จางลู่เหลียนเห็นคนที่ยืนอยู่ก็ตกใจ
"ทำไม จะรอเขาตื่นมาเย่อเจ้าหรือ ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะได้ไม่ช่วยแต่แรก"
จูเหมยลี่ปาท่อนไม้ไปอีกทาง จางลู่เหลียนผลักร่างที่สลบของเฉิงอี้ออกก่อนจะร้องไห้คร่ำครวญ
"ฮือๆๆๆไอ้สารเลวเฉิงอี้ข้าจะฆ่าเจ้า ฮือๆ" จูเหมยลี่ส่ายหน้า นั่งลงข้างๆเอ่ยเสียงเรียบ
"เจ้าเกลียดข้าๆเข้าใจ แต่เจ้าควรคิดถึงพี่ชายเจ้าบ้าง เรื่องวันนี้ข้าไม่พูดเจ้าไม่พูดเข้าใจไหม หากเขารู้ว่าเฉิงอี้คิดทำลายเจ้า แล้วไปทำร้ายไอ้สารเลวนี่ เฉิงอี้เป็นซิ่วไฉ หากเขาทำร้ายเฉิงอี้พี่ชายเจ้าจะเป็นเช่นไร กลับบ้านได้แล้ว ผู้ชายไม่ได้มีแค่เซียวจ้านเป่ย"
จางลู่เหลียนจัดแจงเสื้อผ้าของตน จากนั้นก็เดินตามจูเหมยลี่กลับไป เฉิงอี้ที่สลบอยู่ตรงนั้นถูกคนของคังหยุนเอาไปโยนไว้ที่รังรักของเขากับหงซิ่ว โดยไม่มีใครรู้
จูเหมยลี่กำลังจะบ้า จางลู่เหลียนไม่ไปไหนเลย นางตามติดแจเฝ้าไม่ห่าง นางทายาที่ใบหน้าให้ จางลู่เหลียนมองหน้านางอย่างละเมอ แค่เอ่ยขอบคุณไม่พอยังหอมแก้มนางด้วยขนลุกจะตายแล้ว เซียวจ้านเป่ยเจ้ากลับสักทีตาบ้า แค่ไปรับลูกเองนะไปเสียนานเชียว
ไม่นานเซียวจ้านเป่ยก็กลับมา เซียวลี่ผิงรีบวิ่งมาหามารดาทันที จูเหมยลี่จะก้มลงอุ้มนางขึ้นมาหอมแก้ม จางลู่เหลียนเห็นเซียวจ้านเป่ยก็สงสัย
"เจ้าเป็นใครกัน นี่บ้านท่านพี่เซียวแล้วเจ้าไปอุ้มผิงผิงมาได้อย่างไร เหมยลี่คนๆนี้คือใครกัน"
"พี่ลู่เหลียน เขาก็คือสามีข้าเซียวจ้านเป่ยไง เขาโกนหนวดโกนเคราแล้วเลยหน้าตาเปลี่ยนไป สามีข้ารูปงามข้าเข้าใจแต่ว่าพี่อย่าคิด.."
