Se connecterอลันดันร่างเล็กให้ขยับไปใกล้เตียงนุ่มขนาดใหญ่และโน้มกายลากมือเล็กด้วยมือข้างที่ว่างให้วางค้ำบนเตียงทั้งสองข้าง ตอนนี้จึงทำให้ร่างเล็กก้มโน้มไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วที่มาพร้อมเสียงครางของคนทั้งสองเมื่ออลันจัดการให้แท่งร้อนนั้นหายเข้ากายสาวในคราวเดียวอย่างรวดเร็วโดยผ่านกลีบดอกกุหลาบงามที่ชุมฉ่ำไป...
"อ้าร์ส...อ้าร์ส.../...โอ้ว...โอ้ว..." เสียงครางยังดังอย่างต่อเนื่อง เมื่อสะโพกสอบขยับและจังหวะเร็วขึ้นเรื่อย จนฝ่ามือเล็กทั้งสองเกร็งรับแรงกระแทกที่มีแต่มากขึ้นเรื่อยๆ...มือหนาของผู้กระทำจับแน่นที่สะโพกเล็กอย่างต้องการช่วยประคองเรือนร่างนี้ให้ยืนอยู่ต่อไปได้ เมื่ออลันเร่งจังหวะถี่เร็วขึ้นเมื่อสายตาหันไปมองนาฬิกาเรือนเล็กที่แสดงเวลาว่าเขาทั้งสองเหลือเวลาอีกไม่มาก
หนูมุกกำลังจะทำอะไรกับเขา...นับวันอลันไม่สามารถควบคุมความต้องการของร่างกายที่ต้องการเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และเวลาที่อยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่ยิ่งทำให้อลันต้องการความสัมพันธ์ที่ดิบเถื่อนมากขึ้นเ
'แผนสร้างสื่อ...' เติ้ลมาพบกับคนที่มีหน้าที่ไปส่งห่อเสบียงให้กับอลันตามกำหนดเวลาที่ถูกกำหนดไว้ทุกๆ เจ็ดวัน เติ้ลส่งของที่ถูกห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ประจำท้องถิ่นที่ระบุวันที่เมื่อสัปดาห์ก่อนโดยมีเพียงฉบับเดียวที่ถูกตีพิมพ์ ที่มีภาพเพื่อนสาวกับนายโรมที่กำลังเดินชมสวนกล้วยไม้,นั่งดื่มกาแฟ,และภาพที่ทั้งสองอยู่บนบันไดเลื่อนซึ่งภาพพวกนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ที่อดัมส่งคนคอยแอบติดตามและเก็บภาพหลังจากวันที่เขาได้รับแจ้งจากนายเติ้ล อดัมที่ได้รับแจ้งจากเติ้ลว่าส่งมอบ 'สื่อ' เรียบร้อยแล้ว ใบหน้าที่นัยน์ตามรกตนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา "พี่บลู!..." น้ำฟ้าที่คาดคั้นถามอดัมว่ากำลังจะทำอะไร จนได้รายละเอียดแผนการณ์ของอดัมมาทั้งหมด "ทำแบบนี้!...มันไม่ต่างกับว่าพี่บลูกำลังใส่ความคุณมุกนะคะ..." "ใส่ความ?...
" สวัสดีครับเติ้ล...ขอบคุณมากที่นายไม่เสื่อมศรัทธาในตัวฉัน ฉันได้รับข้อความจากนายตลอดเวลา แต่ตอนนั้นฉันยังไม่เข้มแข็งพอที่จะตอบกลับนาย เวลาหลายเดือนที่ผ่านมา พวกเราต่างต้องการเวลาเพื่อเยียวยาให้กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง...ตอนนี้นายไม่ต้องกังวลฉันค้นพบตัวเองแล้วว่าอะไรที่เหมาะกับฉัน...ฉันได้เลือกเส้นทางการดำเนินชีวิตแล้ว...เส้นทางนี้จะให้ฉันสามารถชดเชยความเลวร้ายที่น้าเนธานได้ทำไว้กับทุกคนที่เกี่ยวข้อง...โดยเฉพาะคุณอลันและคุณมุก และเมลล์ฉบับสองสามเดือนหลังนี้ที่คุณมุกกลับมาดำเนินชีวิตของเธอได้อีกครั้ง...บอกได้เลยว่าเป็นแรงผลักดันให้ฉันยืนหยัดและต่อสู้กับความเสียใจในจิตใจฉันได้เป็นอย่างดี และฉันหวังว่าจะได้รับข่าวจากนายว่าคุณอลันและคุณมุกทั้งสองสามารถก้าวข้ามจุดนี้ไปได้ และกลับมาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์อีกครั้ง....แมท..." เติ้ลปิดเมลล์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มันเป็น
