“เมาตรงไหน? กูพูดจริงจังนะ กูปี 3 แล้ว แต่กูยังไม่เคยเลย” หมวยพูดช้าๆ สบตาเขาแน่วแน่
แมนพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่หมวยกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม กลิ่นเหล้าผสมกับน้ำหอมจางๆทำให้เขาเริ่มรู้สึกถึงความร้อนของสถานการณ์
“มึงนี่ตลกว่ะ” แมนหัวเราะออกมาขัดจังหวะ “ไม่เห็นจำเป็นเลยมั้ง มึงก็...แก้ขัดเอาเองดิ”
หมวยเบะปาก ก่อนจะยกมือขึ้นแตะอย่างยั่วเย้าที่หน้าอกของเขา “แต่กูอยากรู้ว่าถ้าทำกับคนอื่นมันจะรู้สึกยังไง กูอยากลอง...”
“แล้วมึงจะให้กูช่วย?” แมนถามเสียงเบา แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
“ใช่ หรือมึงไม่กล้า?” หมวยตอบ พร้อมส่งสายตาท้าทาย
แมนรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากจะควบคุม แต่เขาก็ยังลังเล ความสัมพันธ์ที่พวกเขามีมาตลอดหลายปีมันจะเปลี่ยนไปไหมถ้าก้าวข้ามเส้นนี้?
“หมวย มึงแน่ใจเหรอ?” แมนถามเสียงแผ่ว น้ำเสียงเริ่มจริงจัง
“แน่ใจ... หรือมึงไม่อยากช่วยกู?” หมวยถามกลับ ก่อนยื่นหน้ามาใกล้จนริมฝีปากแทบสัมผัสกัน
แมนได้ยินคำพูดของหมวยเขาก้ชะงัก เขาพยายามรวบรวมสติที่เหลืออยู่ แต่สายตาของหมวยที่จ้องเขาด้วยแววตาท้าทายแบบนั้นมันยิ่งทำให้เขาเกือบเสียการควบคุม
“มึงแน่ใจนะหมวย... หายเมาแล้วอย่ามาด่ากูทีหลังล่ะ” แมนพูดเสียงต่ำ ดวงตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหมวย พยายามย้ำความชัดเจน
“ไม่ด่าหรอก” หมวยยักไหล่ ท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจ “แต่ถ้ามึงไม่เอาอ่ะ กูจะด่า!”
คำพูดของหมวยทำให้ความอดทนของแมนขาดผึง สายตาของเขาเปลี่ยนไปในทันที เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการและอารมณ์ที่ไม่อาจเก็บซ่อนได้อีกต่อไป
แมนดึงตัวเธอเข้ามาจูบอย่างดุดัน เสียงจูบดังสะท้อนในห้อง หมวยที่ไม่เคยจูบใครมาก่อนตอนแรกก็เก้ๆกังๆแต่พอแมนใช้ลิ้นสอน เธอก็เริ่มตามจังหวะได้
น้ำลายหมวยซึมออกมาตรงมุมปาก แต่เธอไม่สนใจ เธอครางอย่างพอใจในลำคอ มือเล็กๆเริ่มเลื้อยขึ้นใต้เสื้อยืดของแมน ไล้ไปตามกล้ามแน่นๆของเขา
แมนสะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะครางต่ำออกมา "หมวย อย่ายั่ว เดี๋ยวมึงได้โดนจริงๆ "
"ก็อยากโดนอะ!" หมวยท้าทาย เสียงเธอแหบพร่าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และอารมณ์
แมนกลืนน้ำลาย สุดท้ายก็หมดความอดทน เขาเลิกเสื้อสายเดี่ยวของหมวยขึ้น "มึงนี่มันร้ายว่ะ" แล้วก้มลงไปดูดที่ยอดอกสีชมพูของเธอ ทำเอาหมวยสะดุ้งเฮือก
"แข็งเลยนะมึง เพราะจูบเหรอ หึหึ?" แมนแซว ขณะที่มือก็เลื่อนขึ้นมาประคองหน้าอกอีกข้างพลางใช้นิ้วเม็ดสีชมพูที่แข็งเป็นไตอีกข้างเล่น
"อ๊ะ!! มึงพูดมากว่ะ ทำไปเหอะ!" หมวยตอบกลับหน้าตาแดงก่ำ แต่เธอไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดแถมยังแอ่นอกสู้มือกับปากเขาอีก
