3

EP3 - สัมพันธ์ร้าย พี่ชายสุดที่รัก (โมลิน)

หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินออกจากห้องทำงานผู้เป็นดั่งพี่ชาย ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงลงลิฟต์ไปที่ชั้นจอดรถซึ่งเป็นชั้นจอดรถผู้บริหาร เธอยืนมองอยู่หลังเสาก่อนจะเห็นเลขาสาวกำลังก้มๆเงยๆหยิบเอกสารบนรถของผไทผู้เป็นนาย เอกสารถูกวางบนหลังคารถในขณะที่เธอเหมือนกับกำลังหยิบเสื้อของผไทที่แขวนในรถออกมาแล้วจัดทรง ปัดเล้กน้อย ราวกับว่านี่คือรถของสามีตัวเอง โมลินขมวดคิ้วเมื่อเห็นแบบนั้น

ทำไมเลขาของผไทถึงดูสนิทกับเขาขนาดนี้นะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยสังเกตุ เลขาคนนี้ทำงานกับผไทมากว่าสามปี ตั้งแต่เธออยู่มัธยม ตอนนั้นเธอไม่ค่อยได้เข้ามาที่นี่นัก เลยไม่ค่อยเคยเจอ

"ยัยเลขานี่ เป็นเลขาแน่มั้ยเนี้ย"เมื่อเห็นว่าเลขากำลังเดินกลับมาขึ้นลิฟต์ เธอก็หลบแล้วลงลิฟต์อีกตัวเพื่อไปคาเฟ่หน้าบริษัท

ทางด้านผไทที่นั่งทำงานอยู่ที่ห้องโดยไม่ได้ตามโลินลงไป ก็ได้รับเอกสารที่เลขาสาวลงไปเอาที่รถเรียบร้อย สีหน้าขมวดคิ้วของเขาไม่ได้เป็นเพราะกำลังเครียดงาน แต่อาจจะเพราะเพลียและแสบตาเมื่อคืนที่ผ่านมาไม่ได้นอนเลย และเช้านี้ก็นอนไปน้อยมาแล้วออกมาทำงานเลยแบบนั้น

"อ้าว ถือขนมมาเต็มมือเลยนะครับ"

"น้องหิวขนม วันนี้จะรอกลับพร้อมพี่ไทค่ะ คุณพ่อไม่มาแล้ว"

"อ้าวเหรอครับ งั้นหนูนั่งรอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่รีบทำงาน"

"คุณไทคะ วันนี้มีนัดเจอลูกค้าตอนบ่าย3ด้วยค่ะ"เลขาสาวเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินสองพี่น้องคุยกันในขณะที่เธอเอาเอกสารมาให้ผไทเพิ่ม

"ผมลืมเลย เดี๋ยวพี่ให้การ์ดมารับหนูนกลับบ้านนะครับโมลิน"

"ไปเจอลุกค้าที่ไหนเหรอคะ ใกล้ห้างมั้ย หนูไปเดินเล่นที่ห้างรอก็ได้ค่ะ"

"ไม่ใกล้ครับ พี่ไม่รู้ว่าจะคุยกับลูกค้านานมั้ย เดี๋ยวหนูจะรอนาน กลับก่อนดีกว่าครับ"

"กลับก็กลับค่ะ"

"ซื้อขนมมาเยอะแยะเลย ซื้อมาฝากพี่ด้วยมั้ยครับ"ผไทเอ่ยแซวโมลินที่นั่งกินขนมตุ้ยๆไม่พูดไม่จาต่อจากนั้น

"ไม่ค่ะ ถ้าพี่ไทอยากกิน ก็ใช้คุณเลขาพี่ไปซื้อซิคะ เห็นทำหน้าที่แทนแม่บ้านหมดได้"โมลินเอ่ยทำเอาเลขาที่ยังอยู่ในห้องทำหน้าไม่ถูก

"ไม่เป็นไรครับ พี่แค่แหย่หนูเล่นเฉยๆ"

บ้านหมอโคลล์ 19.00น.

