LOGINShare
บทที่ 1160
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1161
แต่ที่ไม่คาดคิดก็คือ หวังเบียวรู้ว่าเขามาถึงเขตหนานเจียงแล้ว และแต่งตั้งให้เขาเป็นทหารประจำจวนของจวนผู้บังคับบัญชาด้วยตัวเองทหารประจำจวนของจวนผู้บังคับบัญชามีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องการเดินทางทั้งหมดของหวังเบียวและปกป้องความปลอดภัยของเขา เนื่องจากนักฆ่าของศัตรูจะลอบเข้าไปสังหารแม่ทัพ แน่นอนว่าตอนที่หวังเบียวอยู่นั้น สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย เมื่อก่อนช่วงที่ซ่งฮวยอันหรือเซี่ยหลูโม่อยู่ มีนักฆ่าเช่นนี้มากมายจากจดหมายที่ฮูหยินผู้เฒ่าส่งมาจากเมืองหลวง ทำให้หวังเบียวรู้เรื่องการหย่าของจ้านเป่ยว่างกับหวังชิงหลูแล้วยังไม่ต้องพูดถึงว่าเขารู้สึกอย่างไรกับน้องสาวคนนี้ แค่พิจารณาจากสถานะปัจจุบันของเขา ถ้าจ้านเป่ยว่างกล้าที่จะปฏิบัติต่อน้องสาวของเขาแบบนี้ ก็หมายความว่าก็กำลังท้าทายเขาและดูหมิ่นอำนาจของเขาดังนั้น จ้านเป่ยว่างจึงถูกเรียกตัว ตอนแรกให้เขาไปทำงานต่างๆ เช่น ตักน้ำ สับฟืน กวาดพื้นและรดน้ำดอกไม้ ถึงแม้จะเป็นงานในครัวที่ทำหน้าที่ยกอาหารขึ้นโต๊ะก็ยังเรียกเขาจ้านเป่ยว่างก้มหน้าทำตามคำสั่งทุกอย่างโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาได้ถูกทำให้ต่ำต้อยลงจนถึงขั้นสุดแล้ว ไม่มีศักดิ์ศรีใดๆ ให้เหยียบย่ำ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1162
อาจเป็นเพราะหวังเบียวให้จ้านเป่ยว่างเห็นความน่าเกรงขามที่มีคนห้อมล้อมคอยรับใช้ของเขามามากพอแล้ว ถึงได้เรียกเขาเข้ามาอยู่ที่เขตหนานเจียงไม่ถึงสองปี หวังเบียวก็มีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมาก แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นอ้วนท้วนสมบูรณ์เหมือนหมู เมื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ใหญ่ที่บุหนังเสือ ก็เผยให้เห็นคางสองชั้นออกมาเขาสูงส่งเหนือกว่า มองลงมาที่จ้านเป่ยว่างด้วยสายตาเหยียดหยาม“เรื่องเจ้ากับน้องสาม ข้าได้ยินมาแล้วนะ” หวังเบียวพูดช้าๆ ด้วยความสง่างามของผู้บังคับบัญชา “ก็ดี คนธรรมดาๆ อย่างเจ้าไม่คู่ควรกับน้องสามของข้าแต่แรกแล้ว”จ้านเป่ยว่างมองปลายจมูก ควบคุมอารมณ์และความคิด ตอบรับเพียงคำเดียวแล้วก็ไม่พูดอะไรต่อหวังเบียวแค่นเสียงเหอะ แล้วสั่งสอนอีกว่า “คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะไร้ประโยชน์ขนาดนี้ เป็นรองผู้บัญชาการขององครักษ์ซวนเท่แต่ถูกไล่ออก ทั้งจวนแม่ทัพไม่มีใครมีความสามารถสักคน ปู่เจ้าที่อยู่ปรโลกหากได้เห็นเศษสวะไร้ประโยชน์อย่างพวกเจ้าเหล่านี้ คงตายตาไม่หลับ”จ้านเป่ยว่างไม่ได้พูดอะไร แต่บนหน้าผากปรากฏเส้นเลือดปูดโปน“อย่าเถียง ดูสิ่งที่คนจวนแม่ทัพของพวกเจ้าทำแต่ละอย่างสิ? แล้วมองดูตัวเองสิ ถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1163
