พันธะลงทัณฑ์

“ออกไปได้แล้ว” น้ำเสียงราบเรียบเย็นชาถูกส่งมาทำร่างเล็กสะดุ้ง ก่อนจะตอบรับอย่างไว

“ค่ะ”

มือเรียวหยิบเสื้อผ้าที่หล่นกระจายอยู่บนพื้นมาใส่ด้วยความว่องไวเพราะกลัวเขาจะโกรธ ทันทีที่ประตูปิดลงน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจก็พลันไหลลงมาอย่างไม่อาจกลั้นได้ แม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกก็จริง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่เธอไม่ทุกข์ใจ แม้จะเป็นความผิดที่เธอไม่ได้ก่อ แต่หากการทำเช่นนี้ทำให้เขาเลิกอาฆาตแค้นผู้เป็นมารดาของเธอได้ เธอก็ยินดีจะทำโดยไม่เกี่ยงงอน

พลอยหรือพลอยไพลินเดินกลับมาที่ห้องนอนของเธอด้วยความเหนื่อยล้า เรื่องระหว่างเขากับเธอเป็นความลับสุดยอดที่ไม่อาจให้ใครล่วงรู้ได้ เขาย่ำยีความบริสุทธิ์ของเธอจนย่อยยับ แต่เธอกลับทำอะไรเขาไม่ได้เลย

***

อลันคือลูกชายคนโตของคุณอเล็กซานเดอร์ แม่ของเขาเสียชีวิตเพราะแม่ของเธอนั่นคือเรื่องจริงที่เธอต้องทำใจยอมรับ แม่ของเธอและแม่ของเขาเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยวัยมัธยม วันนั้นเป็นวันเกิดของน้าลิลลี่ แม่ของเธอมาร่วมงานนี้ด้วย เธอไม่ทราบว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่สิ่งที่เธอรู้คือในตอนเช้าคือน้าลิลลี่เห็นแม่ของเธอนอนเตียงเดียวกับคุณลุง อเล็กซ์ โดยที่แม่ของเธอและคุณลุงต่างก็ยอมรับว่าทำเรื่องนั้นจริง ๆ น้าลิลลี่เสียใจมากจึงตรอมใจอยู่หลายวันและเสียชีวิตลงในที่สุด หลังจากงานศพของน้าลิลลี่ผ่านไปได้เกือบสองเดือน แม่ของเธอก็แต่งงานกับพ่อของเขา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็เกือบสองปีได้แล้ว

ส่วนเรื่องของเธอกับเขานั้นเพิ่งจะเกิดขึ้นได้เพียงสองเดือน หลังจากที่เขากลับมาอยู่ที่ประเทศไทยอย่างถาวร เขาบังคับให้พ่อของเขาหย่าขาดกับแม่ของเธอ แต่ด้วยความที่เธอเองรู้ดีอยู่แก่ใจว่าแม่ของเธอนั้นรักคุณลุงอเล็กซ์มาก เธอจึงยื่นข้อเสนอให้เขาโดยที่การเธอยอมทำทุกอย่างแต่เขาต้องเลิกยุ่งกับแม่ของเธอ เขารับข้อเสนอนี้อย่างว่าง่ายและเธอกับเขาก็เป็นอย่างเช่นทุกวันนี้

***

หญิงสาวตื่นขึ้นตามความเคยชินของร่างกาย เธอตื่นแต่เช้าแบบนี้ทุกวันเพราะต้องลงไปใส่บาตรอุทิศบุญให้แก่น้าลิลลี่ผู้ล่วงลับ และเตรียมตัวไปทำงาน เธอเป็นอาจารย์สอนศาสตร์เคมีอยู่ที่มหาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่งในตัวเมืองเพราะเธอจบด้านนี้มาโดยตรง

“อ้าว...พลอย ลงมาพอดีเลย ป่ะ...พระคงใกล้มาถึงแล้ว” เสียงแม่ของเธอทักทายขึ้น

“ค่ะแม่”

หลังจากใส่บาตรเสร็จแล้วทั้งสองจึงเดินกลับเข้ามาในบ้าน และพบว่าทุกคนรอทานอาหารเช้าอยู่

“ช้าจัง” คุณเอวา ลูกสาวคนเล็กของตระกูลโคนอฟเอ่ยเสียงเบา

“ขอโทษค่ะ” เธอตอบกลับ

เมื่อไม่มีอะไรจะพูดกันแล้วทุกคนจึงเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า พลอยไพลินใช้สายตาเหลือบมองเขาเป็นระยะ แต่กลับไร้วี่แววว่าเขาจะสนใจ เธอจึงทำได้แค่แอบน้อยใจเท่านั้น เพราะสิ่งที่เขาเป็นมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ตั้งแต่วันแรกจนถึงทุกวันนี้เขาไม่เคยเลิกเกลียดเธอ

“คุณพ่อครับ”

“ว่าไงอลัน?” 

“ผมจะแต่งงาน...”

