ログインChapter97“มันก็จริงของมึง ถ้าคุณแก้มหลับทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ฉีดยานอนหลับให้ มีหวังคุณแก้มได้แช่น้ำทั้งคืนแน่ ดีไม่ดีอาจเป็นปอดบวมได้”“แล้วเมื่อไหร่ยานอนหลับจะออกฤทธิ์ ดูสิคุณแก้มดิ้นพล่านเลย ขนาดกูกดเอาไว้แล้วนะเนี่ย ท่าทางทรมานน่าดู” ศุภกิจเห็นอาการของลักษิณาแล้วอดสงสารไม่ได้“ไม่ถึงห้านาที” พงศ์พันธ์ตอบขณะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ปลายเตียง มองศุภกิจคอยกดลักษิณาเอาไว้ไม่ให้ดิ้น จนเธอค่อยๆ เพลาการดิ้นลงและนิ่งสงบในอีกไม่กี่นาทีต่อมา“สงบแล้ว เล่นเอากูเกือบแย่” ศุภกิจขยับมายืนข้างเตียง เลื่อนผ้าห่มมาคลุมร่างเล็ก“เกือบแย่ยังไงวะ” พงศ์พันธ์ไม่รู้ว่าก่อนที่เขาเดินทางมาไม่ถึงห้องนี้ มีการนัวเนียโรมรันพันตูกันแค่ไหนศุภกิจไม่อยากบอกความจริงกับเพื่อน เขาไม่อยากให้ลักษิณาเสียหายไปมากกว่านี้ จึงตอบเลี่ยงๆ“ถ้ามึงมาช้า กูก็ต้องเหนื่อยน่ะสิ เพิ่งเคยเผชิญหน้ากับคนถูกยาปลุกเซ็กซ์ กูไม่รู้จะรับมือยังไง นอกจากทำตามที่มึงบอกกู คือพาคุณแก้มไปแช่น้ำ”พงศ์พันธ์ให้คำแนะนำนี้แก่ศุภกิจตอนเพื่อนโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือ เนื่องจากน้ำจะช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มในกาย ซึ่งศุภกิจก็ทำตามแต่โดยดี“กูก
Chapter96ศุภกิจวางลักษิณาบนที่นอนภายในโรงแรมแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงแรมเมอริเดียนมากนัก และทันทีที่แผ่นหลังเธอสัมผัสกับที่นอน ร่างงามก็กระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ดึงแขนเขาอย่างแรงจนร่างหนาที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซทับร่างของเธอ “ช่วยด้วย ฉันร้อนไปหมดทั้งตัวเลย” ลักษิณาไม่พูดเปล่า เธอยังทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำ โดยเฉพาะกับชายหนุ่มที่ไม่เคยรู้จัก ทว่าเวลานี้หญิงสาวไม่มีสติพอสนใจเรื่องควรไม่ควร นอกจากต้องการระบายความปรารถนาในกายที่รุ่มร้อนขึ้นทุกขณะ “เฮ้ยคุณ ทำอย่างนี้ไม่ได้” ศุภกิจเบี่ยงหลบปากจิ้มลิ้มที่พยายามจูบปากเขา ชายหนุ่มใช้มือดันดวงหน้าสวยให้ออกห่าง แล้วดึงตัวเองออกจากร่างนุ่มนิ่มที่ทำให้เขาใจสั่นแปลกๆ “รออยู่นี่นะ จะทำให้หายร้อน” ศุภกิจรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำในอ่างอาบน้ำ ระหว่างรอน้ำเต็มอ่างก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนคนหนึ่ง ที่คุยกันระหว่างมาโรงแรมแห่งนี้ “ถึงไหนแล้วพงศ์” ศุภกิจถามปลายสาย “อีกสิบห้านาทีถึง” พงศ์พันธ์ตอบเพื่อน “เออๆ มาเร็วๆ นะ ท่าทางคุณแก้มจะแย่แล้ว กูอยู่ที่ห้อง 204 นะ” “สิบห้านาทีเจอกันม่อน”คนที่ศุภกิจขอค
