Se connecterShare
บทที่ 268
Related chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 269
“ผมรู้ว่าคุณทำอะไรก็ได้” เขายืนกราน “แต่อย่าลังเลที่จะมาหาผมถ้าคุณต้องการ” เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อยแล้วก็เสริมว่า “…หรืออยากมา”พลังที่มองไม่เห็นบางอย่างกระตุ้นให้ฉันหันไปหาเขา และฉันก็ทำ และหัวใจของฉันติดอยู่ที่ลำคอ แม้ว่าบรรยากาศกึ่งมืด ความอ่อนโยนที่ฉันเห็นในดวงตาเหล่านั้นกลับชัดเจนมากเขาหมายถึงอะไร ‘…มาหาผม?’ ฉันคิดขณะที่ฉันรีบหลบสายตาจากเขา มีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของเขาหรือเปล่า?ฉันกลืนน้ำลายเมื่อความคิดอื่นผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ใช่ ต้องเป็นสถานการณ์ของเราอยู่แน่นอน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่คิดว่า ‘มาหาผม’ ของเขาอาจหมายความว่าเขากำลังขอให้ฉันกลับไปหาฉันส่ายหัวและหลับตาลงเพื่อกำจัดความคิดไร้สาระทั้งหมดที่ผุดขึ้นมาในหัว เขาแค่เป็นเจ้านายที่ดี อาจจะยังต้องการชดเชยให้พนักงานเก่าสำหรับวิธีที่เขาเข้ายึดบริษัทขณะที่ฉันครุ่นคิดอยู่ในหัวและคำพูดของเขาเริ่มสมเหตุสมผล ไฟโทรศัพท์ของเขาก็ดับลงไอเดนพึมพำ “อะไรเนี่ย… บ้าจริง ดับไปแล้ว”ความตื่นตระหนกที่ลดลงเพิ่มขึ้นในพริบตา การหายใจของฉันถี่ขึ้น มือที่กำเข่าของฉันแน่นขึ้นอย่างเจ็บปวดแ…มือใหญ่อันอบอุ่นของเขาทาบทับมือฉัน ฉันอยากจะดึงออกเหมื
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 270
ไอเดนด้วยความขบขันเล็กน้อยและความรู้สึกสูญเสีย ผมมองอาน่าวิ่งออกจากประตูทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เธอวิ่งผ่านชายฉกรรจ์ที่งุนงงและขึ้นบันไดไป เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องอยู่ในช่องบันได พวกเราทุกคนมองจนกระทั่งเธอหายลับไปจากสายตาผมรู้จากทุกสิ่งว่าผมคงจะหยุดเธอไว้จากการหนีแบบนั้น ถ้ารู้ว่าเธอจะทำมันตั้งแต่แรก แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะเกิดขึ้น แค่ผมเอามือโอบรอบมือเธอ เธอก็หลุดพ้นจากมือไปง่าย ๆมือผมยังคงกำเป็นกำปั้นเบา ๆ ขณะที่ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาสัมผัสที่หลงเหลืออยู่ ความอบอุ่นของผิวและความนุ่มนวลของมือเธอ…ทั้งหมดนั่นรู้สึกเหมือนเป็นความฝันที่เพิ่งจางหาย ตอนนี้ อันที่จริง ถ้าหนุ่ม ๆ ทั้งหลายไม่อยู่ที่นี่ หรือจ้องมองผมเหมือนผมเป็นกวางขวางไฟหน้ารถ ผมคงจะหลับตาลงและสูดกลิ่นของเธอ พยายามจดจำทุกรายละเอียดของการเผชิญหน้าสั้น ๆ ของเราผมก้าวออกจากลิฟต์และหยุดอยู่หน้าพวกเขา โดยที่ใจยังคงจดจ่ออยู่กับอาน่า นั่นคือตอนที่ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความตระหนักรู้ว่าผมเป็นใคร พวกเขาโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งและทักทายผมด้วยคำพูดที่สับสน“อรุณสวัสดิ์ครับท่าน ต้องขออภัยอย่างสุดซึ้งสำหรับความไม่สะดวกนะครับ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 271