"แกรีบเคลียร์งานเลย...และออกไปกับฉัน..." "ไปไหนว๊ะ?" "ไปทำหน้าที่คู่ค้าที่ดีสิว๊ะ" "คู่ค้าอะไรของแกว๊ะ..." "ไปเยี่ยมคุณเอกวุฒิพ่อคุณมุกไง แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่าตอนนี้คุณ เอกวุฒิไม่ค่อยสบาย...ในฐานะคู่ค้าเราควรมีมิตรไมตรีกับลูกค้ามั้ยว๊ะ" "นี้อย่าบอกนะ! ว่าแกจะไปแนะนำตัวกับคุณเอกวุฒิ...เดี๋ยวนะขอถามก่อน...ตลอดสองเดือนมาเนี่ย! ที่แกเทียวไปเทียวมา คุณมุกไปกินข้าวกับแกสักมื้อเหรอยัง?..." คำถามที่จี้ตรงจุดทำให้โรมหันไปมองหน้าเพื่อน "ได้แค่กาแฟช่วงบ่าย..." ทัศมนหัวเราะออกมากับคำตอบของเพื่อน&nb
"แต่นายดูแปลกๆ นะ..." "ไปเถอะ!...ไม่มีอะไร..." โรมตัดบทและเดินไปทิศทางที่หนูมุกเดินไปก่อนล่วงหน้า โรมชายหนุ่มที่ดูธรรมดาแต่แท้จริงแล้วเขาเป็นเจ้าของห้างฯ แห่งนี้ที่มีสาขามากมายในประเทศไทยจะว่าเป็นของเขาทีเดียวก็ไม่ได้ แต่โรมเป็นทายาทรุ่นที่สามของครอบครัวที่รับช่วงกิจการมาจากบิดาที่ขอวางมือและย้ายตัวเองมาอาศัยอยู่ที่ภูเก็ตที่เป็นบ้านเกิด และวันนี้โรมก็มาเยี่ยมบุพการีทั้งสอง และเนื่องด้วยที่นี่ ทัศ หรือ ทัศมน เป็นผู้ดูแลจึงชวนเขามางานเปิดร้านใหม่ของเครื่องประดับที่ผลิตและออกแบบจากไข่มุขที่เจ้าของมีฟาร์มเลี้ยงอยู่ที่นี่ "สวัสดีครับคุณทัศมน..." ผู้จัดการร้านประจำสาขากล่าวทักทายผู้ที่พึ่งมาใหม่อย่างสนิทสนมเพราะทั้งสองรู้จักเป็นอย่างดีและสายตาหันไปเห็นผู้ที่ร่วมเดินทางมาด้วย "...และท่านนี้คือ..." "ผมโรมเป็นเพื่อนของทัศมนครับ" โรมแย่งตอบก่อนที่เพื่อนจะบอกว่าเขาคือเจ้าของห
ภาพที่เริ่มต้นเหตุการณ์ร้ายที่ยังคงตรึงตราตรึงใจอย่างที่อลันต้องการกำจัดมันออกไปเหลือเกิน และอยากคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง "อ๊วก..../...ไม่นะ!!!!..." เมื่อหนูมุกอาการแพ้เกิดขึ้น ทำให้เธออาเจียนออกมาพร้อมกับที่เนธานผละและกระชากลากหนูมุกออกให้พ้นจากตัวเอง อลันที่เห็นแบบนั้นรีบพุ่งตัวเข้าหาหนูมุกที่กระเด็นไปยังทางลาดของบันได อลันยื่นสุดแขนกับที่หนูมุกยื่นแขนออกมาสุดแขนเช่นกัน "ไม่มมมมมม.!!!!!!!..." อลันร้องเสียงดังออกมา เมื่อเขาและหนูมุกสัมผัสกันส่วนปลายนิ้วของกันและกันได้เท่านั้น โดยที่มือที่ใหญ่กว่าไม่สามารถยื้อข้อมือเล็กที่ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ และภาพร่างบางหงายท้องและกลิ้นลงไปกับทางลงบันได โดยที่อลันและแมทที่อยู่ใกล้แต่แมทถูกขวางโดยเนธาน ทุกคนมองหนูมุกที่กลิ้งตกบันได ด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมาก "หนูมุก...ได้ยินพี่มั้ย...หนูมุกลืมตาสิที่รัก...อ๊ะ!..
นายเติ้ลที่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างเพื่อนสาว... "มุก...ฉันคิดถึงแกว๊ะ" เติ้ลเอ่ยออกมาโดยที่สายตามองไปข้างหน้า ตามสายตาเพื่อนสาวที่นั่งนิ่งๆ มองอยู่ก่อนหน้านี้ ที่เหมือนจะมองนกเอี้ยงที่บินมาเกาะกิ่งไม้สองสามตัวตรงหน้า "ถ้าเลือกได้ฉันอยากให้แกลุกขึ้นมาร้องไห้...โวยวายยังดีเสียกว่าที่แกเงียบมาโดยตลอด...สี่เดือนแล้วนะ...ฉันรู้ว่าแกเป็นคนเข้มแข็ง แต่ในบางเรื่อง...การร้องไห้มันดีกว่าว๊ะ...ขอให้แกจำไว้นะเว้ย!!...ว่าเพื่อนคนนี้รอแกเสมอ...ให้ต้องรออีกนานแค่ไหนฉันก็จะรอแกกลับมา...สนามเจ้าความเร็วรอแกอยู่นะ..." 'สนามเจ้าความเร็ว' เป็นสนามแข่งรถที่หนูมุกมักจะเอ่ย เวลาที่ชวนเพื่อนๆ ไปขับรถกัน "แก... 'สนามเจ้าความเร็ว'...กันมั้ย" ... ไปแข่งรถกันมั้ย...นั่นเอง นายเติ้ลเอ่ยลาเพื่อนและเดินออกจากตรงนั้น แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป เมื่อหนูมุกหันมองตามร่างเพื่อนที่เดินจากไป "เติ้ล..." เสียงเรียกที่แผ่วเบา ถึงจะไม่ทำให้เจ้าของชื่อหันหลังกลับมาตามเสียงเรียกเพราะไม่ได