"รูปงามที่ไหน อัปลักษณ์มากกว่าลี่เอ๋อร์ข้ารู้สึกว่ามีเพียงข้าที่เหมาะกับเจ้า เซียวจ้านเป่ยเป็นบุรุษน่าเกลียด ตัวก็หนา ลี่เอ๋อร์เจ้าไม่ชอบสตรีบอบบางเช่นข้าหรือ อยู่กับข้าๆสามารถถนอมเจ้าได้นะ"
จางลู่เหลียนไม่พูดเปล่า ยังประชิดจูเหมยลี่ก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามาหมายจูบนาง เซียวจ้านเป่ยรีบฉกเมียคืนมาทันที เกิดอะไรขึ้นเขาไปแค่ชั่วยามกว่าๆเองนะ มีเรื่องคุยกับเซี่ยตงหยาง กลับมาเมียจะถูกน้องสาวสหายเอาไปกินเสียแล้ว
จางเหมยลี่สะบัดแขนใส่เขาก่อนจะชี้หน้า
"ไอ้อัปลักษณ์ เจ้าไม่คู่ควรกับนางหรอก เหมยลี่คนดีพี่กลับก่อนนะ เจ้าห้ามนอนห้องเดียวกับเขานะ รอเขาไปชายแดนก่อน ข้าจะย้ายมาอยู่กับเจ้า "
จางลู่เหลียนไปแล้ว เซียวจ้านเป่ยยืนงง นางชอบเขามานานทำทุกอย่างเพื่อให้เขาชอบ อยู่ๆเกลียดขี้หน้าเขาเนี่ยยังพอรับได้ แต่จะเอาเมียเขาอันนี้รับไม่ได้จริงๆนะ
"เกิดอะไรขึ้นหรือเมียจ๋า ทำไมนางแปลกไป"
จูเหมยลี่เล่าให้เขาฟัง แต่ไม่พูดถึงที่เฉิงอี้ลวนลามจางลู่เหลียน พูดแค่ว่าเฉิงอี้ฉุดจางลู่เหลียนแล้วนางไปช่วยทันเท่านั้น
"ลี่เอ๋อร์ สายตานางน่ากลัวเหลือเกิน เจ้าห้ามอยู่ใกล้นางนะ"
เซียวจ้านเป่ยใจไม่ดีแล้ว เขาต้องไปไกลบ้านถึงสองปี สายตาจางลู่เหลียนนั้นแทบจะกลืนกินจูเหมยลี่ สายตาแบบเดียวกับเขาเลยเวลาที่ต้องการรักเมีย
จูเหมยลี่ไม่ได้ใส่ใจอาการของจางลู่หลียนคงเป็นอาการตกหลุมรักแบบกระทันหัน คงคิดว่าจูเหมยลี่คนนี้เป็นบุรุษขี่ม้าขาวกระมัง ก่อนจะไปสนใจงานตรงหน้า แต่คนตัวโตไม่คิดเช่นนั้นแม้แต่สตรีด้วยกันเขาก็หึง
ค่ำแล้วสามคนพ่อแม่ลูกอาบน้ำเสร็จก็เข้านอน วันนี้เซียวผิงผิงบอกว่าอยากให้ท่านพ่อนอนด้วย นางคิดถึงท่านพ่อ แต่ก็ไม่อยากแยกจากท่านแม่ สรุปจูเหมยลี่ต้องตามใจ
"ท่านแม่นอนกับท่านพ่อ ผิงผิงนอนด้านในเองเจ้าค่ะ ท่านพ่อแขนยาวกอดได้สองคน"
สามคนพ่อแม่ลูกนอนบนเตียงด้วยกัน เซียวลี่ผิงที่วันนี้วิ่งเล่นจนเหนื่อย เมื่อหัวถึงหมอนก็หลับทันที จูเหมยลี่ยังไม่หลับแขนแกร่งที่กอดเซียวลี่ผิงกำลังป้วนเปี้ยนที่หน้าอกนางอยู่ เสียงกระเส่าข้างหูทำเอานางสยิวไม่น้อย
"ลูกนอนอยู่ ท่านพี่อย่ารุ่มร่ามสิ อืมพี่จ้านเป่ย"
"ไม่ตื่นหรอก เมียจ๋าอยากอีกแล้วเมื่อกลางวันไม่อิ่มเลย ไปห้องโน้นเถอะ"
