แมนเงยหน้ามองเธอ ดวงตาของเขาเป็นประกายวาววับ ก่อนจะค่อยๆถอนนิ้วออกอย่างช้าๆ ก่อนจะขยับตัวขึ้นมานั่งที่หว่างขาของเธอ ท่อนเนื้อที่แข็งชูชันอยู่เบื้องหน้าทำให้หมวยเผลอตาโต ขนาดของมันทั้งยาวและหนาเกินกว่าที่เธอจินตนาการไว้
“เชี่ย!! ไอ้แมน! มันจะเข้าได้จริงเหรอวะ?” หมวยอุทานออกมาแบบไม่ทันคิด เธอกัดปากแน่นอย่างกังวล แต่ก็ปนความตื่นเต้น
แมนหัวเราะในลำคอพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏบนใบหน้า “มึงก็อย่ากลัวดิหมวย ของแบบนี้มันต้องลอง” เขาพูดพลางใช้มือลูบไล้ส่วนปลายของตัวเองไปตามรอยสัมผัสที่ชุ่มฉ่ำด้านล่าง
“มึงนี่มัน!!!” หมวยด่าเขาไม่ออก ได้แต่หน้าแดงซ่านไปหมด เธอกำมือแน่นอยู่ข้างตัวเหมือนพยายามตั้งสติ
แมนขยับเข้าใกล้ขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่สัมผัสกับผิวกายของเธอ เขาถูไถท่อนเนื้อไปตามแนวที่เปียกชื้น เสียงครางของเธอดังขึ้นเล็กน้อยแบบไม่ตั้งใจ
“เออ ใจเย็นก่อน กูถามอีกรอบ… มึงมั่นใจนะ? เพราะถ้ามึงอยากถอยตอนนี้ กูยังหยุดทัน” แมนเอ่ยเสียงนุ่มผิดจากปกติ
“มั่นใจดิ! กูบอกแล้วไงว่ากูพร้อม มึงอย่ามาทำตัวน่ารำคาญได้ป่ะ” หมวยตอบกลับเสียงหงุดหงิดปนเขิน
แมนหยุดนิ่งก่อนถอนหายใจแรงๆ "เชี่ย ลืมไปเลย ไม่มีถุงยางว่ะ เอาไงดีวะหมวย?"
หมวยที่ตอนนี้หน้าตึงไปด้วยความลุ้น กลอกตาใส่เขาแล้วตัดบททันที "มาถึงขนาดนี้แล้วมึงจะหยุดทำไม เดี๋ยวกูไปกินยาคุมเอง ไม่ต้องเรื่องมาก!"
แมนมองหน้าเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำออกมา "โอเค งั้นก็อย่ามาด่ากูทีหลังแล้วกัน" เขาค่อยๆขยับเข้าใกล้ ท่าทีระวังตัวเหมือนกลัวว่าทำอะไรแรงๆแล้วจะทำให้เพื่อนสนิทตัวดีโวยวาย
"เฮ้ยๆ หมวย ใจเย็นๆ อย่าเกร็งดิวะ" แมนบ่นขึ้นมาเมื่อเห็นหมวยนอนตัวเกร็งเป็นท่อนไม้ เขายื่นมือไปลูบเอวเธอเบาๆ พลางกระซิบข้างหู "มึงเกร็งแบบนี้ เดี๋ยวได้เจ็บกว่าเดิมอีก ผ่อนคลายหน่อย"
"ก็มันแน่นไปหมดป่ะวะ! จะไม่เกร็งได้ไง" หมวยโวยออกมาเสียงสั่น แต่ก็พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆตามที่แมนบอก
แมนเห็นหมวยยังดูเกร็งๆเลยไม่พูดอะไรต่อ ก้มหน้าลงไปอีกครั้ง ตั้งใจดูดเลียยอดอกเพื่อเบี่ยงเยนความสนใจ เสียงลมหายใจของหมวยเริ่มเปลี่ยนเป็นถี่ขึ้น ร่างกายของเธอเริ่มตอบสนอง เขาใช้มือลูบไล้อย่างแผ่วเบาไปตามช่วงเอวและสะโพกในขณะที่สอดใส่เข้าไปอย่างช้าๆ
"โอเค... เกือบแล้ว" แมนพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง พอเข้าจนสุดเขาหยุดนิ่ง แช่ไว้อย่างนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหมวย สีหน้าเขาดูจริงจังขึ้น
"เจ็บไหม?" เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและนุ่มราวกับห่วงใยเธอ
หมวยหายใจเข้าออกแรงๆ ก่อนตอบออกมา "นิดหน่อย... แต่พอได้" เธอหลับตาแน่นเหมือนตั้งสมาธิ ก่อนจะเอ่ยเสริม "ไม่ต้องหยุดนะ กูไหว"
