2

EP2 - สัมพันธ์ร้าย พี่ชายสุดที่รัก (โมลิน)

ผไทที่ค่อยๆลุกขึ้นก่อนกดยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของผู้เป็นดั่งน้องสาว เขาไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อยที่เห็นเธอเข้ามาถึงห้องนอนส่วนตัว เพราะทุกพื้นที่ส่วนตัวของเขา มักจะมีโมลินอยู่ในนั้นและเข้ามาได้เสมอ

"พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ หนูทำไมมาหาพี่ที่คอนโด ไม่เรียนเหรอครับ" ผไทเอ่ยพรางลุกขึ้นทั้งที่เปลือยอกท่อนบนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า โดยไมไ่ด้สังเกตุสีหน้าน้องสาวแม้แต่น้อย

"อาจารย์ยกคลาสค่ะ เลยแวะมาหาพี่"

"หนูรอพี่ก่อนนะ พี่อาบน้ำแต่งตัวก่อนครับ เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน" ผไทเอ่ย

"พี่ไทจะไปทำงานเลยเหรอคะ เพิ่งนอนไปไม่นานเองนี่คะ"

"ไม่เป็นไรครับ นอนต่อไม่หลับแล้ว หนูรอก่อนนะ"

ผไทหายเข้าห้องน้ำไป โดยที่โมลินได้แต่นั่งลงบนเตียงนอนของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆในแบบผู้ชายที่ค่อนข้างรักความสำอางพอตัว แต่จู่ๆสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับจอมือถือที่วางคู่กับสมาร์ทคีย์ที่ข้างเตียงนอของผไท โมลินถือวิสาสะแอบมองก่อนขมวดคิ้วกับข้อความที่ข้างอยู่ที่หน้าจอนั่น มันถูกส่งมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าผไทตื่น

(ไอเตรียมเอกสารครบแล้วนะคะ)

ดูจากชื่อน่าจะเป็นเลขาของผไทที่บริษัท แต่ทำไมข้อความเรื่องอ่านจะต้องมีอีโมจิรูปยิ้มแก้มแดงส่งมาด้วย ใช่สิ่งที่ลูกน้องใช้คุยกับเจ้านายงั้นเหรอ แต่เพราะมือถือของผไทติดรหัส ซึ่งเธอก็ไม่เคยรู้รหัสมาก่อน เพราะไม่ค่อยได้สนใจ มันเป็นของส่วนตัว แต่ทำไมตอนนี้เริ่มอยากรู้แล้วซิ ว่าเลขาคุยกับผไทยังไงที่ผ่านมา

"ทำอะไรอยู่ครับ"

"อ่อ พอดีน้องได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง นึกว่าของพี่ไทค่ะ"

"อ้าวเหรอครับ"

ผไทที่อาบน้ำเพิ่งเสร็จ ใส่เพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวต่ำๆเดินออกมา เขามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโมลิน ก่อนรับโทรศัพท์ของตัวเองไปแล้วค่อยๆกดเช็ค แต่หน้าท้องที่มีแต่มัดกล้ามเนื้อนั่นอยู่ในระดับเดียวกับหน้าของโมลินที่นั่งอยู่ เธออดไม่ได้ที่จะมองโดยไม่รู้ตัว

"หนูรอพี่แปปนะครับ พี่ขอแต่งตัวก่อน" ผไทที่กดเช็คมือถือเสร็จก็กดล็อคก่อนที่จะวางมันลงแล้วเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัว โมลินขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาล็อคมือถือทันทีที่ดูเสร็จ

ระหว่างทาง...

"พี่ไทคะ น้องไปบริษัทด้วยได้มั้ยคะ เห็นคุณพ่อบอกว่าน่าจะเข้าไปที่บริษัท น้องค่อยกลับพร้อมคุณพ่อค่ะ"

"คุณพ่อจะเข้าบริษัทเหรอ? เอ๊ะ ไม่เห็นคุณพ่อบอกพี่เลยครับ"

"พี่ไทนอนอยู่มั้งคะ"

"อ่อ ได้ครับ เดี๋ยวไปรอที่ห้องทำงานพี่ก่อนแล้วกัน"

บริษัทครอบครัวหมอโคลล์

"คุณไทคะ เอ่อ..ขอโทษค่ะ พอดีไอเอาเอกสารวางไว้ให้บนโต๊ะแล้วนะคะ" เลขาสาวที่ไมไ่ด้มองว่ามีโมลินที่เป็นน้องสาวเดินตามมาด้วย

"อืม"

"สวัสดีค่ะคุณโมลิน"

"สวัสดีค่ะ"

"เดี๋ยวไอเอากาแฟเข้าไปเสิร์ฟนะคะ"

โมลินเดินตามผไทเข้ามาในห้องทำงาน ก่อนนั่งลงที่โต๊ะทำงานของผู้ที่เป็นดั่งพี่ชาย ในขณะที่เขาเอาแต่กดยิ้มแล้วยกเอกสารขึ้นอ่านแม้จะไมไ่ด้นั่งก็ตาม

"ขออนุญาติค่ะ กาแฟค่ะคุณไทกับขนม คุณโมลินคะน้ำส้มค่ะ" เลขาสาวเอ่ยในขณะที่นำของมาเสิร์ฟ

"ทำไมไม่ให้แม่บ้านมาคะ ทำไมทำเองละคะ"โมลินเอ่ย

"อ่อ ปกติไอทำประจำค่ะ ถ้าเป็นของคุณไทไอจะทำเองค่ะ"

"ผมขอเอกสารการประชุมเมื่อวีคก่อนด้วยนะ แล้วก็ผมลืมว่าเอาเอกสารไตรมาสที่แล้วไว้ในรถ" ผไทเอ่ย

"เดี๋ยวไอจัดการให้ค่ะ"

โมลินเบิกตาเล็กน้อยเมื่อเห็นเลขาสาวหยิบกุญแจรถของผไทราวกับเป็นเรื่องปกติ ดูเหมือนเป็นกิจวัตรไปแล้ว ทั้งๆที่ไม่ควรที่จะถือวิสาสะหยิบเองเพราะเธอเป็นแค่เลขาไม่ใช่คนในครอบครัว ผไทควรเป็นคนหยิบส่งให้ซิถึงจะถูก

"เลขาพี่ไทรู้ใจไปหมดเลยนะ"

"เขาอยู่กับพี่มานานแล้วนี่ครับ หิวมั้ยครับ พี่สั่งอะไรให้กิน"

"เดี๋ยวน้องเดินออกไปที่หน้าบริษัทดีกว่าค่ะมีคาเฟ่ น้องไม่ชอบกินน้ำส้มค่ะ มันไม่อร่อย!"