แมนมองหมวยที่ส่งสายตายั่วเย้าราวกับเล่นกับไฟ ความอดทนที่มีอยู่เริ่มหมดลงอย่างรวดเร็ว เขาเอ่ยเสียงต่ำ เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ปะทุอยู่ภายใน
แมนไม่ได้หยุด เขาเพิ่มแรงดูดที่ยอดอกของเธอ ทำให้หมวยเผลอแอ่นตัวขึ้น มือเล็กๆของเธอยกขึ้นมาจับที่ศีรษะของเขาไว้แน่นแล้วจิกปลายนิ้วลงไปเหมือนต้องการระบายความเสียวซ่าน
“อื้ม… แมน…!” หมวยเรียกชื่อเขาอย่างลืมตัว เสียงของเธอสั่นเครือ ผสมระหว่างความเขินอายและอารมณ์ที่พุ่งพล่าน
“อ๊ะ… เบาๆหน่อยสิ… มัน…มันเสียว…” หมวยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แต่ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด กลับกัน เสียงครางหวานที่หลุดออกมานั้นยิ่งทำให้แมนยิ้มมุมปาก
“เสียวก็อย่าแอ่นดิ” แมนพูดเย้าแหย่เธอก่อนจะก้มลงไปดูดอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิมจนหมวยต้องบิดตัวไปมา เสียงครางของเธอชัดเจนขึ้น
“มึงนี่… ชอบแกล้งคนจริงๆ” หมวยพูดขาดๆหายๆ ใบหน้าของเธอแดงจัด ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย แต่สายตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความวาววับไม่ต่างจากเขา
แมนหยุดชั่วครู่ ก่อนจะยกใบหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาขี้เล่น “แกล้งอะไรล่ะหมวย นี่เรียกสอนต่างหาก” เขายิ้ม ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปตามหน้าท้องของเธออย่างแผ่วเบา
หมวยขยับตัวเล็กน้อย สายตาเหลือบมองแมนที่ยังคงครอบครองเรือนร่างของเธออย่างเต็มที่ ก่อนจะบ่นขึ้นมาด้วยเสียงงอนๆ
"เฮ้ย! ไม่แฟร์ป่ะวะ ทำไมกูต้องถอดคนเดียว? มึงก็ถอดดิ จะได้แฟร์ๆ!"
แมนหัวเราะในลำคอ ยกตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถอดเสื้อยืดของตัวเองออกโยนไปด้านข้าง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นๆที่หมวยแอบมองมาตลอด
“เอ้า ถอดแล้ว! พอใจยัง?” แมนยักคิ้ว ก่อนจะก้มลงมาหาเธออีกครั้ง ริมฝีปากของเขาแนบลงที่ซอกคอของหมวย ลมหายใจร้อนๆกระทบผิวจนเธอตัวสั่น มือหนาของเขาเริ่มไล้ไปตามเอวของเธอ
"มึงแม่ง...โคตรขี้แกล้งเลย!" หมวยครางหวิวออกมาพร้อมทั้งจิกเล็บลงที่แผ่นหลังของเขา
“เอ้า ใครเริ่มก่อนล่ะ? กูแค่จัดให้ตามคำขอเอง” แมนแกล้งกัดเบาๆที่ไหล่ของเธอ แต่ก็ทำให้หมวยถึงกับสะดุ้ง
เมื่อริมฝีปากของแมนผละออกจากเธอ หมวยหายใจหอบเล็กน้อยใบหน้าของเธอแดงจัด สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความเคลิ้มจนแมนอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“เอาไงหมวย จะไปที่เตียงมั้ย หรือจะเอาตรงนี้?” แมนถามด้วยน้ำเสียงขี้เล่น สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความท้าทาย
หมวยกลอกตา “เอาที่เตียงดิวะ! โซฟามันเล็กจะตาย!”
แมนหัวเราะ ก่อนจะโน้มตัวลงอุ้มหมวยขึ้นในท่าเจ้าสาว หมวยร้องเสียงหลง
“เห้ย! อุ้มกูได้ไงเนี่ย มึงไม่หนักหรือไง!”
แมนหัวเราะหึ “พลังแห่งความอยากเอาไงล่ะ!”
