บทที่ 33 เสือกลายเป็นแมว

ในห้องมืดเย็นเฉียบ อุณภูมิตั้งค่ามาตรฐาน ทว่าบรรยากาศราวกับติดลบ ชายหนุ่มร่างสูงกำยำเปลื้องผ้าท่อนบนยืนตระหง่านอยู่ตรงระเบียงบริเวณนั้น นิ้วมือขวาคีบแท่งบุหรี่เข้าปากสูดเข้าปอดลึกสุด บ้างก็คาบคาไว้แหงนหน้าพ่นควันสลับกัน ดูเผินๆ เหมือนกำลังสดชื่น ยามที่ลมสีเทานั้นออกจากปากและโพรงจมูก 

แต่แล้ว มันไม่ใช่เลย หากเพ่งเล็งเข้าไปนัยย์ตานั้นดีๆ จะเห็นความทุกข์ระทมในใจของเขา 

เวเดนทิ้งก้นบุหรี่ที่ยังมีไฟส้มแจ๋ยังไม่มอดติดอยู่ ไม่ทันได้หมดมวนดีลงกลางที่เขี่ยหนาสีใสพื้นกระเบื้อง ก่อนจะละสายตาจากวิวมืดมิดตรงหน้า ซึ่งแม้แต่ดาวที่เคยส่องแสงระยิบระยับแทบไม่มี บ่งบอกให้รู้ว่าฝนกำลังจะตกลงมาในอีกไม่ช้า ไปทางเตียงใหญ่กลางห้อง เพื่อมองร่างบางที่เปลื้องผ้าทั้งตัว ซึ่งอยู่ในท่านอนคว่ำ มีเพียงผ้านวมหนาปิดท่อนล่างเท่านั้น เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนใส ที่ขนาดมีแค่แสงสว่างจากข้างนอกสอดส่องเข้ามายังเห็นได้ชัด ก่อนจะหลับตานิ่ง ใช้ความเงียบสงัดหล่อหลอมหาความสงบ 

“ ฟู่ววว” 

จากนั้นจึงจะพ่นลมหายใจตึงเครียดออกมา 

ปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นในสมองเขายามนี้ คือหลังจากที่ยื่นคำมั่นสัญญา และรับปากว่าจะให้ความสำคัญต่อเธอที่สุดแล้ว ทว่ากลับเพิ่งมานึกได้เอาทีหลัง ว่ามันมีเหตุผลอื่นที่จะต้องจำแนกออกเป็นข้อๆ ราวกับค้นพบภัยอันตรายตามมา เสมือนส่องอนาคตได้ด้วย

จนกระทั่งเขาต้องเป็นฝ่ายส่ายหัว สลัดมันทิ้งไปกะทันหันนั้นแหละ ความกังวลเหล่านั้นถึงจะหายไป และใช้สายตาคมกริบ ที่เคยทอดมองการไกลของยุทธศาสตร์ วางแผนมองศัตรูอย่างปราดเปรียว ไม่มีพลาดแม้แต่นิดมามองเธอ ก่อนจะคลี่ยิ้มหลังเดินเข้าไปใกล้แล้วเห็นใบหน้าตอนหลับของเธออย่างชัดเจน 

เปลือกตาคมกริบนั่น ตอนปิดสนิทมันช่างหวานละมุนชวนหลงใหลเหลือเกิน

เวเดนเริ่มรับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของหัวใจตัวเองก็ตอนนี้ ที่มันทั้งพองโตและบีบคั้นให้เจ็บในเวลาเดียวกัน ไม่ต่างกันเลยกับตอนที่เขามีความสัมพันธ์กับทาน่า อดีตคนรักของเก่า ...

แต่แล้ว...

กลับต้องมานั่งโทษตัวเอง ที่ตัดสินใจรักคนผิด

ใช่.. กว่าจะรู้ แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนั้น เปลือกนอกดูใสซื่อ ต่างจากภายใน ก็ตอนที่มันสาย 

“ ฟู่ววว ให้ตายเถอะ “

ความคิดมากกระหน่ำกดดันเขาถึงขนาดต้องยกมือขึ้นปิดบังใบหน้า ลูบลากลงมายังสากเคราเทียมคางแล้วปล่อยวาง ราวกับปกปิดความเครียดบางอย่างที่ฉุกเกิดขึ้นได้ โดยไม่ได้รับอนุญาต พลางปีนขึ้นไปยังเตียง เพื่อล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ 

“ ไศลา...” เอ่ยเรียกเสียงแผ่ว ดึงร่างบางมาโอบกอด ก่อนกระซิบกกหู “ ฉันรักเธอ...”