วันรุ่งขึ้นจ้านเป่ยว่างถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าการฝึกซ้อม ไม่ได้เกี่ยวกับการวางแผนการรบเลย แต่เป็นการทำการเกษตรเดือนกันยายนเป็นช่วงเวลาที่ดีในการปลูกข้าวสาลีฤดูหนาว เนื่องจากเขตหนานเจียงเป็นเขตหลังสงคราม จึงค่อนข้างขาดแคลนสิ่งจำเป็น เผชิญกับสงครามมาหลายปี ผู้คนลดน้อยลงมาก ทหารจึงต้องช่วยทำการเกษตรนอกจากข้าวสาลีฤดูหนาวแล้ว ยังมีการปลูกกะหล่ำปลี หัวไชเท้า แตง และผลไม้อีกด้วยฝางเทียนสวีบอกว่าจ้านเป่ยว่างมาได้จังหวะพอดี มาทันกับงานเกษตรที่กำลังยุ่งกันมากจ้านเป่ยว่างยุ่งตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แต่ทั้งๆ ที่ยุ่งมากก็ยังหาเวลาว่างเขียนจดหมายถึงปี้หมิงในเมืองหลวง ปี้หมิงได้รับจดหมายของจ้านเป่ยว่าง สับสนอยู่พักหนึ่ง เกาหัวแกรกๆ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดีขนาดนั้นเลยหรือ?ในจดหมายมีตัวอักษรเขียนเต็มหน้ากระดาษสามแผ่นเต็มๆ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ เป็นเรื่องเล็กน้อย คล้ายกับสิ่งที่เขาพูดตอนเมาก่อนหน้านี้มากพูดถึงสถานการณ์ของเขาในจวนผู้บังคับบัญชา กล่าวว่าจวนผู้บังคับบัญชานั้นหรูหรางดงาม ดูดีกว่าจวนอ๋องด้วยซ้ำยังบอกอีกว่าในจวนผู้บัญชาการมีคนรับใช้มากมาย คอยรับใช้นายหญิงที่กำลั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1164
เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า “อ้อจริงสิ เรื่องที่ฮูหยินจีขอร้องเจ้า ศิษย์พี่ห้าตกลงแล้วหรือยัง”ซ่งซีซีกล่าวว่า “พูดกับเขาไปแล้ว เขาบอกจะลองคิดดู แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจ”“ข้าคิดว่าเจ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกเขาได้ ให้เขาได้ชั่งน้ำหนักเอง อันที่จริงเดิมทีเขาซื้อทรัพย์สินที่นางจีปล่อยออกมาเหมือนกัน ซึ่งแสดงว่าเขายังตั้งใจจะช่วยจวนป๋อผิงซีอยู่เหมือนกัน”ซ่งซีซีพยักหน้า ส่ายหัวแล้วแก้ไขให้ถูกต้อง “ไม่ใช่ต้องการช่วยจวนป๋อผิงซี แค่อยากช่วยคนที่ห่วงใย และพวกเด็กกระมัง”ทุกวันนี้ ได้รู้เรื่องหลายอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ ซ่งซีซียิ่งรู้สึกว่าฮูหยินผู้เฒ่าก็มีส่วนร่วมในแผนของหวังจั่นด้วย แต่ก็อาจจะเคยสำนึกผิดบ้าง จึงไปพบศิษย์พี่ห้า และพบว่าศิษย์พี่ห้าถูกเผาตาย นางจึงพาลโกรธหวังจั่น แน่ใจว่าตัวนางเองไม่เต็มใจที่จะแบกรับความผิดนี้นี่คือเหตุผลว่าทำไมหลังจากที่นางได้พบกับศิษย์พี่ห้า นางจึงแต่งเรื่องเพื่อขอการให้อภัยจากศิษย์พี่ห้า แต่ไม่สนใจว่าเขาจะมีชีวิตอย่างไร แม้ว่าบอกว่าจะชดเชยให้ศิษย์พี่ห้า แต่ก็ไม่เคยส่งใครไปถามไถ่เลยด้วยซ้ำนางแค่อยากจะรู้สึกสบายใจ แต่ก็ไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งต่อลูกที่ไม่ได้เติบโตเคียงข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1165