แมนถอนหายใจออกมาเหมือนโล่งใจ เขายกมือขึ้นลูบหัวเธอราวกับปลอบประโลม "มึงนี่แม่ง ใจใหญ่เกินตัวนะหมวย"
เสียงครางเบาๆของหมวยดังขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มร้อนแรง แมนค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกอย่างระมัดระวัง ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยความพยายามที่จะไม่ทำให้หมวยรู้สึกเจ็บจนเกินไป แม้ภายในของเธอจะแน่นจนเขาเองแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วก็ตาม
หมวยหลับตาแน่น หายใจถี่กระชั้น มือเล็กขยุ้มผ้าปูที่นอนจนยับย่น ความเจ็บที่เคยมีในตอนแรกเริ่มเบาบางลงเรื่อยๆ แทนที่ด้วยความรู้สึกใหม่ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน ความวาบหวามค่อยๆทวีขึ้นทีละนิดจนเธอเผลอครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว
แมนเร่งจังหวะขึ้นเมื่อเห็นว่าหมวยเริ่มผ่อนคลาย เสียงหอบของเขาเริ่มหนักขึ้น สอดประสานกับเสียงครางกระเส่าของหมวยที่หลุดออกมาเป็นระยะ "อือ... แมน... เบาๆ หน่อย" เธอเอ่ยน้ำเสียงที่ขาดห้วง แต่เสียงนั้นกลับแฝงความรู้สึกที่มากกว่าแค่ความเจ็บ
"เออ เดี๋ยวกูจัดให้" แมนตอบสั้นๆก่อนจะก้มลงครอบครองยอดอกของหมวยอีกครั้ง ใช้ลิ้นเลียสลับกับดูดแรงๆ จนเธอสะดุ้งและเผลอจิกแขนเขา "โอ๊ย มึงอย่าตอดแน่นแบบนี้ เดี๋ยวกูจะเสร็จ!" เขาเอ่ยเสียงต่ำพร้อมกระแทกสะโพกเข้าไปลึกขึ้น
หมวยครางลั่น "อ๊ะ... อือ... มึงก็อย่าพูดแบบนี้ดิ" เธอแสร้งด่าเบาๆ แต่เสียงของเธอสั่นไหวชัดเจน
แมนขยับตัวเล็กน้อย เปลี่ยนองศาเพื่อให้เข้าไปลึกกว่าเดิม มือข้างหนึ่งเลื่อนไปลูบไล้จุดอ่อนไหวข้างล่างของหมวย พร้อมถูวนแรงขึ้น "มึงโอเคใช่มั้ย? กูทำให้มึงเสียวขึ้นแล้ว"
หมวยครางเสียงดังขึ้นกว่าเดิม มือเล็กกำผ้าปูที่นอนจนยับ "อือ... อ๊ะ... มึงอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวกูไม่ไหว!" เธอพยายามพูด แต่เสียงพูดถูกกลบด้วยเสียงครางเสียวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แมนยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะเพิ่มจังหวะทั้งสะโพกที่ขยับเข้าออกและนิ้วที่ถูติ่งเสียวของเธอไปพร้อมกัน
หมวยครางเสียงดังขึ้นกว่าเดิม มือเล็กกำผ้าปูที่นอนจนยับ "อือ... อ๊ะ... มึงอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวกูไม่ไหว!" เธอพยายามพูด แต่เสียงถูกกลบด้วยความเสียวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“หมวย… รู้สึกยังไงบ้าง?” แมนถามพร้อมขยับจังหวะเพิ่มเล็กน้อย
“เหมือน… เสียวๆ…” หมวยตอบเสียงแผ่ว แต่ก็เผลอบิดสะโพกเข้าหาเขาอย่างไม่รู้ตัว
แมนสังเกตเห็นอาการของเธอ เขายิ้มกว้างขึ้นก่อนจะเร่งจังหวะขึ้นเล็กน้อย “โอเคละมั้ง แบบนี้เริ่มชินแล้วใช่มั้ย?”
