บทที่ 100

ราเชนทร์เดินลงเขามาเรื่อยๆ โดยใช้มีดทำสัญลักษณ์กับต้นไม้ไว้เพื่อกันหลงทาง เค้าถูกฝึกการเอาตัวรอดมาอย่างดีจึงไม่มีความรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อยแถมตอนนี้ใจยังกระวนกระวายเป็นห่วงมะนาวได้แต่ภาวนาอย่าให้เธอเป็นอะไร

"เธออยู่ไหนมะนาว ได้ยินฉันมั้ย ส่งเสียงตอบฉันหน่อยสิ แม่ง ฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะโว้ยยย มะ