EP : 12 ทุกอย่างพังทลาย "อำนาจบารมีที่เคยมีมันหายไปหมดแล้ว"

บทที่ 12 

หลังจากที่คลาสเดินออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทและโกรธคนที่ทำกับเพลงพิณ แต่คลาสก็ไม่ใจร้ายพอที่จะให้อันนาต้องตายเพื่อชดใช้ในสิ่งที่เธอทำ เขามองเพื่อนตัวเองที่บอกว่าโกรธเกลียดอยากจะแก้แค้นให้กับน้องสาวดูจาดแววตาก็รู้ว่าเพื่อนของเขานั้นมีใจให้กับหญิงสาวคนนี้ ยิ่งในครั้งนี้พิสูจน์แล้วว่าเพื่อนของเขานั้นเป็นห่วงอันนาจริงๆ 

เขาเดินออกไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อพ้นประตูคลาสจึงเอียงคอหันกลับไปมองเล็กน้อย

"คนที่นายเกลียดนี่แหละจะเป็นคนที่นายรักมากที่สุด! ขอให้ความรักของเธอทำให้ผู้ชายคนนี้ลบล้างความแค้นออกจากใจได้นะ" เมื่อหันหน้ากลับมาเตรียมที่จะก้าวขาออกลูกน้องคนสนิทของเหมราชได้เดินเข้ามาใกล้เพื่อนสนิทของเจ้านายตัวเอง

สายตาของเขาเหมือนกับอยากพูดอะไรบางอย่างกับคลาส แต่ก็กล้าๆ กลัวๆ คลาสจึงเอ่ยถามขึ้นเอง

"มีอะไรจะพูดกับกูหรือเปล่า??”

"ผมสงสารคุณอันนาและผมรู้สึกว่าเธอไม่ใช่!!”

"ความสงสารไม่ได้ทำให้มึงมีข้าวกิน การทำงานเท่านั้นที่จะทำให้มันมีข้าวกินอย่ายุ่งเรื่องของเจ้านาย เวรกรรมต้องระงับด้วยการจองเวร" เขาพูดกับลูกน้องคนสนิทเพื่อนอย่างไม่ไยดีหลังจากพูดจบคลาสเดินออกไปข้างนอก เขามีบางอย่างที่จะทำแล้วมันจะต้องสนุกมากกว่านี้

 ร่างบางนั่งร้องไห้เนื้อตัวสั่นเครือไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้หลังจากที่เพื่อนสนิทของเขานั้นเดินออกไปใบหน้าน้อยก้มมุดลงที่เข่าตัวเอง 

"อยากตายมากนักหรือไง! แต่ไม่สิเธอควรตายอยู่แล้ว ฉันไม่น่าช่วยคนแบบเธอไว้เลยรู้งี้ปล่อยให้มันใส่ลูกปืนจริงๆ แล้วก็ยื่นปืนให้เธอ" ทั้งๆ ที่ตัวเองนั้นเป็นคนช่วยแต่ปากกลับบอกว่าอยากให้ตาย เขาเดินมานั่งที่โซฟาจับจ้องมองเธอก่อนที่จะลุกออกมาหน้าประตู 

"กูมีเรื่องที่จะต้องไปต่างจังหวัดหลายวัน ฝากดูแลด้วยแต่ไม่ต้องดูแลแบบใกล้ชิด กูบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เปรอะเปื้อนและสกปรกอย่าไปยุ่งกับตัวของเธอควรเชื่อฟังกูด้วย" ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นก้มหน้าให้เมื่อเจ้านายเอ่ยสั่งบอกว่าสกปรกหรือว่าหวงไม่อยากให้ลูกน้องเข้าใกล้กันแน่ ใบหน้าของลูกน้องที่จับจ้องมองเจ้านายปากแข็งเดินออกไปเขาได้เพียงแต่ยิ้มและส่ายหน้าไปมา

ลูกน้องคนสนิทของเขาเปิดประตูเข้ามาในห้องเห็นอันนาก้มหน้าลงอยู่ เขาได้เพียงแต่เดินมาใกล้ๆ และหยิบแก้วน้ำยื่นให้กับเธอ

"ไม่มีใครเขาอยากตายกันหรอกนะครับคุณอันนา ต่อให้คุณจะเจอสถานการณ์เจ็บปวดหรือว่าทุกข์ทรมานแค่ไหน ทุกคนล้วนกระเสือกกระสนเพื่อเอาชีวิตรอด! แล้วผมเชื่อว่าคนดีไม่มีวันต้องเจ็บแบบนี้ไปตลอด" 