ไม่รอนางตอบรับหรือปฏิเสธ เซียวจ้านเป่ยลุกขึ้นอุ้มจูเหมยลี่ไปอีกห้องทันที
วางร่างบางลงบนเตียงก่อนจะคลุกเคล้า ปลดอาภรณ์เขาและนางอย่างชำนาญ
จูเหมยลี่เกิดมาสองชาติเพิ่งเปลือยเปล่าต่อหน้าบุรุษเป็นครั้งแรก
"ลี่เอ๋อร์ ข้าคิดว่าเจ้าต้องสวย แต่ไม่คิดว่าจะสวยเพียงนี้ เมียจ๋าใจอ่อนสักนิดไม่ได้เหรอ อยากรักเจ้าจริงๆ"
คนตัวโตกระซิบเว้าวอนอยากให้นางเป็นของเขา แต่จูเหมยลี่ทำไม่ได้จริง นางชอบเริ่มเขาแต่ยังไม่ถึงเวลาจะให้
"ท่านพี่ เราคุยกันแล้วนะ อะ อ่าส์ เสียวอืม เบาๆสิเจ้าคะ คนดีของข้าท่านอย่ารุนแรงสิ"
เสียงขอร้องแสนหวานนั้นทำเอาเซียวจ้านเป่ยจะละลายแล้ว
"ไม่ท้องหรอกนะ พี่ขอนะเด็กดี อาส์ หวานจริงๆ อยากกินเจ้าทั้งตัวเลย ลี่เอ๋อร์เป็นของพี่เถอะนะ"
ปากพูดเจรจาแต่มือไม่หยุดแตะต้องนางสักชุ่น เซียวจ้านเป่ยส่งนิ้วทักทายกายสาวด้านในก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมา ส่งเรียวลิ้นเข้าไปทักทายนางแทนนิ้วยาวเรียวนั้น จนจูเหมยลี่ต้องแอ่นสะโพกสวนขึ้น นางเสียวจะตายแล้ว ต้องทำให้เขาสงบไม่งั้นนางเสร็จแน่ๆ
"ท่านพี่ ไม่ไหวแล้วเสียวข้า ๆอื้อ ถึงแล้วข้าถึงแล้ว อร๊าย ท่านพี่ละ ลิ้นท่านอย่าเข้าไปลึกนักสิ เซียวจ้านเป่ย ท่านพี่เมียไม่ไหวแล้วคนดี อร๊าย"
หน้าท้องเกร็งกระตุก เรียวลิ้นร้อนชื้นรู้สึกถึงความบีบรัด ก่อนจะดูดกลืนความหวานที่นางหลั่งออกมา เซียวจ้านเป่ยทาบทับนาง จูเหมยลี่ใช้มือนุ่มนิ่มกอบกุมเอาไว้ ผลักเขาลงสองมือบีบเต้านุ่มหยุ่นตนเองประกบกับแก่นกายใหญ่โตก่อนจะใช้สองเต้าเต่งตึงนวดให้เขา
"อ่าส์ เสียวจัง ไปหัดมาจากไหนอีกหึ อืมนุ่มเหลือเกิน อ่าส์ เร็วอีกทูลหัว ผัวจะถึงแล้วอืมนั่นแหละ อ่าส์ เสร็จแล้วเมียจ๋า อื้อเจ้าเก่งกาจนัก เลอะแล้วมาพี่ช่วยเช็ด"
หยาดรักของเขาเลอะร่องอกนางเต็มไปหมด ถ้าได้เข้าไปข้างในคงได้เรื่อง แล้วพูดมาได้บอกรับรองไม่ท้อง ตาบ้านี่น้ำเยอะขนาดนี้ไม่ท้องก็แปลกแล้ว มิน่าครั้งเดียวติด ได้ลูกสาวมาเลย
เซียวจ้านเป่ยใช้เรียวลิ้นค่อยๆทำความสะอาดกายสาว จูเหมยลี่ไม่ไหวแล้ว นางต้องการเขาเหลือเกิน หากไม่หยุดจะเป็นนางเสียเองที่จัดการเขา
"ท่านพี่ พอก่อนนะเจ้าคะ สัญญาว่ากลับมาจากทหารจะให้ สัญญา อื้อเสียงลูกตื่นแล้วท่านพี่เจ้าคะ พอเถอะเสียวไม่ไหวแล้วนะ ขาอ่อนหมดแล้ว"
