บทที่ 1

ฤดูร้อนคืนหนึ่ง ในภูเขาที่ทั้งชื้นและอบอ้าว

ฉินซูใช้เวลาทั้งวันหายาสมุนไพร เหนื่อยล้าสายตัวแทบขาด ฝ่าเท้าทั้งสองเกิดอาการห้อเลือด

เธอถอดรองเท้าและถุงเท้าออก เหยียดเท้าลงไปแช่ในแม่น้ำ

ขณะกำลังเพลิดเพลินกับความเย็นสบายของสายน้ำ จู่ ๆ ก็มีเสียงดังสะเทือนขึ้นมาจากทางด้านหลัง และเสียงนั้นก็ค่อย ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งกำลังบินแกว่งไปแกว่งมา ค่อย ๆ ลดตัวลงสู่พื้นดิน ในที่สุดก็ลื่นไถลจนแทบจะไปติดอยู่บนพื้นหญ้า

พายุลมที่โหมกระหน่ำพัดทำให้ปีกของเครื่องบินแยกออกเป็นชิ้น ๆ ใบหญ้าทั้งหมดพัดปลิวจนเกิดเสียงดังซ่าซ่า

ลมพัดแรงจนฉินซูไม่สามารถลืมตาได้

ปัง

เสียงที่ดังนั้นตามมาด้วยการพลิกคว่ำของเฮลิคอปเตอร์ห่างออกไปจากเธอเพียงแค่ 20 ถึง 30 เมตร

ฉินซูลืมตาขึ้นมาด้วยความลังเล เธองุนงงไปชั่วครู่

นี่มัน… เครื่องบินตก?

ในที่สุดเธอก็มีปฏิกิริยาออกมา หันไปมองเฮลิคอปเตอร์ที่สูญเสียการควบคุม

มีคนอยู่ข้างใน!

ภายในแสงที่มืดสลัว พยายามฝืนมองเข้าไป ปรากฏเงาของคน ๆ หนึ่งในตำแหน่งที่นั่งนักบิน

ควันดำหนาทึบพวยพุ่งออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ อาจจะทำให้เกิดระเบิด

ในฐานะแพทย์ฝึกหัด ฉินซูไม่สามารถปล่อยให้เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นได้

เธอไม่สนใจแม้จะใส่รองเท้า แล้วรีบวิ่งตรงไปยังเฮลิคอปเตอร์

ในหัวของฉินซูคิดเพียงอย่างเดียวเท่านั้นคือ ต้องช่วยคนนั้นออกมาให้ได้!

การช่วยชีวิตผู้อื่นไม่ใช่เรื่องง่าย อีกทั้งเธอยังเป็นแค่ผู้หญิงที่มีพละกำลังไม่มาก

โชคดีที่คนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งนักบินยังคงรู้สึกตัว

ในตอนที่ฉินซูกำลังทุบตีประตูห้องเครื่องบินที่ปิดสนิทอยู่อย่างบ้าคลั่ง แกร๊ก เสียงประตูห้องเครื่องบินถูกเปิดจากด้านใน

ฉินซูรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก พุ่งเข้าไปดึงตัวคนที่ติดอยู่ออกมาจากเก้าอี้นักบิน

ในตอนนั้นเอง เธอเพิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างสูงใหญ่

“หนักมาก!”

ฉินซูบ่นออกมาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ในตอนที่ร่างกายกำยำของชายหนุ่มนั้นล้มลงบนไหล่ของเธอ

กลิ่นน้ำมันเครื่องที่ลอยคละคลุ้งในอากาศรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ฉินซูกังวลว่าจะเกิดการระเบิด จึงรีบดึงเขาออกมาจากเฮลิคอปเตอร์

อีกฝ่ายไม่พูดอะไรตลอดทาง หมวกปกปิดใบหน้าของเขาไปครึ่งหนึ่ง จากมุมมองของฉินซูนั้น เธอมองเห็นเพียงแค่คางของเขาที่ได้รูปชัดเจนและริมฝีปากบางที่เม้มปิดสนิท

แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ รีบประคองชายหนุ่มคนนั้นเดินโซซัดโซเซไปทางแม่น้ำ

หลังจากเดินออกมาได้เพียง 10 เมตร เสียงระเบิดก็ดังกระหึ่มขึ้นมาจากทางด้านหลังอย่างรุนแรงและรวดเร็ว

เฮลิคอปเตอร์ระเบิดอย่างที่คิดไว้จริง ๆ

เปลวไฟลุกไหม้ไปทั่วท้องฟ้า ควันดำค่อย ๆ เข้ามาปกคลุม

แรงระเบิดที่รุนแรงทำให้ฉินซู และชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเธอล้มลงบนพื้นหญ้า

“โอ๊ย!”

