บทที่ 2

เพียงฟ้าหมุนตัวไปมาหน้ากระจกเพื่อตรวจสอบให้ดีว่าชุดที่ใส่นั้นเรียบร้อยดี จะให้เรียกชุดก็ไม่น่าใช่เมื่อมันเป็นเพียงชุดคลุมอาบน้ำที่เธอรัดเชือกจนแน่นไปหมด เพราะหาเท่าไรก็มีเพียงชุดแบบนี้เท่านั้น และเธอเองก็จำเป็นต้องใส่เพราะกลัวเจ้าของบ้านจะว่า กะว่าจะไปบอกให้เสร็จๆแล้วรีบกลับมาเปลี่ยนชุดกลับบ้านซะที

“นั่งก่อนสิครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยบอกเมื่อเห็นเธอมาถึงโซฟาที่ตัวเองนั่งรอแล้ว

“คือว่า …”

เพียงฟ้าจำเป็นต้องนั่งลงอย่างเกร็งๆเมื่อเห็นสายตาดูนิ่งเดาไม่ออกของคนตัวสูง ต่อให้รู้ว่าอายุน้อยกว่าแต่ออร่าบางอย่างก็ทำให้รู้สึกเกรงใจเหลือเกิน

“น้ำครับ”

ยังไม่ทันได้ฟังจบ มือหนาก็เลื่อนแก้วน้ำที่มีไอเย็นเกาะอยู่มาให้ เพียงฟ้ารับมาด้วยมือสั่นๆก่อนจิบไปตามมารยาทแล้ววางลงข้างหน้าเหมือนเดิม

“อ่า ขอบคุณค่ะ คือว่า”

เพียงฟ้าพยายามที่จะพูดสิ่งที่ตั้งใจอีกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ถูกขัดจังหวะทุกรอบจนเริ่มจะหัวร้อนขึ้นมาจริงๆ

“ร้อนมั้ยครับ”

ใบหน้าหล่อเหลาที่เริ่มจะมีรอยยิ้มน้อยๆถามขึ้น ก่อนหยิบรีโมทแอร์มาปรับทันทีโดยไม่รอคำตอบ

“ไม่ค่ะ คือน้องคะ”

เพียงฟ้าปฏิเสธก่อนกระชับชุดคลุมแน่นขึ้น เมื่อรู้สึกว่าอากาศชักจะเย็นเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านขี้ร้อนขนาดไหนถึงได้เปิดแอร์เย็นขนาดนี้

“ให้ผมเร่งแอร์มั้ย”

เจ้าตัวหันมาถามอีกครั้งก่อนจะกดรีโมทเร่งตามที่ว่าไม่ได้ดูสักนิดว่าเพียงฟ้าแทบจะสั่นแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ คือน้องฟังพี่แป้บ”

เพียงฟ้ารีบปฏิเสธอีกครั้งและเรียกให้อีกคนฟังกันซะที

“ครับ นั่งพักก่อนค่อยพูดก็ได้ ผมไม่รีบ”

คนที่ใจเย็นก็ยังคงหันมามองแล้วยิ้มบางให้คนที่เริ่มหนาวสั่นจนต้องกระชับชุดคลุมแน่นขึ้น

“แต่พี่รีบค่ะ!”

เพียงฟ้าที่โดนขัดจังหวะมาตลอดเวลาถึงกับขึ้นเสียงอย่างลืมตัว เมื่ออีกคนเอาแต่พูดเองเออเองไม่ฟังกันซะที

“ใจร้อนจัง งั้นรอแป้บนะครับ”

“คะ…”

เพียงฟ้ามองงงๆ เมื่ออีกคนบ่นออกมาแล้วลุกขึ้นทันทีที่บอกให้รอ ตาสวยมองไปรอบๆห้องกว้างที่แบ่งโซนชัดเจน กระจกสูงรอบๆบ้านกับผ้าม่านสีอ่อนส่งให้บ้านดูสว่างและปรอดโปร่งสบายตา ผิดแต่ว่าตอนนี้เพียงฟ้าไม่ค่อยสบายใจพอจะมานั่งชื่นชมบ้านคนรวยขนาดนั้น

