Chapter 76 คืนนี้ศรัญญากลับบ้านดึกกว่าทุกวัน เนื่องจากยายของมะนาวเกิดป่วยกระทันหัน มะนาวจึงต้องรีบกลับบ้านพายายไปส่งโรงพยาบาล ด้วยความเป็นห่วง ศรัญญาได้ไปเป็นเพื่อนมะนาว กว่าจะแล้วเสร็จเวลาก็ผ่านไปกว่าสี่ทุ่ม และถึงบ้านในเวลาห้าทุ่มพอดิบพอดี แสงไฟนีออนในห้องดับสนิท มีเพียงแสงไฟสีส้มจากหน้าประตูห้องน้ำเท่านั้นที่ส่องสว่าง นั่นหมายความว่า อีกหนึ่งชีวิตในห้องนี้นอนหลับแล้ว ศรัญญาจึงเดินย่องเบาไปยังตู้เสื้อผ้า เปิดมันออกก่อนจะหยิบชุดนอนของตนออกมา จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเสร็จเธอก็เดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่แล้วก็ต้องพบกับความผิดปกติบางอย่าง “เอ๊ะ...หายไปไหนนะ” ศรัญญาถามถึงหมอนข้างที่ตนต้องนอนกอดทุกคืน ไม่เช่นนั้นจะนอนไม่หลับ ปกติมันจะอยู่บนเตียงทว่าเวลานี้กลับไม่มี มือเล็กเอื้อมไปเปิดโคมไฟหัวเตียงให้สว่าง เพื่อตรวจดูว่า มันกลิ้งตกไปข้างเตียงหรือไม่ “ก็ไม่มีนี่นา แล้วมันหายไปไหนนะ” เธอบ่นเบาๆ คนเดียว กวาดตามองไปรอบห้องโดยอาศัยแสงไฟจากหัวเตียง ก้มมองดูใต้เตียงก็ไม่มี จะทางซ้ายทางขวาก็ไม่มี ศรัญญาเกาหัวคิดไม่ตกว่า มันหายไ
Chapter 75 เท้าเล็กของธนัสสรณ์ยังไม่ทันจะก้าวถึงประตูห้อง เธอก็ต้องหยุดระงับเท้าด้วยเสียงเรียกของมารดา ที่ออกมายืนทำหน้าบึ้งตึงหน้าห้อง “หวาน เข้ามาหาแม่หน่อยสิ” ธนัสสรณ์ทำตามที่มารดาสั่ง “มีอะไรแม่” “แกหายหัวไปหลายวันเลยนะ ไม่กลัวคนที่นี่จะสงสัยบ้างหรือไง ฉันโทรไปแกก็ตัดสายทิ้งตลอดเลย” ธนวรรณเปิดฉากต่อว่าลูกสาว “ก็มันยุ่งๆ นี่แม่ หวานก็เลยไม่รับ” เธอตอบเสียงรำคาญ “แม่จะเรียกหวานมาเพราะจะถามแค่นี้ใช่ไหม ถ้าใช่หวานขอตัวไปที่ห้องก่อนนะ เพลีย” “เจริญจริงๆ เลยลูกฉัน มาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่แท้ๆ ยังจะทำตัวเหมือนอยู่บ้านตัวเองอีก ไม่กลัวเขารู้กำพรืดของตัวเองหรือไง ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าทำตัวเหมือนอยู่ที่โน่น ให้แผนมันสำเร็จซะก่อน แกจะทำอะไรฉันจะไม่ด่า ไม่ว่าแกเลย” ธนวรรณหน้าเครียด ต่อว่าบุตรสาวชุดใหญ่ “หวานไม่ได้ทำอะไรอย่างที่แม่ว่าซะหน่อย หวานแค่ไปเที่ยวกับเพื่อนมาก็เท่านั้น” ธนัสสรณ์ทำเป็นหูทวนลม แก้ตัวน้ำขุ่นๆ “ฉันเป็นแม่แก ฉันรู้สิว่าแกเป็นคนยังไง มีเงินหน่อยไม่ได้ ต้องไปทำห
