Episode 04 ธีลินเธออย่าเลิ่กลั่ก

Episode 04 ธีลินเธออย่าเลิ่กลั่ก

"นายกำลังออกกำลังกายอยู่ครับ คุณธีลินไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการใช้ชีวิตประจำวันของนายภายในบ้านหรอกครับ นายสามารถใช้ลิฟต์ขึ้นลงระหว่างชั้นบนกับชั้นล่างได้เอง และก็ใช้ไม้นำทางช่วยในการเดินจนชินแล้วครับ ผมอยากให้ระวังพวกเรื่องห้องน้ำมากกว่าถ้าพื้นลื่นอาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุที่เหนือการควบคุมได้"

"รับทราบแล้วค่ะ ฉันจะพยายามระวังให้ค่ะ" ธีลินตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทว่าภายในใจกลับบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าอย่าเลิ่กลั่กเด็ดขาด

ธีลินส่งยิ้มให้กายที่เดินจากไปด้วยความโล่งใจ เธอมองดูประตูห้องออกกำลังกายที่มีอาคิราอยู่ด้านในด้วยความชั่งใจ จากที่ตอนแรกคิดว่าการไม่อยากรู้อยากเห็นไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ถ้าหากเขาเป็นคนดุร้ายถึงขั้นฆ่าคนได้เธอจะไม่ตายก่อนได้ใช้เงินจริงๆ ใช่ไหม

หลังจากยืนคิดไม่ตกอยู่ครู่หนึ่งธีลินก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องออกกำลังกายเข้าไปเพื่อทำหน้าที่สาวใช้ของเธอด้วยสภาพจิตใจที่ไม่ค่อยพร้อมทำงานเท่าไหร่นัก

"สวัสดีค่ะนายน้อย" ธีลินทักทายอาคิราให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่ตั้งใจยกดัมบ์เบลจนกล้ามแขนขึ้นเป็นมัดๆ เธอแอบยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้ส่งเสียงกรีดร้องให้กับความเซ็กซี่ตรงหน้า โชคดีที่เขามองไม่เห็นไม่งั้นคงเห็นสีหน้าเธอตอนเมากล้ามจนลืมเรื่องก่อนหน้าไปเสียสิ้นเชิง พอนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองไปได้ยินอะไรมาก็รีบตั้งสติทันที

"ฉันช่วยยกไปเก็บให้ไหมคะ" ธีลินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาคิรากำลังวางดัมบ์เบลลงบนพื้น "เอ๊อะ!" คนตัวเล็กเผลออุทานออกมาเสียงหลงเมื่อรับดัมบ์เบลลูกละหลายกิโลขึ้นมายกไปเก็บที่

เธอแอบเบะปากคว่ำด้วยความหมั่นไส้ที่อีกฝ่ายแอบคลี่ยิ้มหัวเราะเยาะเธอ

"นายน้อยจะทานมื้อเช้าเลยไหมคะ หรือว่าจะไปอาบน้ำก่อน"

"อาบน้ำก่อน"

"ได้ค่ะ" ธีลินมองมือหนาที่ยื่นออกมาด้วยความงุนงง เธอเดินไปหยิบไม้นำทางมาส่งให้เขาเพราะคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการ

"มือเธอ"

"มือฉัน?" คนตัวเล็กขมวดหัวคิ้วสวยเข้าหากันพลางยื่นมือตัวเองไปวางลงบนมือเขาด้วยความสงสัยว่าเขาอยากได้มือเธอไปทำไม "อ๊ะ!" คนตัวเล็กร้องอุทานออกมาเสียงแหลมเมื่อถูกอีกฝ่ายออกแรงดึงจนเธอเสียหลักไปชนกับแผงอกแกร่งของเขา

ไรขนอ่อนตามร่างกายขนลุกชันขึ้นโดยพร้อมเพรียงเมื่ออีกฝ่ายโน้มลงมาสูดดมซอกคอของเธอโดยไม่บอกไม่กล่าว

"ทะ…ทำอะไรคะ" ธีลินพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แต่เขากลับออกแรงจับเอาไว้แน่นจนเธอไม่สามารถขัดขืนเรี่ยวแรงของเขาได้

"แค่เช็กดูว่าเธอฉีดน้ำหอมมาตามที่สั่งรึเปล่า"