เซียวจ้านเป่ยไม่หักหาญน้ำใจเมียสาว เขารู้ว่านางเริ่มควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ไหวแล้ว ถ้าเขาต่อนางก็พร้อม แต่เขาอยากให้นางพร้อมจริงๆไม่ใช่เพราะเขาปลุกเร้าเอาแต่ใจ
"ขออีกรอบ เดี๋ยวแต่งตัวให้ น้ำรักเจ้าหวานนัก นะคนดีแยกขาอีกครั้งนะ"
จากนั้นก็มีแต่เสียงครางของเมียสาว ดีที่เซียวลี่ผิงเป็นเด็กขี้เซา ไม่นานทั้งคู่ก็หอบนอนกอดก่ายกันพักใหญ่จึงพากันใส่เสื้อผ้าแล้วกลับห้องที่บุตรสาวนอนหลับอยู่
จูเหมยลี่ไม่รู้เลยว่านางถูกคนเอาไปฝันถึงคำนึงหา จางลู่เหลียนถูกจูเหมยลี่ช่วยไว้ แล้วพามานั่งสงบสติอารมณ์ที่บ้าน ทายาให้นางใบหน้าสวยอยู่แค่เอื้อมมือ จูเหมยลี่ที่เหลือเพียงเสือตัวในสีขาว มองเห็นเต้าอวบเลือนรางเมื่อตอนบ่าย ขณะที่นางกะลังลองชุดใหม่ในห้อง จางลู่เหลียนละเมอหา
"ลี่เอ๋อร์ เจ้าน่ารักนัก ข้าชอบเซียวจ้านเป่ยไปได้อย่างไรกันนะ เจ้าต่างหากที่เหมาะกับข้า รอให้เซียวจ้านเป่ยไม่อยู่ ข้าจะทำให้เจ้าเปลี่ยนใจมาชอบข้าให้ได้ เด็กดีของข้า"
เซียวจ้านเป่ยที่นอนหลับอยู่ๆก็รู้สึกเสียวสันหลังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นึกถึงสายตาของจางลู่เหลียนที่มองเมียตัวเอง เหมือนสายตาของบุรุษยามที่เสน่หาสตรีตรงหน้า สายตาเชิญชวนเย้ายวนอยากกลืนกินเมียเขานัก
"ต่อให้เจ้าเป็นสตรีก็เหอะจางลู่เหลียน หากอยากแย่งเมียข้าๆก็ไม่เอาเจ้าไว้หรอก"
เซียวจ้านเป็นคาดโทษน้องสาวจางรั่วสู่ย ที่บังอาจใช้สายตาโลมเลียเมียเขาอย่างโจ่งแจ้ง
ผ่านไปจนเกือบถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ เซียวจ้านเป่ยที่ตอนนี้กำลังพาหลิวเหว่ยเดินเล่น บุตรชายวิ่งเตาะแตะๆ ไปมา หลิวเซียงสาวใช้อุ้มอยู่ หรงหรงตั้งครรภ์จึงทำได้เพียงเดินตามบรรดาซื่อจื่อกับท่านหญิง จูเหมยลี่ที่กำลังตั้งครรภ์บุตรคนที่สามมองไปยังลานบ้าน อ้ายลี่ผิงตอนนี้อายุแปดขวบแล้วยิ่งโตยิ่งงามมากนัก จูเหมยลี่ที่เห็นบุตรสาวก็ถอนหายใจ"เป็นอะไรไปหรือเมียข้าหืม""ผิงผิงยิ่งโตยิ่งงาม พระองค์ไม่หวงแต่หม่อมฉันหวงเพคะ หากลูกยังไม่สิบแปดไม่ให้ออกเรือนนะเพคะท่านอ๋อง""อีกสิบปีเชียวนะ เซี่ยตงชิงจะรอไหวหรือ""รอไม่ไหวก็ไปหาแต่งคุณหนูจวนอื่นโน่นเพคะ"จูเหมยลี่ยอมรับนางหวงบุตรสาวคนโตยิ่งนัก บุตรสาวนางงามเพียงนี้ไม่อยากให้ใครมามองเลย"พระชายา กระหม่อมรอได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่แต่งสตรีอื่นนอกจากผิงผิงเท่านั้น"เซียวจ้านเป่ยยิ้มให้กับจูเหมยลี่ เจ้าตัวน้อยที่ไม่รู้ว่าทุกคนพูดถึงนางก็วิ่งมา เห็นพี่ชายของนางมีเหงื่อเต็มไปหมดก็ปีนขึ้นเก้าอี้ให้ตัวพอดีกับเขาก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้"พี่ตงชิง ท่านเหนื่อยมากหรือไม่ ท่านน้าเสี่ยวอี้ทำน้ำหวานไว้ข้าไปเอามาให้นะเจ้าคะ"เซี่ยตงชิงสบสายตากลมโตของเด็กผู้หญิงตรง
จูยวี่ซานกอดภรรยาจากนั้นก็หอมหน้าผากของนาง ก่อนจะรับเอาห่อผ้าของจูเหวินบุตรชายมากอดแล้วก้มลงหอม"อย่าดื้อกับท่านแม่ พ่อไปไม่นานนักหรอกเด็กดี"ผิงผิงที่วิ่งออกมาจากในบ้านกอดเอวอ้ายเฉิงเอาไว้ก่อนจะเงยหน้าแล้วเอ่ยขึ้น"เสด็จปู่เพคะ เทศกาลไหว้พระจันทร์น้องชายจะได้สองขวบเสด็จพ่อกับเสด็จแม่จะพาหลานไปหาเสด็จปู่ที่เมืองหลวง ถึงแม้ว่าผิงผิงอยากให้เสด็จปู่อยู่ที่นี่มากกว่าก็ตาม""ผิงผิงของปูน่ารักที่สุด ตั้งใจเรียนวรยุทธกับท่านปู่ฝางให้ดีๆ เจอกันปีหน้าต้องเก่งขึ้นกว่าเดิมรู้หรือไม่""เพคะ ผิงผิงจะตั้งใจเรียนวรยุทธ และตั้งใจยิงธนูให้เก่งต่อไปผิงผิงจะเป็นเจ้าสาวของพี่ตงชิงเพคะ"จูเหมยลี่อมยิ้ม เด็กหนอเด็กยังไม่รู้อะไรเลย โตอีกหน่อยจะอายหากจำได้ว่าเคยพูดอะไรไว้ จากนั้นก็อุ้มอ้ายหลิวเหว่ยส่งให้กับพ่อสามี อ้ายเฉิงรับเอาหลานชายมาอุ้มก่อนจะเอ่ยกับจูเหมยลี่"ลี่เอ๋อร์ที่ผ่านมาพ่อยังมิได้ขอบใจเจ้า จ้านเอ๋อร์ต้องแบกรับหลายสิ่งหลายอย่าง เขาต้องทุกข์เพียงใด ยิ่งหลังจากที่ปู่หลงจากไปเขายิ่งโดดเดี่ยว การที่ มีเจ้าเข้ามาในชีวิตทำให้ความมืดมนในใจเขามลายหายไป ทุกอย่างเป็นเพราะเจ้า ขอบใจเจ้ามากนัก""เสด็จพ่อทรงก
จูเหมยลี่ไม่อยากฆ่าคน ไม่อยากเปิดเผยเรื่องของนางมากนักอยากใช้ชีวิตกับสามีและลูกอย่างเงียบๆ นางคว้าคันธนูที่ทหารกับลูกศรมา ส่งสายตาให้บุตรสาวว่านางขอโทษ อ้ายลี่ผิงพยักหน้าว่าไม่เป็นไร ก่อนจะหลับตาตามที่ท่านแม่สั่งส่งสารมาให้"ท่านอ๋อง เตรียมรับลูกกลับมานะเพคะ" จูเหมยลี่ยกคันธนูขึ้นลูกศรถูกทาบไปพร้อมปล่อยออก ก่อนจะเล็งที่ศีรษะนาง