10 นอนค้างที่โรงถ่ายเลยคัน

การจูบเร่าร้อนแทบทำผับไหม้สะดุดลงเมื่อเด็กหนุ่มเซนเตอร์คือคนแรกที่หยุดเคลื่อนไหวริมฝีปาก

เขาเอ่ยเสียงแหบ ๆ ว่า “ผมว่าเราไปจากนี่ดีกว่าไหม”

“เอ้อ…” สามหนุ่มยังติดพันกับรสชาติ แต่เพิ่งนึกได้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ที่นี่ แค่สองคนจูบกันก็ดูโจ่งแจ้งจะแย่แล้ว นี่เล่นฟัดกันนัวตั้งสี่คน

นักท่องราตรีบางคนมองพวกเขาด้วยสายตาเชิงตำหนิ พอถึงตอนนี้สามหนุ่มอัลฟ่าต่างหน้าแดงด้วยความอับอาย

และสามหนุ่มแด๊ดดี้ยิ่งรู้สึกแย่ตอนตาสวยเหมือนกวางของเด็กหนุ่มแสดงอารมณ์รู้สึกผิดด้วยเช่นกัน อันเนื่องจากสายตาคนอื่นที่มองมาอย่างกล่าวโทษ

‘เมื่อกี้ที่ทำเหมือนพวกกูรุมข่มเหงเด็กเลยว่ะ รู้สึกตัวเองสารเลวอย่างบอกไม่ถูก’

เฟย์คิดว่าหลินอยากกลับบ้านแล้ว เขาเลยบอกว่า “เอาสิ หลินอยากให้พวกพี่ไปส่งที่ไหน

คราวนี้เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว “ไหนบอกจะพาผมไปดูโรงถ่ายของพวกพี่ไม่ใช่เหรอครับ”

คำตอบนั่นทำให้สามคนแปลกใจ ไม่คิดว่าหนุ่มน้อยจะเอาจริงขนาดนี้

พอหนุ่มน้อยทวงสัญญา ดอมจึงโทร.เรียกคนขับรถให้นำรถของตัวเองมาส่งที่ผับลีออนแล้วพวกเขาก็ขับออกไปกัน เฟย์นั่งข้างคนขับ ส่วนคิงกับหลินนั่งด้วยกันด้านหลัง ทั้งสี่หนุ่มแทบไม่ได้พูดอะไรเลย ต่างคนต่างใคร่ครวญถึงสิ่งที่พวกเขาทำกลางฟลอร์เต้นรำ รวมถึงที่หมายใหม่ที่กำลังไป

ต่างคนต่างรู้สึกถึงบางอย่างอบอวลในบรรยากาศ ไม่ใช่ความอึดอัด แต่คือความเข้มข้นบางอย่าง เหมือนอากาศที่ควบแน่นก่อนฝนจะตก

+++++

หลินเอ่ยปากด้วยท่าทีประทับใจว่าโรงถ่ายของสามหนุ่มกว้างใหญ่กว่าที่คิด

“ก็โรงถ่ายของเรามีเนื้อตั้งเกือบสี่ร้อยไร่แน่ะ” คิงอวด

“โอ้โห” หลินอุทาน รู้ว่านั่นเป็นตัวเลขที่มาก แต่เขานึกไม่ออกเลยว่าสี่ร้อยไร่นี่ใหญ่ขนาดไหน จะเท่าหมู่บ้านหมู่บ้านหนึ่งหรือเปล่า

ขณะรถวิ่งตามถนนในโรงถ่าย คิงรับหน้าที่ไกด์คอยอธิบายไปด้วย “แถวนี้เป็นโซนฉากบ้านเดี่ยวหรูหราอะไรแบบนี้น่ะ มีทั้งแบบโมเดิร์น แบบตะวันตก”

เด็กหนุ่มมองตามแต่ไม่เห็นอะไรมากนัก ตอนนี้มืดแล้ว และไฟถนนไม่สว่างพอจะเห็นความงดงามอลังการของฉากตามที่พูด

“ซีรีส์ไทยละครไทยเน้นถ่ายฉากในบ้านเยอะ” เฟย์เสริม

“แต่บางหลังไม่ได้เป็นบ้านจริงหรอก มีแค่ฟาซาดหรือหน้ากากด้านนอกให้ดูเหมือนบ้านเท่านั้นน่ะ”

“ว่าแต่เราจะไปที่ไหนก่อนครับ”

