บทที่ 16 เฮนรี่ แลงคาสเตอร์ต้องการอยู่กับเธอ

หลังจากผ่านวันทำงานแสนวุ่นวายภายในบริษัทมาได้ อีวอนน์รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะยกแขนขึ้นและเข้านอนทันทีที่กลับถึงบ้าน

แต่ทว่า ไม่นานนัก ประตูห้องนอนก็ถูกผลักเปิดออก เฮนรี่เดินเหยียบพรมและเข้ามาในห้อง ทั้งนี้ เนื่องจากแสงไฟจากเสาไฟริมถนนนอกหน้าต่าง มันทำให้เฮนรี่เห็นว่าอีวอนน์กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง

เฮนรี่เดินช้าลงและคลานไปข้างเตียง

ผ้าห่มคลุมและเสื้อผ้าชุดทำงานของอีวอนน์ยับไม่น้อยเพราะท่าทางการนอน

ดูเหมือนว่าอีวอนน์ไม่ได้สวมใส่ชุดนอนที่เขาสั่งให้แม่บ้านซูเตรียมไว้ให้เธอเลย

เมื่อมองดูรูปลักษณ์ของเธอแล้ว เธอก็คงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในเสื้อผ้าพวกนั้น ไม่ว่ามันจะแพงแค่ไหนก็ตาม เธอก็ควรแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เรียบง่ายและสบายกว่านี้

เฮนรี่มองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงด้วยแววตาแสนน่ากลัว

“อ่า..."

ทันทีที่เห็นอีวอนน์เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน สีหน้าของเฮนรี่พลันบิดเบี้ยวเล็กน้อย เขาถึงกับต้องถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว ทว่า อีวอนน์เพียงแค่พลิกตัวไปมาพร้อมกับเสียงครางสุดนุ่มนวลเท่านั้น

เธอปลดกระดุมออก บางที มันอาจเป็นเพราะเธอรู้สึกอึดอัดเวลานอนในชุดทำงาน

อีวอนน์พลิกร่างของตัวเองอีกครั้งแล้วสอดมือเข้าไปในเสื้อผ้า หลังจากอึกอักอยู่พักหนึ่ง เธอก็ถอดชุดชั้นในของตัวเองออก

ทันใดนั้น อีวอนน์เผยใบหน้าโล่งใจ เธอเปลี่ยนมานอนในท่าที่สบายและผ่อนคลายกว่าเดิม

สายตาอันเร่าร้อนของเฮนรี่จ้องมองไปที่เรือนร่างของอีวอนน์

อีวอนน์รู้สึกสบายขึ้นมากหลังจากถอดชุดชั้นในออก เธอนอนลงอยู่สักพักแล้วคิดว่าจะลุกไปอาบน้ำ

ทว่า ก่อนจะลืมตาขึ้นมามอง เธอไม่คิดเลยว่าจะมีใครยืนอยู่ข้างเตียง

“อ๊าาาา!”

อีวอนน์กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและเกือบตกเตียง

“คุณตะโกนทำไมน่ะ?” เฮนรี่ขมวดคิ้วมองอีวอนน์และปลดกระดุมเสื้อออกด้วยความรำคาญ

“เปล่า ไม่มีอะไร... ฉันแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ตรงนี้ได้”

อีวอนน์โล่งใจทันทีที่เห็นว่าเป็นเฮนรี่ แต่ทว่า ทันใดนั้น เธอก็มองไปที่เฮนรี่ด้วยความสงสัยอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

“ทำไมผมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ?”

สีหน้าของเฮนรี่พลันเปลี่ยนไป “อีวอนน์ คุณควรจำเอาไว้หน่อยนะว่าเราแต่งงานกันแล้ว คุณกำลังคิดว่าตัวเองเป็นโสดเพียงเพราะผมไม่ค่อยได้กลับบ้านในช่วงหลายปีที่ผ่านมารึยังไง?”