หมวยตีไหล่เขาให้กับคำตอบนั้น “ไอ้บ้า! พูดตรงเกินป่ะวะ แต่เออ…แรงเยอะดีนะมึง น่าประทับใจ”
แมนยิ้มเจ้าเล่ห์ “ชมนี่คือเตรียมใจโดนแล้วใช่ป่ะ เดี๋ยวกูจะจัดให้มึงพูดไม่ออกเลยคอยดู”
“หรา! ถ้าทำไม่ได้ กูด่านะ บอกไว้ก่อน” หมวยท้าทาย น้ำเสียงขี้เล่นแต่แฝงด้วยอารมณ์บางอย่าง
“หุบปากแล้วรอดูดีกว่า” แมนตอบกลับพร้อมยิ้ม ก่อนจะวางหมวยลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ถึงปากจะพูดหยาบแต่การกระทำกลับสวนทางกัน
แมนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะมองหน้าหมวยที่ยังคงหน้าแดงจัด “เอ้า ก็มึงขอให้กูทำ แล้วจะมาทำอายอะไรอีกวะ?” เขาพูดพลางยกคิ้วกวนๆ
หมวยพยายามข่มความเขินที่พุ่งขึ้นมา เธอพูดแก้เขินด้วยน้ำเสียงแปลกๆจนแมนแอบขำ “ไม่ได้เขินเว้ย จะทำอะไรก็ทำดิ!”
“อึก… หมวย… ตอดแน่นแบบนี้ ผัวจะแตกแล้ว… อืม…!” แมนกัดฟันกระแทกสุดแรงแล้วปลดลปล่อยในตัวของเธออย่างรุนแรง ก่อนก้มลงมากระซิบเสียงกระเส่าใกล้หูเธอ “ผัวรักเมียนะ…”ไม่รอให้เธอตอบ เขาประกบจูบแลกลิ้นกับเธออย่างดูดดื่มในขณะที่สะโพกยังขยับเข้าออกอีกสองสามครั้งเพื่อรีดน้ำสีขาวขุ่นให้ออกมาจนหมด ร่างของเขากระตุกอย่างแรง ฉีดน้ำอุ่นข้นเข้าไปในตัวของเธอ จนหมวยรู้สึกได้ถึงว่ามันล้นออกมาหมวยหอบหายใจอย่างหนัก ตัวกระตุกเล็กน้อยในอ้อมกอดของเขา ช่องทางรักยังคงตอดแก่นกายเขาแน่นราวกับจะรีดน้ำของเขาจนหมดตัว แมนถอนจูบออกแล้วกดหน้าผากชนเธอ ยิ้มมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เมื่อแมนถอนแก่นกายออกมา น้ำสีขาวข้นๆไหลออกมาพร้อมเสียงลมหายใจหอบหนักของทั้งคู่ แต่ไข่สั่นยังคาอยู่ในตัวหมวย แมนยิ้มขำกับตัวเองขณะมองร่องสวาทที่แดงฉ่ำไปด้วยน้ำของเขาและของเธอ“ไข่สั่นยังอยู่ข้างในมึงเลยหมวย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย้าแหย่ ก่อนจะใช้นิ้วลูบวนรอบช่องทางของเธออย่างหยอกเย้า หมวยสะดุ้งเฮือก “อื้อ… แมน เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งจับ มันเสียว!!”“ต้องเอาออกก่อนสิเมีย…” แมนยิ้มมุมปาก ก่อนใช้นิ้วกลางค่อยๆ สอดเข้าไปในช่องทางที่ฉ่ำน้ำของเธอ ล้วงลึกจนสัม
หลังจากปิดประตูห้อง แมนก็ทิ้งกระเป๋าไว้ที่มุมหนึ่งก่อนเดินเข้ามาหาหมวยที่ยืนหันหลังอยู่"มานี่ดิ" แมนไม่พูดเปล่า คว้าหมวยขึ้นทันที แม้เธอจะโวยวายแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีจริงจัง"เฮ้ย! ไอ้แมน จะทำอะไรวะ ปล่อยกูลง!" หมวยพยายามดันไหล่เขา แต่ก็เหมือนจะไม่ใส่แรงเท่าที่ควร"ปล่อยทำไมล่ะ วันนี้วันวาเลนไทน์ กูมีของขวัญให้" แมนวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องเธออย่างไม่วาง"ของขวัญอะไรอีกวะ ซื้อกระเป๋าให้กูก็พอแล้วไง!" หมวยทำหน้าเหมือนไม่ไว้ใจคนตรงหน้า แมนล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกล่องเล็กๆออกมาพร้อมกับยื่นให้"นี่ไง ไอ้นี่แหละของขวัญ" เขาว่าแล้วเปิดกล่องให้ดูหมวยมองของในกล่องแล้วหน้าแดงขึ้นมาทันที "มึงซื้ออะไรมาวะ ไข่สั่นเนี่ยนะ!? ไอ้ห่า!"แมนยิ้มกวนๆ "เออสิ กูตั้งใจเลือกเลยนะ ของดีรีวิวเพียบ อย่าดูถูก""เลือกเหี้ยอะไร! เอาของพรรค์นี้มาให้กูทำไม!?" หมวยมองเขาแบบจะฆ่าให้ตาย"ก็เห็นมึงชอบพูดว่าเบื่อๆ ชีวิตจำเจ กูก็เลยหาอะไรใหม่ๆมาให้ลองไง" แมนยักคิ้ว พร้อมควงสายไข่สั่นเล่นไปมาเหมือนอวด"ลองพ่อมึงดิ! แล้วนี่...ใช้งานยังไงวะ?" หมวยถามเสียงที่เบาลง และแอบเหลือบมองไอเท็มในมือเขาอย่างสนอกส
