Semua Bab ลูกไม้มาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

"คุณแม่ขา...หนูมุกอยากเข้าห้องน้ำ" หญิงสาววัย 17 เอ่ยกับมารดาของตนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ไม่ทันที่แม่ของหนูมุกจะได้พูดอะไร "เดี๋ยวพี่พาไป" อลันเป็นฝ่ายพูดมาซะก่อนด้วยภาษาไทย ซึ่งอลันจะใช้ภาษาไทยกับพ่อแม่ทูนหัวและหนูมุก รวมถึงแม่เขาเองด้วยคือคุณแม่หนูนาเท่านั้น และจะมีเป็นครั้งคราวกับน้องชายของเขาคืออดัม เพราะทั้งเขาและอดัมสามารถใช้ภาษาไทยสื่อสารได้แต่อาจจะไม่คล่องแคล่วและเข้าใจในเรื่องของการใช้สำนวนไทยก็เขาและอดัมเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกันที่ใช้ชีวิตส่วนใหญ่ฝั่งยุโรปจึงถนัดการใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกันมากกว่าระหว่างสองพี่น้อง อลันยืนรอหนูมุกอยู่เยื้องๆ หน้าห้องน้ำหญิง หลังจากที่เขาออกมาจากห้องน้ำชาย แต่เลยจากเขาไปก็จะมีบอดิการ์ดตามมาด้วยอีกสองคนและยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ในขณะที่อลันยืนและล้วงมือไว้ในกระเป๋ากางเกงอยู่นั้น... "Hi….ที่รัก" ซาบีน่าเพื่อนท้องชนกันเป็นครั้งคราวของเขา โผเข้าหาเขา จากทางออกห้องน้ำอย่างดีใจและเซอร์ไพรส์จนเข้าทำการประกบปากอลันทันที แบบที่อลันไม่ทันตั้งตัวเลยจริงๆ อลันถูกซาลีน่าจูบอย่างดูดดื่มและสองมือของเธอโอบรอบคออลันไว้อย่างคนเป

แต่เมื่อหนูมุกปิดเทอมทุกครั้งก็จะเป็นฝ่ายบินมาหาเขาที่อังกฤษ เพราะเขาไม่มีเวลากลับเมืองไทยเพราะเขาต้องเรียนและศึกษาการทำงานทันทีตั้งแต่อายุสิบห้าและเมื่อเธอบินมาหาเขาก็ต้องนอนห้องเดียวกันตลอดและจะตามติดเขาไปทุกที่ "หนูมุก...รู้นะว่ายังไม่หลับ" "………" เงียบไม่มีการตอบรับใดๆ จากหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆ "แน่ใจนะ...ว่าไม่อยากคุย" "………" เงียบตามเคย แม้แต่การหายใจยังไม่มีการแสดงให้เห็น "งั้นพี่ถือว่า...หนูมุกไม่มีปัญหา...กลับประเทศไทยตามกำหนดเดิม" "ไม่!" หนูมุกลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาทางอลันที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ข้างๆ "แล้วเป็นอะไร?" อลันถามออกไปทำเป็นทองไม่รู้ร้อนพร้อมนอนลงเอาแขนหนุนศรีษะเพราะเขาสบายใจขึ้นมาแล้ว เพียงแค่หนูมุกยอมพูดและหันมามองเขาอีกครั้ง ให้เธอโวยวายยังดีเสียกว่าทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตน "หนูมุก...ไม่ชอบให้พี่อลันจูบผู้หญิงคนอื่น" หญิงสาววัยสิบเจ็ดพูดออกไปตามความรู้สึกที่แท้จริง "พี่ไม่ได้จูบ" อลันตอบแบบหน้าตาเฉย ก็เขาไม่ได้จูบซาบีน่าจริงๆ "พี่อลัน!..." หนูมุกตะ

"แล้วหนูมุกละครับ?" อลันถามไปอย่างนั้น แต่เมื่อกี้นี้เขาเห็นเธอตั้งแต่รถเลี้ยวเข้ามาแล้วว่าเธอยืนอยู่หน้าบ้าน แว็บแรกเขาดีใจคิดว่าเธอออกมายืนรอรับเขา แต่แล้วจู่ๆ เธอก็วิ่งกลับเข้าบ้านไปทันที เฮ้ย! "สงสัยจะลืมของเห็นบอกว่ามีธุระสำคัญต้องออกไปข้างนอก...วิ่งขึ้นห้องไปแล้ว" เอกวุฒิเลือกที่จะตอบและให้อีกเหตุผลอื่นไป แต่ทั้งสองต่างก็เข้าใจในการกระทำของหนูมุกดี อลันขมวดคิ้วทันทีและขอตัวไปหาต้นเหตุของการมาเมืองไทยครั้งนี้ แกร๊ก...แกร๊ก หนูมุกหันไปมองตามเสียงลูกบิดประตูทันที และไม่ทันที่เธอจะวิ่งไปยับยั้งประตูก็ถูกผลักเข้ามา พร้อมกับที่อลันเดินผ่านประตูเข้ามาและปิดประตูลงพร้อมกับยืนขวางประตูด้วยรอยยิ้ม และโชว์พวงกุญแจที่เกี่ยวไว้กับนิ้วและควงเล่นอย่างท้าทายหญิงสาวตรงหน้า อลันคาดไว้อยู่แล้วว่าหนูมุกต้องล็อคห้องจึงแวะไปหยิบกุญแจก่อน หนูมุกมองภาพนั้นอย่างไม่ชอบใจแต่ก็ไม่โวยวายอะไร อลันจ้องตาเธอและไล่ลงมาที่จมูกปากและรูปร่างที่สมส่วนเอวคอดสะโพกกลมงอน ขาเล็กเรียวยาวภายใต้กางเกงยีนส์สีซีดเข้ารูปนั้น สามปีแล้วที่เขาไม่ได้เจอและได้ยินเสียงเธอแบบตรงๆ มีแต่ภาพแอบถ่าย

