บทที่ 4

ฮูหยินผู้เฒ่าฝืนยิ้ม "จะชอบหรือไม่ยังให้คำตอบไม่ได้ เพิ่งพบกันครั้งแรก แต่ในเมื่อฝ่าบาททรงพระราชทานอภิเษกสมรสแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่กำหนดไว้แล้ว ต่อไปนางและเป่ยว่างร่วมือกันเพื่อสร้างผลงานในกองทัพ ส่วนเจ้าจัดการดูแลเรื่องฝ่ายในของจวนแม่ทัพ เพลิดเพลินกับความสำเร็จทางการทหารที่พวกเขาต่อสู้มา ช่างดีเหลือเกิน"

"ดีจริงๆ!" ซ่งซีซียิ้ม "แต่ให้แม่ทัพยี่เป็นแค่อนุภรรยาคงไม่เหมาะกับสถานะของนางสินะ"

ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มแล้วกล่าวว่า "เจ้าเด็กโง่เอ๊ย นางจะเป็นแค่อนุภรรยาได้ยังไง ในเมื่อฝ่าพระบาททรงพระราชทานอภิเษกสมรสแล้ว อีกอย่างนางยังเป็นผู้บัญชาการทหาร เป็นข้าราชการในราชสำนักด้วย ข้าราชการจะเป็นอนุภรรยาได้ยังไง เป็นภรรยาที่เท่าเทียมกัน ไม่มีใครเหนือกว่า"

ซ่งซีซีกล่าวว่า "ไม่มีใครเหนือกว่างั้นเหรอ ราชวงศ์ของเรามีกฎเช่นนี้หรือ"

ฮูหยินผู้เฒ่าดูเย็นชาเล็กน้อย "ซีซี เจ้าเป็นคนมีเหตุผลเสมอ ในเมื่อเจ้าได้แต่งเข้าตระกูลจ้านแล้ว ควรตามกฏของตระกูลจ้านก่อน หลังจากได้รับตรวจสอบโดยกระทรวงกลาโหมแล้ว ยี่ฝางสร้างผลงานโดดเด่นกว่าเป่ยว่างในสงครามครั้งนี้ ต่อไปสองสามีภรรยาพวกเขามีใจเดียวกันกัน บวกกับมีเจ้าดูแลฝ่ายในของครอบครัว สักวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นแม่ทัพที่มีชื่อเสียงอย่างปู่ของเขา"

ซ่งซีซี มองอย่างเย็นชา "สองสามีภรรยาพวกเขามีใจเดียวกันกัน ดังนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับข้าด้วยนี่"

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่พอใจ "ทำไมจะไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าล่ะ เจ้ายังกูแลเรื่องฝ่ายในของจวนแม่ทัพอยู่มิใช่หรือ?"

ซ่งซีซีกล่าวว่า "เมื่อก่อนที่ข้ามาดูแลบ้านชั่วคราวเป็นเพราะพี่สะใภ้ไม่สบาย ยามนี้พี่สะใภ้ได้หายดีแล้ว ต่อไปคนที่กุมอำนาจฝ่ายในยังเป็นพี่สะใภ้ด้วย เรื่องราวของจวนข้าจะไม่ถามไถ่อะไรอีก พรุ่งนี้มาตรวจบัญชีสักหน่อย แล้วข้าจะคืนหน้าที่ให้"

เมื่อนางหมินได้ยินอย่างนั้นก็รีบพูดทันทีว่า "ข้ายังทำไม่ได้ สุขภาพยังไม่หายขาดเลย อีกอย่างในปีนี้ที่เจ้าดูแลบ้านได้ดีมาก ทุกคนก็พอใจ ให้เจ้ารับผิดชอบต่อเลย"

ซ่งซีซียกมุมปากอย่างเยาะเย้ย ที่ทุกคนพอใจ ไม่ใช่เพราะนางเอาเงินตัวเองมาใช้กับครอบครัวหรือ?