"แม่ครับ น้องอยู่บนห้องมั้ยครับ ผมโทรหาน้องไม่รับเลยครับ" ผไทที่กลับเข้าบ้านมาก่อนเอ่ยกับมินนี่ผู้เป็นดั่งแม่แท้ๆเพราะมินนี่เลี้ยงดูผไทเหมือนลูกตัวเองมาตั้งแต่ที่กลับจากญี่ปุ่นในวันที่พิพิมทิ้งผไท

"อยู่บนห้อง ไม่รู้ไม่โมโหอะไรมานะไท น้องหน้าบูดตั้งแต่กลับมาแล้ว"

"โกรธผมมั้งครับแม่ น้องจะกลับบ้านพร้อมผม แต่ผมติดลูกค้าเลยให้การ์ดไปรับกลับมาครับ"

"ไทไปหาลูกค้าน้องจะโกรธทำไม งอนอะไรพี่ชายอีกไม่รู้นะแม่ว่า ไทลองไปดูน้องหน่อยซิ"

ผไทเดินขึ้นไปที่ชั้นบนก่อนเดินไปที่ห้องของโมลิน เมื่อหยุดอยู่ที่หน้า เขาได้ยินเสียงเพลงดังลั่นออกมา เคาะเท่าไหร่โมลินก็ไม่ยอมเปิด ก่อนเขาจะถือวิสาสะเปิดเข้าไปเลย

แต่ทันทีที่ประตูเปิด ตุ๊กตาหมียี่ห้อดังที่โมลินสะสมจนแทบจะล้นห้อง ก็ถูกเขวี้ยงเต็มแรงมาที่ผไท แต่เขาก้รับมันไว้ได้

"น้องทำอะไรครับ โห ทำไมตุ๊กตามันนอนเกลื่อนพื้นขนาดนั้นครับ" ผไทเอ่ย พรางเดดินเขาไปก่อนก้มหยิบตุ๊กตาที่โมลินชอบซึ่งนอนกระจายเต็มพื้นไปหมด

"มันเดินไปเองค่ะ"

"ครับ? เดินไปเอง? ได้เหรอครับ"

"พี่ไทเข้ามาในห้องน้องทำไมไม่เคาะประตูคะ"

"พี่เคาะจนมือจะพังแล้วครับน้องไม่เปิด แม่บอกว่าน้องโมโหอะไรมาหน้าบุด พี่เลยรีบมาดู โกรธอะไรพี่หรือเปล่าครับ"

"ถ้าน้องดกรธ พี่ไทจะทำยังไงคะ"

"ครับ? โกรธอะไรพี่ครับ"

"นี่แน่ะ!!"

"เฮ้ย"

โมลินเขวี้ยงตุ๊กตาหมีใส่ผไทอีกรอบ ก่อนเผลอยิ้มออกมา จนผไทเองก็กดยิ้มเพราะรู้ว่าเธออาละวาดเพราะโมโหเขาจริงๆ และตอนนี้เธอกำลังหายโกรธ

"ทำร้ายร่างกายพี่ชายแบบนี้ไม่ได้นะครับ พี่ว่าจะชวนไปญี่ปุ่น สงสัยไม่ไปกับพี่แล้วมั้งครับ"

"ญี่ปุ่นเหรอคะ น้องไปด้วยยยพี่ไท"

โมลินที่ได้ยินว่าญี่ปุ่น ก็ดีอกดีใจ ก่อนวิ่งตรงไปกระโดดกอดคอผู้เป็นดั่งพี่ชายเต็มแรง จนผไทต้องรีบอุ้มเธอไว้ หากเป็นเด็กๆมันคงเป็นภาพที่หน้าเอ็นดู แต่ตอนนี้ทั้งคู่โตมากแล้ว มันดูวาบหวิวไปสักหน่อย

"พี่ไทใจดีที่สู๊ดดดดดด"

"น้องตัวไม่เล็กเหมือนตอนเด็กๆแล้วนะครับ พี่อุ้มเกือบไม่ทันเลย"

"พี่ไทแข็งแรงจะตาย กล้ามเป็นมัดๆ เอ่อ..." จู่ๆโมลินก็ชะงัก เมื่อจู่ๆก็นึกถึงภาพตอนที่เห็นผไทนอนเปลือยอกหุ่นได้รูปที่คอนโดวันนี้

"พี่จองตั๋วเครื่องบินให้แล้วครับ หนูเตรียมเสื้อผ้านะ อีกสองวันเดินทางนะครับ"

"โอเคค่ะ น้องอยากไปหาคุณปู่ด้วยค่ะ"

"โอเคครับ หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย"

"หายแล้วค่ะ"

"แน่นะครับ"

"ค่ะ จุ๊บ หายโกรธแล้วค่ะ" จู่ๆโมลินก็ลืมตัว กดจุ๊บแก้มผไทเบาๆเหมือนที่ทำมาตลอดตั้งแต่เด็กๆ แต่วันนี้ทำไมกลับรู้สึกแปลกๆนะ

"...................."