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว แมนก็กลับมานั่งข้างๆเธออีกครั้ง เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาไถเล่นเงียบๆ แต่สายตาก็ยังคอยเหลือบมองหมวยเป็นระยะผ่านไปสักพัก หมวยเริ่มขยับตัวและส่งเสียงเบาๆ เหมือนกำลังจะตื่น แมนรีบวางโทรศัพท์แล้วขยับเข้าไปใกล้ “ตื่นแล้วเหรอหมวย?”หมวยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอยังดูง่วงอยู่ เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อความปวดท้องกลับมาอีกครั้ง “อือ... กูยังปวดท้องอยู่เลย”“เดี๋ยวลุกมากินน้ำขิงก่อน กูไปซื้อมารอไว้แล้ว” แมนพูดพร้อมกับช่วยพยุงตัวเธอขึ้นอย่างระมัดระวังหมวยพิงหลังกับโซฟา ขณะที่แมนยื่นแก้วน้ำขิงอุ่นๆมาให้ เธอรับไปดื่มช้าๆก่อนจะยิ้มบางๆให้เขา “ขอบคุณนะมึง...ขอบคุณที่ใส่ใจขนาดนี้”“ก็เพราะกูเป็นแฟนมึงไง” แมนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นเขามองเธอกินน้ำขิงจนหมด แล้วช่วยจัดผ้าห่มคลุมให้เธออีกครั้ง “กินขิงเสร็จเดี๋ยวกูจะนวดท้องให้ต่อ เอาให้มึงหายปวดไปเลย”หมวยเงยหน้ามองเขา สายตาเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง “มึงแม่งดีเกินไป กูไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว”แมนยิ้มพลางเอามือวางบนหัวของเธอแล้วลูบไปมาอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องพูดอะไรหรอก แค่กูได้ดูแลมึง กูก็พอใจแล้ว”ในช
ในเช้าวันเสาร์ที่ควรจะเป็นวันสบายๆ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด หมวยนอนคุดคู้บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือของเธอกุมท้องตัวเองอยู่ สีหน้าซีดเผือด น้ำตาซึมเล็กน้อยเพราะความปวดที่จู่โจมไม่หยุดแมนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วน้ำในมือ เห็นสภาพเธอแล้วก็รีบวางของในมือลงทันที เขาก้าวมาหาหมวยอย่างรวดเร็ว สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล "มึงเป็นอะไรเนี่ย?"หมวยเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่สบาย "ประจำเดือนมา ปวดท้องมากเลยอะ..."แมนทรุดตัวนั่งลงข้างเธอทันที มือของเขาแตะไปที่หน้าผากเธอเพื่อเช็กว่าเธอมีไข้หรือเปล่า ก่อนจะเลื่อนมาจับที่มือของเธอ "แล้วกินยาแก้ปวดหรือยัง?""ยังอะ...ไม่อยากลุกไปหยิบ" เธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรงแมนถอนหายใจเล็กน้อย ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความห่วงใย "โอเค เดี๋ยวกูไปหยิบมาให้ มึงนอนเฉยๆนี่แหละ อย่าขยับตัวเยอะ เดี๋ยวปวดหนักกว่าเดิม" เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้ยา ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับยาแก้ปวดและแก้วน้ำ "นี่ กินซะ"หมวยมองเขาด้วยสายตาซึ้งใจเล็กๆก่อนจะรับยากับน้ำมา "ขอบใจนะ""มึงไม่ต้องขอบใจกูหรอก" แมนพูดพลางดึงผ้าห่มจากโซฟามาคลุมตัวให้เธอ "อยากให้กูช
