EP : 10 เอาคืนพวกมันให้สาวสม

บทที่ 10

 อันนาโวยวายดั่งคนไร้สติจนกระทั่งเธอนั่งนิ่งสักพักหมอใหญ่ได้เข้ามาทำการฉีดยานอนหลับให้เธอพักผ่อน สายตาของผู้เป็นหมอจับจ้องมองเรือนร่างบางและส่ายหน้าไปมาเพราะรู้ดีว่าหญิงสาวผู้นี้ถูกกระทำทางร่างกายและจิตใจมาอย่างหนักเป็นแน่

เหมราชเดินเข้าไปพบหมอหลังจากที่หมอเรียกญาติให้ไปคุย ทางหมอเลยแจ้งไว้ว่าอย่าทำอะไรที่กระทบจิตใจเธอ ไม่อย่างนั้นอันนาเธอจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าและทำร้ายตัวเอง

หลังจากเหมราชเดินออกมาจากห้องของคุณหมอ เขาก็เข้ามาหาอันนาที่นอนหลับอยู่บนเตียงสายตาได้เพียงแต่จับจ้องมองมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ที่เธอทำร้ายตัวเองโดยที่เขาไม่ต้องลงมือแต่ทำไมเขารู้สึกว่าความคิดตนเองเริ่มขัดแย้งกันไม่อยากให้เรือนร่างของผู้หญิงคนนี้ต้องเจ็บปวดไม่อยากให้เธอต้องเป็นโรคซึมเศร้าอย่างที่หมอพูด

"โธ่เว้ย!!”

เหมราชลุกขึ้นก้าวเดินขยับเข้ามาใกล้ๆ เตียงเห็นใบหน้าน้อยนอนหลับตาด้วยฤทธิ์ยาสลบ 

"นายครับเขามา" สายตาของลูกน้องหันไปมองยังหน้าประตูรีบเข้ามาบอกกับเจ้านายตนเองว่ากรณ์มาที่นี่

เหมราชเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยืนอยู่ข้างเตียงของอันนาในขณะที่กรณ์เดินเข้าไปด้วยแววตาห่วงใย เขามองจับจ้องหลานสาวอย่างน่าสงสารอยากจะพุ่งตัวเข้าไปโอบกอดแต่กลับทำได้เพียงยืนนิ่งมองเหมราชด้วยความโกรธมือทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันแน่น

"มึงเอาลูกสาวของกูมาทรมานมึงยังไม่เลิกแก้เเค้นกูอีกเหรอ! มึงทำแบบนี้ได้ยังไงไอ้เหมราชตำแหน่งของกู กูสร้างมาตั้งนานมึงทำแบบนี้ได้ยังไง" เหมราชเลิกคิ้วขึ้นในสิ่งที่กรณ์พูดมันคืออะไรแต่เขานั้นยังไม่ได้เถียงและเอ่ยตอบคิดได้ว่าคงจะเป็นคลาสเพื่อนของตัวเองจัดการให้และต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน เขาจึงเผยรอยยิ้มดั่งผู้ชนะเดินเข้าไปใกล้ๆ โดยที่ใบหน้าแนบชิดกับอันนาโชว์ให้กรณ์ดู

"ลูกสาวของมึงก็สังเวยเรือนร่างให้กับกูแล้วแค่ตำแหน่งและอำนาจของมึงส่งมาให้กูอีกไม่ได้หรือยังไง ไม่สิคงจะได้แล้วแต่มันยังไม่พอเท่าที่ลูกสาวของมึงฆ่าน้องสาวกู!”

