สถานะภรรยานอกหัวใจ

สายลมเย็นเฉียบของปลายฤดูฝนพัดผ่านหน้าต่างบานสูงในคฤหาสน์หลังใหญ่ สัมผัสแผ่วเบากับผิวแก้มของหญิงสาวผู้ยืนเหม่อมองออกไปที่สวนหย่อม

เจ้าของร่างเล็กสวมชุดเจ้าสาวสีงาช้างสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่เกาะอยู่ตรงลำคอให้จมหาย 

กุลจิราเลือกชุดเจ้าสาวจากร้านพรีเวตดิ้งด้วยตัวเอง แม้จะรู้ดีว่าไม่ใช่วิวาห์ที่วาดฝันไว้ เธอก็ยังอยากให้ตัวเองดูดีที่สุดในวันสำคัญของชีวิต

ความเงียบงันภายในห้องนอนของคฤหาสน์หลังใหญ่มีเพียงเสียงนาฬิกาบนผนังที่เดินเป็นจังหวะ

 รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำพูดชื่อชมเธอจากแขกเหรื่อในงานที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่โรงแรมหรูในค่ำคืนที่ผ่านมา คงเป็นเพียงฉากละครฉากหนึ่ง

กุลจิรายังจำสายตาแขกในงานนับร้อยที่มองมายังเธอได้ดี

บางคนยินดี หลายคนอิจฉา บ้างหัวเราะเยาะเมื่อลับจากสายตาเธอ

ภวินท์ เศรษฐวินิจ

ซีอีโอหนุ่มไฟแรง เจ้าของ PSW Asset Group บริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ที่ไม่มีใครจะไม่รู้จักในเวลานี้

ภวินท์เป็นเจ้าบ่าวของเธอ คนที่ยืนเคียงข้างเธอกลับทำตัวเย็นชาเสียจนกุลจิราอยากวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้ หากไม่ติดว่าภวินท์คือคนที่ยื่นมือเข้ามาใช้หนี้ก้อนใหญ่ให้กับครอบครัวของเธอที่กำลังจะล้มละลาย

“เจ้าสาวมองกล้องนี้หน่อยครับ” กุลจิราฝืนยิ้มรับช่างถ่ายภาพทั้งที่ตอนนี้หัวใจของเธอราวกับมีก้อนหินขนาดใหญ่ถ่วงรั้งอยู่

เพื่อช่วยเหลือครอบครัวในครั้งนี้ ภายในชั่วข้ามคืนกุลจิราต้องยอมสูญเสียอิสรภาพทุกอย่างในชีวิต

เสียงเปิดประตูห้องดังเข้ามา เจ้าของเสียงฝีเท้าปรากฏกายพร้อมกับคำพูดเย็นชาดุจน้ำแข็ง

กุลจิราดังสติตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ตอนอยู่ในงานผมเห็นคุณไม่ยิ้มเลย ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคืนนี้คุณต้องทำตัวให้เป็นเจ้าสาวที่มีความสุขที่สุด” หญิงสาวหันไปมองเจ้าของร่างสูงในชุดทัคซิโด้เรียบหรู

สีหน้าของเธอราบเรียบ หากแต่ในใจกลับสะท้านวาบเหมือนเพิ่งโดนคมมีดเฉือนผ่าน เมื่อเห็นแววตาเย็นชาของชายหนุ่ม

“ฉันก็ยิ้มตลอดตามที่คุณสั่งนี่คะ” น้ำเสียงนุ่มนวล ทว่าความดื้อรั้นกลับฉายชัดในแววตา

ชายหนุ่มในสูทสีเข้มก้าวเข้ามาใกล้  รูปร่างของภวินท์สง่างาม สมกับเป็นผู้บริหารหนุ่มเนื้อหอม มากด้วยความสามารถ

เขาอายุเพียงสามสืบสามปีแต่ประสบความสำเร็จในชีวิต เป็นที่ยอมรับในแวดวงธุรกิจ

แต่ในความสมบูรณ์และน่าเกรงขามนี้เองที่ทำให้เขาเป็นชายหนุ่มที่กุลจิราคิดว่าตัวเธอไม่ควรเข้าใกล้