ฝั่งอาจารย์หยูหลังจากการสอบสวนอย่างกว้างขวาง ก็ได้ระบุตัวบุคคลที่น่าสงสัยได้หลายคนแล้ว และได้ส่งคนไปติดตามความเคลื่อนไหวของพวกเขาอย่างใกล้ชิดอย่างไรก็ตาม ความสงสัยนั้นเป็นค่อนข้างตื้นเขิน เพราะขาดหลักฐานที่สำคัญหลังจากที่อู๋เซี่ยงกลับไปที่เยี่ยนโจว นอกจากอ๋องฮวยแล้ว เขาก็ไม่ได้พบใครเลย และไม่ได้ไปเยี่ยมตระกูลเสิ่นด้วยคนผู้นี้ซุ่มซ่อนแนบเนียนมากจริงๆจากข้อมูลปัจจุบัน ทราบว่าทหารส่วนตัวเคยอยู่ที่อำเภอหยง ต่อมาได้ย้ายออกไปอย่างรวดเร็ว โดยที่มีสิ่งของหลายอย่างไม่ได้นำไปด้วยทว่า สรุปแล้วย้ายไปอยู่ที่ไหนนั้น ยังไม่สามารถทราบข้อมูลรายละเอียดเดิมทีฝั่งเยี่ยนโจวนั้นเป็นเหมือนทรายที่กระจัดกระจาย แต่หลังจากที่อู๋เซียงกลับไป ขั้วอำนาจก็รวมตัวกันอีกครั้ง เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นมักจะเข้าออกจวนอ๋องเยี่ยน จัดงานเลี้ยงกินดื่ม ดูมีความสุขยิ่งนักรายชื่อเหล่านี้ถูกส่งผ่านทางมือของเซี่ยหลูโม่ไปยังจักรพรรดิซูชิงแต่ก็ยังแสดงให้เห็นถึงสถานการณ์ไร้ผู้นำของที่นั่น ไม่สามารถพูดได้ว่าอ๋องฮวยและอู๋เซี่ยงเป็นผู้นำหลังจากหารือกับเซี่ยหลูโม่แล้ว จักรพรรดิซูชิงก็ตัดสินใจว่าเขาควรรีบปล่อยให้อ๋องเยี่ยนกลับ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1166
เกากงกงคุกเข่าทั้งน้ำตา เรียกว่าองค์หญิง แล้วทรุดกายลงกับพื้นร้องไห้อย่างขมขื่นเซี่ยอวี้นไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ราวกับไม่รู้สึกรู้สมอะไรแล้วโดยสิ้นเชิง ไม่ได้ยิน และมองไม่เห็นเกากงกงร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบจานขนมออกมาจากกล่องอาหาร หลิวอินอยากจะเข้ามาตรวจสอบ แต่เฟินหวานพูดว่า “ท่านอ๋องบอกว่า ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบขนม สามารถกินได้เลย”เกากงกงคุกเข่าลงกับพื้น ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “องค์หญิง ท่านกินสักคำเถิด แค่คำเดียวเท่านั้น นี่เป็นขนมที่สนมหรงไทเฟยให้บ่าวนำมาให้ท่านโดยเฉพาะ เป็นขนมที่ท่านชอบมาก ยังมีขนมเปี๊ยะอีกด้วย ท่านค่อยๆ กินก็ได้”เซี่ยอวี้นได้ยินชื่อสนมหรงไทเฟย จึงเงยหน้าขึ้นมองเขาใบหน้าดำและซูบผอม สกปรกมาก ขอบตาเป็นสีเทาดำทั้งหมด แต่สามารถมองออกว่าขอบตาของนางเป็นสีแดง“วางลง” นางพูด เพราะนางไม่มีฟัน จึงพูดไม่ชัด แต่ทุกคนก็ได้ยิน“ยังมีเสื้อผ้าชุดหนึ่งด้วย บ่าวจะเปลี่ยนให้ท่าน” เกากงกงเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้า ไม่สนใจว่าร่างกายของเซี่ยอวี้นจะสกปรกอย่างไร เขาดึงนางขึ้นมาด้วยมือเดียว ให้นางพักบนตัวของเขา และค่อยๆ พาเดินไปหลิวอินรู้สึกกัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1167