เพราะหงซิ่วจับอ้ายลี่ผิงยืนข้างหน้า มือกำอยู่รอบคอ เด็กน้อยสูงเพียงเอวของนางทำให้เปิดจังหวะการยิงมากนักหงซิ่วเห็นว่าจูเหมยลี่มีไอสังหารนางจะพลิกตัวเพื่อเหวี่ยงอ้ายลี่ผิงลงเหวแต่ไม่ทัน ลูกศรที่จูเหมยลี่ยิงออกไปนั้นเจาะกะโหลกนางพอดี หงซิ่วหงายหลังจะตกลงไป อ้ายลี่ผิงที่ถูกมือนางกำไว้ก็จะพลัดตกไปด้วย จ้านอ๋องจะไปรับบุตรสาว แต่เซี่ยตงชิงไวกว่า เขากระโดดที่เดียวก็คว้าอ้ายลี่ผิงไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะกระแทกลงทำให้แผลที่ถูกฟันเลือดไหลไม่หยุด ก่อนจะถามอ้ายลี่ผิงนางว่าไม่เป็นไรใช่ไหม แล้วสลบไปจ้านอ๋องรีบให้คนอุ้มเซี่ยตงชิงกลับไปที่จวน ให้แจ้งแก่เซี่ยฮูหยินว่าคุณชายใหญ่จะอยู่ช่วยงานที่ตำหนักใหม่หลายวัน โจรเร่ร่อนที่รวมกันจับอ้ายลี่ผิงวันนี้จูเหมยล
เซียวจ้านเป่ยที่ตอนนี้กลับมาอยู่จิ่วโจวก็เตรียมหาทางสร้างอาชีพให้ชาวบ้าน เพราะเขาได้รับพระราชทานให้ดูแลทั้งสิบมณฑลจึงต้องดูแลราษฎร จูเหมยลี่ที่กำลังดูแลคนงานตากดอกเหมยกุ้ยอยู่ก็เดินมาหาสามีที่กำลังคุยงาน "ท่านอ๋อง ไม่ทรงพักผ่อนหรือเพคะนี่ก็บ่ายแล้วหม่อมฉันทำของว่างเอาไว้ เมื่อเช้าเสด็จพ่อแจ้งมาว่าจะเดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมกับไท่จื่อ เลื่อนเวลาออกไปอีกครึ่งเดือนเพคะ""อืม เหนื่อยหรือไม่เด็กดี ผิงผิงเล่าไปไหนเสียแล้ว""ลูกไปหัดยิงธนูกับตงชิงเพคะ เสี่ยวเหว่ยท่านตาพาไปนั่งรถม้าเล่น พอดีซินซินอยากเข้าตำบลหาซื้อของใช้" สองสามีภรรยาพูดคุยกันไม่นานสาวใช้ก็นำขนมมา วันนี้จูเหมยลี่ทำขนมบัวลอยเนื่องจากขุดเผือกและมันได้มาก อีกทั้งฟักทองก็ให้ผลผลิตที่ดีนัก เนื้อทั้งเหนี่ยวแน่นยังมีน้ำบ๊วยที่หอมชื่นใจ ลำธารตรงหลังบ้านจะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เย็นตลอดเวลา จูเหมยลี่นำไหเปล่าไปแช่ในนั้นก่อนจะมาบรรจุน้ำบ๊วย แล้วผนึกฝาไหนำลงแช่อีกที น้ำบ๊วยจึงทั้งเย็นทั้งหอมชื่นใจสาวใช้แจกจ่ายของว่างให้คนงาน หลังจากงานแต่งรัชทายาททุกคนจึงรู้ว่าสามีของจูเหมยลี่คือจ้านอ๋องทำเอาชาวบ้านทำตัวไม่ถูกกันเ
