เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นยืนตัวตรง เขาละสายตาไปยังที่อื่น เผยให้เห็นถึงท่าทางที่ยากจะเข้าถึง"ข้าแค่เพียงกำลังสงสัยว่าเหตุใดเจ้าจึงสามารถคิดสิ่งที่วิเศษเช่นนี้ออกมาได้"อินชิงเสวียนถอดหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นจึงได้พูดต่ออย่างเด็ดเดี่ยวและผึ่งผายว่า "บ้านเมืองจะรุ่งเรืองหรือฉิบหาย ทุกคนล้วนมีส่วนต้องรับผิดชอบ ถึงบ่าวจะเป็นคนต่ำศักดิ์ แต่ก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อแผ่นดินได้ ดังนั้นจึงพยายามคิดหาวิธีการออกมาให้ได้ ส่วนเรื่องที่มันจะเป็นประโยชน์หรือไม่ ก็ต้องให้ฝ่าบาทเป็นผู้พิจรณาอีกที"เย่จิ่งอวี้ตกตะลึงไปชั่วขณะ เขารู้สึกเหมือนไฟในใจถูกจุดให้ลุกโชนคิดไม่ถึงเลยว่าขันทีตัวเล็กๆ จะสามารถพูดอะไรที่มีความหมายยิ่งใหญ่เช่นนี้ออกมาได้หากว่าขุนนางทุกคนในต้าโจวมีความคิดเช่นเดียวกับเขาได้ เช่นนั้นแผ่นดินนี้ก็คงไม่มีความเดือดร้อนอีกเสียดายเพียงแค่ เขาเป็นชายที่ถูกตอนแล้ว ไม่สามารถแต่งตั้งให้รับตำแหน่งในราชการได้ ไม่เช่นนั้น...เมื่อเห็นว่าสายตาของเย่จิ่งอวี้เป็นประกาย ฉายแววประหลาด อินชิงเสวียนจึงไม่กล้าพูดอะไรต่อด้วยฐานะของเธอตอนนี้ จะต้องไม่พยายามเป็นจุดสนใจ ดังนั้นเธอไม่สามารถพูดอะไรออกไปโดยไม่ยั้งค
ที่วังเย็นเดิมทีอินชิงเสวียนก็จะออกไปแล้ว แต่เจ้าหมาน้อยไม่รู้เป็นอะไร พอกินนมเสร็จก็เริ่มร้องไห้ ไม่ว่าจะปลอบยังไงก็ไม่ยอมเงียบเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยร้องไห้จนหน้าตาแดงก่ำ ยายหลี่ก็เป็นกังวลจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มศีรษะ จวนจะร้องไห้ออกมาแล้ว"เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่องค์ชายน้อยยังดีๆ อยู่เลย ไม่รู้เหตุใดจู่ๆ จึงร้องไห้มากมายเช่นนี้?""หรือว่าจะยังกินไม่อิ่ม อวิ๋นฉ่ายเจ้าไปชงนมมาเพิ่มสิ"เมื่อเห็นเจ้าหมาน้อยกำหมัดเล็กๆ แน่น น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง อินชิงเสวียนก็รู้สึกกระวนกระวายจนหน้าแดงตามไปด้วยอวิ๋นฉ่ายรับคำแล้วก็รีบไปชงนมมาเพิ่มอีกสองช้อน ชงเสร็จก็รีบเอาไปจ่อไว้ข้างปากของเจ้าหมาน้อยทันที แต่หมัดสีชมพูเล็กๆ กลับปัดออกทันที จากนั้นเด็กน้อยก็ยังร้องไห้ต่อไม่ยอมหยุดอินชิงเสวียนรีบเดินไปปิดประตูหน้าต่างทุกบาน ในตอนกลางดึกเช่นนี้เสียงดังออกไปได้ไกลนักเชียว อีกอย่างที่หน้าประตูใหญ่ก็ยังมีสองพี่น้องตระกูลหวังยืนเฝ้าอยู่ด้วย ถึงแม้ที่ตั้งของวังเย็นจะห่างไกล แต่ก็จะประมาทไม่ได้เด็ดขาดหากว่ามีคนรู้ว่านางคลอดเด็กออกมาล่ะก็ ดีไม่ดีพวกนางทั้งหมดอาจจะต้องไปพบยมบาลเลยทันทีก็ได้"ไม่ร้องนะๆ ล