ใบหน้าน้อยเงยมองหน้าลูกน้องคนสนิทของเขาทั้งน้ำตาร่างบางสะอึกสะอื้น ยกมือเช็ดน้ำตาเบาๆ 

"ก็คงจะมีแต่คุณที่คอยให้กำลังใจ แต่ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ฉันเจ็บ" 

“แล้วคุณไปทำน้องสาวของเขาก่อนทำไม"

"ฉันไม่ได้ทำ…”

ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างเธอจะหลุดพูดคำว่าไม่ได้ทำ ก่อนที่จะยกมือปิดปากของตัวเองเอาไว้ร่างบางกำลังจะเอ่ยเถียงลูกน้องคนสนิทของเขาแต่ดันหลุดพูดความจริง

"คุณหมายความว่ายังไง คุณไม่ได้เป็นคนทำอย่างที่ผมสงสัยมันเป็นความจริงใช่ไหมคุณพูดมาสิ เอาคนที่ทำมาคุณจะได้หลุดพ้นสักที คุณอยากเจ็บตัวแบบนี้ไปตลอดเลยหรือไง" 

อันนาส่ายหน้าไปมาได้เพียงแต่โทษตัวเองที่หลุดพูด

"มันไม่ใช่อย่างนั้นฉันพูดผิด ขอบใจนะแต่ออกไปได้แล้วฉันอยากอยู่คนเดียว" เธอรับแก้วน้ำจากลูกน้องคนสนิทของเขามาพร้อมกับผายมือให้เขาไปข้างนอก 

"นายบอกว่าไม่อยู่หลายวัน ในช่วงเวลานี้คุณอันนาก็ใช้เวลาที่เขาไม่อยู่พักผ่อนนะครับ แล้วก็กินอะไรลองท้องเพื่อที่จะได้มีแรง! ถ้านายตั้งใจที่จะฆ่าคุณจริงๆ นายคงไม่ปล่อยให้คุณอยู่มาถึงทุกวันนี้และคงไม่พาคุณมารักษาตัวที่โรงพยาบาล" 

"หยุดพูดถึงเขาสักที ฉันเกลียดเขาเกลียดมาก! แล้วจำเอาไว้เลยว่าชาตินี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายแบบเขา" 

คิดเหรอว่าคนเจ้าเล่ห์แบบเหมราชจะเดินออกไปจริงๆ เขาแอบฟังลูกน้องคนสนิทกับอันนาคุยกันอยู่หน้าห้อง

"หึ! เธอต้องเข้าใจไม่ใช่เธอมาเกลียดฉันเพราะฉันไม่ได้เป็นคนเริ่ม" ถ้าไม่มีความจำเป็นที่ต้องไปธุระต่างจังหวัดเขาคงไม่ปล่อยให้เธออยู่กับลูกน้องคนสนิทอย่างแน่นอน 

  เหมราชมารับคลาสเพราะว่าทั้งสองคนได้นัดกันเอาไว้แล้วในวันนี้มีประชุมมาเฟียครั้งใหญ่และต้องเข้าคลังกันทุกคน ถ้าใครไม่ไปถือว่าพลาดวันนี้กรณ์พ่อของอันนาจะต้องไปอย่างแน่นอนและพวกเขาทั้งสองคนต้องได้เยาะเย้ยและเหยียบย่ำกรณ์

เมื่อมาถึงสถานที่นี่คือร้านอาหารสุดหรูย่านพัทยา ในวันนี้กลุ่มแก๊งมาเฟียนัดกันดื่มฉลองและเข้าประชุมกันที่นี่ 

ทุกคนอยู่กันครบในขณะที่คลาสกับเหมราชเดินเข้าไปสายตาของกรณ์ที่นั่งมองอยู่นั้นไม่พอใจเขากำหมัดเข้าหากันพยายามไม่แสดงอาการได้เพียงแต่กัดฟันเพื่อระบายความโกรธ

"สวัสดีครับทุกคนมารอกันนานหรือยัง" มือหนาทั้งสองข้างค้ำลงบนโต๊ะอาหารสุดหรูคลาสใช้สายตาเจ้าเล่ห์กวาดมองทุกคนและหยุดชะงักตรงกรณ์

"เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ควรให้ผู้ใหญ่มารอนาน ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ควรมีอำนาจและบารมี" กรณ์รู้ตัวเองดีว่ากำลังพูดอยู่กับใครผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เพียงมาเฟียวัยรุ่นทั่วไปแต่เป็นถึงลูกคนใหญ่คนโตและมีอำนาจเหนือกว่าแม้กระทั่งท่านรอง 

"จุ๊ๆ ไม่เป็นอันธพาลสิหมาแก่ อุ๊ยไม่ใช่คนแก่" เริ่มมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากคนรอบข้างและเสียงหัวเราะที่ดังลั่นนั้นคือคลาส

"ควรให้เกียรติกูด้วยนะ กูแก่รุ่นพ่อมึงแล้ว" 

"มึงไม่มีสิทธิ์พูดถึงพ่อกู! หรือว่ามึงไม่อยากมีแม้แต่ชื่ออยู่ในคลัง" 

เขาต้องเงียบให้กับเด็กหนุ่มหน้าใหม่ที่เพิ่งถูกแต่งตั้งขึ้นมาเป็นมาเฟีย ถ้ายังขืนต่อปากต่อคำคนที่เสียก็คือเขาเอง

ในขณะที่นั่งประชุมสายตาของเหมราชที่จับจ้องมองกรณ์และแสดงใบหน้าเยาะเย้ยยกยิ้มด้วยมุมปากใช้ปากกาควงไปมาจนกระทั่งเขารู้ตัวและหันกลับมามองหน้าเหมราช 

"มึงยังต้องการอะไรกับกูอีกเล่นไม่ซื่อเอาเพื่อนมาเล่นกูเหรอ" คนที่ทำอะไรไม่ได้ได้เพียงแต่เอ่ยถามด้วยความโกรธ กรณ์มองอยู่นานว่าเหมราชจ้องตัวเองจึงเอ่ยพูดขึ้นในขณะที่ประชุม

"จุ๊ๆ เป็นมาเฟียมาจนแก่แล้วยังไม่รู้จักมารยาทในขณะที่เขาประชุมอยู่อีกเหรอ เป็นแบบนี้ไม่สมควรนะ ออกไปเลี้ยงควายดีหรือเปล่า" เหมราชใช้แววตาเยาะเย้ยยกยิ้มด้วยมุมปากหลังจากที่พูดวิจารณ์กรณ์จบเขาดีดตนเองลุกขึ้นทันทีในขณะที่ประชุม

"กรณ์คุณไม่ควรทำแบบนี้ผมกำลังประชุมอยู่" ท่านรองเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเข้มในแววตาและใบหน้าของเขาไม่พอใจที่กรณ์ดันไม่มีมารยาทลุกขึ้นยืนในขณะที่เขากำลังพูดเรื่องประชุม

"หึ! ผมบอกแล้วไงท่านรองว่าหมาแก่ตัวนี้ไม่สมควรอยู่" 

"มึงไม่สมควรเรียกกูว่าหมา! พ่อมึงสิเป็นหมา" กรณ์หมดความอดทนกับความกวนประสาทและคำพูดด่าของคลาสไม่ไหวจึงชี้หน้าด่าโชว์ทุกคนแม้กระทั่งท่านรองที่ยืนมองอยู่ 

ท่านรองตกใจในที่ประชุมนี้ไม่ได้มีแค่เขายังมีพ่อของคลาสที่มองผ่านกล้องออนไลน์ถึงแม้ว่าไม่ปรากฏตัวให้กับทุกคนได้เห็น แต่เขามีอำนาจเพียงสั่งแค่คำเดียวทุกคนต้องทำตาม 

( เมื่อกี้กูได้ยินใครบอกกูว่าเป็นหมา ถ้าไม่เคารพแล้วให้เกียรติกูขนาดนี้ต่อไปนี้มึงก็เป็นศัตรูกับกูเชิญออกไปจากคลังของกูและไม่ต้องกลับเข้ามาให้กูเห็นหน้าอีก อำนาจและบารมีที่กูเคยแต่งตั้งให้มึงจะไม่เหลือแม้แต่อย่างเดียว ) กล้องออนไลน์ได้หันมาจ้องกรณ์เขาเงยขึ้นจับจ้องมองกล้องและได้ยินเสียงคำสั่งจากเบื้องบนในตอนนี้กรณ์ไม่เหลืออำนาจและบารมีอะไรเลยแถมทั้งยังถูกไล่ออกจากคลังเป็นไปตามที่คลาสและเหมราชต้องการ

