บทที่ 9 ภาพติดตา

โกดังคลังอาวุธ เหล่าอัลฟาเลือกที่จะใช้สถานที่ตรงนี้เป็นที่ประชุม จะเรียกว่าเป็นการกระชับมิตรก็คงไม่ใช่ทั้งหมด ใช้คำเร่งด่วนจะดีกว่า

สายรายงานมาว่า อีกไม่กี่วันคู่แข่งทางการค้าจะใช้พื้นที่สีแดง โดยมีผู้อำนาจไม่ใช่แค่คนกลุ่มเดียว ทว่ามากกว่าสิบ และมีเป็นตับ มาซุ่มค้าอาวุธ ซึ่งมันจะไม่มีปัญหาเลย หากลูกค้ากลุ่มนั้นไม่ใช่ลูกค้าเก่าแก่ของโคโรธี ทอน บุคคลในประวัติศาสตร์สมัยรุ่งเรืองกาลที่ลาโลกนี้ไปแล้ว เขาเป็นคนขึ้นชื่อในเรื่องความอำมหิต และมีความแกร่งพอที่จะหาเม็ดเงินเข้าเซฟตัวเองได้เร็วกว่าจรวดทั้งที่นั่งอยู่บนวีลแชร์

ใช่ ลูกค้ากลุ่มนี้ไม่มีใครแย่งมาก็บ้าแล้ว โครทิส เวเดโน่ ผู้นำใหม่ หนึ่งในอัลฟาที่มีอิทธิพลไม่น้อยในเรื่องสั่งการได้ เก่งที่สุดในด้านวางแผนยุทธศาสตร์ และแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ทุกเรื่อง ทว่าไม่นานมานี้กลับถูกลบฉายานี้ไป เพียงเพราะไม่สามารถกู้ระเบิดตรงหน้า ความผิดพลาดใหญ่หลวงครานั้น จึงหลอกหลอนเขาเป็นต้นมา เพียงแค่หลับตาภาพทุกภาพก็จะปรากฏขึ้น

' หนีไปครับนาย '

' กูไม่ใช่นายมึง '

' ไม่ว่าจะเป็นใคร หากแต่เป็นหนึ่งในอัลฟา ล้วนแต่เป็นนายของผมทั้งนั้น หนีไปครับ '

' มึงคิดว่ากู...เป็นคนขี้ขลาดขนาดนั้นเลยเหรอวะ!!! '

' ขาผมถูกคานทับ แค่นายคนเดียวไม่สามารถช่วยผมได้หรอก ไม่อยากให้ผมมองนายว่าขี้ขลาด ได้โปรด ช่วยนายท่านด้วย'

' ไอ้ครูซมันไม่ตายง่ายๆ หรอกโว้ย!!! '

เขาจำได้ติดตา ราวกับฝันร้าย ภาพซากปรักหักพังที่พากันหล่นลงทับร่างลูกน้องของเพื่อนเขา หลังจากกระโจนมาผลักเขา และรับไว้แทน จริงๆ แล้ว ที่ตรงนั้น ควรเป็นเขาต้องนอนอยู่ด้วยซ้ำ ทว่า....

' นายครับ...อึก... ไว้กลับมาช่วยผมก็ได้..'

เขานึกไม่ถึงว่าจะมีระเบิดอีกลูก ที่ลูกน้องเขากำไว้ และจงใจปิดบังเขา

' กู...'

' นะครับ ผมไหว ..บอกคุณเรกาโด ว่าท่านกำลังถูกพ่อบุญธรรมหักหลัง รวมถึงท่านประธานด้วย '

' มึงว่าไงนะ! '

' ตอนนี้ที่นั่น คงระเบิดก่อนเวลาไปแล้ว ...ได้โปรด '

' สัญญากับกู ว่ามึงจะแข็งใจ ระหว่างนี้กูจะตามคนมาช่วย '

' ผม...สัญญา '

' ตามนั้น '

'นายครับ! เดี๋ยว....'

' จะสั่งเสียหรือ? กูไม่ให้มึงสั่งหรอก เพราะมึงจะต้องไม่ตาย เข้าใจไหม! '

' ผม...มีครอบครัว ที่เอเชีย..ผมอยากให้นาย..'

' หุบปาก! แล้วนอนเฉยๆ กูจะตามคนมาช่วย ขืนมึงยังชวนกูคุย มึงได้ตายจริงๆ แน่ ...'

โครทิสไม่รอให้ลูกน้องพูดจบ แต่เลือกที่จะวิ่งออกมา เพื่อตามคนมาช่วย หวังให้เขานั้นรอด จึงไม่ได้ยินคำนี้จากปากเขา กลับเป็นบอดี้การ์ดที่ทำงานคู่กันกับเขาแทน

ในขณะนั้นพวกเขาถูกมอบหมายให้ทำงานร่วมกัน อีกคนนึงดูแลนายหญิง จึงไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่กดหูฟังให้ลึกที่สุด เพื่อฟังคำสั่งเสียของเพื่อน 

' นายครับ....'

