มันเป็นคืนที่บ้ามากและลินด์ซีย์ จูลก็ไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนขณะที่เธอลืมตาที่พร่ามัวขึ้นมา เธอก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาที่ดังมาจากด้านบนหัวของเธอ “ตื่นแล้วเหรอ?”เซน กุกเกนไฮม์เปลือยอยู่ขณะที่กำลังจ้องมองเธอลินด์ซีย์ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกไปแล้วถามด้วยเสียงที่เบาว่า “ทำไม?”“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้หย่ากับเธอ เธอไม่มีสิทธิ์จะไปหาผู้ชายคนอื่น!”“เฮอะ! ฉันลืมไปแล้วล่ะ ว่าฉันยังมีสามีอยู่!”หลังจากที่ลินด์ซีย์พูดออกไป เธอก็ไม่อยากจะอยู่ทะเลาะต่อ เธอนำผ้าปูที่นอนมาคลุมตัวและสวมชุดคลุมจากนั้นก็เดินออกมาจากห้องนอนดวงตาของเซนมองดูร่างที่เดินออกไปของลินด์ซีย์อย่างใจจดใจจ่อลินด์ซีย์ดีใจที่คุณปู่ไปออกทริปเมื่อสองวันที่แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอกลัวว่าคุณปู่จะได้มาเห็นเธอในสภาพที่ยุ่งเหยิงแบบนี้หลังจากที่เธอคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืน ลินด์ซีย์ก็รู้สึกหิวขึ้นมานิดหน่อย เมื่อเธอลงไปข้างล่าง เธอได้เห็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยสดงดงามกำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกลินด์ซีย์ใส่ชุดคลุมบาง ๆ เจนนี่ เลนิคไม่ใช่คนโง่เพราะอย่างนั้นเธอก็รู้ได้โดยทันทีว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น!
“ตอนนี้คนรักของคุณกลับมาแล้วสินะ ถ้างั้นฉันก็ควรจะยินดีด้วย”“มันไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิดนะ! ฉันขอโทษ ฉันจะไม่มารบกวนพวกคุณอีกถ้ามันทำให้พวกคุณรำคาญ!”หลังจากที่เจนนี่ เลนิคพูดแบบนั้นออกมา เธอก็ได้วิ่งออกไปทันที สีหน้าของเธอช่างดูน่าสงสารจริง ๆ“ลินด์ซีย์ จูล!”“คุณไม่ควรจะมาอยู่กับฉันนะ ทำไมคุณไม่ตามไปดูแลคนรักของคุณล่ะ?”ลินด์ซีย์เพิกเฉยต่อเซนที่กำลังจ้องมองเธอด้วยความโกรธแน่นอนว่าในวินาทีต่อจากนั้นฝีเท้าที่ได้อยู่ข้างหลังเธอในตอนแรกก็ได้ก้าวห่างออกไป เซน กุกเกนไฮม์ก็ยังคงเลือกที่จะไปดูแลเจนนี่ เลนิคความผิดหวังในใจเธอควรจะพออยู่แค่นี้ เธอควรจะชินกับมันได้แล้ว!หลังจากที่เธอหาอะไรกินเสร็จ เธอก็ได้พักผ่อน จากนั้นก็ไปอาบน้ำและกลับมานอนต่อเธอได้นอนหลับอย่างสบายใจเมื่อไม่มีเซนอยู่จนกระทั่งโทรศัพท์ดังขึ้น เธอจึงตื่นมารับสาย“ลินด์ซีย์ ไอ้เด็กบ้านั่นได้ปฏิบัติกับเธอดีไหมในสองวันที่ผ่านมา? ถ้าเขารังแกหลาน รอให้ปู่กลับไปก่อน ปู่จะกลับไปช่วยเธอเอง”“ขอบคุณมากค่ะคุณปู่ หนูสบายดีค่ะ คุณปู่มีความสุขนะคะ!”ขณะที่ลินด์ซีย์วางสายจากโทรศัพท์ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหลผ่านหัวใจเธอ อย่
“ถ้าพวกเธอชอบ ก็แค่เอาลูกค้าคนนี้มาเป็นของตัวเองสิ อย่าโกรธไปหน่อยเลย!”ก่อนหน้านี้ ลินด์ซีย์ จูลไม่ค่อยได้พูดอะไรกับพวกเขามากเท่าไหร่ เพราะยังไงพวกเขาก็เอาไปพูดต่ออยู่ดี ถ้าเธอสนใจเกี่ยวกับสิ่งที่คนอื่นพูดถึงเธอ ตอนนี้เธอคงเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้วยิ่งเธออดทนกับมันมากเท่าไหร่พวกเขาก็จะคิดว่าเธอยอมรับมันมากเท่านั้น และเธอทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วดังนั้นไม่มีเหตุผลให้ต้องทนต่อคำนินทาของพวกเขาอีกต่อไป“ฮึ่ม! ฉันไม่รู้ว่าเธอภูมิใจอะไรนักหนา หลังจากที่เธอได้คุณลีมาเป็นลูกค้าแล้ว วันถัดมาเธอก็มาพร้อมกับรอยช้ำบนคอ! พวกเราเห็นมันอย่างชัดเจน!”ลินด์ซีย์ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดนั้นและปฏิเสธไปว่า “ดูเหมือนเธอจะรู้นะว่าคุณลีเขาเป็นคนยังไง ทำไม เธอเคยลองแล้วเหรอ? เพียงเพราะเธอไม่มีอะไรทำก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นเขาจะว่างเหมือนเธอนะ! ถ้าเธอเสร็จแล้วก็ออกไปซะ”“ฉันจะรอดูว่าเธอจะภูมิใจกับมันได้อีกนานแค่ไหนกัน!”“เธอจะไม่มีวันได้เห็นวันที่ฉันผิดหวังหรอก! อีกอย่างหนึ่งนะ เรื่องของฉันมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ!”ลินด์ซีย์ไม่สนใจเกี่ยวกับภาพลักษณ์กุลสตรีอีกต่อไป เธอกลอกตาพร้อมกับพูดมันออกไปเธอไม่ได้อยู่ในอ
หลังจากที่ส่งเจนนี่ เลนิคกลับ เซน กุกเกนไฮม์ก็อยากกลับบ้านให้เร็วขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพื่อจะไปเจอลินด์ซีย์ จูลเมื่อเขากลับถึงบ้านก็ได้พบว่าบ้านนั้นมืดสนิทและไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตเลยสักนิดเดียว!สีหน้าของเขาค่อย ๆ น่ากลัวขึ้นเซนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและลังเลอยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะตัดสินใจกดหมายเลขที่เขาคุ้นเคยจากความทรงจำน้ำเสียงที่นุ่มนวลได้ลอดผ่านออกมาจากผู้ที่อยู่ยังปลายสาย“ฮัลโหล…”“ลินด์ซีย์ จูล! เธอกำลังทดสอบความอดทนของฉันอยู่เหรอ?”เซนได้บอกกับผู้หญิงคนนี้ไปแล้วว่าให้ทำตัวดี ๆ แต่นี่มันก็ดึกมากแล้วและเธอยังคงออกไปข้างนอก? เธอจะรู้บ้างไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนสำหรับผู้หญิงที่ออกไปข้างนอกในเวลานี้?เขาไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบเมื่อคืนอีกแล้ว!เมื่อลินด์ซีย์ได้ยินเสียงของเซน เธอก็สะดุ้งและลุกขึ้นมานั่งบนเตียง“คุณต้องการอะไร?”น้ำเสียงที่อ่อนโยนกลับกลายเป็นน้ำเสียงที่ดูเรียบนิ่งแทน มันยิ่งทำให้เซนรู้สึกไม่พอใจขึ้นไปอีก“เธอลืมหน้าที่ของเธอไปแล้วหรือไง?”“โธ่ ฝ่าบาท คุณเป็นคนที่ไม่ต้องการฉันเอง และฉันก็ได้จัดห้องให้พวกคุณสองคนได้อยู่ด้วยกัน แล้วคุณจะโกรธ
เพราะรู้มาก่อนว่ากาแฟดำนั้นเป็นของโปรดของลูกค้ารายนี้ ลินด์ซีย์ จูลจึงตั้งใจจัดเตรียมให้เขามาเจอที่คาเฟ่แห่งนี้“สวัสดีค่ะคุณแฟนเดล! ฉันคิดว่ามันจะดีกว่ากว่าถ้าเรามาคุยเกี่ยวกับรายละอียดของโปรเจกต์นี้ด้วยตนเอง ไม่ทราบว่าคุณเห็นด้วยกับข้อตกลงของฉันไหมคะ?”ในแง่ของการปิดการขาย ลินด์ซีย์ได้ทำสำเร็จมาโดยตลอด ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ได้เป็นระดับแนวหน้าของบริษัท“โอ้ตายแล้ว…ผมต้องขอโทษมาก ๆ เลยครับคุณจูล ผมไม่ได้รับสายเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว พอดีว่าผมต้องการจะพิจารณาการทำงานร่วมกันของเราสักหน่อย”คุณแฟนเดลพูดออกมาด้วยความกระอักกระอ่วนและคำพูดนั้นทำให้ลินด์ซีย์ตกตะลึงจนพูดไม่ออก“ไม่ทราบว่าฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่าคะ?”“ไม่ ไม่ ไม่เลย เพียงแค่คุณเลนิคจากบริษัทเดนาริอุส คอร์เปอร์เรชั่นได้ยื่นข้อเสนอที่ดีกว่ามาให้ คุณรู้ใช่ไหมว่าผมเป็นนักธุรกิจ ดังนั้นผมจำเป็นต้องเลือกสิ่งที่ดีกว่า ผมต้องขอโทษด้วยจริง ๆ !”เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปกล่าวโทษเขา ตั้งแต่ที่เดนาริอุสเข้ามาแทรกแซงเธอก็ไม่แปลกใจเลยที่เขายกเลิกสัญญาอย่างกะทันหัน“มันเป็นอย่างนั้นเอง! ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหวังว่าโอกาสหน้าเราจะได้ร่วมง
หลังจากการโต้เถียงกับเจนนี่ เลนิค ลินด์ซีย์ จูลก็ไม่คิดว่าผู้หญิงแบบนั้นจะทำให้เซนหลงใหลได้ความเย็นชาและท่าทีที่เปลี่ยนไปของลินด์ซีย์ทำให้เซนนั้นรู้สึกไม่สบายใจถึงแม้พวกเขาจะอยู่ในบ้านหลังเดียวกันก็ตาม แต่พวกเขาก็เหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่ได้รู้จักกันเลยในเช้าวันต่อมา ขณะที่เซนกำลังออกจากบ้าน เขาก็ได้หยุดอยู่ที่หน้าห้องของลินด์ซีย์และเปิดประตูไปอย่างระมัดระวัง อย่างไรก็ตาม เขาไม่เห็นแม้แต่ร่างอันบอบบางของเธอในเวลานั้นเอง ลินด์ซีย์ก็ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอแล้วเธอไม่ต้องการที่จะเจอเซนเพราะตั้งแต่ที่เจนนี่ เลนิคกลับมา เธอรู้สึกว่าเซนมีรสนิยมที่แย่เกี่ยวกับผู้หญิงที่น่าขำยิ่งกว่าคือเธอไม่สามารถเอาชนะผู้หญิงแบบนี้ได้ณ ห้องทำงานของเซน“เหมือนกับว่าวันนี้บอสจะอารมณ์ไม่ดีนะ จริงไหม?”หนึ่งในพนักงานของเซนพูดด้วยความรู้สึกกังวลใจ“เอาเถอะน่า ฝ่าบาทเขาเคยอารมณ์ดีเมื่อไหร่บ้างล่ะ?”“จริงด้วย! ฮ่า ฮ่า”เซนแสดงท่าทีหดหู่ตั้งแต่วินาทีที่เขาออกจากบ้านมา ราวกับว่าเขาเป็นหนี้โลกทั้งใบมันทำให้ทุกคนในบริษัทรู้สึกกังวลใจทุกคนรู้ว่าท่านประธานของกุกเกนไฮม์ คอร์เปอร์เรชั่นนั้นเปรียบเส
ลินด์ซีย์ จูลจำได้ว่าเธอเคยมองเซน กุกเกมไฮม์ด้วยความเสน่หา แต่ครั้งแล้วครั้งเล่า สิ่งที่เธอได้รับกลับมามีเพียงแค่ความเกลียดชังของเขาแต่ตอนนี้เธอไม่ใช่ลินด์ซีย์คนเดิมอีกต่อไป“ได้! ก็ดีแล้วล่ะ!”เซนโกรธจนต้องกัดฟัน สีหน้าของเขาเย็นชาจนเหมือนกับน้ำแข็ง และในตอนนี้มันก็ได้มีรังสีที่ไม่น่าเข้าใกล้ออกมาจากตัวเขา“ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วฉันก็ขอตัวกลับห้อง”ไร้ซึ่งการตอบโต้ใด ๆ เซนได้เห็นถึงความโหดร้ายและความเฉยชาของเธอพร้อมกับมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจเขาทันใดนั้นเขานึกถึงสิ่งที่เขาได้ถามกับเจนนี่ เลนิคไปก่อนหน้านี้และคำตอบของเธอมันก็ก้องอยู่ในหัวเขาความคิดที่ว่าผู้หญิงคนนั้นเกลียดเขาและไม่เต็มใจที่จะพูดกับเขาทำให้เซนรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลหลังจากทำงานมาหลายวัน ลินด์ซีย์รู้สึกเหนื่อยล้ามาก มันมีหลายอย่างเหลือเกินที่เธอไม่สามารถจัดการกับมันได้และตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการที่สุดก็คือการได้พักผ่อนหลังจากที่เธอได้ล้างตัวและออกมาจากห้องน้ำ เธอก็สะดุ้งทันทีที่เห็นว่ามีคนนอนอยู่บนเตียง“คุณต้องการอะไรหรือเปล่า”ลินด์ซีย์ระงับความกลัวที่เกิดขึ้นภายในใจและแสร้งทำเหมือนว
เมื่อเจนนี่เลนิคเงยหน้าขึ้น เธอทำเป็นยิ้มอย่างเขินอายและมีความสุขขณะที่ออกมาจากห้องทำงานของเซน กุกเกนไฮม์ จากนั้นเธอก็กลับไปยังห้องทำงานของตนเองทันทีที่เธอเดินออกไป เหล่าพนักงานต่างแสดงความยินดีกับเธอแล้วพูด “เจนนี่ วันนี้คุณดูมีความสุขดีนะ จะมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นหรือไง หืม? บอกพวกเรามาสิเราจะได้ยินดีกับคุณด้วย!”ตั้งแต่เจนนี่กลับมา ทุกคนต่างก็พูดว่าเซนได้ปฏิบัติกับเธอต่างจากคนอื่น เพราะอย่างนั้นจึงมีข่าวลือในบริษัทว่าเจนนี่ เลนิคจะได้เป็นนายหญิงของบริษัทกุกเกนไฮม์ คอร์เปอร์เรชั่นในอนาคตปกติแล้วคนที่เข้าถึงยากแบบเซน กุกเกนไฮม์นั้นจะดูเป็นคนปกติก็ต่อเมื่ออยู่กับเจนนี่ เพราะฉะนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมผู้คนต่างพากันคิดแบบนั้น“ไม่หรอก อย่าพูดบ้า ๆ เลย!”ถึงแม้เจนนี่จะพูดออกมาแบบนั้นแต่ก็ไม่สามารถปิดบังความโอ้อวดที่มีอยู่ในตาเธอได้เห็นได้ชัดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้ขึ้นเป็นนายหญิงของกุกเกนไฮม์ คอร์เปอร์เรชั่น!“จุ๊ จุ๊…หน้าเธอแดงแล้วนะ! อย่าบอกนะว่าท่านประธานแห่งกุกเกนไฮม์…”ผู้คนในกลุ่มต่างเกลี้ยกล่อมเธอและหน้าของเจนนี่นั้นเปี่ยมไปด้วยความสุข“โอเค…รีบ ๆ แล้วกลับไปทำงานได้แล้