Chapter95 ระหว่างที่ภัทรียากำลังหาโอกาสจัดการลิขิตอยู่นั้น เสี่ยแว่นคลานไปหยิบปืนที่ตกอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะเล็งไปยังภัทรียา แต่เขาหาจังหวะยิงไม่ได้ ทั้งยังรู้สึกประหม่าตามประสาคนไม่เคยจับปืน จึงไม่ตัดสินใจยิงในบางช่วงที่มีโอกาส “โอ๊ย! อ๊ากกก” ลิขิตร้องเสียงดังเมื่อของรักของหวงถูกปลายเท้าของภัทรียากระแทกเข้าอย่างจัง ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังฟันศอกตรงกลางลำคออีกฝ่ายอย่างเหมาะเหม็ง ร่างสูงโปร่งของลิขิตทรุดลงไปนั่งกุมกล่องดวงใจ หน้าเขียวเพราะเจ็บและจุกจนร้องไม่ออก เสี่ยแว่นเห็นจังหวะยิงภัทรียา จึงลั่นไกทันที แต่...พนักงานทำความสะอาดชายสองคนได้ยินเสียงผิดปกติตรงทางบันไดหนีไฟ จึงเดินมาดูทางต้นเสียง ก่อนจะเห็นเหตุการณ์ภัทรียาจัดการกับลิขิตพอดี“เฮ้ย จะทำอะไรน่ะ” เสียงที่ดังขึ้นทำให้เสี่ยแว่นชะงักนิ้วมือซึ่งกำลังเหนี่ยวไกปืน หันมามองต้นเสียงที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูบันไดหนีไฟด้วยความตกใจ ภัทรียาใช้จังหวะนั้นคว้าข้อมือเสี่ยแว่นแล้วบิดจนปืนหลุดลงพื้น จากนั้นก็ตวัดตัวใช้ศอกกระแทกใบหน้าเสี่ยแว่น ตามด้วยหมัดลุ่นๆ อีกสองหมัด เสี่ยแว่นลงไปนอนหลับบนพื้นทันที “พี่ค
Chapter94ภายในร่างกายร้อนระอุไม่ต่างกับมีเพลิงไฟเผาผลาญ แต่ถึงกระนั้นลักษิณาก็ร้องห้ามเสี่ยแว่นทั้งน้ำตา หญิงสาวไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับขึ้นกับตัวเอง แต่สิ่งที่นึกได้คือเธอกำลังตกเป็นของชายที่ไม่รู้จัก เขากำลังจะพรากพรหมจรรย์ของเธอไป ลักษิณาภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเธอให้รอดพ้นจากเงื้อมมือชายคนนี้ แม้ว่าคำภาวนาจะมีโอกาสเป็นไปได้น้อยก็ตามปัง ปัง ปัง ปังๆๆ เสียงทุบประตูดังรัวหลายครั้ง เสี่ยแว่นที่กำลังก้มหน้าหมายจะจูบเหยื่อสวาทต้องชะงักกึก เขามีสีหน้าหงุดหงิด จำยอมผละจากร่างสวยของไฮโซสาว เดินไปยังประตูห้องแล้วกระชากเปิดด้วยความโมโหที่มีคนมาขัดจังหวะ“ลื้อจะเคาะหาอะไรนักหนาเนี่ย...เฮ้ย!” เสี่ยแว่นเปิดปากต่อว่าคนที่เคาะประตู ทว่าเขากลับได้ฝ่าเท้าหนักๆ เน้นๆ ถีบท้องเต็มแรง ร่างท้วมเตี้ยหงายท้องลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าบนพื้น “ลื้อ...”พลั่ก...พลั่ก ภัทรียาไม่รอช้า กระแทกเท้าซ้ำจุดเดิมสองครั้งติด เสี่ยแว่นจุกจนลุกขึ้นไม่ได้“นี่สำหรับความระยำที่มึงจะทำกับคุณแก้ม”ครั้งสุดท้ายภัทรียาเตะหนักๆ ที่กล่องดวงใจของเสี่ยแว่น ส่งผลให้เสี่ยแว่นนอนหน้าเขียว มือทั้งสองข้างกุมของรักของหวง เจ็บปวดและจุกจนร้อง