เงินที่นางอุดหนุนส่วนใหญ่คือค่ายาของฮูหยินผู้เฒ่า ยาของหมอมหัศจรรย์ดันนั้นมีราคาแพงมาก และไม่ใช่คนธรรมดาจะจ้างได้ เดือนละหลายร้อยตำลึงเงิน หนึ่งปีที่ผ่านมา แค่ค่ายาของฮูหยินผู้เฒ่าก็ใช้เงินไปแล้วพันตำลึง

ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ ในจวน นางก็อุดหนุนบ้าง เช่น ผ้าทอต่างๆ หลักๆ คือที่บ้านจวนโหวมีธุรกิจทำผ้า ดังนั้นได้ทำเสื้อผ้าใหม่ๆ ให้ทุกคนไปบ้างก็ไม่ได้ปวดใจอะไร

แต่อย่างไรก็ตาม เวลานี้ไม่ใช่เมื่อก่อนแล้ว เมื่อก่อนางอยากใช้ชีวิตอยู่กับจ้านเป่ยว่างจริงๆ แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากโดนเอาเปรียบไปโง่ๆ

นางยืนขึ้นและพูดว่า "งั้นก็ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้ส่งมอบให้ ต่อไปเรื่องราวใยจวนข้าจะไม่ยุ่งอีกเลย"

"เดี๋ยวก่อน!" ฮูหยินผู้เฒ่าร้อนใจขึ้นมา และสีหน้าก็ดูแย่ลงทันที "ซีซี เจ้านี่ทำตัวไร้เหตุผลแล้วนะ เป็นลูกผู้ชาย คนไหนบ้างที่ไม่มีภรรยาหลายๆ คน เรื่องนี้เจ้าจะถือสาหรือ เดี๋ยวคนนอกจะว่าเจ้าใจแคบ ขี้อิจฉาเอา"

บางทีซ่งซีซีอาจจะเชื่อฟังเกินไปในตลอดปีนี้ที่ผ่านมา และมีนิสัยดูเหมือนถูกรังแกได้ง่าย ดังนั้นทำให้พวกเขามีภาพลวงตาว่าตราบใดที่พวกเขาพูดรุนแรงกับนสงสักหน่อย ก็สามารถควบคุมนางได้

สีหน้าของซ่งซีซีไม่แยแส เปลี่ยนจากความอ่อนโยนตามปกติ "นั่นมันปากของคนอื่น พวกเขาจะว่าอะไร ข้าไม่สน"

ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธจัด คอของนางมีเสมหะอุดตัน และไอมาเป็นเวลานาน ตากปกติซ่งซีซีก็ต้องก้าวไปข้างหน้าเพื่อลูบหลังให้นาง

แต่นางกลับยืนนิ่ง และแสงสลัวๆ ของดวงอาทิตย์ส่องจากนอกประตูมาตกที่ใบหน้าอันขาวของนาง ทำให้นางดูงดงามยิ่งขึ้น ราวกับบุคคลในภาพวาด

"พี่สะใภ้รอง ดูท่านสิที่ทำให้ท่านแม่โกรธเช่นนี้" น้องสามจ้านเส้าฮวนเข้าไปข้างหน้า ใบหน้าของหญิงสาวดูอ้วนอิ่ม และนางก็จ้องมองที่ซ่งซีซีด้วยความโกรธ "ก็ไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีกับท่าน ท่านคิดว่าจวนโหวยังแข็งแกร่งเหมือนอดีตอยู่หรือ ท่านไม่มีแม้แต่พ่อแม่พี่ๆ ด้วย เหลือท่านคนเดียวแล้ว ยังวางมาดเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่โตอยู่หรือ ไม่กลัวว่าพี่รองจะหย่ากับท่านหรือ?"

ซ่งซีซีมองไปยังน้องสาวของสามีคนนี้ นางสวมชุดสีเหลือง เป็นนางที่ให้คนสั่งทำให้ บัดนนี้นางสวมเสื้อผ้าที่นางทำให้ และยังมาหาว่านาง คนนี้ช่างเป็นคนรู้การรู้งานจริงๆ

ซ่งซีซีพูดอย่างใจเย็น "ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกก่อนค่อยมาวางมาดกับข้า"

จ้านเส้าฮวนโกรธมากจนหน้าแดง "เสื้อผ้านี้ก็ไม่ใช่ข้าขอร้องให้ท่านทำให้ ไม่ใส่ก็ไม่ใส่ เดี๋ยวข้าจะคืนให้"

"ได้ แล้วไข่มุกและเครื่องประดับหยกที่เจ้าใช้อยู่บนหัวของเจ้าด้วย คืนมาให้หมดเลย" หลังจากที่ซ่งซีซีพูดจบ นางก็มองดูรอบๆ มีแต่ฮูหยินผู้เฒ่ารองดูมีสีหน้าปกติ ส่วนอื่นๆ ต่างก็บูดบึ้ง

"ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม งั้นข้าขอกลับก่อน" หลังจากที่ซ่งซีซีพูดจบ นางก็เดินออกไป