บทที่ 34 อุปสรรคความรัก

คนที่นิ่งที่สุดคราวนี้อาจไม่ใช่เรกาโด ผู้ที่มีฉายาว่าสุขุมขรึมลึก แต่เป็นซันดรูที่ยืนค้างชะงันราวกับหุ่นปูนปั้น

ใช่ เขากำลังอึ้งกับภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า ซึ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดสนิทตรงข้ามกับเขา ระยะห่างกับโต๊ะประชุมประมาณสองวา 

" ทำไมมาเอาป่านนี้วะ " 

แต่แล้ว..

กลับต้องหลุดจากภวังค์ด้วยคำถามนี้ ที่โพล่งขึ้นไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยโดยแมททริก ขณะสายตายามพูดไม่ได้มองไปยังคนที่ต้องตอบ ทว่ากลับทอดมองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆกัน

" มีคนช้าที่ไม่ใช่กูต่างหากเล่า " 

เวเดนยักไหล่ พลางดึงเก้าอี้เตรียมนั่ง โดยตัวที่หนึ่งยกให้ไศลาก่อน ส่วนเขาค่อยนั่งเอาทีหลัง

กระทั่งบรรยากาศรอบๆเริ่มอึมครึม เมื่อเสียงกดแป้นเกมที่เคยดังรำคาญหูได้ดับไป พร้อมกับใครบางคน ที่เคยกวนประสาทเสียจนปวดหัว

" แฮ่มมม" เรกาโดแสร้งกระแอมกระไอ ก่อนจะผายมือออก " ว่าแต่แม่สาวน้อยคนนี้ มาได้ไงเนี่ย "

พร้อมคำถามของเขา และมีคูดัสเคยสมทบ พลางหันไปทางคนทั้งคู่

" นั่นน่ะสิ เวเดน มึงไม่ได้บอกเธอหรือ ว่าที่นี่ไม่ใช่สวนหย่อมปลูกไม้ดอกตระการตา นึกจะวิ่งเล่นก็วิ่งได้ "

" ไม่เอาน่าคราส " ก่อนจะถูกห้ามโดยแมททริก ท่ามกลางการไม่ชอบใจของเวเดน และประหม่าของไศลา 

หญิงสาวถึงกับก้มหน้างุน เม้มปากแน่น ซึ่งนั่นอยู่ในสายตาของเรกาโด กับซันดรูตลอด พวกเขาพากันส่ายหน้า พร้อมใจกันไม่เห็นด้วย

" ไศลา ไม่คิดว่าเธอจะคิดสั้นแบบนี้ " 

" ซันดรู มึงก็อีกคน "

จนกระทั่งน้องเล็กในกลุ่ม ที่ทำตัวราวกับเรือขวางคลองเอ่ยขึ้น ก่อนจะถูกเรกาโดเอ็ดทางสายตา ทำไศลาถึงกับอึ้ง

" ไม่ใช่แต่กูหรอก กูรู้ทุกคนก็คิด แต่ไม่รู้ยังไงคนที่ควรมีหัวคิด ถึงคิดไม่ได้ "

เธอเผลอหันไปมองเวเดน เกรงว่าเขาจะเคืองโกรธ แต่เปล่าเลย...กลับยืนนิ่งไร้การเคลื่อนไหวใดๆ แม้กระทั่งเสียงลมหายใจ

หญิงสาวเริ่มประหม่า ดวงตากลมโตเลิกลั่ก เมื่อบรรยากาศตอนนี้ช่างไม่สดชื่นเอาเสียเลย

เธอมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา ก่อนจะก้มหน้าสลดอีกครั้ง หลังเห็นพวกเขาต่างพากันตึงเครียด

และมากไปกว่านั้นคือ เสียงลมหายใจของทุกคนที่ถูกพ่นออกมา หลังจากนั้น เพราะเสียงนี้...

บานประตูถูกเปิด กับเสียงรองเท้าส้นสูงเคาะบนพื้นกระเบื้อง

ฟังดูก็พอจะเดาจะท่าเดินออก ว่ามันช่างเนิบนาบเพียงใด และไม่ต้องทายซะให้เสียเวลา ว่าใครเป็นเจ้าของ...