ชายหนุ่มล้มทับอยู่บนหลังของฉินซูอย่างแรง จนทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก

ฉินซูยกมือขึ้นมาผลักชายหนุ่ม พยายามจับยึดร่างกายของเขาไว้เพื่อที่จะลุกขึ้น ซึ่งมันหนักมาก! ชายหนุ่มนิ่งเฉย ไม่ขยับตัว

ฉินซูขมวดคิ้ว พยายามออกแรงดิ้น

ทันใดนั้นเอง เอวของเธอก็ถูกรัดให้กระชับขึ้น

ฉินซูชะงักงัน

“อย่าดิ้น!” เสียงแหบขุ่นของชายหนุ่มดังออกมาจากด้านหลังศีรษะของเธอ

ในฐานะนักศึกษาแพทย์ ฉินซูเข้าใจความหมายที่เขาสื่อทันที และรู้ดีว่าสถานการณ์นี้จะไม่ดีต่อตนเอง...

เธอเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยหมาป่า?

ใบหน้าของฉินซูเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ และพูดออกมาด้วยเสียงเย็นชา “นี่นาย! ฉันเพิ่งจะช่วยชีวิตนายนะ ถ้านายลวนลามฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจ”

เป็นเวลานานที่ชายหนุ่มไม่พูดอะไรออกมา แต่กลับกระชับแขนให้แน่นขึ้น

ฉินซูรู้สึกไม่พอใจ

คนที่เพิ่งจะผ่านความเป็นความตาย จะมาลวนลามกันแบบนี้ได้อย่างไร?

ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ

เพราะเธอมีแฟนแล้ว อีกทั้งยังเก็บรักษาความบริสุทธิ์ของตนเองมา 20 ปี เพื่อที่จะมอบให้แฟนหนุ่มของเธอในวันแต่งงาน!

“เมิ่งฟาน! เมิ่งฟาน!” ฉินซูตะโกนเรียกชื่อแฟนหนุ่มจนหมดเรี่ยวแรง ในที่สุดก็สลัดตัวหลุดพ้นจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม

เธอรีบผละตัวออกมาแล้วกำลังจะวิ่งหนี แต่กลับมีมือข้างหนึ่งคว้าข้อเท้าของเธอไว้

“ปล่อยฉันนะ” ฉินซูตะโกนออกมาสุดเสียง พยายามที่จะเรียกสติของอีกฝ่าย

“ฉันจะตอบแทนเธอ!” เขาพูดออกมาในนาทีสุดท้ายก่อนที่สติสัมปชัญญะของเขาจะสูญสิ้นไป

เธอพยายามสู้อย่างสุดใจแต่กลับไร้เรี่ยวแรง

ฉินซูมองไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องสว่างอยู่บนศีรษะของเธอ เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป

“เมิ่งฟาน ฉันขอโทษ...”

ชายหนุ่มที่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการแล้ว ก็ค่อย ๆ เอนตัวลงด้วยความลำบาก จูบซับน้ำตาที่หางตาของเธอ เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “ขอโทษ”

ฉินซูเหนื่อยจนไม่มีแรงที่จะด่าเขากลับไป

เธอรู้สึกเสียใจมาก เธอไม่ควรช่วยผู้ชายที่ระยำตำบอนคนนี้!