หนูมุกยกสองแขนโอบรอบคอแกร่งเรียนรู้รองรับการจูบครั้งที่สองของชายคนเดิม เด็กสาวที่ตกไปในหลุมความรู้สึกที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าคืออะไรจังหวะการเต้นของหัวใจของหนูมุกเต้นถี่เร็วจนทำให้เธอหายใจไม่ทัน อลันค่อยๆ ถอนจูบอ่อนโยนนั้นย้ายมาสูดดมจุมพิตแผ่วเบาที่ลำคอเรียวแทน "มุก...อืม!...อ้าร์ส..." หนูมุกรับรู้ถึงความรู้สึกใหม่ประสบการณ์ใหม่อีกอย่างที่อลันได้ส่งมอบให้กับเธอจนต้องร้องครางออกมาอย่างลืมตัว "...มุก...ต้องไป...แล้ว..." เธอพยายามร้องเตือนตัวเองมากกว่าจะเตือนเขา อลันหอบหายใจอย่างกักเก็บความรู้สึกที่ได้ปะทุออกมาแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้วสินะ อลันคิดในใจ แต่นับจากวันนี้ไปเขาจะเดินหน้าแบบนนสต๊อป อลันจึงค่อยๆ ขยับตัวออกจากเธอย้ายตัวเองไปนอนหงายอยู่ข้างๆ แต่ไม่ยอมลืมตาต้องทำแบบนี้เท่านั้นเขาถึงจะปล่อยให้หนูมุกให้ออกไปได้ "ครับ...พี่ขอพักที่ห้องนี้แล้วกัน" อลันพูดแบบมีนัยยะและยังไม่ลืมตาและไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอเพื่อแสดงให้หนูมุกรับรู้ว่าเขาต้องการนอนหลับพักผ่อนจริง หนูมุกลุกขึ้นนั่งและแอบมองเห็นเขานอนนิ่งๆ โอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของเธออย่างง่ายได้ แต่ทำไมตัว

"เฮ้...รถใครนะ?...คุณพ่อคุณแม่มีแขกเหรอ?" อมิตาบ่นพึมพำเมื่อพึ่งกลับบ้านก็ค่ำมากแล้ว เพราะวันนี้พวกเขาทั้งสามคนพอหาอะไรกินกันเสร็จสรรพก็ชวนกันดูหนังต่อเป็นการเที่ยวเลี้ยงส่งปิ่นมุกที่จะต้องเดินทางไปอังกฤษ อมิตาไม่ได้รู้จักพี่อลันของหนูมุกเป็นการส่วนตัว แต่ที่พอรู้เพราะว่าทุกปิดเทอมปิ่นมุกมักจะบินไปอังกฤษทุกครั้ง "อุ้ย!..." ปิ่นมุกร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเธอถูกชนจนเกือบล้ม ถ้าต้นเหตุจับเธอไว้ไม่ทันและดึงเธอเข้าหาอกแกร่งแข็งแรงนั้น ในขณะที่อมิตาและปิ่นมุกกำลังเดินเข้าบ้าน "พี่ลีโอ" อมิตาร้องเรียกเสียงดังกว่าปกติ เป็นการดึงสติของลีโอที่กำลังประคองจ้องตาหญิงสาวในอ้อมแขน เพราะเธอช่างมีใบหน้าที่หวานดวงตาคมโตผิวแก้มขาวอมชมพู จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางน่ารักสีชมพู "เอ่อ...ขอโทษครับ" ลีโอกล่าวขอโทษเป็นภาษาไทยที่ชัดเจนขัดกับใบหน้ารูปร่างเพราะลีโอเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน-อิตาเลี่ยน "ไม่...เป็นไรค่ะ" หนูมุกกล่าวและกลับมายืนอย่างมั่นคงด้วยขาของตัวเอง และมองชายตรงหน้าที่เกือบเป็นสาเหตุให้เธอบาดเจ็บจากการล้มไปแล้ว "พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร