บทที่ 113 อย่าปล่อยให้ใครหลุดไป

“โซเร็น” เซนพูดด้วยเสียงต่ำจนเหมือนถูกเค้นออกมาจากลำคอ

“ครับท่านประธาน” โซเร็นมายืนหน้าเซนทันที ถึงแม้เขาจะไม่คุ้นเคยกับลินด์ซีย์แต่เขาก็แอบชื่นชมความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวของเธอ

สีหน้าของเควนตินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นั้นบึ้งตึง เมื่อเทียบกับโซเร็นแล้วเควนตินนั้นคุ้นเคยกับลินด์ซีย์มากกว่าและเขาก็ชอบเธอ

ไม่มีใครคิดว่าผู้หญิงธรรมดาและใจดีคนนั้นจะมีด้านที่เด็ดเดี่ยวขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้นตอนเซนเลือกเจนนี่ก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้น

“อย่าปล่อยให้ใครหลุดออกไป” ท่าทางของเซนในตอนนี้เหมือนกับปีศาจที่ผุดขึ้นมาจากนรก

สีหน้าของครีดที่อยู่ตรงข้ามได้เปลี่ยนไปทันที “เซน กุกเกนไฮม์! นี่เป็นถิ่นของฉัน! ทำไมถึงกล้าดีขนาดนี้?”

ครีดเป็นนักธุรกิจที่หน้าเงินและเป็นที่เกรงขามของคนส่วนใหญ่ เซนเองก็เป็นแค่เด็กนิสัยเสียแล้วยังมากล้าคุยกับเขาแบบนี้เหรอ?

น่าเสียดายที่คำพูดของเขาก็เงียบไปทันทีเมื่อเขาเห็นว่าเซนกำลังชี้มาที่เขา

“เรายังอยู่ในน่านน้ำในประเทศ แก…”

“ถึงแม้ฉันจะฆ่าแกตอนนี้ ใครจะกล้าหยุดฉัน?” เซนพูดด้วยเสียงต่ำพร่าและทำให้ครีดนั้นกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

แสงอาทิตย์ที่กำลังตกดินทำใ