เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 133
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 134
เดิมทีทุกคนเดาว่าแม่ทัพหญิงคนนี้คือยี่ฝาง แต่หลังจากงานเลี้ยงน้ำชาของฮูหยินผู้เฒ่าจ้านแล้ว บางคนก็รู้สึกแปลกๆผู้เล่าเรื่องย่อมกระตุ้นความรู้อยากเห็นของเขาก่อน จากนั้นจึงพูดกับลุกค้าดื่มชาอย่างลึกลับว่า "ในงานเลี้ยงน้ำชาของที่ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านของจวนแม่ทัพจัดให้นั้น ฮูหยินของผู้ช่วยของกระทรวงกลาโหมทั้งสองท่านไม่ได้ออกงาน อย่าว่าแต่ฮูหยินของผู้ช่วยเลย แม้แต่ฮูหยินของขุนนางทุกคนในกระทรวงกลาโหมก็ไม่เข้าร่วม นี่หมายความว่าอย่างไร ซึ่งหมายความว่าแม่ทัพหญิงคนนั้นอาจไม่ใช่แม่ทัพยี่ฝาง"ลูกค้าที่ดื่มน้ำชาต่างตกตะลึง เกิดเสียงพูดคุยอย่างดังขึ้นถ้าไม่ใช่แม่ทัพยี่ฝาง แล้วจะเป็นใครล่ะ? ไม่มีแม่ทัพหญิงคนที่สองในแคว้นเรานี่หลังจากนั้นไม่กี่วัน ในที่สุดด้วยส่งผู้คนมากมายไปสืบเรื่องก็ได้ข่าวกลับมา โดยบอกว่าภรรยาที่หย่าโดยสันติกับจ้านเป่ยว่างคนนั้นได้ออกเดินทางไปสนามรบคนในเมืองหลวงยังจำเหตุการณ์ที่พวกเขาหย่าโดยสันติได้ฮูหยินที่หย่าโดยสันติคนนั้น ก็คือซ่งซีซี ลูกสาวของซ่งฮวยอัน เสนาบดีเจิ้นกั๋วกงที่เสียชีวิตในเขตหนานเจียงไม่ใช่หรือ?เมื่อพูดถึงซ่งซีซี มีคนจำนวนมากอาจยังมีความคิดที่จะดูเรื่องสน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 135
นักเล่าเรื่องในโรงน้ำชาทั่วเมืองหลวงต่างพยายามอย่างเต็มที่ในการเล่าเรื่องราวที่ซ่งซีซีนำกองทหารเพื่อโจมตีเมืองอย่างน่าสนใจพวกชาวบ้านชาวเมืองล้วนชื่นชมซ่งซีซีมาก จนลืมคำพูดแย่ๆ ทั้งหมดที่พวกเขาเคยหาว่าหลังจากที่นางหย่าโดยสันติไปโดยสิ้นเชิงในที่สุดพระชายาอ๋องฮวยก็เข้าใจว่าทำไมตนเองถึงถูกขังบริเวณได้สักทีเมื่อลูกสาวของนางแต่งงาน ซ่งซีซีเคยส่งคนมามอบของขวัญแต่งงานให้ ทว่านางปฏิเสธแล้วตอนนั้น นางยังบ่นกับคนรอบข้างว่า ซ่งซีซีช่างไม่รู้ความเอาซะเลย นางเป็นผู้หญิงที่หย่าแล้ว จะมามอบของขวัญแต่งงานให้ได้อย่างไร? นี่ไม่ใช่นำโชคร้ายมาให้เหรอ?เมื่ออ๋องฮวยได้ยินเรื่องนี้ เขาก็โกรธมากจนตบหน้านางฉาดนึง "นั่นคือหลานสาวของเจ้า ถ้าวิญญาณท่านพี่สาวของเจ้าที่อยู่ บนสวรรค์รับรู้เรื่องนี้ จะตำหนิเจ้าที่ใจร้ายหรือไม่ คนอื่นคนนอกดูถูกนางก็ไม่ว่าอะไร เจ้าเป็นถึงท่านน้าแท้ๆ เจ้านี่…"อ๋องฮวยเป็นท่านอ๋องที่ไม่เอาไหนอยู่แล้ว ทั้งขี้ขลาดและไม่มีอำนาจใดๆ ดังนั้นเขาจึงสามารถอาศัยอยู่ในเมืองหลวงได้ถาวรสำหรับเรื่องที่ซ่งซีซีกับจ้านเป่ยว่างหย่าโดยสันติ เขาไม่ได้ถามอะไร และเขาไม่กล้าเข้าไปยุ่ง เพราะไม่ว่าจะเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 136