ในวันเหมายัน ก่อนงานเลี้ยงในวัง บรรดาสตรีสูงศักดิ์ทั้งภายในและภายนอกก็เข้ามาถวายพระพรในวังด้วยเช่นกันไทเฮามักจะชอบอยู่เงียบๆ แต่ในวันนี้จะรับการคารวะจากทุกคน พูดคุยกับสตรีสูงศักดิ์จากตระกูลต่างๆในตอนแรกฮองเฮามาอยู่กับนางสักพักหนึ่ง แล้วก็กลับไปรอครอบครัวมาที่ตำหนักฉางชุนโดยไม่รู้เลยว่ารอแล้วรอเล่า ก็ไม่เห็นแม่ของตัวเองฉีฮูหยินใหญ่เข้ามาในวัง กลับมีแต่พวกป้าๆ พี่สาวน้องสาวเข้ามาแทนพอถามก็พบว่าที่แม่ไม่มาเพราะไม่สบาย ต้องลมไม่ได้ นอกจากนี้เมื่อเข้าวังก็ต้องไปถวายพระพรไทเฮา ดีไม่ดีจะเอาไข้ไปติดไทเฮา จึงไม่ได้มาซึ่งฉีฮองเฮาย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว ครั้งล่าสุดท่านแม่ยังเล่าเรื่องโรงงานปักเย็บกับนางอยู่เลย พอนางปฏิเสธ ก็เห็นความผิดหวังและตกใจบนใบหน้าของแม่ นางรู้ว่าแม่น่าจะกำลังไม่พอใจอยู่นางผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงออกมา แค่แอบสั่งให้หลานเจี่ยนไปส่งคำพูดและความกตัญญูให้กับแม่ของนางหลังจากพิธีการที่ยุ่งยากซับซ้อนผ่านไป ฮองเฮาก็ทิ้งลูกพี่ลูกฉีซี่หลี่ไปพูดคุยในตำหนักฉีซี่หลี่คนนี้ เป็นคนที่ก่อเรื่องวุ่นวายในสถาบันการศึกษาสตรีกับจูช่างอวีหลานสาวของแม่ทัพจูและเซี่ยงฮวยอวี้บุตรีคน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1168
ฉีฮองเฮาให้นางพาองค์ชายใหญ่และองค์หญิงออกไปเล่น จากนั้นจึงเรียกนางจิ่งแม่ของฉีซี่หลี่เข้ามาพูดคุยเมื่อนางจิงได้ยินชื่อเจ้าสิบเอ็ดฝาง นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฮองเฮา เขาอายุมากกว่าหลี่เอ๋อร์มาก เกรงว่าจะไม่เหมาะสม แต่ว่าเซี่ยงซานหลางจากตระกูลโหวกวางหลิง เยาว์วัยแต่มากความสามารถ อายุน้อยแต่ก็สอบติดขุนนางแล้ว วันหน้าแม้ไม่สามารถสืบทอดตำแหน่งได้ แต่ด้วยความสามารถของเขาและการสนับสนุนจากตระกูลฉี ก็โอกาสที่จะประสบความสำเร็จแน่นอน”เซี่ยงซานหลางรูปงามสง่า ปีนี้อายุได้สิบเก้าปี เมื่อปีกลายก็ชนะการสอบคัดเลือกจวี่จื่อ รอแค่สอบได้เป็นจิ้นซื่อ ก็จะมีอนาคตไร้ขีดจำกัดเมื่อนางจิงพูดแบบนี้ ป้าหลานเจี่ยนที่อยู่ข้างๆ ก็หัวเราะ “ฮูหยิน ท่านคิดว่าตระกูลฉีมีลูกชายที่โดดเด่นไม่มากกระนั้นหรือ”นางจิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจ “แน่นอนว่ามีหลายคน ลูกชายของตระกูลฉีเรา ไม่ใช่คนไร้สาระไร้แก่นสาร มีบ้านสามที่ไม่เอาไหนที่สุด แต่ฉีลิ่วก็ได้แต่งกับองค์หญิง”ฮองเฮายิ้มและกล่าวว่า “แต่อาสามไม่ใช่คนไม่เอาไหน อาสามล้มทำให้สมองเลอะเลือน ก่อนหน้าที่เขาจะล้มจนเลอะเลือน ก็เป็นคนเฉลียวฉลาดเช่นกัน ตระกูลฉีของเราไม
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
