บทที่ 116 สูญเสียกันหมด

เซนจัดเสื้อของตนให้เรียบร้อยโดยไม่มีสีหน้าเศร้าโสกสักนิด

ถ้าโซเร็นไม่ได้เห็นอาการนอนไม่หลับและวิตกกังวลของเซนเป็นการส่วนตัวในช่วงนี้ เขาคงไม่สามารถบอกอะไรได้จากสีหน้าของเซนได้

โซเร็นแอบถอนหายใจ ตอนนี้เขาหวังว่าจะไม่พบศพของลินด์ซีย์ เพื่อที่เซนจะยังคงมีความหวัง

“ช่วงนี้บริษัทเป็นยังไงบ้าง” จู่ ๆ เซนก็ถามขึ้น

ดวงตาของโซเร็นเป็นประกายขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขารู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าเซนหมายถึงอะไร ในที่สุดท่านประธานก็เริ่มตั้งสติได้สักที

ดังนั้นเขาจึงกล่าวทันทีว่า "กิจการของบริษัทได้รับการจัดการโดยเควนตินแต่พอไม่มีคุณเขาก็มีปัญหา พวกคณะกรรมการกดดันเขาอยู่ตลอดเวลา ผมเกรงว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกไม่นานพวกเขาอาจจะปลดคุณออกจากตำแหน่ง”

"เฮอะ! ไอ้แก่พวกนั้น!" เซนเยาะเย้ย “ส่งสูทของฉันมา ฉันจะไปที่ออฟฟิศตอนบ่ายนี้”

ถ้าเป็นไปได้เซนต้องการสละทุกสิ่งที่เขามีเพื่อแลกกับความเป็นอยู่ที่ดีของเธอ แต่ถ้าเขาไม่มีอะไรเลย เธอจะยังกลับมาหาเขาอีกไหม?

ถ้าเงินเท่านั้นที่ทำให้เขารักษาหัวใจของเธอไว้ได้ เขาก็จะไม่รังเกียจที่จะมอบความมั่งคั่งทั้งหมดในโลกให้กับเธอเพื่อที่เธอจะได้ไม่มองใครอีกเลย

โซเร็นตื่นเ