“อย่าลืมว่าผมซื้อคุณมาด้วยเงินห้าสิบล้าน ซึ่งเป็นเงินที่ชาตินี้ทั้งชาติคุณก็หามาใช้ผมไม่ได้ เพราะงั้นคุณก็ควรจะทำตัวให้ฉลาดหน่อย อย่าพูดอะไรที่จะทำให้ตัวเองเดือดร้อน” กุลจิรากำมือแน่น เธอหันกลับไปมองเขาด้วยแววตาที่มีประกายแข็งกร้าวเด่นชัดอยู่ในนั้น 

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะหาเงินมาใช้หนี้คุณจนครบทุกบาททุกสตางค์แน่นอนค่ะ” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ น้ำเสียงนั้นคล้ายกำลังเย้ยหยันเธออย่างเห็นได้ชัด

ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้กุลจิราจนเกือบจะแนบชิดกับเธอ ได้กลิ่นน้ำหอมอบอวลกับแอลกอฮอล์ร้อนแรงจากตัวเขา นิ้วเรียวดันปลายคางของเธอให้เงยขึ้น

“ถ้าคุณมีปัญญาหาเงินมาได้จริงๆ คุณคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก กุลจิรา” หัวใจของหญิงสาวถูกบีบรัดแน่นเมื่อได้ฟังคำพูดเย้ยหยัน แต่ริมฝีปากยังคงยกยิ้มบางอย่างคนที่ถือดี

“ค่ะ ฉันคงไม่มีปัญญาจะใช้หนี้คุณ ฉันเป็นแค่ผู้หญิงต่ำต้อยที่คุณยอมจ่ายห้าสิบล้านแถมยังให้ฉันได้มาอยู่ในตำแหน่งภรรยาอันสูงส่งของคุณ ดังนั้นต่อไปนี้ถ้าคุณต้องการให้ฉันทำอะไรก็เชิญสั่งมาได้เลยค่ะ ฉันจะทำด้วยความเต็มใจ” แม้ในอกจะกล้ำกลืนฝืนทนเพียงใดแต่กุลจิราก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมาให้ชายหนุ่มเห็นแม้แต่น้อย

ต่อให้เธอจะถุกลดทอนคุณค่า เป็นผู้หญิงที่ไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรีเพราะใช้เรือนร่างแลกกับเงินก้อนโต เธอก็จะไม่อ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขาเด็ดขาด

ภวินท์นิ่งไปครู่หนึ่ง แววตาเหมือนคนที่อยากพูดบางอย่าง หากแต่สุดท้ายเขากลับหมุนตัวเดินออกจากห้องไปหลังจากออกคำสั่งนี้กับเธอ

“คืนนี้ก็ทำหน้าที่ภรรยาของคุณซะ แล้วก็ต้องทำให้ผมพอใจด้วยล่ะ” หญิงสาวนั่งนิ่งอยู่บนเตียงในห้องที่ตกแต่งไว้อย่างหรูหรา รู้สึกราวกับเพิ่งถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง

ที่แห่งนี้ไม่ต่างอะไรจากกรงสวยงามที่มีเอาไว้กักขังเธอ

น่าสมเพชสิ้นดี

กุลจิรามองตัวเองที่สะท้อนในกระจก ใบหน้างดงามฉายชัดถึงความกล้ำกลืนฝืนใจ

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงอาบแก้ม ตอกย้ำว่าหลังจากค่ำคืนนี้ไป เธอจะเป็นเพียงนกในกรงของเขา ไร้ซึ่งอิสรภาพ ไร้ซึ่งความรักที่ผู้หญิงคนหนึ่งควรได้รับจากสามี

กุลจิราปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเมื่อตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังแสดงความอ่อนแอออกมา เธอหยิบกล่องขนาดเล็ก จากลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง สิ่งเดียวที่เธอนำติดตัวมาด้วย