Chapter 74“สามีคุณแก้วน่ารักมากนะคะ ใส่ใจคนแก่ด้วย” ป้ามดเอ่ยชมจอมทัพ “คุณแก้วโชคดีเหลือเกินที่มีสามีดีแบบนี้”ศรัยญายิ้มบาง เธอไม่บอกความจริงให้นางดมรับรู้เกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของตนกับจอมทัพ หากนางมดรู้ นางจะไม่พูดประโยคนี้ออกมา ทว่าเป็นเธอเองที่วันนี้กลับพบอีกด้านหนึ่งของจอมทัพที่เธอไม่เคยพบเห็นมาก่อน ความเมตตา โอบอ้อมอารีย์ต่อบุคคลอื่นที่เพิ่งรู้จัก เขาใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยของนางมด ทั้งที่เธอกับอลงกตน่าจะมองเห็นมากกว่า เนื่องจากมาบ้านนางมดหลายครั้ง มันจึงก่อเกิดความรู้สึกดีที่มีต่อเขาโดยไม่รู้ตัวสองสามีภรรยาอยู่พูดคุยกับนางมดต่ออีกราวสี่สิบนาทีจึงขอตัวกลับ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากบ้านนางมด เจ้าของบ้านได้อวยพรให้ชีวิตคู่ของทั้งสองจงมีแต่ความสุข พบเจอแต่เรื่องดีๆ และมีทายาทในเร็ววัน ได้รับพรเสร็จจอมทัพกับศรัญญาได้พากันเดินไปขึ้นรถ“คุณทำแบบนี้ทำไม” ทันทีที่ประตูรถปิดลง ศรัญญาเปิดฉากถามเขาทันที“ทำอะไร หมายความว่าไง” คนถูกถามย้อนถาม“ก็มารับฉันมาเยี่ยมป้ามด แล้วยังซื้อของมาให้ป้ามดอีก คุณมีแผนอะไรหรือเปล่าเนี่ย”“เธอคิดมากไปหรือเปล่า ฉันจะมีแผนอะไรล่ะ ฉันก็แค่สงสารป้ามดเท่าน
Chapter 73“มารับไปเยี่ยมป้ามด” เธอทวนคำ ใบหน้าเสมือนมีเครื่องหมายคำถามติดอยู่“ต้าร์บอกฉันเองว่า นัดเธอไปเยี่ยมป้ามด แต่เผอิญว่าต้าร์ติดธุระด่วน ฉันก็เลยอาสาทำหน้าที่แทนต้าร์ พาเธอไปเยี่ยมป้ามดไงล่ะ”จอมทัพตอบโดยที่เธอไม่ต้องถาม เพราะมองหน้าศรัญญาก็พอจะเดาออกว่า เธอคงสงสัยว่าเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร“คงไม่ต้องลำบากคุณหรอกค่ะ ฉันไปเองได้” เธอกลับปฏิเสธ ทำท่าหมางเมินใส่ “เพราะฉันไม่อยากเมื่อยปากบอกทางคุณ”“คงไม่ได้หรอก เพราะฉันซื้อของไปฝากป้ามดตั้งเยอะแยะ ถึงเธอไม่ให้ฉันไปด้วย ฉันก็ต้องไปเยี่ยมป้ามดอยู่ดี ไหนๆ เราก็มีจุดประสงค์เดียวกันแล้วก็ไปด้วยกันเลยนี่แหละ “ส่วนเรื่องบอกทาง เธอไม่จำเป็นต้องบอกเพราะฉันไปถูก” จอมทัพสรุป “ไหนของที่เธอจะเอาไปฝากป้ามดล่ะ ฉันจะได้เอาไปขึ้นรถ”ศรัญญาฉงนกับคำพูดของจอมทัพที่ว่า รู้จักทางไปบ้านป้ามด เขารู้จักได้อย่างไร หรือว่าเคยไปบ้านหลังนั้น ทว่าคำถามที่ตนสงสัยยังไม่ทันได้ถามออกไป เสียงของมะนาวได้ดังแทรกกลางป้อง“อยู่นี่คะ มะนาวถือออกมาให้แล้ว”มะนาวที่จัดการทุกอย่างตามเจ้านายสั่ง เดินถือถุงทั้งหมดออกจากห้องทำขนม คราแรกตั้งใจว่าจะเอาไปวางตรงเคาน์เตอร์ แต่