และนั่นคือประโยคสุดท้ายก่อนระเบิดจะทำงาน ลูแคนข่มตาสั่นระริก พร้อมเสียงสะอื้นไห้ และอุ้งมือที่กำเข้าหากันแน่น ต่างกับเวเดน ที่ไปได้เพียงครึ่งทาง กลับต้องหันกลับมาใหม่

บึ้ม!

'โทมัส!!! '

ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน เพียงแค่หลับตาลงแล้วนึกถึง หรือนั่งนิ่งๆ ปล่อยจิตให้ว่าง หัวใจที่เคยแกร่งอย่างเวเดโน่ก็มักจะถูกบีบทุกทีไป

ยิ่งเวลาเข้าช่วงค่ำ ความเหงาก็ยิ่งคืบคลาน ถึงที่นี่จะกว้างใหญ่ไพศาล อยู่สุขสบายและหรูหรา เกินปัญญาที่ชาตินี้ใครอื่นจะหามาได้ แต่ใช่ว่าจะเป็นความต้องการของไศลา หญิงสาวชาวไทยที่ชอบไลฟ์สไตล์แบบบ้านๆ มากกว่า

ทว่ามีเหตุจำเป็นที่เคยกล่าวไว้ข้างต้น ต่อเหตตุผลที่มาอยู่ที่นี่ บัดนี้เมื่อถึงเวลาต้องอยู่จริงๆ และใช้ชีวิตจริงๆ จึงปราศจากความสุขไปโดยปริยาย

จะทำยังไงให้มันผ่านพ้น ในเมื่อสถานที่คือที่พึ่ง แต่ที่พึ่งที่ว่าไร้คนที่เธอรู้จักสนิทด้วย

" โทรหาแม่ดีกว่า ตอนนี้ที่นั่นน่าจะเป็นตอนกลางวัน "

เป็นครั้งที่สามที่เธอจับโทรศัพท์คิดจะโทรหาแม่ สายปลายทางดังเป็นช่วง ก่อนจะขาดหายไปเมื่อมีคนกดรับ

" แม่! ^^ "

แต่แล้ว ..

การทักทายของเธอราวกับจะฆ่าให้ตาย ยายแก้วตกใจหนักถึงกับปล่อยตะกร้าที่ถืออยู่ล่วงหลุดมือ

(ตาเถร..!)

" ตกใจเหรอแม่ ฮ่าๆๆ "

(ไศลา! เอาอีกแล้ว สอนไม่รู้จักจำ ทำไมนะ ทำไมถึงทำตัวไม่เหมือนกับคนอื่น)

" โธ่ แค่ทักทายเองแม่ ทำไมต้องบ่นด้วยเนี่ย ว่าแต่แม่เป็นยังไงบ้างอ่ะ "

เธอปั้นหน้ายับยู่ยี่ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย หวังกลบเกลื่อนความตกใจของแม่

(สบายดี แล้วลูกล่ะ?)

" ดีสิแม่ งานดีจะตาย "

เธอโกหกกลอกตามองบน เพื่อกลั้นน้ำตาแห่งความคิดถึงที่กำลังเอ่อล้นคลอเบ้าไม่ให้ไหล กลัวแม่จะจับได้ แค่ได้ยินเสียง ราวกับได้สูดบรรยากาศของที่โน่น ยิ่งทำให้เธออ่อนแอ

(ดีแล้วล่ะ แม่จะได้หมดห่วง)

" แม่พูดอะไรน่ะ หมดห่วงอะไร ต้องเป็นห่วงไศต่อไปสิ "

(ไศ อย่าเสียงดังสิลูก)

" ก็แม่พูดแบบนี้ ไศใจคอไม่ดีนี่ "

(เฮ้อ เด็กคนนี้นิ ว่าแต่..เจอพี่ศิลป์หรือยัง)

สุดท้ายบทสนทนาระหว่างเธอกับแม่ มักจะสะดุดกึกเสมอ เมื่อเจอคำถามนี้ นี่คือสาเหตุที่เธอไม่อยากจะติดต่อกลับไปบ่อยๆ หากคิดถึงมากก็แค่อดทนอดกลั้นเอาไว้ คำถามของแม่มันบั่นทอนจิตใจของเธอประตำ

" ยังเลย..จ้ะ"

เธอโกหก บอกเสียงแผ่ว อันที่จริงก็ไม่อยากเชื่อจะเชื่อเรื่องที่เขานั้นตาย แต่การมีชีวิตอยู่ก็เหมือนจะเลือนลาง คนติดต่อกันไม่ได้เป็นปีๆ ขนาดนี้ ความหวังที่จะมีชีวิตรอดคงยาก

(อะไรกัน?)

