EP : 11 สมควรตาย กล้าไหม?

บทที่ 11 

หลังจากที่ลุงกลับออกไปสายตาของเขากวาดมองจ้องเธอและปล่อยมือออกจากผมของเธอ การกระทำของเขายิ่งรุนแรงขึ้นและน่ากลัว แต่อันนาไม่มีอะไรที่จะเสียไปมากกว่านี้เเล้ว เธอทั้งเจ็บทั้งอยากตายอยากหลุดพ้นจากเวรกรรมนี้สักที 

"หมอสั่งไว้ว่าให้กินข้าว" มือหนาคว้าหยิบถ้วยข้าวต้มจับช้อนและตักข้าวต้มนั้นไปจ่อที่ปากของอันนา แต่เธอไม่อ้าปากมีเพียงแต่น้ำตาที่ไหลเอ่อล้นจับจ้องมองชายใจร้ายตรงหน้าทั้งโกรธและเกลียดจนอยากจะจับถ้วยข้าวต้มในมือของเขาสาดใส่หน้าเขาด้วยซ้ำ

"กูบอกให้อ้าปาก ปากมันอ้าออกยากมากหรือไงอยากตายใช่ไหม" เขาวางถ้วยข้าวต้มลงและจับปลายคางของเธอบีบเพื่อที่ให้อ้าปากและทันใดนั้นช้อนข้าวต้มยัดเข้าไปในปากน้อยเรือนร่างบางสะดุ้งเพราะข้าวต้มยังร้อนอยู่ เธอคายออกหลังจากที่เขาวางช้อนเพียงไม่นาน

คนใจร้ายคิดว่าเธอนั้นพ่นข้าวทิ้งทำท่าทียกมือจะตบแต่หยุดชะงักเพราะไม่กล้าที่จะทำเธอใบหน้าน้อยเอียงหน้าหนีในใจคิดว่าตนเองนั้นจะโดนตบไปแล้วแต่พอลืมตาขึ้นหันกลับไปมองฝ่ามือยังยกค้างไว้อยู่บนอากาศ

"กูให้เวลากินข้าว 10 นาที ถ้ายังกินไม่หมดถ้วย เตรียมแก้ผ้าแล้วอ้าขาได้เลย" เขาวางถ้วยข้าวลงเสียงดังตรงช่วงหัวเตียงและหันหลังเดินออกไปด้วยอารมณ์โมโหแถมยังทิ้งท้ายด้วยคำขู่ ถ้ากลับเข้ามาในครั้งนี้เธอยังไม่ยอมกินข้าวเขาคงจัดการเธออย่างที่พูด

เมื่อเดินออกมาด้านนอกเหมราชคว้าหยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาดูดเพื่อระบายความเครียด

"ทำไมกูถึงไม่มีความสุข" ในขณะที่นั่งอยู่เพียงคนเดียวเหมราชกุมมือเข้าหากันและก้มหน้าลงทำไมเขาถึงไม่มีความสุขกับการแก้แค้นให้น้องสาว

ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามานั่งข้างๆ ของเจ้านายตัวเอง

"ที่ไม่มีความสุขในการแก้แค้นคือนายกำลังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่" เหมราชหันรีบหันหน้าไปมองหน้าลูกน้องหลังจากที่พูดจบประโยคอย่างไว

"มึงจำเอาไว้เลยนะ ว่ากูไม่มีวันรักผู้หญิงฆาตกรคนนั้น ไม่มีวันที่กูจะรักผู้หญิงที่ฆ่าน้องสาวของตัวเองไม่มีวันจำเอาไว้ ว่าไม่มีวันกูเกลียดเธอ" 

เหมราชลุกขึ้นด้วยความหัวเสียถึงกำหนดเวลาที่ตนเองจะเข้าไปดูว่าอันนากินข้าวหรือเปล่าเขาจึงผลักประตูเข้ามา

เมื่อเปิดประตูเข้ามายังเห็นถ้วยข้าวอยู่ที่เดิมและอันนานั้นนอนลงเธอไม่อยากกินอะไรพร้อมทั้งกำลังดื้อรั้นใส่คนใจร้าย เรือนร่างหนาพุ่งตรงเข้ามาหาถ้วยข้าวหยิบขึ้นและทุ่มลงที่พื้นจนถ้วยแตกกระจายข้าวต้มเปรอะเปื้อนไปทั่ว 

"คิดว่าตัวเองเก่งเหรอ คิดว่าจะเรียกร้องความสนใจจากฉันได้หรือยังไง ได้ในเมื่อไม่กินคนอย่างฉันไม่เคยพูดขู่" ร่างบางถูกจับแขนกระชากลงมาจากเตียงเธอถูกเหวี่ยงไปยังโซฟาด้านข้าง 

"ฉันจะตายอยู่แล้วคุณยังจะข่มขืนฉันก็เชิญ! ฉันจะได้กลั้นใจตายไปเลย" สายตาคู่น้อยแดงก่ำจับจ้องมองด้วยความเกลียดในเมื่อเขาต้องการที่จะทำร้ายตัวเธอ เธอก็ต้องการที่จะตายเพื่อชดใช้ให้เขาให้มันจบๆ กันไป

เขาไม่สนใจในคำพูดที่ขู่ว่าตัวเองจะได้ตายๆ ไป เรือนร่างหนาพุ่งตัวเข้ามาจับแขนของเธอกดลงบนโซฟาและใบหน้าซุกไซ้เข้าซอกคอทั้งซ้ายและขวา 

เขาใช้ความรุนแรงกับเธอจนกระทั่งประตูเปิดเข้าไปโดยที่มีการไม่เคาะก่อน

เมื่อเหมราชเงยหน้าขึ้นมองกลับเป็นเพื่อนสนิทตนเองที่คลาสผลักประตูเข้ามาต่อให้หัวเสียก็ไม่กล้าที่จะโวยวายใส่ เขาดีดตนเองออกจากเธอแล้วลุกขึ้นยืน 

มือน้อยทั้งสองข้างจัดแจงเสื้อผ้าชุดโรงพยาบาลปิดหน้าอกเอาไว้ 

"เธอจะตายขนาดนี้แล้วมึงยังทำเธอลงอีกเหรอ ถ้าตั้งใจจะฆ่าก็ฆ่าไปเลยอย่าไปทรมานให้มันเป็นเวรกรรม" คลาสถึงแม้ว่าจะโกรธเกลียดอันนาและครอบครัวของเธอแต่ก็ไม่อยากให้เพื่อนทรมานใคร

"แล้วในสิ่งที่มันทำกับน้องกูล่ะ" 

"ก็บอกแล้วไงว่า ถ้าโกรธเกลียดมากก็ฆ่าเธอทิ้งไปเลยทุกอย่างมันจะได้จบจะเอามาทรมานทำไมไม่ใช่ว่าไม่ทำ ทำมาตั้งหลายครั้งแล้ว"

เหมราชเดินตรงมาหาเพื่อนสนิทตนเองและจับแขนเดินออกมาจากห้องอยากคุยอะไรบางอย่างกับเพื่อนโดยที่ไม่ให้อันนาได้ยิน 

หลังจากที่ทั้งสองคนออกไปเรือนร่างบางพยุงตนเองนั่งอยู่บนโซฟามือน้อยทั้งสองลูบเข้าใบหน้าด้วยความเจ็บปวดหลังมือของเธอเต็มไปด้วยเลือดเพราะสายน้ำเกลือถูกกระชากออก 

"เมื่อไร…ฉันจะหลุดจากเวรกรรมนี้สักที" ใครๆ ก็อยากหลุดพ้นจากความเจ็บปวดความทรมานด้วยความตายกันทั้งนั้นเพราะเธอหมดหนทางที่จะรอดพ้นจากคนใจร้ายด้วยความตายแล้ว

เพียงไม่นานพยาบาลและหมอเข้ามาทำแผลให้เหมือนเดิม เธอต้องแทงสายน้ำเกลือถึง 3-4 ครั้ง เพราะสายน้ำเกลือนั้นหลุดออกมาเป็นครั้งที่ 3 

เรือนร่างบางนอนลงไปกับเตียงหลังจากพยาบาลทำความสะอาดแล้ว 

ในขณะที่อันนานอนอยู่บนเตียง เธอหันหน้าไปทางอื่นและได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามาคงจะเป็นคนใจร้ายที่เข้ามากระทำเธอเรือนร่างบางนอนร้องไห้หลั่งไหลน้ำตาจนเปียกหมอน

"อย่างที่เขาพูด คุณควรฆ่าฉันทุกอย่างจะจบความแค้นและความโกรธเกลียดที่คุณมี คุณฆ่าฉันเลยเพราะคุณทรมานฉันมานานแล้ว ฉันไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว" อันนาเธอเอ่ยพูดเพราะคิดว่าเป็นเหมราชที่เดินเข้ามาแต่คนที่เข้ามาคือเพื่อนของเขาต่างหาก

สายตาจับจ้องมองเรือนร่างบางนอนอยู่บนเตียง เขาเริ่มสงสารและรู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นหน้าอันนาเหมือนกับเขาเห็นหน้าใครบางคน