" ว้าว นี่ใครเนี่ย แม่บ้านคนใหม่น่ะเหรอ? "

ภาษาแตกต่าง ที่ไม่ต้องรอใครมาคอยแปล หญิงสาวชาวไทยอย่างไศลาฟังออก รวดเร็วจนน่าทึ่ง แม้บางครั้งจะเป็นศัพท์แสลง หลังเจ้าของเสียงเดินเนิบนาบเข้ามาพร้อมน้ำเสียงแดกดันนี้

เธอรับรู้ทันทีถึงความไม่พอใจและไม่สบอารมณ์ของเวเดน คนที่ยืนตระหง่านอยู่ข้างๆ กุมมือเธอไม่ยอมปล่อย ทว่าความอดทนในหมู่ชายที่มากกว่าผู้หญิงนี้ย่อมชนะขาดลอย และไกลลิบเป็นไหนๆ

ซันดรูเปลี่ยนท่าทางยืนนิ่งในทีแรก เบี่ยงไปมองตามทันที ก่อนจะส่ายหน้าเอือมระอาแค่นหัวเราะเบาๆกับวาจานั้น พร้อมเรกาโด ราวกับนัดหมายกันไว้ในใจแล้ว ซึ่งต้องเก็บความรู้สึกไม่ต่าง เหมือนปุ่มสั่งการถูกล็อคไว้ยังไงยังงั้นกับอีกสามคน 

“ หึ ทีนี้ใครหรือจะเคลียร์ “ 

เขาหมายถึง สิ่งที่กำลังจะเกิด พลางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ล้อเลื่อนจนเบาะยวบ พูดลอยๆ หวังไปสะกิดใครบางคน และเหมือนจะใจตรงกัน เมื่อคนๆนั้นได้ยินเต็มสองหู 

ทว่าทำได้เพียงชำเลืองมอง นัยย์ตาแอบแฝงความรู้สึกขุ่นมัวไว้แค่นั้น เลือกที่จะนิ่งสงบ ไร้อารมณ์ร่วมใดๆภายนอก ต่างสิ้นเชิงต่อภายใน ที่กำลังร้อนระอุ

วินาทีนี้คงไม่มีใครกล้าเสี่ยงหรือพลั้งปากพูด เนื่องจากต่างคนต่างห่วงความปลอดภัยของไศลาพอๆกับงานที่ทำ ในขณะสาวเจ้าหารู้ต่อการกระทำครั้งนี้สักเท่าไหร่ไม่ หลังเธอหันขวับไปหาเจ้าของเสียง แล้วขมวดคิ้วนิ่วหน้า จ้องหล่อนตาเป็นมัน อย่างเอาเรื่อง

แต่แล้วกลับต้องกระพริบตา เมื่อร่างสูงเปลี่ยนตำแหน่งจงใจเดินมาย้อนบัง 

เขาสลับข้าง ก่อนทำในสิ่งที่ไศลาถึงกับเสียหน้า 

" ผมมาสาย ต้องขออภัยด้วยครับ " กับถ้อยวาจาหวานหยด พร้อมโค้งคำนับ

อรัลเบลเหยียดยิ้ม เผยอปากราวกับนางมารในละคร หล่อนปรายตามองมายังเธอ ก่อนจะยกมือบางทาบหน้าเขา

“ ฉันเอง...ก็สายไม่ต่าง ต้องขอโทษเช่นกัน "

พลางเดินช้าๆ ไปนั่งที่ เก้าอี้หรูซึ่งบ่งบอกสถานะตำแหน่ง พร้อมกับประโยคนี้ และดวงตากดจิก

" แต่กับคนที่มาด้วย ฉันคงจะไม่.. หล่อนมองฉันตาเขียว จงใจไม่ให้เกียรติเมื่อกี้นี้ ฝากเว้ดช่วยตักเตือนด้วยละกัน "

ไศลาขมวดคิ้ว มองท้ายทอยข้างหลังของหล่อน ที่มีผมสลวยสีน้ำตาลอ่อนปกปิด เตรียมอ้าปากจะเถียง ทว่า..กลับถูกเวเดนขวางไว้เสียก่อน เขาตะปบต้นแขนเธอ ส่ายหน้าเน้นๆ เป็นการตักเตือน 