ภายในบรรจุภาพถ่ายเก่า ๆ กับสร้อยคอราคาไม่กี่บาทที่บิดาเคยซื้อให้ตอนเด็ก

มันอาจไม่มีคุณค่าสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเธอมันคือสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตเมื่อบัดนี้บิดาของเธอได้จากโลกนี้ไปแล้ว

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาช้า ๆ โดยคนรับใช้ในวัยกลางคน 

“ทนายอนุชามาถึงแล้วค่ะ” ป้าลำดวน แม่บ้านคนเก่าคนแก่ของตระกูลเศรษฐวินิจเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร

แม้ว่าเธอจะตบแต่งเข้ามาในบ้านหลังนี้โดยไร้ซึ่งความรักจากเจ้าของบ้าน ชีวิตหลังจากนี้ยังไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่โชคดีที่คนรับใช้ของที่นี่ยังพอมีไมตรีต่อเธออยู่บ้าง

หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าโดยไม่ให้มากความ เธอเดาว่าทนายประจำตระกูลคงจะมากลางดึกด้วยเรื่องสำคัญ

เวลาเกือบตีหนึ่งหลังจากงานวิวาห์ยิ่งใหญ่เพิ่งจบลง แสงไฟสีอุ่นในโถงรับแขกส่องสว่าง

ภวินท์นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังตัวใหญ่ เชิ้ตสีขาวปลดกระดุมบนสองเม็ดแรก ท่าทางดูผ่อนคลาย ทว่าแววตากลับนิ่งลึก

ทนายในวัยกลางคนในสูทเข้มที่นั่งถัดมา กำลังจัดแฟ้มเอกสารบนโต๊ะ

“ผมเป็นทนายประจำตระกูล ดูแลเรื่องมรดกและสัญญาต่างๆให้กับคุณภวินท์” น้ำเสียงของทนายนุ่มนวล ชัดถ้อยชัดคำ  กุลจิราเพียงพยักหน้ารับ

“เนื่องจากคุณภวินท์ต้องการให้การแต่งงานในครั้งนี้ชัดเจน คืนนี้ผมเบยต้องรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณกุลจิราสักครู่นะครับ” กุลจิรานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม ชำเลืองมองฝ่ายนั้นที่ไม่ได้แม้แต่จะเหลือบสายตามองมา ก่อนจะหันกลับมามองเอกสารในแฟ้มก่อนที่ทนายจะพูดต่อ

“รายละเอียดต่างๆที่ผมจะแจ้งให้ทั้งสองคนทราบมีดังนี้นะครับ ข้อตกลงภายหลังการแต่งงาน เมื่อทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส

ข้อหนึ่ง การแต่งงานครั้งนี้เป็นข้อตกลงร่วมกันของทั้งสองฝ่ายโดยความสมัครใจ

ข้อสอง เมื่อทั้งสองคนยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส จึงไม่มีผลผูกพันกันทางกฎหมาย คุณกุลจิราจะไม่มีสิทธิ์ใดๆในทรัพย์สินทั้งหมดของคุณภวินท์

ข้อสาม สิทธิ์ที่คุณกุลจิราจะได้รับ มีดังต่อไปนี้

สามารถพำนักในคฤหาสน์เศรษฐวินิจได้ โดยมีห้องนอนส่วนตัวและได้รับการคนดูแลตามสมควรในฐานะภรรยา หากคุณกุลจิราต้องการอะไรป้าลำดวนจะเป็นคนคอยจัดการหาให้ตามสมควร

คุณกุลจิรายังเป็นพนักงานของบริษัท PSW Asset Group และได้รับเงินเดือนตามเดิม ส่วนการปรับเงินเดือนหรือเงินโบนัสจะได้รับตามผลงานและความสามารถซึ่งเป็นไปตามโครงสร้างของบริษัท