ร่างสูงเดินกลับมาเมื่อหายไปสักพัก พร้อมกับแก้วน้ำสีสวยในมือที่ถือมาด้วยก่อนจะเดินมาใกล้แล้วยื่นมันให้กับเพียงฟ้าอีกที

“นี่ครับ ไม่แรงมาก ใจเย็นๆค่อยๆจิบแล้วค่อยเล่าก็ได้”

คนตัวสูงที่ยังยืนรอข้างๆเร่งให้เธอดื่มเมื่อเห็นว่าเธอตั้งท่าจะพูดอีกแล้ว ความเข้าใจที่ว่าเพียงฟ้ารีบร้อนอยากปรึกษาถึงได้อยากให้เธอผ่อนคลายซะก่อน

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ คือพี่จะบอกว่า”

ส่วนเพียงฟ้าที่ไม่ได้อยากจะปรึกษาอะไรเลยก็ยังพยายามจะอธิบายเหมือนเดิม ติดที่มือใหญ่ยื่นมาแตะมือเธอที่ถือแก้วเอาไว้ให้หยุดพูดซะก่อน

“ดื่มสิครับ จะได้ผ่อนคลายอย่าเพิ่งพูดอะไรเลยครับ”

ประโยคคล้ายคำสั่งแต่ฟังดูนุ่มนวลกับรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าหล่อนั้นทำเอาเพียงฟ้าเผลอเคลิ้มไปชั่วครู่จนทำตามอย่างว่าง่าย กลิ่นหอมและรสหวานอมเปรี้ยวของผลไม้ทำให้เพียงฟ้าสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อย นึกสงสัยว่ามันคือน้ำอะไร

“แค่นั้นเองเหรอครับ นี่ผมผสมเองเลยนะ ดื่มอีกหน่อยสิครับ หรือว่า”

คนที่ยืนข้างๆถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อนิดๆทันที เมื่อเห็นว่าเพียงฟ้าทำเพียงจิบน้ำสีสวยเข้าไปนิดเดียวเท่านั้น ก่อนจะทิ้งคำถามสั้นๆให้เพียงฟ้าเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ

“คะ”

“หรือว่า ดื่มไม่เป็นเหรอครับ”

คำถามที่มาพร้อมรอยยิ้มล้อเลียนนั่น มองยังไงก็ทนไม่ได้ที่จะโดนคนเด็กกว่ามาดูถูกว่าดื่มไม่เป็นแบบนี้ ถึงจะไม่ใช่สายปาร์ตี้ แต่เพียงฟ้าก็เคยร่วมงานเลี้ยงบริษัทมาทุกปี ยังไงก็เคยแตะแอลกอฮอลล์มาบ้างอยู่แล้ว ถึงจะไม่รู้ว่าไอ้ที่ถืออยู่มันคืออะไรก็เถอะ

“ไม่ใช่ค่ะ เฮ้อ…”

เพียงฟ้าถอนหายใจก่อนจะยกแก้วในมือดื่มรวดเดียวจนหมด ไม่ทันได้เห็นสายตาเป็นประกายและรอยยิ้มมุมปากจากคนที่เดินไปนั่งลงตรงข้ามแล้ว

จู่ๆเพียงฟ้าที่กำลังจะเริ่มพูดก็รู้สึกมึนๆขึ้นมานิดหน่อยอย่างที่งงตัวเองเหมือนกัน หัวเล็กสะบัดไปมาเบาๆก่อนจับจ้องไปยังคนที่นั่งยิ้มมองกันอยู่ แล้วถามออกมา

“ทีนี้จะฟังพี่ได้รึยังคะน้อง”

“ครับ แต่ว่าอร่อยมั้ย”

คนเด็กกว่ารับคำแต่ไม่วายถามคำถามกลับให้เพียงฟ้าหยุดเรื่องที่จะพูดแล้วนึกคำตอบในหัวแทน

“อ่า อร่อยนะคะ ว่าแต่น้ำอะไรเหรอ”

