บทที่ 35 จำใจฝืนทำให้เจ็บ

ความกดดันท่ามกลางความอดทน ที่คนผ่านมันมาด้วยดีคือเวเดน ทว่า ปัญหาต้องเจอหลังจากนั้น ก็มีอิทธิพลต่อเขาไม่แพ้กัน ประสิทธิภาพของมันสามารถทำลายล้างความแข็งแกร่งภายในใจชายหนุ่มได้ ผู้ชายที่จัดอยู่ในดงมาเฟียมาช้านานคนนึงจนอ่อนยวบ เพียงแค่เขานั้นปล่อยสมองซีกใดซีกหนึ่งนึกคิด ในขณะหูก็ต้องฟังข่าวสาร ซึ่งนับว่าอัจฉริยะที่สุดเลยทีเดียว

ใช่ เขาแทบจะไม่มีสมาธิไปกับการประชุมเลย บางคราไม่ได้ออกความเห็นประเด็นสำคัญ หรือข้อสรุปเท็จจริงด้วยซ้ำ เพราะใช้หัวสมองคิดไปยังเรื่องอื่น ช่างน่าเสียดายที่เธอไม่รับรู้สิ่งนี้ เรื่องซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน

" สรุปการค้าอาวุธครั้งนี้ เราจะใช้เส้นทางใหม่แทนเส้นทางเก่า กันถูกระแคะระคายจากตำรวจถูกต้องไหม " 

เรกาโดนั่งเล่นปากกาแท่งโปรด เอ่ยถามพร้อมช้อนตามองอรัลเบลสลับกับเวเดน เพื่อนรักที่ดูเหมือนจะเครียดที่สุดในตอนนี้ ก่อนจะร่างแผนการลงในกระดาษ เพื่อให้ทุกฝ่ายได้เข้าใจตรงกันอย่างชัดเจน

จนกระทั่งเวลาข้ามผ่าน หลายคนเริ่มเมื่อยล้ากับท่านั่งเดิมๆ 

ซันดรูเป็นผู้เริ่มบิดขี้เกียจ หลังยุติวาระการประชุม ด้วยบทสรุปจากเรกาโด และเวเดน ก่อนอรัลเบลจะผ่อนคลายตาม หล่อนลุกขึ้นยืนเดินไปยังประตูทางออก โดยไม่บอกอะไรกับใครสักคำ 

สร้างความตะหงิดใจให้กับเวเดนไม่น้อย 

พลางลุกขึ้นยืนบ้าง เมื่อเขามองตาม เกรงว่าหล่อนจะไประรานคนรักของเขา

" เฮ้ยจะไปไหนวะ ยังไม่เสร็จเลย " 

แต่แล้ว...แมททริกกลับปรามไว้ซะก่อน ราวกับเขารู้ ว่าใจเวเดนเริ่มจะต้านกรอบไม่ได้

" ไม่เอาน่า ตอนนี้มึงควรอยู่ที่นี่ "

คูดัสสมทบ ในขณะเรกาโด เอาแต่ขมวดคิ้วควงปากกา ส่วนซันดรู นอนบนเก้าทอดตัวยาวราวกับเตียงนอน 

ดูก็รู้ทุกคนต่างตึงเครียดไปกับเขา แต่เลือกที่จะอยู่นิ่ง เตรียมรับมือดีกว่ามุทะลุซะจนงานพัง

" มึงก็รู้ หล่อนไว้ใจไม่ได้ " 

เวเดนชี้ไปทางประตูที่อรัลเบลเดินออกไปเมื่อกี้ 

"เอาน่า อย่างน้อยตอนนี้คงแค่เยาะเย้ย เพราะคิดคนเดียวว่าตัวเองนั้นถูกเลือก ถ้ามึงไม่ไปทำให้หล่อนเปลี่ยนความคิดน่ะนะ คงไม่มีการสังหารเกิดขึ้น "

แมททริกออกความเห็น ทำเวเดนถึงกับเงียบ ทว่าไม่วายขมวดคิ้วมองไปทางเดิมนั้น

หวังว่าไศลาจะมีไหวพริบ เอาตัวร้อนได้ ไม่ใช่ใช้อารมณ์ในการเจรจานะ

ร่างบางนั่งโค้งตัว มือคู่ประสานเข้าหากันช้อนปลายค้าง ดวงตากลมโตหรี่ต่ำจัดไปทางสลด สีหน้าละห้อยบ่งบอกถึงความน้อยใจสูงสุด

เธอใช้เวลานั่งคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมาท่ามกลางบรรยากาศเงียบเชียบ เพิ่งจะรู้การอยู่ตามลำพัง มันดีอย่างนี้

ทว่า... คำตอบนั้นได้มาด้วยความว่างเปล่าและเศร้ากว่า เมื่อหวนกลับไปนึกถึงพี่ชายตัวเองที่ลาลับไปแล้ว

ค้นพบความทรงจำแห่งวันวาน ซึ่งไม่สามารถเอากลับมาและทดเวลาได้

วันนี้เธอต้องเดินทางไหนต่อ ไฉนถึงไร้คำตอบให้ตัวเอง!