“พาไปดูที่โรงถ่ายกรีนสกรีนก่อนละกัน” ดอมบอกในฐานะคนขับ

โรงถ่ายที่ว่าเป็นเหมือนโกดังขนาดใหญ่ ที่เกือบทั้งหมดคือพื้นที่โล่งที่ขึงผ้าสีเขียวไว้จนตึง กับอุปกรณ์ถ่ายทำอย่างพวกกล้อง ขาตั้ง กับสายระโยงระยางเต็มไปหมด ดูไม่เป็นระเบียบอย่างสิ้นเชิง ตอนหลินเห็นแวบแรกเขารู้สึกผิดหวังนิดหน่อย แต่สมัยนี้พวกเทคนิคพิเศษอะไรก็เป็นดิจิทัลหมดแล้วไม่จำเป็นต้องสร้างของจริงขึ้นมาก็ได้

มีมุมหนึ่งที่สร้างคล้ายศาลาไทยริมน้ำแบบหยาบ ๆ ไว้ คิงเห็นหลินสนใจเลยอธิบายว่า ตรงนี้มีไว้สำหรับละครพีเรียดเรื่องหนึ่งที่มีฉากพรายน้ำขึ้นจากคลองบ่อย ๆ

เด็กหนุ่มทำตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ “พอมาเห็นแบบนี้แล้วมันดูปล๊อมปลอม เอ๊ย ขอโทษทีครับ ไม่เหมือนอย่างที่เห็นในหนังเลย”

“หลินเขาว่างานฉากมึงแน่ะคิง” ดอมแซวเพื่อน

คิงยืดอกอย่างไม่ถือ “หลินพูดถูกแล้วล่ะ ก็นี่ไงถึงเรียกคนทำหนังทำละครว่าเป็นพ่อมดแม่มด พวกเขามีเวทมนตร์ที่เสกความว่างเปล่าให้มีชีวิตขึ้น เปลี่ยนโฟม เปลี่ยนของไม่จริงให้ดูสมจริง”

เฟย์ได้ทีเลยพูดบ้าง “ก็เหมือนที่หลินเขียนนิยายแฟนตาซีล่ะ นั่นก็คือเวทมนตร์แบบหนึ่งเหมือนกัน”

“ผมเนี่ยเหรอครับ ผมแค่นักเขียนโนเนมคนหนึ่งเท่านั้น” หลินตอบอย่างด้อยค่าตัวเอง

“ไม่หรอก นักเขียนนิยายหรือนักเขียนบทน่ะสำคัญนะ เปรียบเสมือนหัวสมองของหนังเลยละ ถ้าพล็อตไม่ดี บทไม่ดี ต่อให้ซีจีดีเด่นแค่ไหน ฉากล้ำยังไง หนังก็ออกมาห่วยอยู่ดี” คิงยกมือห้ามอย่างไม่เห็นด้วย

เฟย์กับดอมชูนิ้วโป้งให้เพื่อน

พอทั้งสี่คนออกจากโรงถ่ายซีจีแล้วรู้สึกคอแห้งอยากหาอะไรดื่ม เลยไปแวะที่ห้องทำงานของคิง

คิงบอกว่า “ในตู้เย็นมีแต่เบียร์เท่านั้นว่ะ”

“เบียร์ก็ดีเหมือนกันนะ เย็นดี”

หลินทำคอย่น “วันนี้ผมดื่มไปหลายขนานมาก พวกพี่จะมอมเหล้าผมรึเปล่านี่”

“เฮ้ย ไหงคิดงั้น ก็เดินเยอะแล้วมันร้อนเลยดื่มเบียร์ก็เท่านั้น” เฟย์ถือโอกาสเอาแขนวางพาดไหล่คนตัวเล็ก

หลินเลยยอมรับขวดมาจิบ แล้วเขาก็มองฉลาก “เบียร์อะไรครับเนี่ยไม่เคยเห็นวางขายทั่วไป”

“คราฟต์เบียร์น่ะ โรงงานอยู่ที่เขมร แต่เจ้าของก็เป็นคนไทยล่ะ” ดอมอธิบาย

“โอ ผมว่ารสชาติมีเอกลักษณ์จัง นุ่มมาก ไม่ขมด้วย”

“นั่นละ พี่ถึงได้บอกว่ามันช่วยให้หายร้อนได้ไง” เฟย์ยักคิ้วแล้วดื่มอีกอึกใหญ่

หลินยิ้มให้ แต่แล้วเขาก็หาวออกมาคำโต

“ถ้าหลินง่วงเรากลับกันดีไหม พวกพี่ไปส่งได้ หรือถ้าเหนื่อยแล้วไม่อยากนั่งรถ ที่ติดกับห้องทำงานของไอ้คิงมีห้องพักส่วนตัวอยู่สบายทีเดียว พวกพี่เคยมาค้างกันบ่อย ๆ

“มึงเลยแวบมานอนตอนทำงานประจำใช่ไหม” ดอมแซวแบบโหด ๆ

“แหม มึงก็พูดเกินไป อีกอย่างการงีบกลางวันก็เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้วปะวะ สมองจะได้โล่งพร้อมลุยงานตอนบ่ายจนถึงดึก”