ท่ามกลางความตกใจของคนทั้งสี่ ที่ต่างพากันชะงักกับสิ่งที่เกิดขึ้น

และเลือกที่จะนิ่งเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

เหตุผลเพียงแค่ต้องการให้สงครามขนาดย่อมนี้จบลงแบบสวยๆ ไม่กระทบกระเทือนต่องานของพวกเขา 

ไม่รู้หรอกว่าใจของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป หากวันนี้เวเดนจะต้องขัดใจทำสิ่งตรงกันข้าม ที่เธออาจไม่ชอบพอนัก

แต่สำหรับพวกเขา ความคิดของผู้ใหญ่ วินาทีสุ่มเสี่ยงที่แย่ที่สุดยามนี้ หากจะเอาชนะกัน ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะใช้อารมณ์หรือใจดั่งเปลวเพลิงกับปัญหาทั้งหมด เพราะผลที่ได้รับก็คือมีแต่พังกับพัง!

แน่นอนสิ่งที่จะทำให้พวกเขาไว้วางใจ ยืนเฉยๆ ไม่คิดจะถกเถียงหรือตอบโต้ เพราะเชื่อว่า เพียงแค่เวเดนคนเดียวก็สามารถจัดการทุกอย่างได้

และการกระทำของเขา กับผลที่ได้รับ เขามักคิดดีแล้ว...จึงจะทำ

วาระการประชุมเปรียบเสมือนสงครามระดับต้นๆก็ว่าได้ ที่เหล่าอัลฟามักจะรู้ดีต่อการวางตัว และสามารถแยกแยะออกระหว่างอารมณ์ส่วนตัวกับหน้าที่ส่วนรวม แม้นยามนี้คนรักใหม่ของเวเดโน่อย่างไศลา จะก้าวกระโดดโลดแล่นอยู่บนเปลวไฟ อย่างแมลงปอปีกหัก พยายามถีบตัวเองเพื่อให้หนีรอด ในขณะที่เธอมองแสงสว่างตรงหน้านั้นเป็นเพียงภาพลวงตา เพราะมีเขาเป็นเสมือนพลังงานสามารถคุมความร้อนได้ 

ทว่า สำหรับเวเดโน่ ยังคงมองเหตุการณ์ตรงหน้า เป็นบททดสอบและสุ่มเสี่ยงอยู่ดี 

ไศลาคงไม่รู้ว่ามาดามตรงหน้า แท้จริงไม่ใช่คนมีเหตุผลอะไรมากมาย หล่อนเองก็ยังเป็นเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ เปลือกนอกอาจจะดูขรึม แกร่ง และทรงอำนาจ โดยแววตาส่อประกายเฉี่ยว ทว่า กลุ่มคนภายในต่างรู้ดี มันไม่ได้มีศักยภาพของคำว่าผู้นำหรือความน่ากลัวอะไรเลย 

นอกจากเป็นรอยวาดของอายไลเนอร์สีดำกันน้ำเท่านั้น!

หากไม่นับความอำมหิตที่สามารถทำลายล้างได้ เพียงเพราะถูกใครบางคนบีบให้ต้องรู้สึกว่าตัวเองนั้นต่ำต้อย พวกเขาคงไม่ทนก้มหัวและทำงานตามคำสั่งให้อยู่แบบนี้ 

ศึกสงครามเย็นคราวนี้จึงต้องขัดใจหญิงสาวสักหน่อย หากวินาทีนี้เวเดนจะเอ่ยวาจาอะไรที่ไม่เข้าหู บวกกระทบหัวใจเธอไปบ้างเล่าก็ นั่นหมายความว่า ...เขาจำเป็นต้องทำ...

ภาวนาเพียงแค่ให้ไศลานั้นเข้าใจมัน ด้วยสัญชาตญาณของเธอเอง หากอยากจะเป็นผู้นำดั่งเช่นแม่เสือ เธอก็ต้องนิ่งสงบให้สมกับการเป็นภรรยาของเขา และให้คุ้มกับมารยาที่อุตส่าห์สร้างขึ้นมาเพื่อให้ได้มาตามติด อย่าได้พังกำแพงแข็งแกร่งที่คนทั้งห้าอุตส่าห์สามัคคีกันสร้างขึ้น เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบเลย!

