Novels by นัวร์เนีย

กลิ่นสดชื่นจากน้ำหอมปรับอากาศภายในรถยนต์ทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายหลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายมา ดวงตากลมโตเหลือบมองหน้าจอ GPS ที่กำลังนำทางไปที่คอนโดมิเนียมหรูของตนเองอย่างแม่นยำ ทำให้เกิดความสงสัยขึ้นในใจ รู้จักที่อยู่เธอได้ยังไงกัน ใบหน้าสวยเงยหน้ามองชายในชุดสูทสีดำสนิททั้งตัวอย่างประหม่า ใบหน้าที่กำลังมองไปยังท้องถนนถูกปิดด้วยหน้ากากผ้าสีดำ ทำให้ไม่สามารถมองเห็นตั้งแต่ช่วงสันจมูกลงมา ยิ่งทำให้คาดคะเนอายุไม่ถูก นอกจากส่วนของหน้าผาก ดวงตาสีนิล และลำคอที่ไร้ริ้วรอย คนสวยยังแอบสำรวจส่วนมือที่กำลังกำพวงมาลัยนั้นก็สวมถุงมือหนังสีดำโผล่มาเพียงปลายนิ้วเรียวเท่านั้น ทำไมต้องใส่ถุงมือนะ... เซนเองก็มีรอยสักที่หลังมือ...เป็นไปได้ไหมนะว่าคนๆ นี้คือเซน ความคิดเรื่อยเปื่อยตีกันอยู่ในหัว รู้ตัวอีกทีรถก็ถูกจอดที่หน้าคอนโดหรูเสียแล้ว "ขะ...ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" ปลายนิ

@ห้างสรรพสินค้า ใกล้มหาวิทยาลัย สามสาวเดินออกจากโรงภาพยนตร์ในเวลาเกือบสองทุ่มครึ่ง หนังที่เลือกดูเป็นแนวแอคชั่นที่กินเวลากว่าสามชั่วโมง บรรยากาศยามห้างใกล้ปิดเงียบสงัด จนได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินบนส้นสูงของทั้งสาม ร้านค้าหลายเจ้าปิดร้านดึงประตูม้วนปิดร้านเรียบร้อย เมื่อมองจากชั้นหก ก็ไม่เห็นใครอื่นเลยนอกจากพนักงานขายตั๋วและพวกเธอ “แพงกลับก่อนนะ รถที่บ้านมารับแล้ว” เป็นเพื่อนสาวผู้เรียบร้อยที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้นก่อน “ฝั่งไหน ประตู A ไหม จะได้ไปรอด้วย” ใบเตยรีบถาม เนื่องจากคนขับรถส่งข้อความมาว่าให้ไปรอที่ประตูฝั่ง A “ใช่ ฝั่ง A” พะแพงพยักหน้าสำทับเป็นการยืนยันคำตอบตนเอง ขณะที่กดมือถือส่งข้อความคุยกับคนขับรถบ้านของเธอ “โรส แกเดินไปที่ลานจอดรถคนเดียวได้ใช่ไหม” “สบาย กล้องเป็นสิบ จับทางไหนก็เจอหน้าโจร ยกเว้นผีจะหลอก” คนตัวเล็กตอบให้เพื่อนคลายกังวล ก่อนจะเป็นคนแรกที่ก้าวเท้าเข้าไปด้านในลิฟท์โดยสาร เสียงรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วดังสะท้อนไปตามทางเดินลานจอดรถ รถยนต์หลายคันออกไปจากชั้นนี้หมดแล้ว กวาดตาดูบริเวณโดยรอบเหลือไม

ร่างอรชรในชุดนักศึกษารัดรูปเดินเข้ามาในห้องเรียน เพื่อรอคลาสที่จะเริ่มในอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีนี้ พริมโรสแม้จะดูเป็นสาวร้อนแรง เซ็กซี่ แต่ผลการเรียนไม่ตลอดสามปีไม่เคยหลุดจากเลขสี่ มันสมองระดับลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง กับแพทย์หญิงที่มีผลงานตีพิมพ์ในสหรัฐอเมริกาหลายฉบับ ไม่ทำให้ไอคิวด้อยคุณภาพ แต่พริมโรสไม่ชอบเรื่องการแพทย์ ลูกสาวคนเดียวของตระกูลกลัวเข็มและเลือดขั้นวิกฤต ผลกรรมเลยตกอยู่ที่พี่ชายอีกคนที่รับช่วงโรงพยาบาลแทน ส่วนเธอก็หันมาเรียนบริหาร อย่างน้อยก็อาจจะเป็นประโยชน์ด้านการจัดการบุคคลากรในโรงพยาบาล "แหมๆ เดินหน้าตาระริกระรี้มาแต่ไกล แกกลัวเขาไม่รู้เหรอว่าเมื่อคืนมีความสุขขนาดไหน" เสียงแหลมๆ ของใบเตยดังขึ้นเมื่อคนตัวเล็กนั่งลงข้างๆ "สาระแน" จิกด่าเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก "เหอะ ไม่เจอกันให้มันจบๆ จะเปิดกล้องติ้วเพื่อ?" ใบเตยส่ายหน้าใส่เธออย่างไม่เข้าใจ คำพูดหยาบคายออกมาจากคนตัวเล็กผิวขาว ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาตาหวาน "ฉันจะฟ้องคุณชายพ่อแก ว่าแกพูดคำหยาบ" คนตัวเล็กพูดอย่างเป็นต่อ ก่

เรือนกายบางนอนแผ่หราอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ มือข้างหนึ่งยกขึ้นบีบเค้นหน้าอกใหญ่ไร้อาภรณ์ปกปิดของตนเองหนักหน่วง อ้าปากครางกระเส่าเสียงหวานออกมา เมื่อนิ้วชี้เรียวระรัวเขี่ยสะกิดปลายถันชูชันจนแข็งเป็นไต ไม่สนใจว่าจะถูกสายตาคมคายของใครบางคนจับจ้องอยู่ ไม่สิ...จะพูดให้ถูกก็ต้อง ยิ่งมอง...ยิ่งดี "อ๊า...สะ...เสียว อ๊ะ" มืออีกข้างโน้มลงต่ำไปใต้สะดือ บดขยี้ปุ่มกระสันด้วยอาการร่านรักจนชายหนุ่มจ้องมองที่ส่วนสงวนนั้นไม่ละสายตา "อ้าขาอีก..." คำสั่งที่เปล่งออกมาจากเสียงทุ้ม ทำให้เรียวขาสวยอ้ากางออก โดยมีเพียงปลายเท้าเปลือยเปล่ายันที่นอนเอาไว้ "สะ...ใส่เลยได้ไหมคะ" เรียวลิ้นแดงแลบเลียริมฝีปากเคลือบลิปสติกราคาแพงของตนเอง ยิ่งมองเห็นร่องกุหลาบปิดสนิทกำลังค่อยแย้มออกยิ่งสร้างความรัญจวนใจให้ไม่หยุด "อ๊า!" กระตุกตัว ส่งเสียงครางออกมาเมื่อปลายนิ้วชี้ถูกสอดเข้ามาในร่องสวาทคับแน่น มันหมุนควงอยู่ในร่องสวาทจนต้องปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาจนไหลย้อนหยดใส่ผ้าปูสีเข้ม "วันนี้น้ำเยอะจังนะ" น้ำเสียงแหบพร่าพูดเมื่อเห็นน้ำหว