“ฉันจะรับผิดชอบเธอ… สวมมันสิ นับจากนี้ไปเธอคือภรรยาของฉัน”

เสียงของชายหนุ่มแผ่วลง ฉินซูรู้สึกถึงความเย็นที่คอ มีบางสิ่งถูกสวมใส่ลงไปที่คอของเธอ

ฝ่ามือที่อบอุ่นของเขายื่นไปที่แก้มของเธอ ราวกับว่าต้องการปลอบประโลมเธอให้เธอคลายกังวล

ฉินซูปัดมือเขาออกด้วยความโกรธแค้น “อย่าแตะต้องตัวฉัน”

ไม่ทันได้ออกแรง ชายหนุ่มคนนั้นก็ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา จากนั้นร่างกายของเขาก็ล้มลงไปด้านข้าง ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใด ๆ อีก

ฉินซูตกใจชะงักงัน

เธอรีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังชายหนุ่ม พบว่าที่ต้นขาของเขามีบาดแผลขนาดใหญ่ ที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

แท้จริงแล้วเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

ฉินซูจ้องมองชายหนุ่มที่หมดสติไปอย่างเคียดแค้น

จากสภาพอาการบาดเจ็บตอนนี้ หากไม่ได้รับการห้ามเลือด จะต้องตายอย่างแน่นอน!

ผู้ชายคนนี้เนรคุณ ไม่ใช่คนดี ไม่จำเป็นต้องไปเห็นอกเห็นใจเขา…

ฉินซูบังคับตัวเองให้ละทิ้งความมีเมตตา แล้วหันหลังเดินออกไป

หลังจากเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว เธอกำมือแน่น หันหลังกลับไปอีกครั้งด้วยความหงุดหงิดใจ

เธอไม่สามารถเมินเฉยที่จะไม่ให้การช่วยเหลือได้…

ในฐานะแพทย์ การรักษาโรคเพื่อช่วยชีวิตคนคือภาระหน้าที่ที่พึงกระทำ เป็นความศรัทธาสูงสุดในใจเธอ

ในฐานะแพทย์ สายตามีแต่ผู้ป่วย มีแต่ชีวิต ไม่มีคู่อริ…

ฉินซูให้กำลังใจตัวเอง บางทีผู้ชายคนนี้… อาจจะเป็นคนดีก็ได้?

คิดแบบนี้ก็หดหู่น้อยลง

เธอนำกล่องยาออกมาวางไว้ริมแม่น้ำ ภายในกล่องยาเต็มไปด้วยอุปกรณ์ที่ครบครัน ทั้งผ้าพันแผล เข็มเย็บแผล และยาฆ่าเชื้อ

จัดการกับบาดแผลบนต้นขาของชายหนุ่มโดยปราศจากอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ

เธอช่วยเขา ไม่ได้หมายความว่าเธอจะให้อภัยในสิ่งที่เขาทำกับเธอให้เจ็บปวด

ฉินซูหยิบเครื่องมือชุดหนึ่งออกมาจากด้านล่างสุดของกล่องอุปกรณ์ทางการแพทย์

มันคือเข็มเงินที่คุณย่ามอบให้เธอ

เธอศึกษาอยู่ที่คณะแพทย์ศาสตร์ แผนกศัลยกรรมเกี่ยวกับการตรวจรักษาทางการแพทย์ ขณะเดียวกันก็สืบทอดเทคนิคการฝังเข็มของคุณย่า

ฉินซูหยิบเข็มเงินออกมาหนึ่งด้ามอย่างคล่องแคล่ว หรี่ตาลง ความเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นในแววตา

เธอปักเข็มลงไปอย่างเด็ดขาด กิริยาท่าทางไม่จริงจัง แต่กลับแทงลงไปที่ตำแหน่งบนร่างกายของชายหนุ่มอย่างแม่นยำ

“โอ๊ย!” ชายหนุ่มที่ไม่ได้สติพึงพำออกมา

ฉินซูถอนลมหายใจ จากนั้นดึงเข็มออกมา

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ผู้ชายคนนี้จะไม่สามารถทำร้ายผู้หญิงคนไหนได้อีก

จากนั้น ฉินซูก็เก็บของแล้วจากไป

เธอเดินจากไปอย่างเร่งรีบ ตั้งแต่ต้นจนจบเธอก็ไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของผู้ชายคนนั้นชัดเจน...