Chapter93“ปรางจะไปไหน ปราง”ภัทรียาไม่หันมาตอบ เธอเดินแกมวิ่งไปยังสนามมวยเพื่อไปดูว่าธัชธรรม์มาถึงแล้วหรือยัง“คุณอ๋องยังไม่มาเลย ทำยังไงดีเนี่ย”เธอรู้ว่าธัชธรรม์จะนั่งตรงไหน จึงเห็นเก้าอี้ตำแหน่งนั้นว่างเปล่า และนั่นยิ่งทำให้เธอกระวนกระวายมากขึ้น ภัทรียาเหลือบมองดูนาฬิกาเรือนใหญ่ตรงผนังด้านบนของสนามมวย ก็ยิ่งร้อนใจมากขึ้นอีกยี่สิบนาทีเธอก็จะขึ้นชกแล้ว แต่ธัชธรรม์ก็ยังไม่มา ศุภกิจก็ไม่รู้ว่าใกล้ถึงสนามมวยหรือยัง ครั้นจะให้คนอื่นไปช่วย เธอก็มองไม่เห็นใคร ถึงนึกได้ว่าจะพอให้ใครช่วยได้บ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมาช่วยลักษิณาทันหรือไม่ เนื่องจากเสี่ยแว่นใกล้ถึงโรงแรมแห่งนั้นแล้ว ใครกันล่ะที่จะไปช่วยลักษิณาได้เร็วและทันท่วงทีที่สุดภัทรียาคิด คิด และคิด... แล้วเธอก็คิดออก เวลานี้ไม่มีใครอยู่ใกล้โรงแรมเมอริเดียนเท่าเธอ และไม่มีใครจะเข้าไปช่วยลักษิณาได้เร็วเท่าเธอ ทว่าจะไปช่วยลักษิณาได้อย่างไร เธอกำลังจะขึ้นสังเวียนชกในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้ว หากภัทรียาไปช่วยลักษิณา เธอก็ต้องพลาดการชกนัดสำคัญที่สุดของเธอหากไม่ช่วย ลักษิณาก็จะตกเป็นนางบำเรอของเสี่ยแว่นซึ่งจะอัดคลิปไว้แบ
Chapter92“ทานไม่หมดก็คือไม่หมดครับ อาหารที่พี่สั่งเป็นอาหารที่แก้มชอบทั้งนั้น พี่ก็ไม่รู้ว่าแก้มอยากทานอะไร เลยสั่งมาให้แก้มเลือกทานยังไงล่ะครับ”คำพูดของกรกวีทำให้ลักษิณาคิดว่าเขาเอาอกใจและรักเธอนักหนา ซึ่งหญิงสาวก็ติดบ่วงเล่ห์ของเขาได้อย่างไม่ยาก อีกครู่หนึ่งต่อมา ไวน์ก็ถูกนำมาเสิร์ฟ“ดื่มเพื่อความรักของเราครับ” กรกวียื่นแก้วไวน์แดงไปตรงหน้า“ทำไมเราไม่ดื่มไวน์ชนิดเดียวกันค่ะ ของแก้มไวน์ขาว แต่ของพี่ปั้นไวน์แดง” เธอถามขณะยื่นแก้วไปชนกับแก้วไวน์ของคนรัก“แก้มลืมไปแล้วเหรอครับว่าพี่ไม่ชอบดื่มไวน์ขาว แต่แก้มชอบ พี่เลยสั่งมาทั้งสองอย่าง แก้มชอบไวน์ขาวก็ดื่มไวน์ขาว ส่วนพี่ชอบดื่มไวน์แดงก็ดื่มไวน์แดง” เขาให้เหตุผล ซึ่งทำให้ลักษิณาไร้คำจะถามต่อ“อ๋อค่ะ แก้มลืมไปว่าพี่ปั้นไม่ชอบดื่มไวน์ขาว”ลักษิณาดื่มไวน์ขาวในแก้วไปครึ่งหนึ่ง และกำลังวางแก้วลงบนโต๊ะ ทว่าเสียงทักของกรกวีทำให้มือเรียวสวยชะงักค้าง“ดื่มให้หมดแก้วสิครับ พี่ยังดื่มหมดแก้วเลย รู้ไหมครับว่าที่พี่ดื่มหมดแก้วมันเหมือนกับหัวใจของพี่ที่รักแก้มหมดใจ ถ้าแก้มรักพี่หมดใจก็ต้องดื่มหมดแก้ว”ลักษิณายิ้มเขิน พวงแก้มแดงระเรื่อ ก่อนจะดื่มไวน์