ซ่งซีซีอยู่ในเขตหนานเจียง ซึ่งห่างไกลจากเมืองหลวง ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง นางต่างไม่รู้สงครามยุติลงมานานแล้ว แต่กองทัพยังไม่สามารถถอนตัวออกไปได้หมดในด้านหนึ่ง มันหนาวเกินกว่าจะเดินทัพได้ประการที่สอง หลังจากเกิดสงครามมาหลายปี พื้นที่หลายแห่งที่เขตหนานเจียงจำเป็นต้องได้รับการซ่อมแซม และพวกทหารก็สามารถช่วยงานได้นับตั้งแต่สงครามเสร็จสิ้น เรื่องราวที่ยี่ฝางถูกจับและถูกข่มขืนได้แพร่กระจายไปทั่วกองทัพไม่ว่านางจะไม่ยอมรับยังไง แต่ทหารที่วิ่งเข้าไปและเห็นสภาพของนางในตอนนั้นมีไม่น้อยนี่ไม่ใช่ความลับ และไม่สามารถปกปิดได้ยี่ฝางให้ยี่เทียนหมิงและคนอื่นๆ ช่วยเป็นพยาน แต่พวกยี่เทียนหมิงสามารถเป็นพยานอะไรได้บ้าง? พวกเขาถูกทุบตีและต้องทนทุกข์ทรมาน ยังถูกตอน เจ็บปวดมากจนแทบจะตายอยู่แล้ว จะรู้ได้อย่างไรว่ายี่ฝางถูกข่มขืนหรือไม่?ยิ่งกว่านั้น ยี่เทียนหมิงรู้สึกรำคาญกับยี่ฝางมากจนเขาไม่อยากคุยกับนางแล้วด้วยซ้ำพวกทหารอีกสิบกว่าคนก็เช่นกัน ตอนที่ได้รับรางวัล พวกเขารู้สึกขอบคุณยี่ฝาง แต่หลังจากถูกจับและต้องทนทุกข์ทรมานทุกอย่าง พวกเขาก็เกลียดยี่ฝางเข้าแล้วยี่ฝางใช้ชีวิตอย่างเป็นค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 137
เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง น้ำแข็งและหิมะละลายไป พวกทหารที่เหลือไว้เฝ้าดูเมืองซีม่อนนั้นก็สามารถกลับเมืองหลวงได้พวกเสิ่นว่านจือยังคงตัดสินใจไม่ได้ว่าตกลงจะกลับเมืองหลวงพร้อมกับพวกเขาหรือกลับภูเขาเหม่ยชานไปเลยกุ้นเอ๋อร์กล่าวว่า "ภูเขาเหม่ยชานกลับได้ทุกเมื่อ แต่กลับเมืองหลวงพร้อมชัยชนะมีเพียงครั้งเดียวในชีวิตนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องกลับไปเพลิดเพลินกับเสียงยกย่องของประชาชนสักหน่อย"พวกเขาไม่ได้มีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่มากนัก ความปรารถนาที่สูงสุดในชีวิตก็คือฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ให้ดี ไม่ได้หวังว่าเป็นอันดับหนึ่งในโลก แต่ขอแค่ทุกครั้งที่เจอคู่ต่อสู้ ก็สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดายจู่ๆ ก็กลายเป็นวีรบุรุษวีรสตรีที่ฟื้นฟูเขตหนานเจียงกลับมา ความสำเร็จได้ยิ่งใหญ่มาก พวกเขายังไม่ชินกับมันเลยอาการบาดเจ็บของยี่ฝางเกือบจะหายดีแล้ว และถึงเวลาที่ต้องรับการลงโทษด้วยโดนไม้ตีในช่วงเวลาที่อยู่เขตหนานเจียง ความสัมพันธ์สามีภรรยาระหว่างนางกับจ้านเป่ยว่างอยู่ในสถานการณ์ที่แปลกประหลาดจ้านเป่ยว่างดูเหมือนจะหลบหนีนางอยู่เสมอ แต่หากนางได้เจอปัญหาอะไรจริงๆ เขาก็ยอมออกมือช่วยตัวอย่างเช่น เมื่อนางกำลังจะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 138