"ระ…เรื่องนั้นบอกกันดีๆ ก็ได้ค่ะ ทำแบบนี้ฉันตกใจหมดเลย" ธีลินตอบกลับด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กน้อย พลางเหลือบมองสีหน้าราบเรียบไม่สะทกสะท้านของอีกฝ่ายด้วยความไม่ไว้ใจ ถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่เธอเริ่มรู้สึกว่าสัมผัสอื่นๆ ของเขาชักจะเริ่มอันตรายขึ้นทุกที

"ไม่ยักรู้ว่าเธอเป็นคนขวัญอ่อน"

"ใครเจอแบบนี้ก็ตกใจทั้งนั้นแหละค่ะ" ธีลินแสร้งตอบติดตลกถึงแม้เธอจะไม่รู้สึกตลกด้วยเลยก็ตาม อีกทั้งยังพยายามดึงมือออกอยู่ตลอดแต่ก็ไม่สำเร็จ "ปล่อยมือฉันก่อนได้ไหมคะ"

"ทำไม?"

"แล้วจับไว้ทำไมคะ" เป็นครั้งแรกที่ธีลินย้อนถามชายหนุ่มกลับไปตรงๆ

"พาฉันไปอาบน้ำ"

"อ๋อ…ได้ค่ะ" ธีลินขยับตัวเข้ามาประคองร่างหนาเอาไว้แล้วพาเขาเดินกลับขึ้นไปบนห้องด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยเหมือนเดิมเท่าไหร่นัก

ธีลินจัดการเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เรียบร้อยเพื่อให้เขาสะดวกต่อการใช้ห้องน้ำ พลางแอบสังเกตห้องนอนของเขาไปด้วยระหว่างที่ยืนรออยู่ข้างนอกเนื่องจากก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สนใจอะไร เพราะไม่ได้ตั้งใจไปอยากรู้เรื่องอะไรของเขาอยู่แล้ว แต่สถานการณ์หลายอย่างที่เกิดขึ้นกลับไปกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นของเธออยู่เรื่อย แต่นั่นก็เพื่อประเมินสถานการณ์การอยู่รอดของตัวเองให้ปลอดภัยด้วยหากเขาเป็นบุคคลอันตรายขึ้นมาจริงๆ

"ธีลิน"

"คะนายน้อย?" ร่างบางสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงเรียกดังมาจากห้องน้ำ

"เข้ามาข้างในหน่อย"

ธีลินเปิดประตูเข้าไปตามเสียงเรียก เผื่อว่าเขามีอะไรให้เธอช่วยเหลือ

"ถูหลังให้ฉันหน่อย" คำสั่งเสียงเรียบจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาสาวใช้มือใหม่อย่างธีลินชะงักไปครู่หนึ่ง แต่คิดซะว่านี่เป็นเพียงหนึ่งในหน้าที่ดูแลคนพิการก็เท่านั้นเขาอาจจะทำเองไม่สะดวกจึงได้ยอมทำตามคำสั่งของเขา

"ขออนุญาตนะคะ" ธีลินบอกก่อนจะค่อยๆ ใช้ฟองน้ำถูหลังให้มาเฟียหนุ่มด้วยหัวใจที่เต้นแรง ถึงเธอจะไม่ใช่สาวน้อยวัยใสอะไรแต่ก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้มาก่อน

เสียงสายน้ำที่ไหลวนอยู่ภายในอ่างดังสลับกับเสียงหัวใจที่เต้นแรงของหญิงสาว ก่อนที่หัวใจจะเกือบหยุดเต้นเมื่อได้ยินคำถามที่โพล่งขึ้นมาของชายหนุ่ม

"วันนี้ได้ยินอะไรมา"

มือเรียวที่กำลังถูหลังให้เขาหยุดชะงักด้วยความตกใจ สติเริ่มแตกกระเจิงด้วยความหวาดกลัว และประหม่าในคราเดียวกัน

"ได้ยินอะไรเหรอคะ?" ธีลินแสร้งตีหน้าซื่อไม่รู้ไม่เห็น เพราะเธอเชื่อว่าอย่างน้อยการที่ไม่ต้องรับรู้อะไรก็คงจะดีกว่า

"เธอไม่ได้ยินอะไรเลยเหรอเมื่อเช้านี้"

"…ไม่ค่ะ นายน้อยหมายถึงอะไรเหรอคะ"

"ก็เรื่องที่ฉันสั่งให้คนไปกำจัดศพ เธอไม่ได้ยินจริงๆ เหรอ?"

"…"