สิ่งที่คุณกุลจิรา ไม่มีสิทธิ์

ข้อที่หนึ่ง ไม่ได้รับเงินใด ๆ จากฝ่ายชาย นอกเหนือจากเงินเดือนในบริษัท

ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องทรัพย์สินหรือเงินเพิ่มเติมในอนาคต เนื่องจากคุณภวินท์ได้ชำระใช้หนี้สินจำนวนห้าสิบล้านบาทให้กับครอบครัวของคุณกุลจิราเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับการแต่งงานในครั้งนี้ ซึ่งคุณกุลจิราได้ยอมรับในข้อตกลงนี้ก่อนการแต่งงานจะเกิดขึ้นแล้ว โดยมีนายก้องเกียรติ วงษ์เสวตและนาง กานต์ดา วงษ์เสวต บิดามารดาของคุณกุลจิราเป็นพยานขณะทำสัญญา

ไม่มีสิทธิ์ใช้นามสกุล เศรษฐวินิจ เว้นแต่มีการจดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้องในอนาคต

หากมีบุตรเกิดขึ้นระหว่างนี้ จะมีการพิจารณาด้านสิทธิ์ทางกฎหมายที่เป็นผลประโยชน์โดยตรงต่อบุตรที่เกิดมาตามกฎหมาย

ความเงียบแผ่ปกคลุมทั่วโถงรับแขกทันทีที่ทนายพูดจบ

เสียงเคาะปากกาลงบนโต๊ะดังขึ้นเบา ๆ ในขณะที่ทนายอนุชาหยิบเอกสารออกมาจากแฟ้มหนังสีเข้มส่งให้หญิงสาว

กุลจิราเปิดอ่านเพียงผ่าน ๆ โดยไม่ได้โต้แย้งอะไร

“ถ้าไม่มีข้อโต้แย้ง คุณกุลจิราเซ็นชื่อรับทราบที่ตรงนี้ครับ” หญิงสาวเงียบในชั่วครู่นั้น ดวงตาคู่สวยจดจ่ออยู่กับกระดาษตรงหน้า

ก่อนจะก้าวเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้ กุลจิรารู้แก่ใจอยู่แล้ว

เธอเป็นเพียงภรรยาในนาม เป็นเพียงผู้หญิงที่เขาใช้เงินซื้อตัวมา

เขายื่นข้อแสนอการแต่งงานเพราะรู้ดีว่าครอบครัวของเธอไม่มีความสามารถในการใช้หนี้ สิ่งเดียวที่จะทดแทนได้คือเรือนร่างของเธอ

หญิงสาวยกมือขึ้น แม้จะลังเลในเสี้ยววินาทีนั้น หากแต่สุดท้ายปลายปากกาก็ถูกขีดเขียนลงบนสัญญาในที่สุด

ทนายอนุชารวบแฟ้มเอกสารไปเก็บในกระเป๋าหนังเงียบ ๆ ก่อนจะหันไปบอกกับชายหนุ่มสุภาพ

“ถ้าไม่มีอะไรเพิ่มเติม ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ภวินท์พยักหน้าให้กับชายวัยกลางคน ในขณะที่กุลจิราก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการส่งแขก

ทนายประจำตระกูลกลับออกไปแล้ว เวลานี้ภายในโถงรับแขกถูกความเงียบเข้าปกคลุม

กุลจิรารู้สึกราวกับตัวเองเป็นเพียงเครื่องประดับบนผนัง

ไม่มีตัวตน ไม่มีสิทธิ์ใด ๆ ในคฤหาสน์หลังนี้

ไม่ใช่นางเอกในนิยายที่เธอเคยอ่าน

ไม่ใช่ภรรยาที่ได้รับความรักจากสามี

กุลจิรายังคงนั่งเงียบ กัดริมฝีปากไว้เพื่อกลืนทุกความรู้สึกลงในอก เสียงทุ้มต่ำของเขาก็ดังขึ้นอย่างเยือกเย็น

“ตามผมขึ้นไปบนห้อง ขึ้นไปทำหน้าที่ของคุณให้เสร็จๆเพราะพรุ่งนี้ผมมีประชุมตอนเช้า”