ซ่งซีซีเร่งฝีเท้าเดินเข้ามา หลังจากคารวะแล้ว นางก็รู้สึกแปลกๆ อย่างอธิบายไม่ถูก รองผู้บัญชาการจางเป็นอะไรไป สายตาที่เขาจ้องมาองนางดูแปลกๆเซี่ยหลูโม่มองใบหน้าของจางต้าจ้วงอย่างเย็นชา และจางต้าจ้วงก็หัวเราะเบาๆ เสียงหนึ่ง "งั้นขอขอตัวออกไปก่อนขอรับ"หลังจากที่เขาออกไป เขาไม่ได้ไปไกล ซ่อนตัวอยู่ข้างนอกเพื่อแอบฟัง"นั่งลง!" เซี่ยหลูโม่พูดกับซ่งซีซี โดยมองไปที่ประตูอย่างเรียบๆแวบนึง เสียงหายใจอันดังก้องนั้นมีใครบ้างที่ไม่ได้ยิน จะแอบฟังกลับไม่รู้หาที่ซ่อนดีๆ หน่อยซ่งซีซีก็รู้ด้วยว่าจางต้าจ้วงอยู่ข้างนอก หลังจากนั่งลงแล้วนางถามด้วยสายตาและชี้ไปที่ประตูว่าเขากำลังทำอะไรอยู่?เซี่ยหลูโม่ยิ้มพลางส่ายหัว "อย่าไปสนใจเขา เจ้าหาข้ามีเรื่องอะไร?"ซ่งซีซีรีบนั่งตัวตรงแล้วถามว่า "ท่านผู้บังคับบัญชา พวกเราใกล้จะกลับเมืองหลวงแล้ว ข้าขอไปสถานที่ที่ท่านพ่อและพี่ชายของข้าเสียชีวิตได้หรือไม่ ข้าอยากจะไปเรีกพวกเขา ให้พวกเขากลับเมืองหลวงพร้อมกับเนาด้วย"ศพของท่านพ่อและพี่ชายของนางถูกส่งกลับไปยังเมืองหลวงหลังจากการเสียชีวิตทว่า หากพวกเขายังมีวิญญาณอยู่บนสวรรค์ วิญญาณของพวกเขาก็จะปกป้องอยู่บนดินแดนนี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 139
วันรุ่งขึ้น มีข่าวกระจายไปทั่วกองทัพว่า จ้านเป่ยว่างจะรับการลงโทษแทนยี่ฝางนับตั้งแต่ยี่ฝางถูกจับ ข่าวเกี่ยวกับพวกเขาทั้งสองคนก็แพร่กระจายไปทั่วกองทัพ และเกือบทุกคนในเขตหนานเจียงต่างก็รู้เรื่องนี้ในตอนแรก ยี่ฝางแสร้งทำเป็นไม่สนใจ และทำทุกอย่างที่นางต้องทำหลังจากบาดแผลหายดี ราวกับว่านางต้องการใช้ทัศนคตินี้เพื่อระงับคำวิจารณ์ทั้งหมดแต่เมื่อคำวิจารณ์มีมากขึ้นเรื่อยๆ สายตาที่ทุกคนมองนางก็ยิ่งแปลกมากขึ้น นางทนไม่ไหวอีกต่อไป ดังนั้นจึงซ่อนตัวไว้โดยใช้ข้ออ้างว่าอาการบาดเจ็บของนางยังไม่หายดีจ้านเป่ยว่างได้อดทนกับทุกเรื่องอย่างเงียบๆ ไม่ใช่ว่าคำวิจารณ์เหล่านั้นไม่ถึงหูของเขา เพียงแต่ว่าเขาไม่สามารถตอบหรืออธิบายใดๆ ได้เพราะเขารู้ว่าเบื้องหลังของเหตุการณ์นี้เกี่ยวข้องกับสงครามชายแดนเฉิงหลิง เกี่ยวข้องกับชาวบ้านชาวเมืองของเมืองซีจิงที่ถูกยี่ฝางสังหารหมู่ และ...สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถอธิบายได้ และการอธิบายมีแต่จะทำให้เรื่องยิ่งร้ายแรงมากขึ้นเท่านั้นแต่พวกทหารไม่รู้เรื่อง พวกเขาแค่คิดว่า ที่แม่ทัพยี่ถูกศัตรูจับตัวไปเพราะนางไม่ทำตามคำสั่ง และออกจากกองกำลังหลักโดยไม่ได้รับอนุญาตยิ่งไปกว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 140