ซูฉ่ายเวยกำลังเตรียมตัวเข้านอน ก็ได้ยินคำพูดที่น่ายินดีเสียก่อนนางคว้าคอเสื้อของนางกำนัลคนหนึ่งมาถามเพื่อความแน่ใจ "ฝ่าบาทเสด็จมา? ข้าได้ยินไม่ผิดไปใช่หรือไม่?"นางกำนัลซงลั่วพูดตอบอย่างดีใจว่า "เจ้านายได้ยินไม่ผิดแล้วเพคะ ฝ่าบาทเสด็จมาเพคะ เจ้านายรีบออกไปรับเสด็จเถิดเพคะ"ซูฉ่ายเวยทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะนางเพิ่งจะถอดเครื่องประดับออก สีปากก็ลบออกแล้ว ชะ...เช่นนี้จะไปกล้าพบผู้คนได้อย่างไร"มานี่ รีบมาแต่งตัวให้ข้า เร็ว เอาเครื่องประดับของข้ามาด้วย สีทาปากด้วย"ซูฉ่ายเวยรีบร้อน จนทำเครื่องประทินโฉมต่างๆ หกลงเลอะพื้นห้องไปหมด เหล่านางกำนัลที่คอยรับใช้ก็ยิ่งพากันร้อนรนจนวุ่นวาย เพื่อจะช่วยซูฉ่ายเวยแต่งตัวได้แล้วเสร็จเย่จิ่งอวี้เดินลงมาจากเกี้ยวที่ประทับแล้ว เขากำลังใช้สายตาอันเย็นเยียบกวาดมองไปทั่วหอจากนั้นก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "เรียกทุกคนที่อยู่ข้างในออกมาให้หมด ไม่เว้นแม้แต่เหล่าขันทีและนางกำนัล"หลี่เต๋อฝูมองไปที่ฝ่าบาทหนึ่งครั้ง ในใจก็ได้แต่สงสัย เมื่อครู่เขายังคิดอยู่เลยว่าฝ่าบาทถูกใจในตัวหญิงงามนางนี้ แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ดูจะไม่ใช่อย่างนั้น"พ่ะย่ะค่ะ"เขาเดิน
"มีอะไรหรือ?"หวังเอ้อร์หวู่ก็ตกใจจนทรุดนั่งลงบนพื้นวังเย็นในปัจจุบันก็คือวังเย็นซึ่งเป็นที่ประทับของจักรพรรดิองค์ก่อน ว่ากันว่ามีนางสนมที่ถูกแขวนคออยู่ข้างใน แม้ว่าสถานที่นี้จะถูกทำความสะอาดอย่างดีหลังจากการสิ้นพระชนม์ขององค์ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ แต่ข่าวลือที่น่ากลัวมากมายก็ยังคงแว่วมาไม่ขาดสายหวังต้าหวู่พูดขึ้นอย่างขนหัวลุก "ข้ารู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงเด็กร้องไห้จริง ๆ นะ"หวังเอ้อร์หวู่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ไม่มีทาง กลางวันแสก ๆ พวกผีสางคงไม่กล้าออกมาอาละวาดหรอก"หวังต้าหวู่พิงประตูหายใจแรง"มันก็ไม่แน่นะ ข้าว่าเราอย่ามาอยู่ดูแลที่นี่เลยดีกว่า เงินพวกนี้เราไปขอแลกตำแหน่งกับทหารคนอื่นดีกว่า"แต่หวังเอ้อร์หวู่ยังคงต้องการสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น”ไม่ได้ ถ้าพวกเราไปจากที่นี่แล้ว หากพวกนางมีของมาขายอีกก็คงไปหาคนอื่น เงินเป็นกอบเป็นกำขนาดนี้ เจ้าก็เห็นไม่ใช่หรือว่าของพวกนี้นอกวังขายดีขนาดไหน"หวังต้าหวู่หยุดพูดทันที ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าความจนอีกแล้วเมื่อนึกถึงเงินแล้ว ความกล้าก็กลับมาอีกครั้ง“ข้าจะลองขว้างก้อนหินอีกก้อนเข้าไปตรงนั้น”ทั้งสองปีนขึ้นไปบนประตูวังและขว้างก้อน