น้ำเสียงทรงพลังหยุดทุกการเคลื่อนไหวบนโต๊ะอาหารทันที ประมุขของบ้านละสายตาจากหนังสือพิมพ์พร้อมกับหันไปมองหน้าลูกชายด้วยความประหลาดใจ

“แกพูดจริงเหรออลัน?”

“ครับ”

แม้จะเป็นการสนทนากับพ่อแต่สายตาคมกลับไม่ได้โฟกัสที่ตัวบิดาแม้แต่น้อย เขากลับสบสายตาร้ายกาจไปให้หญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“เมื่อไหร่ แล้วพ่อต้องทำอย่างไรบ้าง?”

“ผมบอกพ่อไว้ก่อน ไว้ผมจะพาแฟนผมมาทานข้าวกับเรา”

“ได้ ๆ ได้สิ” บิดาของเขาตอบเสียงรัว ๆ

ชายหนุ่มรู้อยู่แก่ใจดีว่าเพราะเหตุใดพ่อของเขาจึงยอมอ่อนข้อให้เขาตลอดในทุกเรื่อง เหตุผลเดียวคือพ่อทำให้แม่ของเขาต้องเสียชีวิต และนี่คือการไถ่โทษต่อเขาและน้องสาว

“ดีใจด้วยนะคะพี่อลัน” น้องสาวของเขายิ้มร่าจนแก้มแทบปริ อลันเพียงแค่หันไปยิ้มอบอุ่นพร้อมกับยักคิ้วให้กับน้องสาว โดยไม่ได้ตอบอะไร

“เอ่อ...คุณลุงคะ...”

“ว่าไงหนูพลอย?”

“คือ...พลอยจะขอย้ายไปอยู่หอพักใกล้ ๆ มหาลัยค่ะ พอดีพลอยถูกย้ายให้ไปสอนแทนอาจารย์ท่านที่ลาคลอดของมหาลัยอีกแห่งนึงค่ะ ซึ่งไกลจากที่นี่พอสมควร”

“อ๋อ...มันไกลมากเลยเหรอ ลุงว่าอยู่บ้านเราน่าจะสบายกว่า”

“การเดินทางค่อนข้างลำบากน่ะค่ะ” เธออธิบายเสริม

“จะดีหรือพลอย แม่เป็นห่วงจังเลย” มารดาของเธอพูดขึ้นแทรก

ใคร ๆ ก็รู้ว่าแม่ของเธอนั้นหวงเธอมากเพียงใด เพราะเหตุนี้ไงอลันถึงเลือกที่จะรับข้อเสนอของเธอ

“ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเลยก็ดี ไปทั้งแม่ทั้งลูกยิ่งดี” น้องสาวของเขาพูดเบาราวกับกระซิบ แต่เหมือนจงใจให้เธอได้ยิน

ความลำบากใจตกไปอยู่ที่คุณลุง ท่านไม่กล้าดุลูกสาวเพราะท่านกลัวคุณเอวาจะโกรธ ถึงทำได้เพียงแค่ถอนหายใจและหันกลับมาคุยกับเธอต่อ

“แล้วหนูพลอยย้ายไปแถวไหนล่ะ? เผื่อแถวนั้นมีคอนโดเหลือ ๆ ของอลันเขา จะได้ให้หนูไปพัก ยังไงซะคอนโดของอลันก็น่าจะปลอดภัยกว่าที่อื่น ๆ”

“แถว...ค่ะ ให้พลอยไปหาหอพักอยู่ดีกว่านะคะ พลอยเกรงใจคุณอลันค่ะ”

“ฮ่า ๆ ๆ เกรงใจอะไรกันล่ะ อลันแถว...พอจะมีคอนโดเหลือ ๆ ให้น้องไปอยู่บ้างไหมลูก?” ชายชราหันมาคุยกับลูกชาย

“ผมจำไม่ได้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่พักของหนูพลอยให้ไปคุยกับพี่อลันเขาทีหลังก็แล้วกันนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวทำได้เพียงแค่รับปากอย่างจำยอม

***

วันนี้เป็นวันเสาร์ โดยปกติจะมีเพียงคุณลุงเท่านั้นที่เข้าบริษัท และแม่ของเธอก็จะไปปฏิบัติธรรมที่วัด ส่วนคุณเอวาก็มีเรียนวันเสาร์ ดังนั้นบ้านทั้งหลังก็จะเหลือเพียงแค่เธอและชายหนุ่มเท่านั้น

ทุกคนเริ่มแยกย้ายกันออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง หญิงสาวนั่งชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจรวบรวมความกล้าไปหาเขาที่ห้องทำงาน อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ บางทีคุณอลันอาจจะชอบก็ได้ที่เธอไปพ้นๆ บ้านหลังนี้

ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” เสียงดังจากด้านในส่งสัญญาณอนุญาต เธอจึงกล้าเปิดประตูเข้าไป

“พลอยจะมาขอคุยเรื่องที่พักค่ะ” หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ แต่สายตากลับไม่กล้าสบนัยน์ตาดำขลับคู่นั้น

“เข้ามานั่งรอก่อน”

***