‘มีกูอยู่ทั้งคน แต่ทำไมมึงมองไม่เห็นบ้างเลยวะ...’คำพูดนั้นดังก้องในหัวผมซ้ำไปซ้ำมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ทุกครั้งที่เธอยิ้ม ทุกครั้งที่เธอเผลอแสดงความสดใสออกมา ผมก็รู้สึกเจ็บลึกในใจที่ต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ลำพัง ผมทำได้แค่มองเธอ มองเธอใช้ชีวิตไปตามทางที่เธอเลือก มองเธอฝันถึงอนาคตที่ไม่มีผมอยู่ในนั้นหมวยนั่งก้มๆเงยๆ สำรวจสิ่งรอบตัวเหมือนเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับทุกสิ่งที่พบเจอ ใบหน้าของเธอเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความสดใสแบบที่เธอเป็น ผมมองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แสงแดดลอดผ่านใบไม้ตกกระทบใบหน้าของเธอจนดูเหมือนหลุดออกมาจากภาพวาด ความสวยของเธอไม่ได้หวือหวา แต่มันก็ทำให้ผมหยุดมองเธอไม่ได้ไม่ทันได้คิดอะไร มือผมก็หยิบมือถือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นิ้วผมกดถ่ายภาพเธออย่างเงียบๆแต่ดันลืมปิดเสียงชัตเตอร์ จนมันทำให้เธอรู้ตัว“เฮ้ย! มึงถ่ายกูทำไม!” เธอหันมามองผมทันทีด้วยสีหน้าตกใจปนขำเสียงหัวเราะแห้งๆหลุดออกมาจากปากผมก่อนที่ผมจะรีบเก็บมือถือไว้ข้างตัว พยายามปกปิดความเขินอายด้วยท่าทีสบายๆ “ก็หน้ามึงตลกดี เลยถ่ายเก็บไว้”“ตลกบ้าอะไรของมึงล่ะ! เอามานี่เลย!” เธอโวยวายเสียงดังพลางพุ่งเข้ามาแย่งมือถือจากมือผมผม
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมเริ่มชอบหมวยตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีอาจจะเป็นตอนเด็กๆที่เราวิ่งไล่จับกันในซอยบ้าน หรืออาจจะเป็นตอนที่เธอยื่นขนมแบ่งให้ผมแม้ว่าตัวเองจะมีอยู่แค่นิดเดียว หมวยเป็นคนที่ไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงเป็นคนพูดเสียงดัง หัวเราะง่าย และมักจะมองโลกในแบบที่ไม่เหมือนใครเธอไม่เคยรู้เลยว่าผมมองเธอต่างจากที่เธอมองผม สำหรับหมวย ผมเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุด เป็นคนที่เธอพูดคำหยาบใส่ได้โดยไม่ต้องเกรงใจ หรือเป็นคนที่เธอฝากซื้อของได้ตลอดเวลาแต่สำหรับผม...หมวยไม่ใช่แค่เพื่อน ผมไม่เคยกล้าบอกเธอ เพราะกลัวว่าอะไรที่เรามีอยู่มันจะพัง ผมแค่เก็บมันไว้ในใจ แล้วแอบรักเธอไปอย่างเงียบๆตลอดมาตอนเข้ามหาวิทยาลัย ผมเลือกที่เดียวกับหมวย ทั้งที่จริงๆผมสอบติดคณะอื่นในที่ที่ดีกว่า แต่ผมอยากอยู่ใกล้เธอ อยากได้ยินเสียงเธอบ่นทุกวัน แม้บางครั้งมันจะดูน่ารำคาญ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันทำให้วันของผมสมบูรณ์แบบในเวลาว่าง ผมมักจะไปหาเธอ ไม่ว่าเธอจะนั่งทำการบ้านในห้องสมุด หรือกำลังหัวเราะกับเพื่อนๆที่โต๊ะกินข้าว ผมชอบแอบมองเธอในจังหวะที่เธอเผลอ เธอไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตอนที่เธอยิ้ม หรือก้มหน้าจดเลคเชอร์อย่