มือหนาคว้าจับหัวของอันนาราวกับว่าจะบีบแต่เขานั้นไม่ได้ออกแรงจริงๆ แค่โชว์เพราะคิดว่าผู้เป็นพ่อต้องเจ็บปวดเมื่อได้เห็นลูกสาวถูกกระทำใบหน้าของกรณ์ซีดลง เขาอยากจะก้าวเดินเข้าไปกระชากผู้ชายชั่วคนนี้ออกจากหลานสาวแต่ทำไม่ได้ได้เพียงแต่ยืนนิ่งและเก็บอาการ

"ทำไม!!…เห็นลูกสาวถูกกระทำแล้วมันเจ็บหัวใจอย่างนั้นเหรอ มันก็เหมือนกับกูที่ต้องเห็นน้องสาวตัวเองตายไปต่อหน้าไงละ" 

"คุณลุง" ดวงตาคู่น้อยค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา เธอคิดว่าตนเองกำลังฝันที่เห็นหน้าของลุงตนเองนั้นอยู่ด้านหน้าเธอเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

"ที่กูมาวันนี้กูจะมาเตือนมึงว่าอย่ามายุ่งกับกูอีก สิ่งที่มึงได้ไปมันมากเกินพอแล้ว ในเมื่อมึงบอกชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต มึงก็เอาชีวิตลูกสาวกูไปแล้วไง ยังมายุ่งวุ่นวายอะไรกับอำนาจกูอีก" 

เหมราชเผยรอยยิ้มที่แท้กรณ์มาที่โรงพยาบาลก็เพราะว่าถูกเพื่อนของเขานั้นเล่นงานจนทำให้สะเทือนถึงอำนาจบางอย่างที่เขาครอบครองอยู่และคิดว่าเหมราชเป็นคนทำจึงมาด้วยความโกรธ 

"ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นใครที่มันทำไว้ มันโชว์อำนาจมากแค่ไหนมันก็กำลังจะไม่มี เป็นห่วงอำนาจไม่คิดจะเป็นห่วงลูกสาวตัวเองเลยหรือไงอย่างว่าแหละนะ" 

อันนาน้ำตาไหลรินทั้งสองข้างเธอเผลอพูดเรียกลุงต่อหน้าเขาแต่เขานั้นไม่ได้ยิน

"อันนา" ใบหน้าน้อยถูกจับผมกระชากเอาไว้ เธอได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา 

"ไม่คิดถึงพ่อเหรออันนาไปหาพ่อไหมละ" ใบหน้าหนากระซิบเข้ามาข้างๆ หูของเธอ เขาใช้คำขู่ด้วยน้ำเสียงราบนิ่งที่เหมือนจะทำร้ายกรณ์

"ไม่" 

กรณ์รีบเดินออกไปด้วยความโมโหเขาแทบอยากจะถีบประตูให้กระเด็น เมื่อมันขวางอยู่ตรงหน้า กรณ์หัวเสียและหัวร้อนรีบไปหาท่านรองที่บ้าน 

บ้านของท่านรอง 

กรณ์ให้ลูกน้องจัดเตรียมกระเช้าเพื่อที่จะเอาไปเยี่ยมลูกสาวท่านรองเพราะได้ข่าวมาว่าลูกสาวท่านรองประสบอุบัติเหตุรถชนต้นไม้และยังไม่ตื่นกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา

"ขอบคุณมากนะกรณ์จริงๆ ไม่น่าลำบาก" ท่านรองรุ่นราวคราวเดียวกันกับกรณ์อาจจะแก่กว่าไม่กี่เดือน คว้าหยิบกระเช้าผลไม้ที่กรณ์นั้นเอามาเยี่ยมลูกสาวตนเอง

"ไม่ลำบากเลยครับ ในตอนนี้อาการของลูกสาวท่านเป็นอย่างไรบ้าง" 

"เชิญนั่งสิ! ในตอนนี้ปุยฝ้ายอาการดีขึ้นแต่หมอยังไม่การันตีว่าจะฟื้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม" 

"คุณหมอเดี๋ยวนี้เก่งอีกไม่นานลูกสาวของท่านก็หายนะครับ" กรณ์พูดพร้อมกับรอยยิ้มให้กำลังใจท่านรอง แต่ใบหน้าของกรณ์แสดงความเครียดจนท่านรองนั้นรู้ว่ากรณ์มาที่นี่ทำไม

"มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า" 

"คือผมพูดตรงๆ เลยนะว่าอยู่ๆ ในครั้งนี้กระทรวงเสกสรรบดินทร์ทำไมถึงย้ายแท่นให้ผมไปอยู่ด้านขวา ทำไมผมต้องเป็นรองไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั้นด้วย" 

ท่านรองลุกขึ้นจากโซฟาเขาเดินหันหลังและไขว้มือดั่งคนไม่สบายใจเสียงถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนที่จะหันใบหน้ามองกรณ์

"มีคำสั่งจากเบื้องบนอีกทีเราทั้งสองคนก็รู้จักกันมานานช่วยเหลือกันหลายอย่าง ฉันคงไม่ทำให้นายเดือดร้อนหรอก แต่เบื้องบนนั้นไม่ยอมเพราะว่าไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่นายบอกเป็นลูกชายของเขา" 

"ที่ผมกระเด็นลงมาจากแท่นก็เพราะว่าไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั้นเป็นลูกชายของเบื้องบนสินะ!”

กรณ์กำมือเข้าหากันทั้งโกรธและเกลียดชายหนุ่มที่ขึ้นแท่นแทนตนเอง เขาถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนที่ท่านรองจะหันมามองหน้า

"ระวังตัวไว้นะกรณ์ไม่ใช่แค่ลูกสาวของนายฆ่าน้องสาวของเขา แต่นายยังใช้อำนาจบารมีประกันตัวลูกสาวของตัวเองออกจนไม่ต้องติดคุกทางนั้นเขาโกรธและแค้นมากแน่นอนที่เขาจะไม่วางมืออย่างแน่นอน" 

"แต่มันก็เอาตัวลูกสาวของผมไปทำร้ายจนปางตายตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมท่านรองถึงไม่เห็นใจผมบ้าง ผมต้องสูญเสียลูกสาวที่ผมรักด้วยนะ"

"ก็เพราะว่าลูกสาวของนายฆ่าน้องสาวของเขาก่อนต่างหากความผิดนี้คือความผิดของลูกสาวนายไม่ใช่คนอื่น"

"แต่ผมจะไม่มีวันเสียอำนาจของผมไปแน่นอน ผมอยากให้ท่านรองช่วยผลักผมขึ้นไปเหมือนเดิมได้โปรดเมตตาผมด้วยไม่ว่าท่านรองอยากได้อะไรผมจะหาให้" สายตาของท่านรองกวาดมองกรณ์เขาส่ายหน้าไปมาต่อให้เป็นท่านรองก็ยังไม่มีอำนาจเท่ากับเบื้องบน 

"ผมไม่สามารถใช้อำนาจตัวเองเพราะว่าเบื้องบนกำลังจับตามองอยู่ขืนไปทำอะไรลูกชายของเขามีหวังได้เลื่อนตำแหน่งไปอยู่ใต้ล่างสุดแน่นอน"

"แล้วทำไมลูกชายของเขาถึงต้องการตำแหน่งผม??”

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันคิดไปมาว่าทำไมลูกชายของเขาถึงอยากได้ตำแหน่งตนเอง ท่านรองเผยรอยยิ้มและเดินมานั่งที่โซฟาจับจ้องมองหน้ากรณ์ในระยะใกล้ชิด

"ก็เพราะว่าลูกชายของเขากับเหมราชเป็นเพื่อนสนิทกัน"

เสียงถอนหายใจของกรณ์นั้นดังก้อง เขาได้เพียงแต่ยกมือลูบใบหน้าตัวเองยิ่งรู้ว่าคนที่จัดการและกระชากตนเองลงมาจากแท่นคือเพื่อนสนิทของเหมราชคนที่ต้องการทำลายและเอาคืนเขา

