140

“ก็ได้” ลีน่ายอมทำตามที่ลูกชายต้องการ และส่งยิ้มให้หญิงสาวที่โค้งศีรษะให้ด้วยใจที่ฝืน

“ขอโทษแทนคุณแม่ผมด้วยนะบี” หลังจากที่มารดาเดินห่างออกไปแล้ว อลันก็พูดกับคนรักด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอก บีคิดว่าบีเข้าใจท่านนะ”

“เข้าใจว่าอะไร”

“อลันเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของท่าน ท่านก็ต้องห่วงใยเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าบีเป็นแม่บีก็คงทำแบบท่านเหมือนกัน” เธอส่งยิ้มปลอบใจให้เขา “หมดธุระของบีแล้ว บีกลับก่อนดีกว่า”

“จะรีบกลับไปไหนล่ะบี อยู่จนถึงเวลาร้านเปิดสิ กินอะไรสักหน่อยก่อนแล้วค่อยไป”

“ไม่ดีกว่า เอาไว้เราค่อยเจอกันวันหลังนะ” เธอไม่อยากนั่งเป็นเป้าให้มารดาเขาเขม่นหรอก กลับไปทำงานของตัวเองสบายใจกว่า “เลิกงานแล้วบีจะโทรหานะ”

“ทำไมต้องรอเลิกงานด้วยล่ะ”

“ก็วันนี้อลันเปิดร้านวันแรก จะว่างตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย”

“ผมเปิดร้านก็ใช่ว่าผมต้องทำอาหารนี่ ทุกเมนูมีสูตรสำเร็จรูปอยู่แล้ว ผมไม่อยู่รสชาติก็ไม่เพี้ยนแน่