาเปลือยท่อนบนอยู่ พื้นหลังเป็นห้องอะไรสักอย่างที่มีแต่ตู้เสื้อผ้ายาวเหยียด (เป็นอะไร อ้อ...)

คลาสวาดภาพเป็นเรื่องน่าสนุกกว่าที่วีนัสคิดเอาไว้มาก เธอกับเจย์เดนช่วยกันวาดรูปแล้วออกไปนำเสนอหน้าชั้นอย่างสนุกสนาน แม้แต่ปีเตอร์เองก็ชมว่าดอดไม้บนอวกาศของเธอเป็นความหมายที่ดีมาก ดิ้นรนให้เติบโต แม้สถานที่จะไม่เหมาะสม แต่ก็เบ่งบานได้ในที่สุด “วี เธอมีธุระต่อหรือเปล่า” เจย์เดนที่เดินลงลิฟท์มาด้วยกันถามขึ้น คนตัวเล็กส่ายหน้า วีนัสคิดว่าจะกลับไปรอพ่อกับแม่ที่บ้าน เพราะเจสสิก้าทิ้งกุญแจบ้านไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว “ไปกินข้าวเที่ยงกันไหม เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน” “ไปกินข้าวได้นะ แต่ไม่ต้องไปส่งวีหรอก บ้านวีอยู่ในหมู่บ้านนี่เอง” เธอบอกเพื่อนใหม่ยิ้มๆ “เจ๋งเลย ฉันก็อยู่หมู่บ้านนี้เหมือนกัน ฉันอยู่ตรอก 12 เธอล่ะ” เขาเดินนำไปที่รถเวสป้าสีส้มที่จอดอยู่หน้าสถาบัน คนตัวเล็กเงียบลงเมื่อถูกถามถึงตรอกทางเข้าบ้านตนเอง เธอเพิ่งมาอยู่ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ แล้วตอนที่ออกมาก็ไม่ได้ดูด้วยว่าอยู่ตรอกหมายเลขอะไร รู้เพียงว่ามีร้านไอศกรีมอยู่ทางเข้าแค่นั้น “อยู่ในตรอกร้านไอศกรีมน่ะ” “อ้อ! โอเค ฉันจะไปส่ง” เขารวบรัด จ

[Venus Talks] เช้าวันแรกของการอาศัยอยู่กับครอบครัวใหม่ที่เบอร์มิงแฮม ฉันตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อลงมาช่วยงานแม่ใหม่ ท่านจะได้ไม่หาว่าฉันนอนกินบ้านกินเมือง ถ้าถามว่าเช้าขนาดไหน ขอบอกว่าตีห้า - -; แล้วฉันก็ได้ความรู้เรื่องแรกในการใช้ชีวิต ว่าที่นี่เขาไม่ตื่นเช้าขนาดนั้น เจสสิก้ากับวิลเลียมทำงานที่โรงพยาบาลห่างจากบ้านยี่สิบนาที พวกเขาเลยไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าเหมือนคนกรุงเทพ ที่ต้องออกบ้านแต่เช้ามืดทุกวัน ตอนฉันเปิดประตูออกมาห้องมา ไฟด้านนอกดับสนิท ไม่มีใครตื่นเลยด้วยซ้ำ กระทั่งเจสสิก้าน่าจะได้ยินเสียงฉันเปิดประตู เธอ...แม่เลยถามฉันว่า ‘ตื่นขึ้นมาทำไม อยากได้อะไรหรือเปล่า’ พอฉันบอกว่าฉันตื่นมาช่วยงานตอนเช้า แม่เลยหัวเราะแล้วดันฉันกลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะบอกให้ฉันตื่นลงไปข้างล่างตอนแปดโมง ตื่นฟรีเลย - -; ฉันเปิดประตูลงไปด้านล่างอีกครั้งตอนแปดโมงเป๊ะ พอแม่เห็นหน้าฉันก็หันไปเล่าเรื่องเมื่อเช้ามืดให้พ่อฟัง จนท่านหัวเราะจนไข่ดาวแทบติดคอ “อยู่ที่นี่ทำตัวตามสบายนะ คิดซะว่ามาพักผ่อน” พ่อพูดกับฉันพร้อมก

