สัมผัสร้ายนายวิศวะ

ดีเอ็ม /อธิภัทร วิศวะปี 3 ชายหนุ่มใบหน้าถอดแบบมาจากเทพบุตร แต่นั่นเพียงแค่หน้าตาที่ฟ้าประทานให้มา ใครๆ ต่างขนานนามของดีแห่ง คณะวิศวะ หล่อ รวย ดุร้าย เจ้าชู้และที่สำคัญ ขี้เอาสุดๆ อยากได้ก็ต้องได้ทายาทคนที่สอง ของนักธุรกิจตระกูลดังเพียงแค่เอ่ยนามสกุลก็เป็นที่รู้จักกันค่อนประเทศ[ระดับความเจ้าชู้นั่นไม่ต้องพูดถึง ] นิสัยก็เป็นอย่างที่เห็นแต่วันนึ่งคนที่เขาเคยบอกว่า เกลียด กับสวยขึ้นมาผิดหูผิดตา ชิบหายละ คนตรงหน้านี้ ใช่คนเดียวกันกับยัยน่าเกลียดนั้นจริงเหรอ...วะ"สวยชิบหาย สวยจนอยากได้" ณดา/พลอยณดา ปี 3 คณะอักษรศาสตร์น่ารัก สดใสร่าเริง ดื้อรั้น ใบหน้าสวยหวานภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะ คนที่ได้เห็นใบหน้าสวยๆ ที่ถูกซ้อนเอาไว้ มีเพียงเพื่อนสนิทของเธอเท่านั้น[ไม่ชอบการเอาเปรียบ เกลียดที่สุดคือการ ถูกคลุมถุงชน]คุณหนูบ้านแตก ที่ระเหินระหกออกจากบ้านไปอยู่ ต่างแดนตั้งแต่ยังเล็ก เธอกลับมาอีกครั้งเพียงเพราะถูกบิดานั้นตามตัว แต่การกลับมาครั้งนี้ของเธอนั้นไม่ได้กลับมาในฐานะคุณหนูเหมือนเคย[เพราะเป็นลูกสาวนักธุรกิจ ต้องตอบแทนผู้มีพระคุณ ด้วยการหมั้นหมายกับคนที่ฉันไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้าซักครั้งเ

เมื่อ 20 นาทีที่แล้ว อีกด้านของณดา หญิงสาวใบหน้าสวยใสที่ถูกปิดทับด้วยแว่นกรอบหนามาแนะนำตัวกันหน่อย ฉันชื่อพลอยณดา หรือคนในครอบครัวของฉันเรียกฉันว่าพลอย ส่วนชื่อณดานั้นเป็นอีกชื่อหนึ่งที่ฉันนั้นตั้งขึ้นเอง ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่นั้นฉันเรียนที่ออสเตรเลีย ที่ฉันต้องกลับมาอยู่ไทยโดยที่ครอบครัวฉันไม่ทราบนั้นเพียงเพราะฉันไม่ต้องการถูกคลุมถุงชนที่ต้องหมั้นหมายกับผู้ชายที่ฉันไม่รู้จัก นี้คือหนึ่งเหตุผลที่ฉันต้องเปลี่ยนลุคจากสาวสวย มาสวมแว่นหนาๆ เป็นป้าเฉิ่มๆ อย่างที่เห็น เพราะฉันกว่าว่าจะโดนทางครอบครัวนั่นจับได้ ฉันกลับมาไทยได้ประมาณสองเดือนแล้ว ป่านนี้พ่อฉันท่านคงจะทราบแล้วแหละว่าฉันไม่ได้อยู่ที่ออสเตรเลีย ซึ่งที่เห็นๆ แบบนี้ไม่ใช่ตัวตนของฉันหรอกนะ ที่ฉันยอมลงทุนเปลี่ยนลุคแบบนี้ ฉันตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่นั้นและกลับมาที่นี่ ฉันเลือกที่จะกลับมาที่ไทยนะเพราะที่ๆ อันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุด ส่วนเรื่องที่ฉันย้ายมาอยู่ที่ไทยเรื่องนี้ไม่มีใครทราบน้องจากป้าสาแม่บ้านและเพื่อนสนิทของฉันอีกสองคนนอกจากหน้าสวยๆ ของฉันที่ถูกสวมทับด้วยแว่นกรอบหนาแล้วนั้น ใบหน้าของฉันตอนนี้ก็ยังมีเม็ดไฝใหญ่ที่ติดมุมป