"ไม่ใช่แบบนั้นนะ"

อีวอนน์ตระหนักได้ว่าเธอพูดอะไรผิดอีกแล้วรึเปล่า เธอรีบลุกขึ้นนั่งเพื่ออธิบายอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาคืนนี้ต่างหากล่ะ ฉันจะได้ให้แม่บ้านซูเตรียมห้องรับแขกให้คุณ!”

"ห้องรับแขก? ทำไมผมต้องนอนในห้องรับแขกด้วย? ผมเป็นแขกของที่นี่งั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น!” อีวอนน์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น เธอพลันถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่มืดมิดของเฮนรี่ “คุณ-คุณจะนอนกับฉันคืนนี้เหรอ?”

“ผมนอนไม่ได้เหรอ?”

ทันใดนั้น สีหน้าของอีวอนน์ทำให้เฮนรี่โกรธหนักกว่าเดิม

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าเธอแต่งงานแล้ว? นับประสาอะไรกับเรื่องที่ว่าเขาเป็นสามีของเธอ อีกอย่าง ทำไมเธอต้องประหลาดใจที่เห็นเขาด้วยล่ะ?

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เฮนรี่ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลย ในตอนนี้ เขาเริ่มคิดขึ้นมาบ้างแล้ว อันที่จริง เฮนรี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับเขาเพื่อจุดประสงค์อะไรตั้งแต่แรก!

“แน่นอน คุณนอนได้สิ แต่ว่า..."

อีวอนน์ลูบนิ้วของตัวเอง “ทำไมคุณถึงมานอนกับฉันที่นี่คืนนี้ด้วยล่ะ? ดื่มมากไปรึเปล่า?”

“ผมดูเหมือนคนเมารึไง?” เฮนรี่หรี่ตาลง “อีกอย่าง ทำไมไม่จัดการตัวเองให้เสร็จก่อนล่ะ?"

"จัดการให้เสร็จ?"

อีวอนน์ผงะไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้น เธอก้มลงมองตัวเองอย่างรวดเร็วและจับเสื้อเอาไว้ด้วยความตกใจ

“ฉัน... ฉัน...” เธอหน้าแดงและพูดไม่ออก

เฮนรี่จ้องมองเธออย่างเย็นชา เขาไม่ได้สนใจอะไรเลย “เมื่อกี้คุณยังถอดมันออกอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ต้องเอามาปิดด้วยล่ะ?"

“ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าคุณเข้ามานิ!” อีวอนน์รีบหยิบชุดชั้นในขึ้นจากพื้นเอามาซ่อนไว้ด้านหลัง

เฮนรี่เม้มริมฝีปาก “แม้ว่าคุณจะอยู่คนเดียว แต่ก็ต้องให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ของตัวเองในฐานะคุณนายแลงคาสเตอร์หน่อยสิ อย่าทำให้ตระกูลแลงคาสเตอร์อับอายไปมากกว่านี้เลย!”

"ฉันเข้าใจแล้ว" อีวอนน์ก้มหน้าด้วยความละอาย “คราวหน้า เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก” เธอบ่นพึมพำ

เฮนรี่สูดหายใจอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรอีก เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินไปที่โซฟา

อีวอนน์แอบชำเลืองมองเฮนรี่เล็กน้อย หลังจากนั้น เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

อีวอนน์แช่ตัวในอ่างอาบน้ำ เธอเอามือปิดหน้า หัวใจของอีวอนน์เต็มไปด้วยความกังวลใจและความคาดหวัง

อีวอนน์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่รู้เลยว่าเฮนรี่กำลังคิดอะไรอยู่ เขาไม่เพียงแต่เต็มใจจะย้ายกลับไปอยู่กับเธออย่างกะทันหันเช่นนี้ แต่เขาต้องการนอนห้องเดียวกับเธอด้วย!

หรือว่าเขาตัดสินใจที่จะทำหน้าที่สามีของเธอจริงแล้วจริง ๆ?