เพียงฟ้าพยักหน้ายืนยันว่าที่ดื่มไปนั้นอร่อยจริงๆ ก่อนจะถามต่อว่ามันคืออะไรโดยลืมไปสนิทว่าควรพูดเรื่องที่จะยกเลิกบริการ

“ค็อกเทลครับ งั้นรอแป้บนะครับ”

ร่างสูงตอบก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้งแล้วเดินออกไปทันที

“เดี๋ยวค่ะน้อง”

เพียงฟ้าที่จะเรียกไว้แต่สมองสั่งการช้ามากจนเมื่อพูดออกมาก็ไม่ทันซะแล้ว มือเล็กยกขึ้นนวดขมับตัวเองเมื่อรู้สึกว่ามันมึนๆแปลกๆ ทั้งที่ก็ไม่ได้ป่วยอะไร

“นี่ครับ ลองอันนี้ดู”

คนที่หายไปเดินกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มาพร้อมแก้วสองใบที่ใส่น้ำสีสวยมาคนละแบบ กลิ่นหอมจากผลไม้โชยเข้าจมูกสวยทันทีที่มันถูกยื่นมาให้ตรงหน้า

“ว่าแต่ มันคือเหล้ารึเปล่าคะ”

เพียงฟ้ายื่นมือไปรับมาสูดกลิ่นหอมก่อนเงยหน้าถามคนที่ยังยืนข้างๆทันที เธอไม่ค่อยสันทัดกับพวกเครื่องดื่มมากนัก แยกแยะไม่ค่อยออกด้วยว่าอะไรคืออะไร

“ค็อกเทลครับ”

คนเด็กกว่าตอบยิ้มๆก่อนเดินกลับไปนั่งลงตรงข้ามเหมือนเดิม แล้วยื่นอีกแก้ววางตรงหน้าคนสวยที่เริ่มหน้าแดงแล้ว

“แล้วมันคือเหล้ารึเปล่าคะ”

เพียงฟ้าถามคำถามที่อยากรู้ที่สุดเพราะต่อให้บอกว่ามันชื่ออะไรเธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันจะทำให้เธอเมาได้มั้ย ที่แน่ๆอาการมึนของเธอตอนนี้ก็น่าจะเกี่ยวกับเจ้าแก้วเมื่อกี้ที่เธอดื่มหมดไปแน่นอน

“ถ้าผสมแอลกอฮอลล์ก็ใช่ครับ ทำไมครับ ดื่มไม่ได้เหรอ”

คนตัวโตถามกลับยิ้มๆ ขายาวยกขึ้นมาไขว่ห้างพลางกอดอกมองคนที่จิบน้ำสีสวยเข้าปากช้าๆ แม้จะทำเหมือนไม่กล้าดื่มแต่สายตาก็เต็มไปด้วยประกายความอยากรู้อยากลองจนอดยิ้มขำไม่ได้

“คะ คือ ก็ได้ค่ะ แต่ไม่ค่อยได้ดื่ม”

เพียงฟ้าตอบตะกุกตะกักก่อนจิบเข้าไปเรื่อยๆเพราะติดใจในรสชาติแสนสดชื่นนั่น

“ไม่แรงหรอกครับ แค่อ่อนๆเอง”

คนที่รอดูปฏิกิริยาคนดื่มได้บอกออกมาให้เพียงฟ้าคลายกังวล แต่จะเบาหรือแรงนั้นคงแล้วแต่เจ้าตัวแล้วว่าเป็นสายดื่มขนาดไหน เพราะต่อให้เป็นค็อกเทลอ่อนๆถ้าไม่เคยดื่มหรือนานๆดื่มมันก็ทำให้เมาไม่ต่างจากเหล้าเลยนั่นแหละ

“อ้อค่ะ แต่เดี๋ยวนะ พี่ไม่ได้จะพูดเรื่องนี้”

เพียงฟ้าพยักหน้ารับรู้ ก่อนนึกขึ้นมาได้ว่าจนป่านนี้ ตัวเองยังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญที่ควรพูดเลย

“คุณหน้าแดงมากเลยครับ”

“เหรอคะ ไม่สิ คือพี่จะบอกว่า”