ด้านดีเอ็มหลังจากที่ร่างสูงพาปาลินเดินออกมาจากโรงยิมแล้วนั้น และแยกตัวจะกลับไปหาเพื่อนๆ ของตนโดยไม่มีท่าทีจะสนใจปาลินเลยซักนิด ด้านปาลินที่เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของดีเอ็มถึงกับเอ่ยถามด้วยท่าทีสงสัย"ดีเอ็มคะ นั้นดีเอ็มจะไปไหนเหรอ""พอดีฉันมีนัดกับไอ้เจมส์ และไอ้ดีเทลนะ ส่วนนัดของเราคืนนี้เลื่อนไปก่อนละกัน" ดีเอ็มเอ่ยจบร่างสูงก็เดินดุ่มๆ ออกไปโดยที่ไม่สนใจเธอเลย"แต่ดีเอ็มคะ ปาลินจองห้องไว้แล้วนะคะ" ปาลินไม่พูดเปล่าเมื่อเห็นว่าดีเอ็มพยายามเลื่อนนัดกับตนคืนนี้ปาลินถึงกับรีบวิ่งเข้าไปเกาะแขนดีเอ็ม อย่างที่เคยทำ"จองไว้เธอก็ยกเลิกได้ คืนนี้ฉันไม่ว่าง และไม่ต้องมาหาฉันที่นี่อีก" ดีเอ็มเอ่ยกับผู้หญิงของตนเสียงแข็งอย่างไม่เคยเป็นด้านปาลินที่ได้ยินร่างสูงตัดพ้อมาเช่นนั้น ใบหน้าสวยเชิดถึงกับชะงักและซีดเผือกลงทันที ในเมื่อดีเอ็มนั้นเป็นคนที่คาดเดาอะไรได้ยากเธอจึงได้แต่ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่นหลุดมือของตนไปด้วยท่าทีที่หงุดหงิด"ให้ตายเถอะดีเอ็มนะดีเอ็ม ทำไมถึงได้ใจร้ายทำกับฉันเช่นนี้ บ้าที่สุด" ปาลินเอ่ยเสียงเบาออกมาอย่างหัวเสียสุดๆ จากนั้นเธอก็เดินกลับไปหายี่หวาเพื่อนสนิทของเธออีกด้านของดีเอ็มหลัง

ร่างบางมองไปยังราเมศที่กำลังเดินผ่านฝูงนักท่องราตรีนั่นเดินเข้ามาหาเธอ เอาไงดีณดาแกคิดสิ คิด เมื่อดีเอ็มนั่นไม่ยอมปล่อยมือเธอ ร่างบางถึงกับกระชากแขนของคนตัวโตนั้นวิ่งออกจากคลับอย่างไม่คิดชีวิต ด้านดีเอ็มที่ไม่รู้สถานะการณ์อะไร ที่ถูกคนตัวเล็กนั้นพาวิ่งออกจากคลับ แต่ดูแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ทั้งสองวิ่งออกมาหยุดที่ประตูด้านหลัง"เธอกำลังหนีอะไร" เสียงเข้มเอ่ยถาม แต่ก่อนที่ณดาจะตอบอะไรนั้น ราเมศกับวิ่งตามเธอออกมา"พี่เมศมาแล้ว ทำไงดี" ร่างบางถึงกับมืดแปดด้าน เอาไงต่อดี"ทางนี้" เมื่อดีเอ็มเอ่ยจบฝ่ามือหนาก็จับเข้าที่แขนเรียวเล็กของณดาอีกครั้ง!! หมับ !! ด้านณดาตัดสินใจวิ่งไปกับดีเอ็ม จนกระทั้งเขาพาเธอเข้ามาหลบที่ซอกตึกข้างๆ กับคลับ ที่มันทั้งเก่าและแคบมาก มันแคบมากจนฉันนั้นรู้สึกเริ่มจะหายใจแทบไม่ออก ร่างบางชะเง้อคอมอง แต่นั้นกับได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่ตามเธอมาณดาสบตาเข้ากับคนตัวโตที่ตอนนี้เธอและเขานั้นใกล้ชิดกันมากๆ ทั้งสองร่างที่หันหน้าเข้าหากัน ร่างบางขยับแต่นั้นร่างกายของเธอกับที่เสียดสีกับแผ่นอกของเขาไปมา ยิ่งขยับตัวเธอกับเขานั้นยิ่งสัมผัสกันมากขึ้น มันใกล้มาก แบบในชีวิตน

ด้านดีเอ็มหลังจากที่ดีเทลเอ่ยมาเช่นนั่น ร่างสูงถึงกับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ให้ตายเถอะนี้ผมกำลังเป็นอะไรไป จู่ๆ ภาพที่ผมจูบกับเธอในคืนวันนั้นก็วนเวียนเข้ามาในหัวของเขา ร่างสูงนึกถึงคำพูดของตน หึ...! จริงๆ จูบกับยัยนั้นไม่ห่วยอย่างที่ปากผมบอกกับเธอหรอกครับ แข็งๆทื่อๆ แต่นั้นกับถูกใจผมชิบหาย สายตาคมของดีเอ็มจ้องมองร่างบางเดินพ้นประตูออกไปจนกระทั่งลับตา"แฮ้ม..." เสียงเข้มของเจมส์แกล้งเอ่ยออกมา แต่นั่นกับทำให้ดีเอ็มนั้นได้สติ ว่าเขานั้นเผลอมองณดานานเกินไป"ตามไปไหม ถ้าตามพวกกูจะได้เปลี่ยนสถานที่กินข้าว" เจมส์เอ่ยพร้อมกับผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมาที่มุมปาก ราวกับรู้ทันว่าดีเอ็มนั้นกำลังคิดยังไง"ตามใคร ทำไมกูต้องตาม" ดีเอ็มที่โดนเจมส์จับได้ถึงกับปากแข็งปฏิเสธไม่ยอมรับว่าตนนั่นกำลังสนใจณดา"ปากแข็งชิบหาย ตามใครมึงเองก็รู้อยู่แก่ใจ""พวกมึงแม่งไร้สาระวะ กับยัยนั้นกูไม่ได้คิดอะไร" ดีเอ็มปฏิเสธอย่างไม่ยอมรับ"ให้มันแน่นะครับ คนอย่างมึงไม่ยอมให้ใครมาทำมึงเจ็บตัวฟรีหรอกครับ กูเป็นเพื่อนมึงมานาน มองส้นตีนมึงยังรู้เลย ว่ามึงกำลังคิดอะไร" เจมส์เอ่ยกับดีเอ็มมาอย่างรู้ทัน3 ชั่วโมงต่อมาร่