แล้วจึงจะซุกไซ้ ใช้ทั้งจมูกและปากสัมผัส ถูลากไปตามซอกคอ เขาเริ่มบรรเลงเพลงรักใหม่อีกครั้ง ทั้งที่เพิ่งจบลงไปได้ไม่นาน

ท่ามกลางการนอนหลับสบายของไศลา กลับต้องหมดไปเพราะถูกร่างหนาถึกรบกวน

" อืมมมม..."

ในความเมารักของเวเดน ที่ไม่ได้เกิดเพียงอารมณ์ชั่ววูบ คลับคล้ายค่อยๆมาบรรจบนั้น มีบางอย่างซ่อนงำอยู่ 

บางครั้งที่เกิดความสับสน ก่อให้เกิดความหงุดหงิด ในใจยามฉุกคิดตลอด แม้จะบั่นทอนใจเขาอยู่บ้าง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

สิ่งที่ทำให้ผู้ชายแข็งแกร่งคนนึงถึงกับหมดความมั่นใจ ใร้การเป็นตัวของตัวเอง

คือการที่เธอคนนั้นกำลังมีภัย และตกอยู่ในบ่วงของอันตรายนับแต่นี้

ร่างสูงมีความตึงเครียดอยู่เป็นนิจ หลังทำเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ทั้งที่ควรจะนอนหลับสบายยันเช้า เพราะได้หลั่งสารความสุขออกมาก่อนหน้าแล้ว 

เขาคลายสิ่งนั้นโดยการซ้ำรอยเดิม ปลุกเธอขึ้นมาเป็นเหยื่อ ทำตามอำเภอใจ ไม่สนคนที่หลับสนิทจะรำคาญหรือไม่

ร่างหนาเบียดเสียดร่างบางในท่าตะแคง ใช้มือหนึ่งโอบกอดถูไถไปตามเนื้อแน่นบริเวณหน้าท้อง ส่วนอีกมือสอดเข้าไปใต้ตัวเธอ พร้อมปลายจมูกโด่งและปากหยักซุกไซ้ซอกคอโน่นนี่ไปเรื่อย

" อืม..."

กระทั่งหญิงสาวครางก็ยังไม่หยุด

ยังจะหยอกเย้าเรือนร่างเธอ จนเนื้อบางถลอกแดงเถือกเป็นรอยเพราะถูกไรหนวดขูดขีด 

ก่อนจะจับร่างพลิก ให้หันมาเผชิญหน้า เป็นจังหวะเดียวกันที่เธอลืมตาตื่นพอดี 

" คุณ..."

คิดจะโวยวาย กลับถูกปิดเสียงหายไปด้วยริมปากหนานี้

ไศลาดิ้นขลุกขลัก หวังต้านให้เขานั้นหยุด ทว่ามือบางก่อนหน้าคือกำปั้นเตรียมใช้ทุบ กลับคลี่คลายออก แปรเปลี่ยนเป็นการทาบ แล้วลูบแผงอกอย่างหลงใหลแทน

ริมฝีปากลากลงมาจากปาก วกวนอยู่ตรงหัวไหล่ ไหปลาร้าชั่วคราว ก่อนจะหยุดอยู่ตรงเนินนม หน้าอกอวบหยุ่น ที่ใหญ่เกินตัว ชายหนุ่มเห็นช่างยากที่จะเมินเฉย 

เขามองมันตาไม่กระพริบ เพ่งเล็งฝ่าความมืดไปยังจุกชมพูชูชันนั่น ราวกับต้องการจะหลอมกิเลสให้ก่อตัวมากยิ่งขึ้นเสียก่อน จนกระทั่งเอาไม่อยู่

จากนั้นค่อยสนองมันให้สาแก่ใจ โดยการขย้ำอย่างมูมมาม ไม่ต่างกับเด็กทารก หรือ ประมาณปอบกำลังทลวงตับไตใส้พุงเหยื่อ

" อ๊ายยยย.."

ถึงขั้นทำไศลาต้องแหงนหน้าขึ้น ร้องโหยหวน ระบายมันด้วยเล็บจิกข่วนแผ่นหลังเขา กับปลายเท้าจิกฟูก 

แต่กระนั้นก็ยังถ่างขารอรับสิ่งนั้น ที่ร่างสูงจะต้องหยิบยื่นให้ หลังเกิดอารมณ์ จนทนไม่ไหว ซึ่งมีอยู่ในตัวคนทั้งคู่

...ทั้งเธอและเขาอยู่ดี

ห้องประชุมใหญ่ ในเครืออัลฟาของเช้าวันถัดไป บุรุษมากกว่าสิบในคราบชุดดำทั้งชุด นั่งเรียงรายสลับยืนล้อมรอบโต๊ะกึ่งกลางเป็นตับ แต่ละคนมีสีหน้าช่างคล้ายคลึง เว้นท่าทางการนั่งที่บ่งบอกให้รู้ถึงการนับหนึ่งถึงสิบในใจเท่านั้น ซึ่งต่างคนต่างมีเป็นของตัวเอง

