บทที่ 117 ในที่สุดเธอก็กลับมา

ครึ่งปีให้หลัง

ณ เมืองแอตแลนติก

เควนตินจับเซนอย่างระมัดระวังที่ไหล่ของเขาก่อนที่จะกดปุ่มลิฟต์

ชายคนนั้นพิงไหล่ของเขาพร้อมกับขมวดคิ้วแน่นพร้อมกุมฝ่ามือไว้ที่ท้อง พยายามบรรเทาความรู้สึกไม่สบายทางกายที่เป็นอยู่

ในฐานะผู้ช่วยของเซน เควนตินยอมรับว่าเขาค่อนข้างต้องรับผิดชอบที่ยอมให้เซนดื่มจนเมา อย่างไรก็ตาม ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา เมื่อใดก็ตามที่เซนพบแอลกอฮอล์แบบใดก็ตาม เซนจะไม่ปฏิเสธเลยไม่ว่าใครจะชวนให้เขาดื่ม เควนตินไม่สามารถแม้จะหยุดเขาได้

พอพาเซนเข้ามาในบ้านได้ เควนตินก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ จากนั้นเขาก็วางเซนลงบนเตียงและยัดหมอนสีขาวข้าง ๆ เขา จากนั้นเขาก็ปิดประตูออกไปอย่างระมัดระวัง

ครั้งแรกที่เซนเมา เควนตินกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ดังนั้นเขาจึงคอยดูแลเซนทำให้เควนตินตระหนักว่าเซนจะนอนหลับสบายเมื่อเขาเมา วันรุ่งขึ้นเมื่อเซนตื่นขึ้นมาเจอเขาอยู่ เซนดูเกรี้ยวกราดมากจนเควนตินไม่กล้าที่จะค้างคืนอีกต่อไป

ชายที่อยู่ข้างหลังกอดหมอนสีขาวไว้ในอ้อมแขนและดมกลิ่นจากหมอน ริมฝีปากบางของเขาแยกออกเล็กน้อยขณะที่เขาพึมพำอะไรบางอย่าง

มันเป็นเสียงพึมพำเบา ๆ ที่ไม่มีใครได้ยิน “ภรรยา...”

เช้าวันรุ