โจต้าเหมิง

“พระสนม ชีวิตเช่นนี้จึงเรียกว่าสบายพระสนมเป็นที่โปรดปราน อย่าว่าแต่ของเปรี้ยวหวานของสิ่งใด แม้อยู่บนสวรรค์ฝ่าบาทก็ให้คนหามาถวายพระสนม”

หนิงอันเคี้ยวขนมก้อนในปากจั๊บๆยิ้มกว้าง หน้าท้องที่เริ่มป่องนูนมองเห็นชัดเจนขึ้นเสี่ยวเอิงเคี่ยวยาบำรุงครรภ์ตามที่ท่านหมอไป๋จัดเทียบยามาให้

“ฝ่าบาทแค่ตื่นเต้นที่ข้ากำลังตั้งครรภ์ลุกของฝ่าบาทก็เท่านั้น”

“ฝ่าบาทแวะเวียนมาเช้ากลางวันเย็น มารอฟังหมอไป๋ตรวจดูครรภ์ในทุกครั้ง งานราชสำนักแม้จะเหนื่อยแค่ไหนพอเสร็จจากเรื่องในท้องพระโรงก็จะตรงมาที่ตำหนักสวรรค์ประทานในทันที ทรงรักพระสนมแหละเจ้าค่ะ”หนิงอันก้มหน้าอียงอาย

“ท้องเริ่มโตข้าเริ่มอึดอัด เสี่ยวเอิงต้องทำอย่างไร ครรภ์เพิ่งจะได้หกเดือนแต่ข้าอึดอัดเหลือเกิน”เสี่ยวเอิงละมือเดินมายืนใกล้ๆ

“ข้าน้อยจะถามท่านหมอไป๋ให้ดีไหมเจ้าคะ”

อิงจื่อที่เดินเข้ามาทีหลังรีบ หาหมอนมารองที่แผ่นหลังให้

“ต้องเอนกายน้องหญิง เจ้าต้องเอนกายลงแบบนี้จึงจะสบาย”

“หือพี่สาวท่านเก่งจังรู้แม้กระทั่งต้องทำอย่างไร คนตั้งครรภ์ถึงจะสบาย”

ยิ้มน้อยๆ

“แล้วเจ้าสบายขึ้นไหมน้องหญิง”

หนิงอันพยักหน้าขึ้นลง

“ลูกในครรภ์ของเจ้าเป็นลูกคนแรกของฝ่าบาทที่ยอมให้สนมตั้งครรภ์ฝ่าบาทรักน้องหญิงหนิงอันเกินใคร เช่นนั้นนับว่าต้องช่วยกันดูแลทั้งแม่และลูก”

ยืนมองหนิงอันด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“พี่สาวท่านแวะมามีสิ่งใดบอกข้าได้นะ”

อิงจื่อยิ้มในครั้งแรก

“ได้หรือบอกเจ้าได้หรือ ข้าๆๆ แค่สงสัยเรื่องถุงหอมของข้าที่ฝากเจ้าไว้ไม่เคยเห็นว่าฝ่าบาทจะแขวนมัน”

หนิงอันพยักหน้าขึ้นลง

“ข้าเคยบอกเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้วแต่ฝ่าบาทกลับนิ่งเฉยข้าเองในตอนนั้นไม่กล้า จะคะยั้นคะยอฝ่าบาทเรื่องถุงหอม เลยไม่ได้… มอบมันให้กับฝ่าบาท”

อิงจื่อก้มหน้าหยาดน้ำตาไหลริน ล้วงหยิบถุงหอมออกมาอีกอัน

“หมดโอกาสแล้วสินะฝ่าบาทไม่เคยเห็นข้าในสายตาอยู่แล้ว”

หนิงอันหน้าเสีย

“ยังๆๆๆ พี่สาวเอาแบบนี้ท่านเย็บถุงหอมมาแล้วข้าเอาถุงหอมอันใหม่อันนี้ให้ฝ่าบาทดีไหม”

อิงจื่อยิ้มทั้งน้ำตา

“ขอบใจน้องหญิง”

ปาดน้ำตายิ้มบางๆ

“ไทเฮาเสด็จจจจจ”

ร่างนวยนาดของไทเฮาเดินเข้ามาในตำหนักด้วยท่าทีราวกับนางหงส์

“อิงจื่อถวายพระพร ไทเฮา”

เสี่ยวเอิงประคองหนิงอันให้ถวายพระพรในท่านั่ง

“ไม่ต้องมากพิธีเจ้าตั้งครรภ์แล้วข้าก็ได้ยินฮ่องเต้มีบัญชาไม่ให้เจ้าต้องทำความนอบน้อมต่อใครแม้กระทั่งฮ่องเต้เช่นนั้นข้าจึงมิบังอาจ”

อิงจื่อหลุบตามองพื้นเสีย

“อ่อสนมอันดับสามหวังอิงจื่อยังอยู่ดีหรือนั่น ข้าคิดว่าเจ้าขอกลับบ้านเกิดไปแล้วไม่เห็นมาพบข้าที่ตำหนักพระพันปีบ้างเลย”

“เพคะอิงจื่อเอาแต่อยู่ในตำหนักไม่กล้าไปไหนได้แต่เจียมตัวในฐานะของตัวเองเย็บถุงหอมไปวันๆ”

“อืมมม เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าเห็นว่าวังหลวงมีข้าเป็นประมุขหากใครสักคนที่ไม่ทำให้หนักใจก็คือเจ้าส่วนสนมจิวยี่วันๆ นางเอาแต่แผดเสียง(เพราะดื่มจนเมา) สนมฮุ่ยเอ่อก็เอาแต่สั่งลงทัณฑ์คนนั้นคนนี้ ให้วุ่นวายเจ้าถือว่าวางตัวดียิ่งแล้ว”

“ขอบพระทัยไทเฮา”

หนิงอันยิ้มสบตาอิงจื่อที่ยิ้มบางๆ ส่งให้หนิงอันเช่นกัน

“ข้ามานี่ เพราะนำสิ่งนี้มามอบให้”

นางกำนัลข้างกายวางห่อยาตรงหน้าหนิงอัน

“นี่คือยาบำรุงครรภ์ชั้นเยี่ยม ที่ข้าเคยใช้บำรุงครรภ์มาก่อนหน้านั้นเสียดายที่ลูกของข้าออกมาแล้วอ่อนแอจึงป่วยตาย ดีที่ฝ่าบาทยังกตัญญูเรียกข้าแม่แล้วยังมอบตำแหน่งไทเฮา ข้าจึงต้องทำหน้าที่มารดา รับยาไปเคี่ยวกินเสียนอกจากยาของหมอหลวงยานี้ทำให้คลอดง่ายและช่วยบรรเทาอาการปวดอุ้งเชิงกรานได้ดี เมื่อเจ้าครรภ์โตขึ้นทารกจะเคลื่อนลงมาที่อุ้งเชิงกรานทำให้ปวดร้าวตั้งแต่แผ่นหลังลงไปถึงขา ยานี่ช่วยได้เยอะ”

“ขอบพระทัยไทเฮา”

หนิงเอ่อประสานมือข้างเอวในท่านั่ง

“หืมมมไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ลูกในครรภ์เจ้าแข็งแรงฮ่องเต้มีรอยยิ้มนั่นแหละข้าจึงสบายใจ”

หนิงอันยิ้มสดใส

“ขอบพระทัยไทเฮา”

“อีกสองสามเดือน พระสนมก็ครบกำหนดคลอดแล้วหมอหลวงบอกว่าครรภ์ของพระสนมแข็งแรงดี จึงจะคลอดตรงกำหนดอย่างแน่นอน ฝ่าบาทเร่งวันเร่งคืนให้ได้พบหน้าท่านอ๋องน้อยหากพระสนมคลอดออกมาเกรงว่าฝ่าบาทคงยิ้มไม่หุบแน่”เสี่ยวเอิงพูดขึ้น ไทเฮายิ้มบางๆ ลุกขึ้นยืนก้าวขาออกจากห้องไป

“ข้าเองก็ควรกลับเช่นกันใช่ไหมได้เวลาฝ่าบาทกำลังจะมา”หนิงอันยิ้ม

“พี่สาวท่านอยู่ที่นี่รอพบฝ่าบาทก่อนดีไหม”