เพลง "แม่ทัพ" ทำให้ทุกคนน่าตื่นเต้น เลือดเดือด และดวงตาก็เหมือนกับมีไฟจะลุกออกมาอย่างไรอย่างนั้นแม่ทัพรบนับเป็นร้อยครั้ง บางคนก็เสียชีวิตในนั้นเลย ได้กลับมาก็ครั้งหนึ่งก็ผ่านเวลาไปสิบปีแล้วในที่สุดกลองก็ถูกตีอย่างแรงเสียงนึง จากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบเซี่ยหลูโม่ถื ป้ายวิญญาณของซ่งฮวยอันไว้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเขากำลังจะเข้าไปในเมือง เขาก็ยกป้ายวิญญาณขึ้น ซึ่งเทียบเท่ากับการปล่อยให้ซ่งฮวยอันเข้าไปในเมืองก่อนเมื่อยกป้ายวิญญาณขึ้น จากนั้นเขาค่อยก้าวเข้าไปในเมืองต่อ และคนอื่นๆ ก็เดินตามไป ทุกคนที่ถือป้ายวิญญาณอยู่ในมือก็เงียบและดูเคร่งขรึมหลังจากเข้าไปในเมืองแล้ว พวกเขาคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ เซี่ยหลูโม่พูดเสียงดังว่า "กระหม่อมเซี่ยหลูโม่ และซ่งฮวยอันได้นำกองทัพกลับบ้านอย่างมีชัยชนะ เพราะทรงได้รับการคุ้มรองจากบรรพบุรุษของแคว้นซางและทรงได้รับพรของฝ่าบาท กระหม่อมเซี่ยหลูโม่และซ่งฮวยอันกับพวกทหารทุกคนทำหน้าที่อย่างเต็มที่ ได้ฟื้นฟูเขตหนานเจียงกลับคืนมาพะยะค่ะ"เสียงของเขาดังก้องไปทั่วประตูเมือง และลอยอยู่บนท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงมีเสียงไชโยดังขึ้นราวกับระเบิด เสียงไชโยพร้อมกั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 141
เป่าจูอย่างมีความสุขที่สุด แต่ก็ร้องไห้หนักที่สุดด้วย นางไล่ตามออกไปด้วยความเร็วมาก แล้วตะโกนว่า "คุณหนู คุณหนู..."ซ่งซีซีเหลือบมองนางอย่างจนใจ เด็กหญิงคนนี้ทั้งหัวเราะและร้องไห้ ไม่รู้จักควบคุมตนเองจริงๆเซี่ยหลูโม่นั่งกับซ่งซีซี เขาเหลือบมองที่เป่าจูแวบนึง และคิดอยู่ครู่หนึ่งว่า "นางชื่อเป่าจูใช่ไหม?""ท่านอ๋องยังจำนางได้หรือ" ซ่งซีซีรู้สึกประหลาดใจมาก"จำได้" เซี่ยหลูโม่ยกยิ้ม "ข้าจำได้ว่ามีอยู่ปีนึงที่ไปสถาบันว่านซงเหมิน เด็กหญิงคนนี้กำลังตีอินทผลัมบนต้นไม้ เมื่อนางเห็นข้าและศิษย์พี่ของเจ้า นางตกใจจนล้มลงจากต้นไม้"ซ่งซีซีดูประหลาดใจมากยิ่งขึ้น "ท่านอ๋องเคยไปสถาบันว่านซงเหมินมาก่อนหรือ?""อืม ก่อนที่ข้าจะไปเขตหนานเจียง ข้าจะไปที่นั่นปีละครั้ง" เขาพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจ แสงแดดในเดือนมิถุนายนส่องประกายเจิดจ้าในดวงตาของเขา และในไม่ช้าก็มืดลง "ต่อมาก็ไม่ได้ไปเลย""ข้ากลับไม่รู้ และไม่เคยพบกับท่านอ๋องมาก่อนเลย" ซ่งซีซีมองเขาด้วยความประหลาดใจ "ทำไมท่านอ๋องถึงไปสถาบันว่านซงเหมินทุกปีล่ะ?""เที่ยวเล่น แวะให้อาจารย์และศิษย์อาของเจ้าช่วยสอนศิลปะการต่อสู้ด้วย ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าไม่ได้พ
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
