บทที่ 99

นาตาชารีบตอบกลับเสียงดัง “ฉันอยู่นี่”

ลูน่ารู้ว่าเธอควรอุ้มเนลลี่แล้วเดินจากไป เธอไม่ควรปะทะฝีปากกับออร่าต่อหน้านาตาชา แต่ขาของเธอกลับหนักราวกับตะกั่วจนเธอขยับไม่ได้

ตั้งหกปีแล้ว ผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าเธอเป็นแม่ที่เธอไม่ได้พบหน้ามาเป็นเวลาถึงหกปี

ลูน่ารู้สึกราวกับว่าลำคอของเธอตีบตันและแห้งผง เธออยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่สามารถออกเสียงได้สักคำ

“เกิดอะไรขึ้น?” ในตอนนั้นเองที่ออร่ามาถึงจุดที่พวกเธอยืนอยู่ เธอเห็นลูน่าและเนลลี่ที่ยืนอยู่ต่อหน้านาตาชาในทันที

ออร่ายิ้มเยาะ “บังเอิญจัง”

โจชัวจับเธอขังในบ้านมาสองสามวันแล้วจนสุดท้ายเธอก็ใช้นาตาชาเป็นข้ออ้างเพื่อออกมาช้อปปิ้ง

สิ่งสุดท้ายที่เธอจะคาดคิดคือการบังเอิญเจอลูน่ากับเนลลี่ตั้งแต่ที่เพิ่งเริ่มช้อปปิ้ง

นาตาชาแปลกใจ “ออร่า รู้จักกันเหรอ?”

“ยิ่งกว่ารู้จักอีกค่ะ” ออร่าเค้นเสียงในลำคอ “แม่คะ นี่เด็กที่หนูเล่าให้ฟังไงคะ เนลลี่”

ดวงตาของนาตาชาเป็นประกายในทันที เธอรีบย่อตัวลงและดึงตัวเนลลี่ที่อยู่หลังลูน่าออกมา “นี่ลูกของลูลู่งั้นเหรอ?”

นาตาชาสังเกตเห็นว่าเนลลี่หวาดกลัวเช่นไร ดังนั้นเธอจึงยิ้มให้เนลลี่อย่างอ่อนหวาน “ไม่ต้องกลัวน