ตอนที่ 1

“หนึ่งใจหลายรัก”

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

                            

ผู้​เขียน

กาสะลอง

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

“พ่อสามีที่รัก”

          ลมหนาวของเดือนธันวาเริ่มพัดโชยมาบาดผิว เลยเวลาหัวค่ำมามากแล้ว ภายในร้านอาหารกึ่งคาเฟ่ชื่อดังแห่งหนึ่งย่านปริมณฑลใกล้เมืองหลวง กำลังมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการแน่นร้าน

“ต้องรออีกนานไหมครับ”

ชายหนุ่มผู้มีชื่อว่า ‘เจมส์’ เดินเข้ามาถามหญิงสาวผู้มีใบหน้าสะสวยสะดุดตา รูปร่างเซ็กซี่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หล่อนมีชื่อจริงว่า ‘แพรนวล’ เพิ่งเข้ามาทำงานเป็นนักร้องดาวเด่นอยู่ในร้านอาหารแห่งนี้มาได้เดือนกว่าๆ ก่อนที่จะเจอกับเจมส์

“เพลงสุดท้ายแล้วค่ะ... รอนวลอีกเดี๋ยวนะคะที่รัก”

หญิงสาวหอมแก้มเขาเสียงดังฟอด เดินไปส่งชายหนุ่มให้นอนรอในรถมินิออสตินคันหรู

ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา

ภายในร้านอาหาร บนเวทีที่ยกสูงขึ้นจากพื้นราวๆ เมตรเห็นจะได้ แพรนวลพาเรือนร่างสวยสะคราญขึ้นสู่เวที ท่ามกลางสายตาของลูกค้าภายในร้านซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ต่างพากันจับจ้องเรือนร่างอะร้าอร่ามของแพรนวลที่ยึดตำแหน่ง ‘นักร้องดาวเด่น’ ประจำร้านอาหารตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงาน

เจ๊วิไลเจ้าของร้านอาหารพึงพอใจมาก ที่แพรนวลเป็นเหมือนแม่เหล็กช่วยดึงดูดลูกค้าเข้ามาในร้าน

เจมส์นั่งรออยู่ในรถครู่ใหญ่ๆ รู้สึกว่านานผิดปกติ เพราะว่าหญิงสาวบอกเอาไว้ว่าจะร้องอีกแค่เพลงเดียวเท่านั้น แต่นี่ก็หลายนาทีผ่าน... แพรนวลก็ยังไม่ออกมา

          เจมส์เดินออกมาจากรถ ตรงเข้ามาที่หน้าร้าน ยืนรออยู่ข้างนอกอีกครู่ใหญ่ๆ ควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบฆ่าเวลา ตอนนั้นจึงเห็นว่าแพรนวลยังยืนร้องเพลงอยู่บนเวทีเพราะลูกค้าของร้านอาหารขอให้ช่วยร้องต่ออีกเพลง แพรนวลขัดไม่ได้ จึงต้องตามใจลูกค้า

ชุดรัดรูปที่นักร้องสาวสวมใส่ คัดเน้นทรวดทรงจนแฟนหนุ่มรู้สึกหวงหล่อน ผ้าซาตินมันเลื่อมพลิ้วบางแนบเน้นไปกับสรีระอันรัดรึง ท่วงท่ายักย้ายส่ายสะโพกบนเวทีจนนมกระเพื่อม ทำให้หล่อนดูเซ็กซี่เหลือเกิน

‘นวลไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่... ’

          เจมส์รำพึงกับตัวเอง รู้สึกสงสารหญิงสาวที่ต้องมาทำงานร้องเพลงกลางคืน

เจมส์เพิ่งรู้จักกับแพรนวลได้ไม่นาน แต่เขาก็ไม่เคยดูแคลนอาชีพของหล่อน ไม่คิดว่างานกลางคืนนั้นต่ำต้อยแต่อย่างใด เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มาก็ล้วนแลกด้วยหยาดเหงื่อแรงงานสุจริตทั้งสิ้น

‘นวลทำงานกลางคืน... อาชีพเต้นกินรำกินคุณรับได้หรือคะ?’

เป็นคำพูดของแพรนวล หล่อนตอบคำถามของเจมส์ ในวันที่เพิ่งรู้จักกันใหม่ๆ เขาอยากรู้ว่าหล่อนทำงานอะไร

‘รับได้สิครับ... ผมรับได้กับทุกๆ อย่างที่เป็นคุณ ’

เจมส์ปากหวาน แต่อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ดูถูกอาชีพเต้นกินรำกิน  แต่ที่ไม่อยากให้แพรนวลทำงานกลางคืนก็เพราะว่ามีเสี่ยหื่นหลายรายซึ่งเป็นลูกค้าประจำของร้าน พยายามจะติดต่อขอออฟหล่อนออกไปหาความสำราญข้างนอก

 เจมส์นึกเปรียบเทียบความงามของแพรนวลกับดอกไม้ น่าเสียดายที่ดอกไม้อย่างหล่อนจะต้องมาแย้มบานในตอนกลางคืน เบ่งบานอยู่ท่ามกลางแสงสีของราตรีกาลอันหม่นมัว ชีวิตทุกวันล้วนอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าเคล้าควันบุหรี่ ต้องยืนตากสายตาหื่นๆ ของผู้ชายในร้านอาหาร

ทุกๆ คืนนวลจะถูกรายล้อมไปด้วยหมู่ภมรซึ่งเป็นชายมากหน้าหลายตา จ้องมองหล่อนด้วยสายตาแทะโลมหมายขย้ำสวาท โดนเฉพาะพวกอาเสี่ยเงินหนาที่พากันมาหลงทั้งเสียงร้องและเรือนร่างสวยสะคราญของหล่อน