ขาของเขาแทบก้าวไม่ออกอยากจะทรุดตัวลงตั้งแต่หนุ่มจนแก่เขาพยายามที่จะไต่เต้าเลื่อนตนเองขึ้นสูงสุดท้ายต้องมาถูกรุ่นลูกปิดจบโดยการเขี่ยลง

"ท่านไม่มีสิทธิ์ที่จะไล่ผมเพียงเพราะลูกชายของคุณปั่นประสาท" กรณ์เงยหน้าขึ้นมองกล้องพร้อมกับเอ่ยเถียง เขาไม่ยอมที่จะออกไปจากคลังนี้ง่ายๆ และไม่ยอมยกบัลลังก์ตัวเองให้ใคร

"กูไม่รู้จะพูดอะไรเพราะคนหน้าด้านมักจะไม่ยอมเสียของที่ตัวเองรัก มึงด่ากูก่อนแล้วกูไม่ได้เป็นคนเริ่มเชิญออกไปจากคลังของกูก่อนที่มึงจะไม่เหลืออะไรแม้แต่ร่างกายของลูกสาวมึง" 

เมื่อพูดถึงลูกสาวกรณ์ต้องยอมก้มหน้ารับความจริง ถ้าไม่อย่างนั้นลูกสาวของเขาคงไม่ปลอดภัยเมื่อเดินออกมาจากคลัง กรณ์ไม่กลับบ้านเขาขึ้นไปดื่มในห้อง VIP เพื่อระบายความเครียดในขณะที่ลูกน้องคนสนิทนั้นยืนเฝ้าดูแลความปลอดภัย ชายหนุ่มทั้งสองคนทั้งคลาสและและเหมราชได้เดินเข้าไป ลูกน้องคนสนิทของเขาจึงเดินออกมาขวางสายตาของกรณ์กวาดมองด้วยความเกลียด

"พวกมึงมาทำไม แค่นี้พวกมึงยังทำให้กูตกต่ำไม่พออีกเหรอ" กรณ์ควักปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังตัวเองชี้ไปที่เหมราชเป็นคนแรก

"เจอเรื่องแค่นี้ไปถึงกับนั่งดื่มเหล้าคนเดียวเลยเหรอ! กูบอกแล้วไงว่ากูจะทำให้ครอบครัวของมึงฉิบหายจนไม่เหลืออะไร กูจะทำให้ลูกของมึงตายทั้งเป็น! เหมือนกับที่ลูกของมึงฆ่าน้องสาวกู" 

"มึงควรหยุดได้แล้วไม่ใช่หรือยังไง มึงได้ทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้วมึงหยุดได้แล้ว”

น้ำเสียงสั่นเครือกับปลายกระบอกปืนที่ควงไปมาชี้หน้าของเหมราชและเอ่ยถาม

"อาจจะยังไม่พอก็ได้ดูเหมือนว่ายังเหลือลูกสาวอีกคนไม่ใช่เหรอ ถึงแม้ว่าจะหมั้นไปแล้วแต่มันก็สนุกดีนะ ถ้าพรากผัวเมียออกจากกัน"

"อย่านะเว้ย….อย่ายุ่งกับนิตา" อาการของกรณ์ยิ่งเหมือนกับคนที่หวงนิตามากกว่าอันนาจึงทำให้เหมราชรู้สึกสนุกกับบางอย่าง 

"เอ๊~ดูเหมือนว่าจะหวงลูกสาวคนเล็กมากกว่าคนโตนะ แบบนี้น่าสนุกมากกว่าเดิมอีกนะคลาส" 

"พวกมึงจะย่ำยีอะไรกูหนักหนา พวกมึงก็ได้ไปทุกๆ อย่างแล้วเลิกแล้วต่อกูสักที!!!"

"ฮ่าๆ ไปดีกว่าเพื่อนไปหาดื่มฉลองให้กับตำแหน่งใหม่ดีกว่า" คลาสยกมือกอดคอเหมราชและพากันเดินออกมาจากกรณ์ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยใส่คนที่กำลังเสียใจที่สูญเสียทุกอย่างแม้กระทั่งอำนาจและบารมี 

"โถ่เว้ย!!!!!"