ทุกอย่างมันดูซับซ้อนไปหมด จนเธอตามไม่ทันแล้ว 

ถึงไม่ใช่คนโง่ที่ซื่อ แต่เธอก็ไม่ใช่คนเห็นแก่ได้ มีความทะเยอทะยานอยู่ในใจ เหมือนใครคนนึงที่กำลังเดินเข้ามา 

คนที่เธอแสนจะเกลียดชัง ทว่า..กลับแสดงออกมาไม่ได้ทั้งหมด

" นั่งอยู่นี่เอง ฉันนึกว่าเธอจะกลับไปแล้วซะอีก "

ไศลาลอบถอนหายใจ พลางยืดอกขึ้นหันไปมอง แววตาหมองหม่นในทีแรก เปลี่ยนแปลงไปในพริบตา 

สาวหุ่นปราดเปรียวในชุดดำ เสื้อคอเต่ากับกางเกงทรงกระบอกที่โชว์สะดือเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนจะราบเรียบ ต่างกันโดยสิ้นเชิง หากได้มาเห็น มันช่างเข้ากับร่างของหล่อนชะมัด แถมขับผิวให้ดูไฮโซจนเธอยังอายอีกด้วย

ไม่แปลก ที่หล่อนจะรักความสบาย ถ้าความสวยของหล่อน สร้างบารมีทำให้คนเคารพนับถือได้ เป็นใครส่วนใหญ่ก็คงจะทำ

ทว่า เว้นแต่เธอคนนึง!

" กลับ? ทำไมต้องกลับคะ" 

ไศลาเลิกคิ้วยียวน แสร้งทำหน้าใสซื่อ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง บิดขี้เกียจ ทำราวกับเมื่อยเสียเต็มประดา

" แล้วจะเสล่ออยู่ต่อไปแบบนี้น่ะหรือ "

" ทำไมจะเสล่อไม่ได้คะ ทีคุณยังทำได้"

" นี่เธอ! "

" คุณเวเดนพาฉันมาน่ะค่ะ ขากลับมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เขาจะต้องพากลับ "

เธอยักไหล่ ดึงแว่นกันแดดจากกระหม่อมลงมาบังตา เลียนแบบอรัลเบล ด้วยท่าทางดัดจริต เหมือนสุดแม้กระทั่งท่ายืน ทำเจ้าตัวขุ่นมัวใจไม่น้อย ทว่า ได้แต่กัดฟันเก็บอารมณ์นิ่งเอาไว้ เนื่องจากในที่ที่เป็นองค์กร เต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด ไม่ได้มีแค่หล่อนที่เป็นใหญ่ แต่ยังมีอีกหลายคน ซึ่งถืออำนาจเท่าเทียบกับหล่อน 

กระนั้นหากจะคิดโค่นลงมาได้ ด้วยวิธีไก่กา มีหลักฐานไม่เพียงพอ บอกเลยไม่สามารถทำง่ายตามความคิด

ดังนั้น งานใหญ่ที่กำลังจะเกิด ไล่เรี่ยควบคู่กับการเลือกประมุขใหม่ คนที่เป็นหนึ่งในรายชื่อสมาชิกอย่างหล่อน จะต้องไม่มาเสื่อมเสียด้วยเรื่องแบบนี้ ให้เขากล่าวหา... 

ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นเพราะอารมณ์ส่วนตัว ถึงการนำเอามาเป็นเกณฑ์จริง จะต้องไม่มีใครรู้

ฉะนั้นการที่หล่อนจะสั่งสอนเด็กตรงหน้าได้ คงต้องใช้มารยาขั้นสูงกันเลยทีเดียว และนั่นประจวบเหมาะกับใครคนนึงเดินเข้ามา 

ใช่ หล่อนจงใจให้เขาเห็น

กับการถลาเขาไปหาไศลา แสร้งทำท่าจะทำร้าย เจตนาทำให้เธอตกใจ ใช้สัญชาตญาณที่มี ผลักอรัลเบลออก 

ไม่ได้แรงมาก แต่ทำไมถึงล้มลงไม่เป็นท่า 

" โอ้ย!!! "

แถมมีเลือดออกจากข้อศอกด้วย

ไศลาอึ้ง มองสลับระหว่างคนที่นั่งอยู่กับคนที่มาใหม่ ก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งเหยิง เธอไม่ได้ตกใจที่เขาเข้ามาเห็น แต่ที่งง คงจะเป็นการกระทำของอรัลเบลมากกว่า

คืออะไร??