"เราอย่าเกลียดกันเลยสิ่งที่ทำได้ก็เพียงเท่านี้ คนที่จะให้อภัยแล้วหยุดการกระทำได้คือเหมราช ถ้าไม่หยุดคนที่จะพังก็คือแกกรณ์" กรณ์รู้ชะตากรรมตนเองแล้วว่าไม่สามารถยับยั้งหรือหยุดเหมราชได้ตนเองเป็นคนก่อเรื่องใช้อำนาจเพื่อประกันตัวลูกสาวให้รอดพ้นจากความผิดที่ฆ่าคนอื่น 

เมื่อกลับมาที่บ้านยังไม่ทันจะได้นั่งข่าวร้ายก็เกิดขึ้น ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นได้วิ่งเข้ามาบอกว่าโกดังสินค้าอันใหญ่ถูกไฟเผาไหม้จนแทบหมด กรณ์ไม่ต้องเดาทางเลยว่าใครเป็นคนทำเขาทั้งโกรธและแค้นเหมราชแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ 

"นี่มันจะทำให้กูไม่เหลืออะไรเลยเหรอวะ" 

ทั้งโกรธและแค้นได้เพียงแต่นั่งลูบใบหน้าตัวเองไปมาจนกระทั่งลูกสาวของเขานั้นเดินลงมาจากบ้าน นิตาเข้ามานั่งใกล้ๆ ผู้เป็นพ่อยังไม่ทันจะได้จับแขนใบหน้าน้อยถูกตบจนริมฝีปากของเธอเลือดซึมออกมา

ร่างบางร้องไห้หันมามองหน้าผู้เป็นพ่อและเช็ดเลือดที่ริมฝีปากตนเองไปด้วย 

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงต้องตบนิตาขนาดนี้" 

กรณ์ลุกขึ้นด้วยความโกรธ ถ้าไม่ติดว่านิตาเป็นลูกสาวป่านนี้เขาคงฆ่าเธอไปแล้วสร้างแต่ความวุ่นวายจนทำให้อำนาจและบารมีของกรณ์กำลังหดหายไป

"เป็นเพราะว่ามึงนางลูกไม่รักดีส่งให้ไปเรียนแต่หลงผู้ชายจนทำร้ายคนอื่น ทุกอย่างมันเลยเลวร้ายลงไปแบบนี้ไง ฉันน่าจะส่งตัวเธอให้กับมันไม่น่าให้อันนาไปเลย" ผู้เป็นพ่อนั้นพูดตะคอกใส่หน้าลูกสาวจนเธอหวาดกลัวจนเนื้อตัวสั่น

"ฮื่อๆ คุณพ่อมันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทำไมคุณพ่อถึงโมโหขนาดนี้มันเกิดอะไรขึ้น" ดวงตาคู่น้อยหลั่งไหลน้ำตาออกมามองหน้าผู้เป็นพ่อและเอ่ยถามก่อนหน้านี้ พ่อของเขาไม่ใช่คนใจร้ายแบบนี้ยังรักลูกและกลัวลูกจะถูกทำร้ายแต่ทำไมในวันนี้เขาถึงกลับมาทำร้ายเธอ

"กลับขึ้นไปซะ อย่าอยู่ให้ฉันเห็นหน้าอีกเพราะไม่ใช่แค่ตบอาจจะถูกยิงตายเลยก็ได้" กรณ์โมโหลูกสาวของตนเองมากและกลัวว่าจะพลาดพลั้งจึงเอ่ยชี้ให้ลูกสาวกลับขึ้นไปบนห้อง ด้วยความกลัวของนิตาเธอวิ่งร้องไห้ไปพร้อมน้ำตาและคราบเลือดที่ริมฝีปากลำตัวน้อยโน้มตัวลงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นหวาดกลัวผู้เป็นพ่อตัวเอง 

"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็จะไม่ทำแบบนั้นเหมือนกัน อโหสิกรรมให้ฉันด้วยนะเพลงพิณ"