"ฉันไม่ใช่เหมราช" ร่างบางหันกลับไปมองเสียงทุ้มนั้นพูดขึ้นจากทางด้านหลังในแววตาของเขาที่จับจ้องมองเธอเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างเหมือนกับใครบางคนที่อันนาเคยรู้จัก 

คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันยิ่งเขาเดินขยับเข้าไปใกล้ๆ เธอยิ่งรู้สึกแปลกๆ จนหัวใจเธอสั่นไม่ใช่เพราะเขาหล่อหรือน่าหลงใหลแต่เธอรู้สึกเหมือนใครบางคนที่หายไปนั้นกลับมาเจอกันอีกครั้ง

"ฉันขอถามเธอหน่อยในตอนที่เธอทำเพลงพิณ เธอตั้งใจหรือเปล่า" ถ้าเธอปฏิเสธว่าไม่ตั้งใจยังไงก็ฟังไม่ขึ้น อันนาเธอได้เพียงแต่ก้มหน้าลงและไม่ตอบคำถามเขา

"ทำไมฉันถามเธอถึงไม่ตอบ ฉันดูออกนะว่าแววตาของเธอไม่ใช่คนใจร้าย" เขาเดินขยับเข้ามาใกล้ๆ มือหนาจับปลายคางของเธอเสยขึ้นมองในดวงตาคู่นั้นผู้หญิงคนนี้ไม่น่าจะใช่คนใจร้าย

"ที่เธอไม่ตอบ เธอไม่ได้เป็นคนทำใช่ไหม" อันนารีบส่ายหน้าทันที เธอไม่อยากปฏิเสธเขา

"ฉันเป็นคนทำ ฉันแค่พลาดแล้วไม่รู้ว่าเพลงพิณมีโรคประจำตัวและเกิดอาการช็อก" 

"เหรอ แล้วเธอพร้อมตายหรือยังเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ทำ" ในหัวใจสั่นสะท้านหวาดกลัวในคำพูดของเขาดวงตาคู่น้อยหลั่งไหลน้ำตาออกมาเธอพยักหน้าให้กับคนที่เอ่ยถาม

"ฉันพร้อมที่จะชดใช้ทุกอย่าง" 

และในขณะนั้นเขาควักปืนออกมาจากทางด้านหลังวางไว้บนขาของอันนา ร่างบางตกใจจนเนื้อตัวสะท้านเมื่อเห็นปืนวางบนขาตัวเอง

"ปืนนี้มันจะทำให้เธอเจ็บและตายแต่เพียงแค่ชั่วแว๊บเดียว ถ้าเธอไม่อยากถูกเพื่อนของฉันทรมานก็ควรที่จะเอาปืนเจาะหัวและลั่นไก" 

เขาก้าวขาถอยหลังหนียักไหล่ให้กับอันนา เพราะคิดว่าเธอนั้นไม่กล้าพอที่จะจับปืน ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นมือน้อยสั่นเครือค่อยๆ จับปืนอันนั้น 

"แค่ยกใส่หัวและลั่นไกทุกอย่างก็จบ" คลาสทำท่าทียกนิ้วตนเองใส่ที่หัว ชี้ทางให้กับอันนา 

ร่างบางค่อยๆ ยกปืนขึ้นมาอย่างที่เขาต้องการและยังทันใดประตูก็ถูกเปิดเข้ามาพรวดพราด เหมราชตกใจในการกระทำของอันนาเขาจึงพุ่งตัวเข้ามาจับมือของเธอ

"ทำบ้าอะไรอะ" ปืนอันนั้นถูกเขวี้ยงลงด้านล่างสายตาของเหมราชมองอันนาด้วยความไม่พอใจก่อนที่จะกวาดตามองคลาสเพื่อนสนิทของตนเอง

"กูก็แค่จะช่วยให้ฆาตกรที่มึงเกลียดได้ตายไวๆ" เขาก้มหยิบปืนอันนั้นขึ้นมาแต่เหมราชยืนบังอันนา

"กูว่าเรื่องนี้มึงไม่เกี่ยวออกไปก่อน กูเคยบอกมึงแล้วไงว่ากูจะเก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ทรมานจนกว่ากูจะพอใจ แล้วค่อยฆ่าทิ้งแต่มึงทำไมไม่ฟังกูออกไปก่อน กูไม่อยากเสียงดังใส่" เขาเผยรอยยิ้มที่เห็นเพื่อนตนเองนั้นปกป้องคนที่บอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา

"ระวังนะ ความเจ็บปวดพวกนั้นจะย้อนกลับมาหาตัวเอง กูอยู่เคียงข้างมึงเสมอเหมราช" เสียงดังแกร๊ก ปืนที่คลาสตั้งใจยื่นให้อันนาไม่มีลูกเขาจึงยิงโชว์ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง 

"ฮื่อๆ"