“มึง… เร็วอีกนิดก็ได้” หมวยพูดทั้งที่หน้าของเธอยังแดงจัด
แมนไม่รอช้า ขยับจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงครางที่ดังขึ้นจากหมวย “หมวย มึงแรงตอบสนองดีขนาดนี้ มึงอยากโดนอยู่แล้วใช่มั้ย?”
“ไอ้… ไอ้ห่า! มึงพูดอะไรของมึงเนี่ย!” หมวยตอบกลับ แต่เสียงครางกลับขัดกับคำพูดของเธอเอง
แมนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกระซิบ “มันคลายขึ้นนิดนึงแล้วว่ะ ทนอีกหน่อย เดี๋ยวจะยิ่งดีกว่านี้”
แมนเริ่มเร่งจังหวะขึ้นอีกหลังพูดจบ เสียงการเคลื่อนไหวดังผสมกับเสียงลมหายใจของทั้งคู่ ร่างกายหมวยตอบสนองอย่างเป็นธรรมชาติ น้ำหล่อลื่นที่ออกมามากมายทำให้ทุกอย่างลื่นไหลยิ่งขึ้น แมนที่รู้สึกถึงความเปียกชุ่มจนชัดเจนถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“โห หมวย น้ำมึงเยอะโครต ครั้งแรกก็น้ำท่วมขนาดนี้เลยเหรอ?” แมนแซวพร้อมส่งสายตายียวน
“อึก… หมวย… ตอดแน่นแบบนี้ ผัวจะแตกแล้ว… อืม…!” แมนกัดฟันกระแทกสุดแรงแล้วปลดลปล่อยในตัวของเธออย่างรุนแรง ก่อนก้มลงมากระซิบเสียงกระเส่าใกล้หูเธอ “ผัวรักเมียนะ…”ไม่รอให้เธอตอบ เขาประกบจูบแลกลิ้นกับเธออย่างดูดดื่มในขณะที่สะโพกยังขยับเข้าออกอีกสองสามครั้งเพื่อรีดน้ำสีขาวขุ่นให้ออกมาจนหมด ร่างของเขากระตุกอย่างแรง ฉีดน้ำอุ่นข้นเข้าไปในตัวของเธอ จนหมวยรู้สึกได้ถึงว่ามันล้นออกมาหมวยหอบหายใจอย่างหนัก ตัวกระตุกเล็กน้อยในอ้อมกอดของเขา ช่องทางรักยังคงตอดแก่นกายเขาแน่นราวกับจะรีดน้ำของเขาจนหมดตัว แมนถอนจูบออกแล้วกดหน้าผากชนเธอ ยิ้มมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เมื่อแมนถอนแก่นกายออกมา น้ำสีขาวข้นๆไหลออกมาพร้อมเสียงลมหายใจหอบหนักของทั้งคู่ แต่ไข่สั่นยังคาอยู่ในตัวหมวย แมนยิ้มขำกับตัวเองขณะมองร่องสวาทที่แดงฉ่ำไปด้วยน้ำของเขาและของเธอ“ไข่สั่นยังอยู่ข้างในมึงเลยหมวย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย้าแหย่ ก่อนจะใช้นิ้วลูบวนรอบช่องทางของเธออย่างหยอกเย้า หมวยสะดุ้งเฮือก “อื้อ… แมน เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งจับ มันเสียว!!”“ต้องเอาออกก่อนสิเมีย…” แมนยิ้มมุมปาก ก่อนใช้นิ้วกลางค่อยๆ สอดเข้าไปในช่องทางที่ฉ่ำน้ำของเธอ ล้วงลึกจนสัม
หลังจากปิดประตูห้อง แมนก็ทิ้งกระเป๋าไว้ที่มุมหนึ่งก่อนเดินเข้ามาหาหมวยที่ยืนหันหลังอยู่"มานี่ดิ" แมนไม่พูดเปล่า คว้าหมวยขึ้นทันที แม้เธอจะโวยวายแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีจริงจัง"เฮ้ย! ไอ้แมน จะทำอะไรวะ ปล่อยกูลง!" หมวยพยายามดันไหล่เขา แต่ก็เหมือนจะไม่ใส่แรงเท่าที่ควร"ปล่อยทำไมล่ะ วันนี้วันวาเลนไทน์ กูมีของขวัญให้" แมนวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องเธออย่างไม่วาง"ของขวัญอะไรอีกวะ ซื้อกระเป๋าให้กูก็พอแล้วไง!" หมวยทำหน้าเหมือนไม่ไว้ใจคนตรงหน้า แมนล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกล่องเล็กๆออกมาพร้อมกับยื่นให้"นี่ไง ไอ้นี่แหละของขวัญ" เขาว่าแล้วเปิดกล่องให้ดูหมวยมองของในกล่องแล้วหน้าแดงขึ้นมาทันที "มึงซื้ออะไรมาวะ ไข่สั่นเนี่ยนะ!? ไอ้ห่า!"แมนยิ้มกวนๆ "เออสิ กูตั้งใจเลือกเลยนะ ของดีรีวิวเพียบ อย่าดูถูก""เลือกเหี้ยอะไร! เอาของพรรค์นี้มาให้กูทำไม!?" หมวยมองเขาแบบจะฆ่าให้ตาย"ก็เห็นมึงชอบพูดว่าเบื่อๆ ชีวิตจำเจ กูก็เลยหาอะไรใหม่ๆมาให้ลองไง" แมนยักคิ้ว พร้อมควงสายไข่สั่นเล่นไปมาเหมือนอวด"ลองพ่อมึงดิ! แล้วนี่...ใช้งานยังไงวะ?" หมวยถามเสียงที่เบาลง และแอบเหลือบมองไอเท็มในมือเขาอย่างสนอกส