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดยฝีมือของเจ้าของห้อง ห้องนอน สีขาวฟ้าเต็มไปด้วยตุ๊กตาหมีวางเรียงรายบนเตียง ให้ความรู้สึกห้องนอนของเด็กผู้หญิงจนมาเฟียอย่างเขาเห็นแล้วขนลุก "ทำไมทำหน้าแบบนั้นคะ" หันมาถามเมื่อเห็นเขายังยืนมองเตียงด้วยใบหน้าเหยเก "ฉันเป็นพวกไม่ถูกกับความน่ารัก" คำตอบของเขาเรียกเสียงหัวเราะของเธอออกมา ร่างบอบบางนั่งลงบนเตียงกว้างของตนเอง ก่อนจะจ้องมองไปที่ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล "เหมือนคุณเลย" เธอหยิบมันขึ้นมาชูใส่หน้าเขา จนคนถูกว่าเหมือนหมีขมวดคิ้ว "เหมือนตรงไหน" หมีขนหยิกสีน้ำตาลตัวนั้นไม่ได้มีส่วนใดเหมือนเขาแม้แต่น้อย คนตัวโตเดินมานั่งข้างเธอ ก่อนจะหยิบตุ๊กตาไปจากมือเล็ก "ไม่เหมือน" "เหมือนสิ ตัวนี้หน้าตาใจดีที่สุดในบรรดาทุกตัวเลย" เธอเถียงเขาหน้าซื่อ มิวายดึงตุ๊กตากลับมากอดตามเดิม "ชอบห้องนี้ไหม" เขาเปลี่ยนคำถามพร้อมกับมองไปรอบๆ "ชอบสิคะ น่ารักมาก ขอบคุณนะคะ" "ขอบคุณเจสสิก้ากับวิลเลียมด้วย" "ค่ะ" ใบหน้าเล็กพยักหน้ารับ หันไปนั่งแกว่งขาเล่นกับตุ๊

เขาให้เวลาเธอจัดการความรู้สึกตนเองสามวันเต็ม ร้องไห้ให้เต็มที่ เสียใจให้พอ ระหว่างนั้นมาร์ตินก็อยู่ด้วยตลอด เธอกับเขานอนเตียงเดียวกัน คนไม่ชอบนอนร่วมเตียงกับคนอื่นก็ลำบากพอตัว แต่การปล่อยให้เธอนอนหลับตา แล้วผวาร้องไห้คนเดียวเป็นเรื่องที่ทนไม่ได้ ในที่สุดวันเดินทางก็มาถึง เครื่องบินส่วนตัวจอดรอที่ท่าอากาศยานตั้งแต่เวลาสองทุ่ม แต่กำหนดการเดินทางคือตีสี่ตรง "ยังง่วงอยู่ไหม" มาร์ตินถามคนตัวเล็กหลังจากเครื่องเทคออฟได้ระยะหนึ่ง "ถ้าง่วงก็เข้าไปนอนข้างใน" ข้างในที่หมายถึง คือส่วนที่ถูกแยกไว้สำหรับทำป็นห้องนอน แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าวีนัสจะนอนได้หรือเปล่า "หนูไม่อยากนอนค่ะ ปวดหัว" เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์ เพราะเป็นการขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของเธอ ความกดอากาศบนเครื่องทำให้เธอปวดหัวในที่สุด "คีย์ เอายาแก้ปวดมา" ยาแก้ปวดถูกป้อนเข้าปากเล็ก ตามด้วยยื่นขวดน้ำดื่มให้ยกดื่มเอง มาเฟียหนุ่มอุ้มเด็กสาวย้ายที่นั่งมานั่งริมหน้าต่างอีกด้าน ให้เธอนั่งตักเอียงหน้าซบแผ่นอกแล้วมองออกไปด้านนอก มองทิวทัศน์จากบนเครื่อง เ