เซียวจ้านเป่ยที่ตอนนี้มาถึงจิ่วโจวได้หลายวันแล้ว บางวันก็ไปคุมการต่อเติมซ่อมแซมจวน อย่างเช่นวันนี้เขาพาจูเหมยลี่มาด้วย เนื่องจากอยากขุดสระบัวและทำบ่อเลี้ยงปลาที่เมียเคยบอกว่าอยากได้"ลี่เอ๋อร์ ตรงนี้มีบ่อน้ำพุร้อน จวนสกุลหลิวที่ยึดมาที่ดินกว้างมาถึงตรงนี้ พี่ให้คนสร้างห้องอาบน้ำไว้แล้ว เจ้าอยากล้างตัวหรือไม่""สายตาพระองค์ดูก็รู้ว่าไม่ได้อยากอาบน้ำพุ เซียวจ้านเป่ยคนเจ้าเล่ห์ท่านจับข้ากินทุกเวลาแบบนี้ท้องข้าจะว่างไหมเล่า""ลี่เอ๋อร์เด็กดี ไปอาบน้ำกันนะคนงามของพี่"จูเหมยลี่รู้ดีว่าไม่รอดอีกตามเคย ตั้งแต่มาถึงเขากักนางไว้บนเขาสี่วันสามคืน พอมาถึงบ้านก็ไม่สนใจจับนางกินตลอดเวลา บ่าวไพร่ต้องไปอยู่ไกลๆเรือน เนื่องจากบ้านของเซี่ยตงหยางสร้างเสร็จแล้ว ซูฟางหรานกลับไปบ้านตัวเองแล้วในบ่อน้ำพุ เซียวจ้านเป่ยยังคงช้อนสะโพกเมียรักขยับแก่นกายใส่นางไม่หยุด เขารักนางมากนางช่างหอมหวานเหลือเกิน "แน่นนัก เหตุใดยังแน่นเหมือนตอนรักเจ้าครั้งแรกเมียจ๋า รัดจนทำนบพี่จะแตกทันทีที่เข้ามา""ท่านอ๋องเร่งเถอะเพคะ เมียอยากสุขสมแล้ว อ๊ายย ท่านกินเก่งกินดุแบบนี้หม่อมฉันจะไหวไหม อื้อ เสียวเพคะ
เซียวจ้านเป่ยจุมพิตหน้าผากเล็กของเมียรัก ก่อนจะจูบซับเหงื่อที่ชื้นทั่วกรอบหน้าและซอกคออย่างไม่รังเกียจ พักได้ไม่นานก็อุ้มนางไปที่น้ำพุร้อนในถ้ำ รักนางในบ่อน้ำพุอีกหลายครั้ง จนจูเหมยลี่หมดแรงกอดคอเขาไว้"ไม่ไหวแล้ว เมียขาอ่อนแล้ว ยืนไม่ไหวพักนะเจ้าคะ ขอนอนพักก่อนเถอะท่านพี่"ยามอู่ของวันที่สามเขาจึงแต่งตัวให้นางแล้วอุ้มพาเดินออกมา เซียวจ้านเป่ยกักนางไว้ในถ้ำถึงสามคืน พอออกมาเจอแสงข้างนอกจูเหมยลี่ถึงกับตาหยีเลย"คนบ้า ไม่ให้ข้าเห็นเดือนเห็นตะวันเลย ป่านนี้เป็นห่วงกันทั้งเรือนแล้วกระมัง""พี่ยังไม่อิ่มนะ แต่เห็นเจ้าคิดถึงลูกพี่เลยพอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวเข้าจวนอ๋องเมื่อไหร่จะไม่ให้ลงจากเตียงเลย จนกว่าจะมีน้องให้เสี่ยวเหว่ยกับผิงผิงอีกคน""ท่านมันคนหื่น" "หึๆ พี่ยังมีแรงรักเจ้าได้อีกนะคนงาม" เขาไม่รีบ เนื่องจากขบวนที่มารับพระชายาของเขามาถึงหมู่บ้านตั้งแต่สองวันก่อน ตอนนี้ทั้งบุตรชายบุตรสาวต่างมีสาวใช้และองครักษ์ดูแล เขาอ้อยอิ่งพานางเดินชมนกชมไม้จนกระทั่งมาถึงบ้านก็ยามเซินพอดี ทุกคนเข้าแถวรอรับทั้งคู่พร้อมคำสรรเสริญ"ถวายพระพรท่านอ๋อง""ถวายพระพรพระชายา"คังหยุนและอ้าย