อีกครั้งที่เสียงทุ้มนั่นทำให้เธอไขว้เขวจนต้องตั้งสติแล้วเริ่มพูดใหม่อีกที

“ว่าอะไรครับ”

หน้าหล่อยื่นเข้ามาฟังใกล้ขึ้นจนเห็นรายละเอียดชัดเจนแบบที่เพียงฟ้ารู้สึกอิจฉานิดๆในความดูดีแบบไม่ต้องแต่งนั่น รอยบุ๋มเล็กๆสองข้างแก้มส่งให้ใบหน้าที่คมคายดูน่ารักขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

ผิวก็เนียนละเอียดในแบบที่ผู้หญิงอย่างเธอยังอาย อยากยื่นมือไปจิ้มลักยิ้มนั่นสักครั้งจริงๆ

“ว่า อะไรนะ ทำไมมึนหัวจัง”

เพียงฟ้าสะบัดหน้า เมื่อรู้สึกว่ามันชักจะมีภาพซ้อนขึ้นมาจริงๆ อยู่ดีๆใบหน้าหล่อนั่นก็แยกออกมาหลายหน้าจนเธอต้องหลับตา

“เมาเหรอครับ”

“ไม่ๆ พี่เมาไม่ได้ พี่ต้องบอก”

เพียงฟ้ารีบปฏิเสธเมื่อตอนนี้สมองเธอยังปกติแม้จะมึนหัวแปลกๆก็ตาม

“ครับ ผมฟังอยู่”

เสียงทุ้มตอบกลับพลางมองคนที่พยายามตั้งสติอย่างยากเย็นขึ้นทุกทีแล้ว

“บ้านน้องสวยมากก อ่า อร่อยจัง”

อยู่ดีๆเพียงฟ้าก็พูดเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันสักนิดออกมา แถมยังชมน้ำที่ตัวเองดื่มจนหมดอีกแก้วไม่เลิก

“ครับ ลองแก้วนี้มั้ยครับ”

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กชอบนักหนา ร่างสูงถึงได้ยื่นอีกแก้วที่เหลือมาให้ดื่มต่อทันที เพียงฟ้ารับมาไว้ในมือก่อนมองน้ำสีสวยสดใสด้วยรอยยิ้มหวานฉ่ำแบบที่คนมองใจกระตุก ไม่คิดว่าพอเมาแล้วจะยิ่งยั่วยวนกันขนาดนี้ เพียงฟ้าที่นึกขึ้นมาได้ก็รีบวางแก้วที่ตัวเองดื่มเข้าไปจนเกือบหมดอีกครั้งลงบนโต๊ะก่อนจะรีบเตือนตัวเองอีกที

“สีสวยจัง แต่ไม่ได้ๆ พี่ห้ามเมา พี่ต้องบอกน้อง”

“ครับ ถ้าคุณพูดไหวนะ”

คนที่มองความพยายามตั้งสติของเพียงฟ้าบอกออกมาอย่างขำๆ เมื่อไม่เห็นว่าคนเมาจะพูดรู้เรื่องสักที

“เอ้ะ…เดี๋ยวนะ ทำไมมันมึนๆ”

เพียงฟ้าจับหัวตัวเองแล้วหลับตาลงอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ ภาพทุกอย่างตอนนี้มันเริ่มเบลอไปหมดยิ่งกว่าตอนแรกซะอีก ความเย็นทำให้เธอต้องยกมือขึ้นมากอดตัวเองก่อนเอนตัวลงพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง เสียงที่อยากจะเปล่งออกมาเพื่อพูดเรื่องที่ตั้งใจพลันหดหาย มีเพียงลมหายใจร้อนๆที่พ่นออกมาเท่านั้น

“หึ คออ่อนจริงๆด้วยสินะ”

ร่างสูงมองคนที่หลับตาลงอย่างชอบใจ ก็ทนดูมาตั้งนานว่าจะคอแข็งขนาดไหน ที่แท้ก็เป็นพวกไม่ได้แตะของมึนเมาในชีวิตประจำวันเลยนี่เอง กะจะแค่ให้ผ่อนคลายกล้าพูดสักหน่อยกลายเป็นเมาไม่รู้เรื่องไปซะแล้ว