บ้างก็ยกดูนาฬิกา บ้างก็หัวเสีย ที่ปลายสายไม่ยอมรับโทรศัพท์

ประเด็นที่ทำให้เกิดเรื่องก็คือว่า วันนี้เป็นนัดที่สองของการประชุมรวม เรื่องการค้าอาวุธสงครามล็อตใหม่ ที่ประกาศล่วงหน้ามาตั้งแต่รอบที่แล้ว ซึ่งมันควรจะพร้อม ทว่า รองหัวหน้าอัลฟาอย่างโครทิส เวเดโน่ หายไปไหน??

" มันเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ "

แมททริกเปิดประเด็นหน้าตาย ต่างกับข้างในที่ตอนนี้เดือดปุดๆราวกับไฟลาวา

" นั่นดิ " 

ตามมาด้วยคูดัส ที่เปลี่ยนท่านั่งครั้งนึงต่อสิบนาทีด้วยความร้อนใจราวกับก้นไม่ติดเบาะ หากให้นับ คงนับไม่หวั่นไม่ไหว พร้อมยกข้อมือดูนาฬิกาอีกรอบ

นั่นทำให้เรกาโด ผู้ที่จัดว่าสุขุมที่สุดในทีมต้องร้อนรนตาม

​" สายจวนจะชั่วโมง คงไม่ใช่ไอ้เว้ดแล้ว " 

เขายกมือนวดขมับ ภาวนาอย่าทันให้อรัลเบลมาถึงก่อน ไม่เช่นนั้นคำถามร้อยแปดประการ ต้องตกมาอยู่ที่เขาเป็นแน่ เผลอๆ ยุติการประชุมไปโดยปริยาย

ต่างกับซันดรู ที่เอาแต่นั่งกดแป้นเกมไม่ทุกข์ร้อนอะไร มิหนำซ้ำยังจะยกเท้าวางขอบโต๊ะกระดิกไปมาอีก

เรกาโดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินอาดๆ ถือวิสาสะไปแย่งมันมา

" เฮ้ย อะไรวะ " ซึ่งนั่นทำเขาโวยวาย ลุกพรวดมาแย่งคืน 

" อย่าทำตัวเป็นเด็กๆน่าไอ้ซัน โทรหาพี่มึงเดี๋ยวนี้ "

" ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ " ก่อนจะยักไหล่ กวนประสาท " ทำอย่างกับมันจะรับสายกูนั่นล่ะ "

ครูซัสปิดเปลือกตา พลางถอนหายใจ หากไม่ติดว่ามือนั้นล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ คงยกขึ้นมากุมขมับด้วย 

ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยกับอะไรเท่ากับการถกเถียงกับซันดรู น้องเล็กสุดในทีมมาก่อน

" กูหมายถึง โทรทางอื่น "

" โทรทางโทรศัพท์มันยังไม่รับ แล้วโทรทางอื่นจะรับได้ยังไง"

" ไอ้ซัน"

" เออๆ โทรก็ได้วะ อะไรหนักหนา โตๆ กันแล้วน่าจะรู้เวลา " 

ซันดรูบ่นอุบพอเป็นพิธี เตรียมลุกไปยังเครื่องเทคโนโลยีล้ำสมัยของเขา ที่พกติดตัวมาไม่เคยขาด 

แต่แล้ว...

กลับต้องล้มเลิก เมื่อคนที่เขาพูดถึงกำลังเดินเข้ามา

พร้อมร่างบางอรชรปราดเปรียวขนาบข้าง ที่ทำพวกเขาเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าเซอร์ไพรส์ 

" หืม นั่นไอ้เว้ด มันพาไศลามาทำไมน่ะ "

ความสวยที่ดูแกร่งไปด้วยชุดดำรัดรูปทั้งชุด ลับกับผมดำสลวยและคิ้วดกดูคมคาย บ่งบอกว่าพวกเขามากับมอเตอร์ไซค์ระดับความเร็วเทียบเท่ารถใหญ่มากกว่าจะมากับรถยนต์ 

ใช่...เธอช่างสวยสะดุดตา

แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้คนทั้งสี่ไม่รวมลูกน้องซึ่งมองอยู่ถึงกับต้องอึ้ง เท่ากับการปรากฏตัวของเธอ

" อย่าบอกนะว่า..."

ใช่ สัญชาตญาณของเรกาโดมักจะมองไม่ผิด

หญิงสาวคนนี้ คงจะกล่อมเพื่อนเขา จนกลายเป็นแมวไปแล้ว!

" พระเจ้า... เอาปืนมายิงกูทีเถอะ "