หญิงสาวตั้งคำถาม ถอยหลังเชื่องช้าไปสองก้าว สัญชาตญาณบ่งบอกถึงความเย็นชา และเพิกเฉยกับสิ่งที่ไม่ได้ก่อ

ก่อนจะช้อนตาไปยังคนที่มาใหม่อีกสี่คน กับเจตนาเงียบไร้คำอธิบาย

ทอดมองร่างสูงเดินเร็วเข้ามาพยุงหล่อน พร้อมละครฉากใหญ่ที่เธอเองก็ยังไม่รู้เรื่อง

" ฉันไม่คิดว่าเธอจะกล้าขนาดนี้นะไศลา "

ตั้งหลักไม่ทันเพราะยังมึนงงอยู่

ไศลาขมวดคิ้ว เอียงคอเตรียมจะอ้าปากเถียง ทว่า กลับเปลี่ยนเป็นแค่นหัวเราะแทน 

" คนอย่างคุณเนี่ยนะ ยืนเฉยๆให้ฉันผลัก "

ท่ามกลางความเงียบ ไม่มีวาจาใดจากผู้ชายฝั่งตรงข้ามหลังพากันมาถึง เว้นแต่ซันดรูที่เดินเลยมาทางเธอ พร้อมมือขวาเกาสันจมูก 

เวเดนขมวดคิ้ว นึกไม่ถึงกับการกระทำของเขาครานี้ 

ในขณะไศลาถึงกับเม้มปากแน่น หรี่ดวงตากลมโตมองเวเดนอย่างไม่กระพริบ ยากจะคาดเดาความคิดของเธอ

ถึงเขาไม่ได้ปลอบใจ หรือทำทีเป็นห่วงเป็นใยหล่อนพาลให้เธอต้องเสียหน้า ทว่า การยืนอยู่ฝั่งนั้นแบบนั้น มันก็ไม่ต่าง 

จนกระทั่งความเงียบเริ่มปกคลุม ซันดรูเป็นฝ่ายทำลายมันเอง

เขาเลิกคิ้วราวกับตลกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมคำตอกกลับของไศลา 

แต่กลับผายมือ ใช้วาจาตรงข้ามใจ

" ไปทำแผลเถอะครับมาดาม เว้ดพาไปสิ "

ท่ามกลางความอึดอัดของเวเดโน่ บวกกับความเคืองแคลงใจ และกลุ่มเพื่อนที่งงกับการกระทำเขาไม่ต่างกัน 

ก่อนจะหันมาสบตากับไศลา ราวกับแคร์ความรู้สึก ประจวบเหมาะกับการถูกมองอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งนั่นเขาจะไม่ใจหวิวเลย ถ้าดวงตาหวานหยดนั้นไม่เปลี่ยนสีเป็นแดงก่ำ บวกน้ำหล่อเลี้ยงที่เอ่อล้นออกมามากกว่าปกติ

เธอร้องไห้หรือนี่....

แต่แล้ว..

กลับต้องหลุดจากภวังค์ด้วยคำสั่งของคนข้างกาย

" ฉันจะไม่เอาเรื่องเด็กนั่น ถ้าคุณพาฉันไปทำแผล"

ซึ่งสร้างความลังเลให้เขาไม่น้อย เวเดโน่ขมวดคิ้วพัน หรี่ตาลงต่ำราวกับครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าเชื่องช้า แล้วประคองร่างบางออกเดิน โดยไม่วายจะใช้หางตามองไศลา

ชายหนุ่มหารู้ไม่ ว่าไล่หลังเขานั้น น้ำหล่อเลี้ยงที่เคยเห็น มันเอ่อล้นออกมามากกว่าเดิม

ใช่...ไศลายืนนิ่ง กำมือตัวเองแน่น มองเขาเดินห่างไป โดยผ่านม่านน้ำตาที่มันเริ่มเลือนลางเต็มที

จากนั้นจึงจะพร่ำบอกตัวเองให้เข้มแข็ง

บางทีหมอนั่น อาจจะแค่ต้องการจะตัดปัญหา...

เท่านั้น...ล่ะมั้ง