“นักร้องคนนี้สวยว่ะ... สวยมาก นมใหญ่สุดๆ  สะโพกน่ากระแทกเหลือเกิน... หุ่นแบบนี้ถ้าได้สักทีพี่จะไม่ลืมพระคุณเลยน้องเอ๋ย”

เป็นคำพูดของชายวัยกลางคน ท่าทางหื่นจัด ตัวใหญ่ ผิวคล้ำ หน้าตามีแต่หนวดเครา เป็นคนขับรถของเสี่ยคนหนึ่งที่แวะมาที่ร้านอาหารแห่งนี้บ่อยๆ กำลังยืนคุยอยู่กับผู้ชายอีกคนซึ่งมีอาชีพขับแท็กซี่รับจ้าง

เจมส์จ้องมองผู้ชายคนที่เพิ่งเอ่ยถึงแพรนวลด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากลัดมัน ไอ้คนนี้ตัวใหญ่และล่ำมาก

จู่ๆ ความคิดบางอย่างก็วาบเข้ามาในสมองของเจมส์ เขายกบุหรี่ขึ้นสูบ สายตาทอดมองขึ้นไปบนเวทีจากนั้นก็หันกลับมามองผู้ชายตัวใหญ่ที่เพิ่งพูดออกมาว่ามันอยากขย้ำแฟนของตน

เจมส์อดคิดไม่ได้ ว่าจะเป็นยังไงนะ... ถ้าผู้ชายคนนี้มีโอกาสได้หลับนอนกับนวล ตอนที่ทั้งสองเปลือยเปล่าล่อนจ้อนร่วมรักกัน... ตอนที่แพรนวลร้องครางอยู่ใต้ร่างของผู้ชายคนนี้ ผิวเข้มๆ ของมันกับผิวขาวผ่องของหล่อนในยามที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันคงเหมือนเอาสีดำมาทาบลงบนสีขาว

‘บ้าจริง... ’

เจมส์พยายามสลัดความคิดบ้าๆ ออกไปจากสมอง ให้ตายสิ... ไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปได้ยังไง... แต่ก็น่าแปลกที่การจินตนาการไปว่าได้เห็นแพรนวลมีเซ็กส์กับผู้ชายแปลกหน้า... จะทำให้รู้สึกหัวใจเต้นแรง... มีอารมณ์ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ท่ามกลางแสงไฟที่สาดลงมากระทบเรือนร่างเอิบอิ่มไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง แพรนวลดูสวยมาก สะโพก อก เอว ตึงเต็มอยู่ภายใต้อาภรณ์น้อยชิ้นของชุดนักร้องที่ทางร้านจัดเตรียมไว้ให้

ขณะที่แพรนวลกำลังโยกย้ายร่างกายช้าๆ แช่มช้อยไปกับท่วงทำนองดนตรีพลิ้วไหว สายตาของผู้ชายในร้านแทบไม่ละจากเรือนร่างของหล่อน

แพรนวลเป็นผู้หญิงนมใหญ่ จึงเห็นชัดเจนตอนที่แสงไฟฉายกราดลงมาอาบเรือนร่าง เสื้อคอกว้างเผยเนื้อหนังมังสาเย้ายวน ยิ่งเห็นชัดถึงความใหญ่ก็ตอนหล่อนก้มรับมาลัยจากลูกค้า

          “ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร?”

          อาเสี่ยพุงใหญ่คนหนึ่งสะกิดถามเด็กเสริฟ

          “ชื่อนวลครับ”

          เด็กเสริฟตอบ

“ติดต่อให้ที... คนนี้ออฟได้ไหม”

เสี่ยหื่นดูเหมือนเมา น้ำเสียงจึงกระท่อนกระแท่นฟังไม่ชัดเจนนัก

“พี่นวลไม่รับออฟครับเสี่ย”

เด็กเสริฟตอบตามที่รู้ เสี่ยคนนี้เป็นลูกค้าหน้าใหม่ เพิ่งมาที่ร้านครั้งแรก แต่ท่าทางเงินหนา ใจกล้าถึงลูกถึงคน

“ฉันยอมจ่าย... เท่าไรเท่ากัน”

เสี่ยหื่นยังไม่ละความพยายาม

“งั้นผมจะลองถามพี่นวลอีกทีนะครับเสี่ย”

เจอพ่อบุญทุ่มแบบนี้ เด็กเสริฟจึงไม่อยากขัด เพราะคำว่า ‘ลูกค้าคือพระเจ้า’ คือนโยบายหลักของร้าน

ในเวลาต่อมา

“พี่นวล”

เด็กเสริฟคนเดินเข้ามาใกล้แพรนวลที่กำลังจะกลับบ้าน หลังจากหมดคิวร้องเพลง หล่อนเดินออกมาทางประตูหลังแล้ววกกลับมาที่หน้าร้าน

“มีอะไร”

แพรนวลถาม

“ไอ้เสี่ยอ้วนๆ นั่นจะออฟพี่นวล”

เด็กเสริฟบอกพลางทำปากยื่นไปยังเสี่ยร่างอ้วนกลม หัวล้านเหม่ง ใส่เสื้อเชิ้ตลายสีน้ำตาลขาว ที่คอวาบวับไปด้วยสร้อยทองเส้นโต

“ช่างเถอะ... ขอบใจที่อุตส่าห์มาบอก... ก็รู้นี่นาว่าพี่ไม่ขาย”

พูดจบแพรนวลก็เดินจากมา บังเอิญเจมส์เห็นตอนที่เด็กเสริฟยืนคุยกับนวล พอหล่อนเดินมาถึงตรงที่เขายืนสูบบุหรี่รออยู่... เจมส์ก็รีบถาม

“มีอะไรนวล”

“ลูกค้าจะออฟนวลค่ะ”