Chapter 72หลังจากมื้อเช้าผ่านพ้นไป สกาวใจมานั่งรอหลานสะใภ้ในห้องนั่งเล่น แน่นอนว่าจะต้องมีธนวรรณ ธนพรและประนอมนั่งรออยู่ด้วย ไม่นานเกินรอ ศรัญญาก็เดินเข้ามาในห้องดังกล่าว พร้อมกับกะละมังแช่เท้า“แช่เท้าค่ะคุณท่าน” ศรัญญาทำอย่างเช่นทุกวัน เะอยกเท้าของสกาวใจมาวางในกะละมัง จากนั้นก็ใช้มือนวดเท้านางเบาๆ“วันศุกร์หน้าฉันจะไปเที่ยวหัวหิน หล่อนต้องไปด้วยนะ ไปรองมือรองเท้าฉัน นี่เป็นคำสั่ง” สกาวใจสั่งเสียงเฉียบ หลุบตามองศรัญญา “ว่าไง จะไปไหม”“ค่ะคุณท่าน” เธอรับคำไม่มีปากเสียง พอได้รับคำตอบ สกาวใจหันไปยิ้มกับผู้ร่วมแผนการ“หล่อนได้ข่าวย่าเล็กของหล่อนไหม หรือว่ามีความสุขเสียจนลืมลูกลืมหลาน”นางเอ่ยถามคำถามที่อยากรู้ไม่ต่างกับบุตรชาย ซึ่งสกาวใจคิดว่า คนที่น่าจะให้คำตอบนางได้มากที่สุดคือ ศรัญญา“ไม่ทราบค่ะ ย่าเล็กไม่ได้ติดต่อแก้วมาเลยตั้งแต่คุณปู่ออกจากโรงพยาบาลค่ะ”เธอจำเป็นต้องผิดศีลข้อสี่เพราะถูกขอร้องเอาไว้ ทำทีเป็นไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ในความเป็นจิรง ติดต่อกับนภาพรตลอดเวลา “ย่าหล่อนนี่เก่งนะ แย่งผัวชาวบ้านได้เก่งเชียว ไม่รู้ว่าเชื้อจะทิ้งแถวหรือเปล่า” สกาวใจไม่วายว่ากระทบ ศรัญญานิ่งไม่โต้ต
Chapter 71 คืนนี้เป็นคืนที่น่าแปลกอีกคืนหนึ่งของเขา ปกติแล้ววาจาของเธอแต่ละคำ แต่ละประดยคจะนำความไม่พอใจมาให้เขาเสมอ ทว่าคืนนี้ทุกคำพูดของเธอ จอมทัพรู้สึกนิ่งเฉย ไม่มีความไม่พอใจแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับยืนฟังโดยไม่โต้เถียง คล้ายกับว่ายอมเธออย่างไหนอย่างนั้น หรืออาจเป็นเพราะ เขาเป็นฝ่ายผิด จึงยอมรับทุกการกระทำของเธอ หรืออีกเหตุผลหนึ่งที่เริ่มขยายตัวในหัวใจ อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง สองร่างเปลือยเปล่าบนเตียง กำลังห่ำหั่นกันด้วยบทพิศวาสอันเร่าร้อน ฝ่ายหญิงยกสะโพกรับแรงกำลังของฝ่ายชายที่โหมใส่เธออย่างไม่คิดออมแรง จนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อ และเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดจากการถูกมือใหญ่ขยำทรวงอกจนแทบแหลกคามือ ตรงกันข้าม เธอกลับพอใจกับบทรักถึงอกถึงใจของเขา ฟังได้จากเสียงครางกระเส่าดังไม่หยุด คำขอร้องให้เขาออกแรงให้มากขึ้น เพื่อพาตนไปสู่สวรรค์ชั้นฟ้า “พี่นอต...สุดยอดไปเลยค่ะ”เสียงหอบเหนื่อยของธนัสสรณ์เอ่ยชมเนวิน คู่ขาคนล่าสุดที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความสุขแบบที่ไม่เคยพบพานมาก่อน สุขและอิ่มเอม ถึงขั้นติดอกติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้น“หวานเองก็ใช่ย่อย