บทที่ 17 คนไม่สำคัญ

อีวอนน์อดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มออกมาทันทีที่คิดเช่นนั้น เธออาบน้ำเร็วกว่าปกติมาก

ทว่า ทันทีที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก็ไม่เห็นเฮนรี่อยู่ในห้องอีกต่อไปแล้ว ภายในห้องมีเพียงเสื้อคลุมที่เขาโยนทิ้งไว้บนโซฟาเท่านั้น

“เขาหายไปไหนแล้วล่ะ?” อีวอนน์พึมพำกับตัวเอง เธอปรับสายเสื้อคลุมและเดินออกมาจากห้องน้ำ

ในตอนนี้ แม่บ้านซูยังคงกวาดพื้นอยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง แม่บ้านซูกล่าวทักทายอีวอนน์อย่างอบอุ่นทันทีที่เห็นเธอเดินลงบันไดมา "สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิง”

“คุณเห็นเฮนรี่ไหมคะ?” อีวอนน์จับเสื้อคลุมอาบน้ำและถามขึ้น

แม่บ้านซูชะงักไปครู่หนึ่งและตอบกลับ "คุณผู้ชายเพิ่งออกไปค่ะ”

"ออกไปแล้ว?" อีวอนน์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

เขากำลังจะไปไหนกัน?

แม่บ้านซูพยักหน้า “ใช่ค่ะ เหมือนจะมีคนโทรมาหาคุณผู้ชาย หลังจากนั้น เขาก็รีบออกไปเลย คุณไม่รู้เหรอคะ?"

อีวอนน์ฝืนยิ้ม แต่เธอก็ไม่สามารถซ่อนความผิดหวังในดวงตาเอาไว้ได้ “เขาไม่ได้บอกฉัน...”

“ถ้าอย่างนั้น มันก็น่าจะเป็นเรื่องด่วนแหละค่ะ เขาเลยไม่มีเวลาบอกให้คุณผู้หญิงทราบ อย่าคิดมากไปเลยค่ะ คุณผู้หญิง”

"โอเค งั้นเดี๋ยวฉันขอกลับห้องก่อนก็แล้วกัน”

อีวอนน์หันกลับมาและค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดไป

อีวอนน์นอนลงบนเตียงพร้อมกับมองเพดานด้วยความงุนงง เธอหันข้างแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากข้างหมอน สี่ทุ่มสี่สิบนาที...

ในตอนนี้ อีวอนน์ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเฮนรี่จะกลับมาในคืนนี้รึเปล่า

แต่ถึงกระนั้น เนื่องจากเฮนรี่เป็นคนรักษาคำพูด เขาอาจจะกลับมาก็ได้

อีวอนน์ลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วหยิบหนังสือออกมาจากโต๊ะข้างเตียง ระหว่างรอการกลับมาของเฮนรี่ เธอต้องอ่านหนังสือเพื่อไม่ให้ตัวเองว่างเกินไป

ทว่า ไม่ว่าเธอจะฝืนไม่หลับขนาดไหน เฮนรี่ก็ยังไม่กลับมา ดังนั้น เธอจึงยอมแพ้และผล็อยหลับไป

เมื่ออีวอนน์ตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น อีกด้านหนึ่งของเตียงพลันรู้สึกเย็นไม่น้อย หมอนทุกใบถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ อีวอนน์สามารถบอกได้ตั้งแต่แวบแรกว่าไม่มีใครนอนทับมันแน่

เมื่อคืนเฮนรี่ไม่กลับมาเลยเหรอ?

อีวอนน์กัดริมฝีปากของตัวเอง เธอรู้สึกหงุดหงิด หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็เดินลงไปข้างล่าง เธอวางช้อนส้อมลงหลังจากรับประทานอาหารเช้าไปสองสามคำ หลังจากนั้น อีวอนน์ก็เดินทางไปทำงานต่อ

ทันทีที่ออกจากลิฟต์ของบริษัท เธอพลันเห็นเลขานุการสองสามคนที่ยืนอยู่ที่ทางเดินและกำลังคุยกันอยู่ ด้วยเหตุนั้น อีวอนน์จึงตั้งใจทำให้ฝีเท้าของเธอเบาลง

“คุณวูดส์บอกฉันว่าวันนี้ท่านประธานแลงคาสเตอร์จะไม่มาทำงานน่ะ”

"ทำไมเขาถึงไม่มาล่ะ? เขาหายไปไหน? ถ้าเป็นแบบนั้น ถ้าไม่ได้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของท่านแลงคาสเตอร์ วันนี้ฉันคงไม่มีเรี่ยวแรงในการทำงานแน่เลย!”

“ฉันรู้ แต่ฉันได้ยินมาว่าคุณวูดส์พูดกับซีอีโอทางโทรศัพท์เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ประธานแลงคาสเตอร์ขอให้คุณวูดส์ส่งเสื้อผ้าชุดใหม่ไปที่โรงพยาบาล”

"โรงพยาบาล?" อีวอนน์รีบเดินเข้ามาหาพวกผู้หญิงและขัดจังหวะบทสนทนา

“เกิดอะไรขึ้นกับเฮน... ประธานแลงคาสเตอร์กัน?” เธอถามอย่างกังวล

เขาไม่ได้กลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อคืนนี้ เขาป่วยงั้นเหรอ?

“เธอมาถามพวกเราเนี่ยนะ? มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ? เธอเป็นเลขาส่วนตัวของเขาไม่ใช่เหรอ? เขาไม่ได้บอกอะไรเธอเลยเหรอ?”

เลขาทั้งสามมองกลับมาที่อีวอนน์ด้วยความรังเกียจและริษยา

อีวอนน์ส่ายศีรษะเล็กน้อย

“ถ้าเธอไม่รู้ แล้วพวกเราจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ ถ้ากังวลเรื่องเขาขนาดนั้น ไม่ลองโทรหาเขาหน่อยเหรอ? ลองถามดูสิว่าเขาจะรอบสายเธอรึเปล่า เอาล่ะ ไปกันเถอะพวกเรา ได้เวลาทำงานแล้ว”

เลขาทั้งสามเดินผ่านอีวอนน์ไปพร้อมรองเท้าส้นสูง

คนสุดท้ายที่เดินผ่านอีวอนน์นั้นชนเข้ากับไหล่ของเธอ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม นั่นทำให้อีวอนน์ถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนที่จะกลับมาทรงตัวได้อีกครั้ง

อีวอนน์จับไหล่ของตัวเองและถอนหายใจอย่างแผ่วเบา

นับตั้งแต่ที่เธอถูกเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขาส่วนตัวอย่างกะทันหัน เลขาคนอื่นก็ไม่ค่อยชอบเธอเลย

ทว่า นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มชินแล้ว

อีวอนน์ลูบไหล่ของตัวเองและพยายามไม่คิดมาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและพบหมายเลขที่ตัวเองบันทึกไว้ในรายชื่อผู้ติดต่อเมื่อสามปีที่แล้ว แต่ถึงกระนั้น เธอเองก็ไม่กล้าที่จะโทรออกไป

อีวอนน์จ้องไปที่หมายเลขตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง เธอกำมือแน่นและรวบรวมความกล้าที่จะกดโทรออก เธอเป็นห่วงเฮนรี่ไม่น้อย

"ใครน่ะ?" เสียงทุ้มต่ำและเยือกเย็นของเฮนรี่ดังมาจากปลายสาย

แสงสว่างในดวงตาของอีวอนน์พลันหรี่ลง "ฉันเอง..."

ดูเหมือนว่าเฮนรี่จะไม่ได้บันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของเธอเอาไว้ในโทรศัพท์เลย