เรกาโดกระแอมกระไอสั้นๆพอเป็นพิธี ก่อนจะลากเก้าอี้ตัวเดิมทรุดลงนั่ง ขัดจังหวะสายตามีความนัยย์ของคนทั้งคู่ ระหว่างหล่อนและเธอ ที่ต่างฝ่ายต่างไปคนละทิศทาง ในขณะไศลาแพ่งสายตามายังข้างหลังอรัลเบล หล่อนเองก็ยิงสายตามองมายังกระจกดำติดผนังตรงข้าม เพื่อสะท้อนไปยังเธอ

“ เราจะเริ่มประชุมกันได้หรือยัง “

แมททริกเปิดประเด็น ประสานมือเข้าหากันยันปลายคางตัวเองไว้ ทอดมองยาวไกลอย่างไร้จุดหมาย บ่งบอกถึงความเอือมระอาเต็มที หากจะเก็บไว้ไม่ให้ใครรู้คงมีแต่เสียงถอนหายใจแรงๆ ที่เขายังข่มไว้ได้ พลางขยิบตาให้เวเดน 

เขาแค่นหัวเราะไร้เสียง ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างหล่อน แสร้งทำเป็นเอาใจ ส่วนไศลา ถูกลูกน้องคนสนิทจับต้นแขน ลากเบาให้ไปนั่งลงตรงโซฟาห่างไปหลายเมตร 

แต่แล้ว...กลับไม่วายถูกเหน็บแนมไม่จบไม่สิ้น 

“ คิดดีแล้วเหรอ ที่จะคุยกันตอนนี้ ยัยนั่นไว้ใจได้แน่หรือ ไม่ใช่พอพี่ชายตาย ไปสมคบคิดกับศัตรูแล้วหรอกหรือ ฉันไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่ด้วยสิ เขาว่ากันว่า คนจำพวกนี้ กระหายเงิน ใครใช้ทำอะไร มักจะทำได้ทุกอย่าง “

“ เฮ้! อะไรของคุณน่ะ...” ที่ทำให้เธอถึงกับปรี๊ดแตก เผลอลุกขึ้นยืนโวยวายใส่เสียงแหว ทว่า ..กลับถูกบอดี้การ์ดคนขวาของเวเดนปรามไว้เสียก่อน 

และหลายระลอกมากจนเกรงว่าจะเหนื่อยเปล่า

“ ชู่วววว” 

เขาจรดนิ้วบนริมฝีปาก มองสลับกันกับนายซึ่งนั่งในตำแหน่งหันหลังให้แก่เขา เพื่อจะฟังภาษามือ ที่ชูขึ้นมาหลังจากนั้น เป็นสัญญาณให้พาเธอออกไป เนื่องจากไม่สามารถคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ ก็ไม่สามารถอยู่ต่อได้

ท่ามกลางการมองไศลาพอดิบพอดี ที่ตอนนี้ถึงกับอึ้ง เธอมองแผ่นหลังเขาสลับกับเสี้ยวหน้าของอรัลเบล แล้วขมวดคิ้ว 

ความรู้สึกน้อยใจไม่รู้สึกเอาตอนนี้ ก็คงไม่รู้จะไปรู้สึกเอาตอนไหน!

ก่อนจะเม้มปากแน่น เมื่อมองพวกเขารวมกันทั้งหมด แล้วพบว่าไม่มีใครสนใจเธอเลยสักคน พวกเขาเอาแต่นั่งเฉย ทำราวกับว่าไม่มีเธอยืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ 

“ นายหญิงครับ ผมว่า..”

เธอเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินเร็วออกไป ไม่รอให้บอดี้การ์ดข้างกายได้พูดจบ 

ท่ามกลางความกดดันของทุกคน โดยเฉพาะเวเดน ที่เมื่อไล่หลังของเธอไปแล้ว เพียงแค่เสี้ยวนาที กลับค้นพบว่าหัวใจตัวเองถูกบีบ พร้อมหน้าท้องภายในชาวาบ ราวกับรู้ล่วงหน้าว่าหลังจากนี้คงต้องเหนื่อยอีกเท่าทวีคูณ กับการเจ็บคออธิบาย 

“ ฟู่ววว...”

หากจะเว้นไว้ ก็คงเป็นอรัลเบลที่คิดต่าง หล่อนเหยียดยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยืดหลังตรง นั่งในท่ามีจริต พลางจีบปากพูด

“ โอเค ฉันพร้อมประชุมแล้ว เริ่มได้ “