" เขาย้ายที่ทำงานน่ะแม่ ไศถามคนที่นี่แล้ว เขาบอกแบบนั้น แต่ย้ายไปไหนนี่ ไม่มีใครรู้จ๊ะ เอาไว้ไศจะหาเวลาตามหาเขานะจ้ะ ยังไง..ก็ไม่ยากเกินความสามารถหรอก "

เธอคงไม่บอกใคร และไม่ให้ใครรับรู้ ว่าการคุยกับแม่ บุคคลที่เธอไม่เคยปิดบัง บัดนี้นิ้วชี้กับนิ้วกลางกลับไขว้กันเสียแล้ว จะทำยังไงได้ล่ะไศลา แกคงไม่อยากให้แม่ตายหรอกใช่ไหม

(งั้นหรือ?)

" ว่าแต่แม่ ไศส่งเงินไป แม่ได้รับไหมจ้ะ "

(ได้สิ อ้อ ไอ้สรรค์มันเอาไปจ่ายค่าหนังสือมันด้วยนะ เห็นว่าเป็นวิชาอะไรสักอย่างที่มันโง่กว่าเขานี่ล่ะ เอามาอ่านก่อนสอบ)

" ฮ่าๆๆ ช่างมันเถอะแม่ ให้มันเต็มที่กับการเรียนไปเลย พอใช้ใช่ไหมจ้ะ "

(พอสิลูก เหนื่อยก็พักซะล่ะ อย่าหักโหมมาก เงินมันไม่สำคัญเท่ากับความสุขของลูกแม่หรอก อย่าเป็นเหมือนพี่แกล่ะ รายนั้นน่ะไม่เคยถามแม่เลยว่าแม่ต้องการอะไร เฮ้อ)

" อึก.."

(ถ้าเจอมันก็บอกให้มาหาแม่บ้างนะ แม่แก่แล้ว)

แต่ก็ช่างเถอะ สำหรับเธอ หากการโกหกมันทำให้แม่สบายใจและอารมณ์ดีได้ เธอก็ยินดีจะทำ ไศลาปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง คุยต่ออีกไม่กี่คำ ก่อนหาโอกาสวางสาย เพราะกลัวแม่จะจับได้ว่าเธอนั้นกำลังร้องไห้อยู่ แล้วจึงมานั่งกอดเข่า มีคำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัว ที่คำถามนั้นกลับหาคำตอบไม่ได้

..จะเริ่มต้นยังไงดี? ยังมีความหวังอยู่อีกไหม ในเรื่องพี่ชายของเธอ

" ใช่! คุณโครทิส ต้องรู้เรื่องนี้สิ ...กลับมาหรือยังนะ "

พื้นที่ว่าง อันที่แคบเป็นพื้นของบริวาร ส่วนบริเวณกว้างของพื้นที่ทั้งหมดเป็นของเขา...เวเดโน่

ไศลาต้องการพบคนๆ นี้ ทว่ากว้างใหญ่ขนาดนี้จะไปหาเจอได้ที่ไหน

" มุมโปรดของเขาอยู่ตรงไหนน้า"

เธอหันซ้ายหันขวามองหาจนเมื่อยคอก็ยังไม่พบ อย่าว่าแต่พบ เงาหัวก็ยังไม่เห็น จึงหยุดตั้งหลักอยู่กลางห้องโถงที่เจอเขาเมื่อตอนกลางวันก่อน เพราะไม่กล้าเดินซี้ซั้วเข้าไปในห้องอื่น ช่างโชคดีที่หันไปเห็นสาวใช้คนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นคงได้ยืนมึนอยู่ตรงนี้ค่อนคืนแน่

" คุณผู้หญิง มีอะไรให้รับใช้คะ"

ในขณะหล่อนเดินมาหยุดตรงหน้า และเอ่ยถามเสมือนเดาใจเธอออก

" มี..นิดหน่อยน่ะ "

หญิงสาวยิ้มตาหยี แกว่งแขนไปมา เรียกได้ว่าไม่มีสมาธิอยู่กับเนื้อกับตัว ความเคอะเขินกำลังถามหา เกิดมาอายุยี่สิบกว่าปี ยังไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน พวกเขาทำกับเธอประดุจดั่งเจ้าหญิง หรือ ซินเดอเรลล่ารองเท้าแก้วยังไงยังงั้น

" ได้ค่ะ "

" ก่อนอื่น ถามก่อน คุณชื่ออะไร "

" ดิฉันชื่อ เดซี่ค่ะ "

" อืม..เดซี่ เธอน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันนะ เรียกไศลาเฉยๆ เถอะ ฉันไม่ชอบ มันน่าอึดอัด "

แต่แล้ว...