สองปีต่อมา “น้องริน!!” น้ำเสียงกัมปนาทของมารดาตะโกนลงมาจากระเบียงห้องแต่งตัวชั้นสอง เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังทำตัวลับๆ ล่อๆ ลำพังในสวนดอกไม้ของคุณแม่ ยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ ก่อนจะตามด้วยเสียงฝีเท้าหนักของบิดา คิม‍หันต์ช้อนตัวลูกสาวอุ้มเข้าเอว เมื่อกี้เขาเผลอโทรหาพนักงานทางญี่ปุ่นไม่ถึงครึ่งชั่ว

หลายเดือนต่อมา “แง้~!!!” เสียงร้องกระจองอแงแผดดังขึ้นกลางดึก ม่าน‍ฟ้าสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมๆ กับสามี มองหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาตีหนึ่งครึ่ง ขาเรียวก้าวลงจากเตียง เดินตรงไปที่เปลเด็กที่อยู่ไม่ไกล เปิดมุ้งคลุมเปลอุ้มตัวเล็กที่นอนร้องไห้จ้าแนบหน้าอก “น้องริน เป็นอะไรคะ” คุณแม่คนสวยอุ้มทารกน้อยวัยสี่เดื

พูดจบก็หยิบหมอนบนโซฟามาดันแผ่นหลังให้หญิงสาวนั่งได้สบายขึ้น คุณแม่ตัวเล็กเปิดแอพช็อปปิ้งออนไลน์ขึ้นมา ก่อนจะเลื่อนไปที่หน้าร้านเสื้อผ้าสำหรับทารกเกิดใหม่ที่ได้แหล่งมาจากยู่ยี่เพื่อนสนิท ระหว่างที่สายตากำลังจับจ้องไปที่หน้าจอไอแพดเลือกเสื้อผ้าสำหรับเด็ก ก็ได้ยินเสียงคิม‍หันต์ที่กลับไปประชุมต่ออยู่ใก

ภายหลังเสร็จสิ้นมื้อเย็น สามีหนุ่มก็อุ้มกระเตงภรรยาตัวเล็กกลับขึ้นห้อง แม้จะถูกเธอต่อต้านด้วยการดิ้นขลุกขลัก แต่เพียงแค่เขาขู่ว่าหากทำเธอหล่นแล้วเจ็บตัวทั้งแม่ทั้งลูกจะโทษเขาไม่ได้ ม่าน‍ฟ้าก็หยุดดิ้นทันที เอาแต่ทำหน้างอ กัดฟันกรอดๆ ใส่จนถึงตอนนี้ แน่นอนว่ากิจวัตรประจำวันที่เคยทำร่วมกัน อย่างเช่นกา

โต๊ะรับประทานอาหารสีขาวถูกยกมาตั้งริมสระน้ำข้างบ้าน เตาปิ้งย่างคลุ้งไปด้วยควันไฟจากฝีมือลูกชายคนเล็กของวรหิรัญ “ไอ้วสันต์ อย่าเผาบ้านกู” พี่ชายคนโตตะโกนบอกน้องเมื่อควันสีดำพุ่งลอยขึ้น จนเข้ามายังโซนหลังครัว คิม‍หันต์กำลังตัดขาและก้ามกุ้งเล็กๆ ที่ไม่สามารถทานเนื้อได้ออก ข้างๆ มีตะแกงใส่อาหารทะเลอย่

ส้มสายน้ำผึ้งสีสันสดใสแกะแยกกลีบถูกวางใส่จานรวมกับองุ่นไร้เมล็ด ถูกคนตัวเล็กถือเข้ามาในห้องนอน ม่าน‍ฟ้าเดินเลี่ยงเข้าไปดูคิม‍หันต์ที่กำลังสวมเสื้อยืดเป็นชิ้นสุดท้าย ผมเปียกชื้นบ่งบอกว่าเขาเพิ่งสระผมมา “ดีขึ้นไหมคะ” สีหน้าอิดโรยของเขาทำให้เธอเป็นห่วง เขาพยักหน้าส่งยิ้ม เดินถือผ้าขนหนูผืนเล็กเข้ามาห