จบ1

หนิงอันวิ่งไปหยุดตรงหน้าเฉินหยวนฮ่องเต้ แต่กลับสะดุดชายกระโปรงตัวเองเฉินหยวนรวงบร่างบางไว้ในอ้อมแขนอมยิ้มกับความซุกซน

“โอ๊ะๆๆๆ ฝ่าบาทเก่งจังรับหนิงอันไว้ได้ทัน”

ยิ้มกว้างสดใสเมื่อร่างบางถูกรวบว้ในอ้อมแขนของเฉินหยวนดวงตากลมโตจ้องใบหน้าหล่อเหลาของเฉินหยวนนิ่ง เฉินหยวนยกมือขึ้นลูบที่แก้มเนียนเบาๆ รอยยิ้มที่เขา เห็นนางในครั้งแรกรอยยิ้มที่อยากจะยิ้มตาม

ยกมือขึ้นอังหน้าผาก หนิงอันเบี่ยงตัวหลบ เฉินหยวนฮ่องเต้ยิ้มน้อยๆ หนิงอันคนเดิม กลับมาแล้วหนิงอันเลือกที่จะจดจำเรื่องราวดีๆ ลบทิ้งเรื่องราวเลวร้ายเสีย

กำมือเรียวของเฉินหยวนฮ่องเต้มาแนบแก้มเนียน

“หนิงอันไม่ชอบให้ใครเอามืออังหน้าผากมันเหมือนว่าหนิงอันกำลังป่วยและต้องกินยา”

ไป๋เยว่เทียนยิ้ม

พยักหน้าให้เสี่ยวเอิงกับเสี่ยวโอออกไปข้างนอก

“ในที่สุดก็มีวันนี้”

กดจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนสองสามที

“อะวันไหนกัน ฝ่าบาทขี้โกงฝ่าบาทเอาเปรียบหนิงอัน”

“หืม ข้าขอโทษเอาแบบนี้ไถ่โทษโดยการมอบตำแหน่งฮองเฮาให้กับสนมหลี่ดีไหม”พูดไปยิ้มไป

หนิงอันทำตาโต

“ฝ่าบาทแล้วสนมคนอื่นเล่าฝ่าบาทเอาพวกนางไปไว้ไหนยอมยกตำแหน่งฮองเฮาให้หนิงอันง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ”

เฉินหยวนจูงมืออีกค