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว แมนก็กลับมานั่งข้างๆเธออีกครั้ง เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาไถเล่นเงียบๆ แต่สายตาก็ยังคอยเหลือบมองหมวยเป็นระยะผ่านไปสักพัก หมวยเริ่มขยับตัวและส่งเสียงเบาๆ เหมือนกำลังจะตื่น แมนรีบวางโทรศัพท์แล้วขยับเข้าไปใกล้ “ตื่นแล้วเหรอหมวย?”หมวยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอยังดูง่วงอยู่ เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อความปวดท้องกลับมาอีกครั้ง “อือ... กูยังปวดท้องอยู่เลย”“เดี๋ยวลุกมากินน้ำขิงก่อน กูไปซื้อมารอไว้แล้ว” แมนพูดพร้อมกับช่วยพยุงตัวเธอขึ้นอย่างระมัดระวังหมวยพิงหลังกับโซฟา ขณะที่แมนยื่นแก้วน้ำขิงอุ่นๆมาให้ เธอรับไปดื่มช้าๆก่อนจะยิ้มบางๆให้เขา “ขอบคุณนะมึง...ขอบคุณที่ใส่ใจขนาดนี้”“ก็เพราะกูเป็นแฟนมึงไง” แมนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นเขามองเธอกินน้ำขิงจนหมด แล้วช่วยจัดผ้าห่มคลุมให้เธออีกครั้ง “กินขิงเสร็จเดี๋ยวกูจะนวดท้องให้ต่อ เอาให้มึงหายปวดไปเลย”หมวยเงยหน้ามองเขา สายตาเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง “มึงแม่งดีเกินไป กูไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว”แมนยิ้มพลางเอามือวางบนหัวของเธอแล้วลูบไปมาอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องพูดอะไรหรอก แค่กูได้ดูแลมึง กูก็พอใจแล้ว”ในช
ในเช้าวันเสาร์ที่ควรจะเป็นวันสบายๆ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด หมวยนอนคุดคู้บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือของเธอกุมท้องตัวเองอยู่ สีหน้าซีดเผือด น้ำตาซึมเล็กน้อยเพราะความปวดที่จู่โจมไม่หยุดแมนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วน้ำในมือ เห็นสภาพเธอแล้วก็รีบวางของในมือลงทันที เขาก้าวมาหาหมวยอย่างรวดเร็ว สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล "มึงเป็นอะไรเนี่ย?"หมวยเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่สบาย "ประจำเดือนมา ปวดท้องมากเลยอะ..."แมนทรุดตัวนั่งลงข้างเธอทันที มือของเขาแตะไปที่หน้าผากเธอเพื่อเช็กว่าเธอมีไข้หรือเปล่า ก่อนจะเลื่อนมาจับที่มือของเธอ "แล้วกินยาแก้ปวดหรือยัง?""ยังอะ...ไม่อยากลุกไปหยิบ" เธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรงแมนถอนหายใจเล็กน้อย ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความห่วงใย "โอเค เดี๋ยวกูไปหยิบมาให้ มึงนอนเฉยๆนี่แหละ อย่าขยับตัวเยอะ เดี๋ยวปวดหนักกว่าเดิม" เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้ยา ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับยาแก้ปวดและแก้วน้ำ "นี่ กินซะ"หมวยมองเขาด้วยสายตาซึ้งใจเล็กๆก่อนจะรับยากับน้ำมา "ขอบใจนะ""มึงไม่ต้องขอบใจกูหรอก" แมนพูดพลางดึงผ้าห่มจากโซฟามาคลุมตัวให้เธอ "อยากให้กูช
