บทที่ 50 เสียงดังเกินไป

อีวอนน์นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันที่สิบห้า วันนี้เป็นวันเงินเดือนออก

โดยปกติแล้ว แม่ของอีวอนน์มักจะโทรหาเธอแต่เช้าเพื่อขอเงิน

“ดิฉันไม่รู้เหมือนกันค่ะ” แม่บ้านซูส่ายหน้าหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

อีวอนน์ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ แม่ของเธอมักจะยุ่งแต่เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ อยู่เสมอ ดังนั้น มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่แม่จะไม่มาถามถึงเรื่องนี้เลย

“โทรศัพท์ของฉันอยู่ไหน?” อีวอนน์หันศีรษะไปทางซ้ายและขวาพยายามมองหาโทรศัพท์

“นี่ค่ะ” แม่บ้านซูหยิบโทรศัพท์ของอีวอนน์ออกมาจากลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง

อีวอนน์ไม่สามารถลุกขึ้นได้ เธอทำได้เพียงแค่อยู่บนเตียงเท่านั้น โชคดีที่มือซ้ายของเธอยังใช้การได้ เธอยังเล่นโทรศัพท์ได้อยู่ แม้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บข้อมือเล็กน้อยเวลายกขึ้นมาก็ตาม

อีวอนน์ตรวจสอบประวัติการโทรซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอตกใจมากที่ไม่พบเบอร์ของแม่ตัวเองเลย

“แปลกจังที่แม่ไม่โทรมาขอเงิน!" อีวอนน์ถือโทรศัพท์ด้วยมือสั่นคลอน

แม่บ้านซูรับใช้เธอมาสามปีแล้ว เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของอีวอนน์ เธอหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินคำพูดของอีวอนน์ “ดิฉันว่ามันดีแล้วนะคะ คุณผู้หญิงจะได้อยู่อย่างสงบ ๆ สักที"

“มัน