เด็กหนุ่มเห็นด้วยกับไอเดียนี้ โรงถ่ายที่ปทุมธานีไกลจากที่พักของเขาพอสมควร “ผมว่าผมนอนค้างที่นี่ดีกว่าครับ ไม่อยากให้พวกพี่ขับรถไปส่งผมตั้งไกล”

+++++

หลินอาบน้ำเรียบร้อย เอาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผม เนื่องจากที่ห้องไม่มีเสื้อผ้าใส่นอน คิงจึงเอาเสื้อเชิ้ตลำลองผ้าฝ้ายเนื้อนุ่มให้หนุ่มโอเมก้าใส่นอนแทน

เสื้อเชิ้ตของคิงตัวใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ ชายเสื้อยาวเกือบถึงหัวเข่าของหลิน

เด็กหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาร่างนิยายสักพักเขาก็ล้มตัวลงเตรียมพักผ่อน แต่หูยังได้ยินเสียงคนคุยกัน ที่แท้สามหนุ่มคุณอาที่อยู่ห้องติดกันกลายเป็นนกฮูกไปแล้วไม่ยอมหลับยอมนอน

หลินนอนไม่หลับ เลยตัดสินใจเดินไปหาสามคนนั้นที่ห้องข้าง ๆ

+++++

สามแด๊ดดี้มองเด็กหนุ่มตาค้างทีเดียว ส่วนหนึ่งคือไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะยังไม่นอน แถมเดินมาหาพวกตนถึงที่ แต่อีกส่วนคือชุดนอนของหลิน สามหื่นมองเรียวขาขาวที่พ้นชายเสื้อเชิ้ตขยับไปมา

‘โอ้โห ไม่อยากเชื่อเลย หลินใส่แบบบนี้แล้วแม่งเซ็กซี่โคตร ๆ ถ้าใส่ชุดนอนแบบนี้นอนกับเรา รับรองไม่ได้นอนแน่’

“มานั่งข้างพี่สิ” ดอมกลืนน้ำลายแล้วสั่ง

หลินขึ้นมานั่งชันเข่าบนม้านั่ง “พวกพี่ยังไม่นอนกันหรือ”

สามหนุ่มแอบเห็นเลยว่า ท่อนล่างของเด็กหนุ่มไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลย

“ปกติพวกเราชอบนอนดึก” คิงรู้สึกร้อนขึ้นมาเลย

“ทำไมหลินไม่นอนล่ะ” เฟย์ถามเสียงสั่น

“พอจะนอนจริง ๆ กลับนอนไม่หลับครับ”

“สงสัยแปลกที่ละมั้ง” คิงพูด

“หรือไม่คงอยากได้คนนอนด้วย” เฟย์เอ่ยบ้าง

อีกสองคนหันไปมอง แต่ด้วยแววตาขอบคุณ

เฟย์แกล้งขอโทษ “อุ๊บ ขอโทษที สงสัยพี่เมาน่ะ”

เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “อันที่จริงก็…เป็นอย่างนั้นละครับ”

“หา?”

คำพูดง่าย ๆ ของหลินบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าต้องการอะไรกันแน่

ก่อนหน้านี้สามหนุ่มแด๊ดดี้ตกลงกันสามคนว่า จะไม่เป็นฝ่ายเริ่มต้นสำหรับเรื่องนี้ จะไม่ทำอะไรหักหาญน้ำใจของเด็กหนุ่มอีกเป็นอันขาด

แต่ในกรณีนี้คือข้อยกเว้น

เด็กหนุ่มโยกตัวไปมาบนท่านั่งชันเข่า เขาหลับตาลงช้า ๆ เห็นแพขนตาหนาและงอนบนโหนกแก้ม ใต้แสงไฟสีส้มแบบนี้ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูน่าหลงใหล

เฟย์โน้มตัวไปกระซิบถามว่า “หลินพูดแบบนี้แน่ใจแล้วเหรอ”

เด็กหนุ่มไม่ตอบ แต่พยักหน้าแค่ทีเดียว

“งั้นพี่มีอะไรอยากขอหลินได้ไหม” จู่ ๆ ดอมตัวแทนของหมู่บ้านแด๊ดดี้จอมหื่นก็เอ่ยขึ้น เพื่อนอีกสองคนกลืนน้ำลาย รอฟังอย่างคาดหวัง

เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นช้า ๆ แต่เล่นเอาสามแด๊ดดี้ใจสั่นยามเห็นแพขนตาหนาและสวยได้รูปสะบัดไปมาราวกับปีกผีเสื้อขยับตอนพักนิ่งบนดอกไม้

“คือครั้งนี้พี่อยาก….” ดอมแลบลิ้นเลียปาก แล้วมองเด็กหนุ่มด้วยประกายตาคมกล้า