‘มีกูอยู่ทั้งคน แต่ทำไมมึงมองไม่เห็นบ้างเลยวะ...’คำพูดนั้นดังก้องในหัวผมซ้ำไปซ้ำมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ทุกครั้งที่เธอยิ้ม ทุกครั้งที่เธอเผลอแสดงความสดใสออกมา ผมก็รู้สึกเจ็บลึกในใจที่ต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ลำพัง ผมทำได้แค่มองเธอ มองเธอใช้ชีวิตไปตามทางที่เธอเลือก มองเธอฝันถึงอนาคตที่ไม่มีผมอยู่ในนั้นหมวยนั่งก้มๆเงยๆ สำรวจสิ่งรอบตัวเหมือนเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับทุกสิ่งที่พบเจอ ใบหน้าของเธอเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความสดใสแบบที่เธอเป็น ผมมองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แสงแดดลอดผ่านใบไม้ตกกระทบใบหน้าของเธอจนดูเหมือนหลุดออกมาจากภาพวาด ความสวยของเธอไม่ได้หวือหวา แต่มันก็ทำให้ผมหยุดมองเธอไม่ได้ไม่ทันได้คิดอะไร มือผมก็หยิบมือถือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นิ้วผมกดถ่ายภาพเธออย่างเงียบๆแต่ดันลืมปิดเสียงชัตเตอร์ จนมันทำให้เธอรู้ตัว“เฮ้ย! มึงถ่ายกูทำไม!” เธอหันมามองผมทันทีด้วยสีหน้าตกใจปนขำเสียงหัวเราะแห้งๆหลุดออกมาจากปากผมก่อนที่ผมจะรีบเก็บมือถือไว้ข้างตัว พยายามปกปิดความเขินอายด้วยท่าทีสบายๆ “ก็หน้ามึงตลกดี เลยถ่ายเก็บไว้”“ตลกบ้าอะไรของมึงล่ะ! เอามานี่เลย!” เธอโวยวายเสียงดังพลางพุ่งเข้ามาแย่งมือถือจากมือผมผม
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมเริ่มชอบหมวยตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีอาจจะเป็นตอนเด็กๆที่เราวิ่งไล่จับกันในซอยบ้าน หรืออาจจะเป็นตอนที่เธอยื่นขนมแบ่งให้ผมแม้ว่าตัวเองจะมีอยู่แค่นิดเดียว หมวยเป็นคนที่ไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงเป็นคนพูดเสียงดัง หัวเราะง่าย และมักจะมองโลกในแบบที่ไม่เหมือนใครเธอไม่เคยรู้เลยว่าผมมองเธอต่างจากที่เธอมองผม สำหรับหมวย ผมเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุด เป็นคนที่เธอพูดคำหยาบใส่ได้โดยไม่ต้องเกรงใจ หรือเป็นคนที่เธอฝากซื้อของได้ตลอดเวลาแต่สำหรับผม...หมวยไม่ใช่แค่เพื่อน ผมไม่เคยกล้าบอกเธอ เพราะกลัวว่าอะไรที่เรามีอยู่มันจะพัง ผมแค่เก็บมันไว้ในใจ แล้วแอบรักเธอไปอย่างเงียบๆตลอดมาตอนเข้ามหาวิทยาลัย ผมเลือกที่เดียวกับหมวย ทั้งที่จริงๆผมสอบติดคณะอื่นในที่ที่ดีกว่า แต่ผมอยากอยู่ใกล้เธอ อยากได้ยินเสียงเธอบ่นทุกวัน แม้บางครั้งมันจะดูน่ารำคาญ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันทำให้วันของผมสมบูรณ์แบบในเวลาว่าง ผมมักจะไปหาเธอ ไม่ว่าเธอจะนั่งทำการบ้านในห้องสมุด หรือกำลังหัวเราะกับเพื่อนๆที่โต๊ะกินข้าว ผมชอบแอบมองเธอในจังหวะที่เธอเผลอ เธอไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตอนที่เธอยิ้ม หรือก้มหน้าจดเลคเชอร์อย่