เธอกลับเลือกที่จะปฏิเสธมันทิ้ง ไม่ยอมทำความคุ้นชินกับสิ่งที่ได้มา จะลืมตัวไม่ได้ นี่น่ะคือไศลา ไม่ใช่ซุปเปอร์โมเดล

" ไม่ได้หรอกค่ะ "

ทว่า สาวใช้กลับส่ายหน้า ส่วนเธอกลอกตามองบน

" ว่าล่ะเชียว เขาสั่งให้เรียกแบบนี้สินะ"

" ใช่แล้วค่ะ "

" แล้วเขาได้สั่งหรือเปล่า ว่าให้เธอดูแลฉันเป็นอย่างดี? " ไศลาเลิกคิ้ว ลองเชิงถาม

" สั่งค่ะ "

" ฉันอยากได้อะไร ก็ต้องได้? "

" ใช่ค่ะ "

" และห้ามขัดใจฉัน? "

" ค่ะ "

" งั้น ..ถ้าฉันขอออกคำสั่งให้เธอมาเป็นเพื่อนกับฉัน เธอจะว่ายังไง? "

" คะ คุณผู้หญิง "

จบประโยคนี้ สาวใช้ถึงกับหน้าสลด หล่อนก้มหน้างุน บ่งบอกถึงความลำบากใจ

" นี่คือคำสั่ง "

ทว่า ไศลากลับเน้นคำทำหน้าจริงจัง เบี่ยงไปทางข่มเหงทางสายตา เธอจ้องเข้าไปในตาลึก กระทั่งคนถูกสั่งปฏิเสธไม่ได้

" ค่ะ..."

" เยี่ยม งั้นคืนนี้เธอมานอนกับฉันนะ "

" คะ?!! "

" อย่าทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่ชอบ "

" แต่ว่า คุณเวเดโน่ "

" เวเดโน่ทำไมเหรอ? "

เรียกได้ว่าไม่มีโอกาสได้ค้าน เธอจ้องตาหล่อนอีกระลอก พร้อมคำถามราวกับต้องการคำตอบที่เด็ดขาด

ทว่า เหมือนโชคเข้าข้างสาวใช้

เมื่อมีใครคนนึงเดินเข้ามา ในขณะที่หล่อนกำลังอ้ำอึ้ง เสมือนเป็นเทพบุตรมาช่วยชีวิต

" เขาไม่เต็มใจ จะไปบังคับกันทำไมเล่า"

เขาเดินเชื่องช้าหน้าเปื้อนยิ้มแต่ไกล ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าเธอ สาวใช้จึงใช้จังหวะนั้นเอาตัวรอด โค้งหัวให้เธอทีนึง แล้วถอยออกไป

" คุณซันดรู ..."

" ดีใจนะ ที่เธอจำได้ "

" มาหาคุณโครทิสเหรอคะ "

" แค่ครึ่งนึงน่ะ อีกครึ่งนึงมาหาเธอด้วย"

" หะ มาหาไศ.."

เธอชี้มาที่ตัวเอง ทำหน้าเหวอ ก่อนจะเหวอหนักกว่าเก่ากับประโยคนี้ พร้อมหน้าคนพูดที่แสนจะทะเล้น

" ใช่ มาเอาคำตอบว่ายังอยากจะเป็นเมียฉันอยู่รึเปล่า? "

" หือ! O.O บะ บ้า! "

ซึ่งการโผล่มาครั้งนี้ของเขา ทำสีหน้าของไศลาเปลี่ยนไปเลยในทันที ย้อนกลับไปนึงถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นยังอายไม่หาย ไศลาหน้าแดงก่ำ ทำอะไรไม่ถูก

" อายหรือ? " แดงระเรื่อ จนซันดรูยังรู้สึกได้

" คะ? "

" หน้าเธอแดงมากเลยนะ "

เขายื่นมือเตรียมจะจับแก้ม แต่แล้วกล้บมีเสียงใครอีกคนนึงเข้ามาแทรกเสียก่อน

" แฮ่ม! "

ไศลาถอยหลบ หันไปตามเสียงที่ว่า พร้อมกับซันดรูที่กำลังยิ้มกว้าง ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร แต่หารู้ไม่ เขากำลังทำหัวใจน้อยๆ ดวงหนึ่งหวั่นไหว

" มานานแล้วเหรอ? " เวเดโน่ถาม

" สักพัก.." ส่วนซันดรูตอบ

"กูรอมึงอยู่ "

" ได้ ไปกัน "

พวกเขาคุยกันด้วยน้ำเสียงที่ปกติ แต่สายตากลับจับจ้องมาที่ไศลาเป็นจุดเดียว ซึ่งกำลังยื่นหน้าซีดอยู่

... ทำไมนะ ทำไมถึงหมดความเป็นตัวของตัวเองทุกครั้งที่พวกเขาทั้งคู่มาเจอกันทุกที!