"โอ๊ย!"อินชิงเสวียนกรีดร้องโดยไม่รู้ตัวจากนั้นเธอก็รู้สึกว่าเอวถูกรั้งแน่น เย่จิ่งอวี้ลากเธอไปด้านหลัง“ไป๋เสวี่ย หยุดเดี๋ยวนี้"เย่จิ่งอวี้ดุเสียงดังไป๋เสวี่ยไม่ได้กระโจนใส่คน มันหมุนตัวไปรอบ ๆ และวิ่งไล่เธอ โดยมีอุ้งเท้าปุกปุยสองข้างโอบเอวของอินชิงเสวียนอยู่ มันอ้าปากกว้าง ดวงตาประจบประแจง และหางใหญ่ของมันแกว่งไปมาราวกับว่ามันกำลังจะบินออกไปจากนั้นอินชิงเสวียนถึงเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นไป๋เสวี่ย เธอหลุดถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเอื้อมมือมาลูบเบา ๆ ที่หัวอันใหญ่โตของมัน“อยากให้ข้าตกใจตายเลยหรือไง”ไป๋เสวี่ยไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร อย่างไรก็ตามมันมีความสุขมากที่ได้เจอกับอินชิงเสวียน และมันยังได้กลิ่นหอมของเนื้อ อดไม่ได้ที่จะกระโดดโลดเต้นไปมา ส่งเสียงครวญครางในลำคอ และอ้อนวอนอยากจะขอกินสักคำอินชิงเสวียนหยิบซาลาเปาที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งโยนเข้าไปในปากอันใหญ่โตของมัน ไป๋เสวี่ยวางอุ้งเท้าของมันลงทันทีและกินหมดภายในสามคำเย่จิ่งอวี้อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจไป๋เสวี่ยเดิมทีไม่เคยใกล้ชิดกับใคร ขันทีในวังมักจะถูกมันกัด แต่ทำไมจึงสนิทชิดเชื้อกับขันทีหนุ่มเช่นนี้?ในขณะที่คิดเกี่ยวกับ
อินชิงเสวียนกลับขึ้นไปนอนบนเตียง แต่แล้วก็นอนไม่หลับอีกเธอปวดหัวอย่างรุนแรง ไม่ต้องบอกว่าทรมานขนาดไหนเมื่อก่อนมักจะได้ยินคุณย่าพูดว่านอนหลับมันทรมาน อินชิงเสวียนคิดว่าแกคงพูดเกินจริง ตอนนี้เมื่อประสบกับตัวเองโดยตรงถึงรู้ว่าเกือบตายเธอนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงทั้งวัน ข้าวก็แทบจะไม่ได้กิน ทุกข์ทรมานจนดวงอาทิตย์ลับของฟ้า เมื่ออากาศเริ่มเย็นขึ้นอินชิงเสวียนจึงรู้สึกง่วงอวิ๋นฉ่ายอยากถามเธอว่าคืนนี้จะออกไปข้างนอกหรือไม่ แต่เมื่อเห็นพระสนมของตนดูท่าทางไม่ค่อยดี จึงกลืนเอาคำพูดที่กำลังจะเอ่ยออกมาลงท้องไปอินชิงเสวียนลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็เป็นวันรุ่งขึ้นที่ท้องฟ้าสว่างไสวแล้วเธอบิดขี้เกียจอย่างสบาย ๆ แต่ในใจยังคงรู้สึกกระวนกระวายอยู่การนอนไม่หลับนั้นมันทรมานราวเหมือนจะตายเลยจริง ๆเมื่อเจ้าหมาน้อยได้ยินเสียงแม่ของเขา ก็ร้องอุแว้ ๆ ขึ้นมาทันทีอินชิงเสวียนเดินออกไปที่ห้องด้านนอก แล้วอุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นมาดูเหมือนเจ้าหมาน้อยจะรู้จักแม่ของเขาแล้ว กวัดแกว่งมือเท้าด้วยความดีใจ หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ดวงตาสีเข้มของเขาโค้งมนราวกับพระจันทร์เสี้ยวเล็ก ๆ สองอัน อินชิงเสวียนมองอย่างอารมณ์ดี หอมเข้
เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่จิ้งเสียนก็หน้าเปลี่ยนสีทันทีดึกดื่นป่านนี้ ฝ่าบาทกลับเรียกหาซูฉ่ายเวย หรือว่าต้องการให้หญิงสารเลวนั้นมาเข้าเฝ้าหลับนอนด้วยอย่างนั้นหรือ?หากนางได้มาเข้าเฝ้า เช่นนั้นแล้ววังหลังยังจะมีที่ว่างให้ตนได้อย่างไรนางรีบเอามือกุมท้องแล้วส่งเสียงร้องโอดโอย"ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันเจ็บเหลือเกินเพคะ"ชุ่ยจู๋ร้องขึ้นทันที "ฝ่าบาททรงโปรดช่วยเหลือพระสนมด้วยเพคะ พระสนมอาการโรคหัวใจกำเริบอีกแล้วเพคะ"เย่จิ่งอวี้ยืนนิ่ง แววตาถากถางพูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า "ทหาร รีบพาสนมเสียนเฟยไปหาหมอหลวงเดี๋ยวนี้"ลู่จิ้งเสียนเอามือกุมอก พูดน้ำเสียงสะอึกสะอื้น "ฝ่าบาท อยู่กับหม่อมฉันเถอะนะเพคะ"เย่จิ่งอวี้คำรามเสียงเย็น "ข้าไม่ใช่หมอ อยู่กับเจ้าจะช่วยอะไรได้""ฝ่าบาท!"ลู่จิ้งเสียนไม่ยอมแพ้ ส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่ถูกขันทีหลายคนหามขึ้นมา ลู่จิ้งเสียนโมโหจนแทบกระอักเลือด ทั้งก่นด่าทั้งดีดดิ้น"ไสหัวไป ไสหัวไปให้หมดเดี๋ยวนี้"ในขณะเดียวกัน ขันทีที่ต้องไปรับซูฉ่ายเวยก็มาถึงหอฉงฮวาซูฉ่ายเวยกำลังหลับสบาย จู่ ๆ ก็ได้ยินว่าฮ่องเต้เรียกให้เข้าเฝ้าก็ตื่นเต้นดีใจจนตกลงจากเตียง"เร็วเข้า รีบแต่งหน
อินชิงเสวียนเหลือบมองประตูวัง ข้างบนเขียนว่าหอฉงฮวาเดิมทีเธอรู้สึกผิดต่อสนมนางนี้เล็กน้อย ถึงอย่างไรก็เป็นเพราะตนที่ทำให้นางต้องว้าวุ่น แต่เมื่อดูท่าทางโกรธกริ้วของนางในตอนนี้นั้น อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าความกังวลของเธอนั้นไม่จำเป็นเลยแต่ทว่าอีกฝ่ายก็เป็นถึงสนม ถึงอย่างไรก็ต้องแสดงออกเสียหน่อยเธอรีบยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลงกับพื้น พูดด้วยน้ำเสียงอันดังว่า “คารวะพระสนม"ซูฉ่ายเวยก้มหน้ามองอินชิงเสวียนถือของอยู่ในอ้อมแขนก็พูดขึ้น "เจ้าถืออะไรอยู่ในมือ ไปขโมยมาจากไหน?"อยู่ดี ๆ ก็บอกว่าเธอขโมย อินชิงเสวียนรู้สึกไม่ชอบใจเธอก้มศีรษะลงและแสดงความนอบน้อมต่อซูฉ่ายเวย“กระหม่อมไม่ได้ขโมย นี่เป็นสิ่งของที่ต้องมอบให้ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ"ซูฉ่ายเวยกวาดสายตาประเมินอยู่ชั่วครู่ สายตาก็ไปจับจ้องที่ใบหูของอินชิงเสวียน“เจ้าทาสรับใช้สามหาว เจ้ากล้าพูดไร้สาระ ฮ่องเต้บรรทมไปแล้ว เหตุใดถึงยังจะมารับของจากเจ้า เอาออกมาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้ว่าเจ้าไปขโมยมาจากที่ไหนกันแน่"อินชิงเสวียนถูกหยิกจนเจ็บ จึงรู้สึกโมโหขึ้นมาทันทียังไม่ได้เลื่อนยศมีบรรดาศักดิ์เสียหน่อย ทำไมต้องกลัวแค่หญิงงามคนหนึ่งด้วยจากน