“กิจกรรมการกุศลเหล่านี้จะรวมเป็นหนึ่งเดียว” เขายิ้ม “หุ้นส่วนของเราหลายคนจากต่างประเทศจะบินมาร่วมงาน…”เสียงพึมพำดังขึ้นเมื่อตัวแทนจากองค์กรการกุศลต่าง ๆ พยักหน้า ประทับใจและพอใจกับแผนที่พวกเขาได้วางไว้“กิจกรรมการกุศลที่จะเกิดขึ้นของเราจะสร้างผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อสังคม” สายตาของเขามองไปทั่วห้องและผมสาบานได้ว่าดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “เราประทับใจมากที่ได้เห็นทุกคนที่นี่ในวันนี้ ร่วมมือกันในการอุทิศตนเพื่อมัน”บรรยากาศเต็มไปด้วยความคาดหวังสำหรับการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวก ว่าความร่วมมือเหล่านี้จะนำมาสู่ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างแน่นอน“นั่นคือสิ่งที่นำความสุขมาให้เรา” หนึ่งในตัวแทนพูดขึ้น “พวกเราบางคนใช้ชีวิตเพื่อสิ่งนี้ คุณรู้ไหม เพื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็ก ๆ และผู้ป่วยที่ทำอะไรไม่ได้ เพื่อดูความโล่งอกที่ไหล่ของพ่อแม่หรือผู้ปกครอง มันเป็นการบำบัดอย่างหนึ่ง”ห้องโถงระเบิดเป็นเสียงยืนยันหลายรูปแบบจากนั้นตัวแทนแต่ละคนได้รับเวลาที่จะพูดถึงความคิดเห็นของพวกเขาเกี่ยวกับวิธีที่เราจะสามารถปรับแผนของเราให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้นเป็นครั้งที่สามที่ผมพูดขึ้นเพื่อแสด
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 272
ไอเดนผมก้มลงมองร่างเล็กที่กำลังจ้องมองผมด้วยดวงตาโตใสซื่อ หนังสือเด็กสีสันสดใสเปิดอยู่บนพื้นระหว่างเรา“ขอโทษค่ะ!” เธอโบกมือให้ผมและพูดด้วยรอยยิ้มขอโทษเล็ก ๆ มือเล็ก ๆ ของเธอกระพืออยู่ในอากาศเหมือนผีเสื้อผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบเธอ รอยยิ้มช่างติดตรึงใจจริง ๆ ดูเหมือนจะส่องสว่างไปทั่วทั้งโถงทางเดิน“ไม่เป็นไร” ผมตอบขณะที่ก้มลงเก็บหนังสือที่วางอยู่แทบเท้าของเรา หน้ากระดาษมันวาวของมันยับเล็กน้อยจากการตก“ว้าว” ผมได้ยินเธออุทาน และผมก็เงยหน้ามองเธอ งงงวยกับความตื่นเต้นกะทันหันในน้ำเสียงของเธอ“หนูอยากได้ปากกาแบบนั้นจัง” เธอพูดด้วยดวงตาเหมือนลูกสุนัขน่ารัก พร้อมกับริมฝีปากที่ยื่นออกมาอย่างน่าเอ็นดู ที่สามารถละลายหัวใจที่เย็นชาที่สุดได้“แบบไหน?” ผมขมวดคิ้วขณะที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้มลงมองหนังสือในมือ พลิกมันไปมา สงสัยว่าเธอเห็นปากกาที่ไหน“อันนั้นค่ะ” เธอพูดและชี้ไปที่หน้าอกของผม นิ้วเล็กๆ ของเธอเล็งตรงไปที่กระเป๋าเสื้อผมก้มลงมองและเห็นปากกาเงินซ่อนอยู่ในกระเป๋า “อ้อ” ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมหยิบมันมาจากห้องรับรองก่อนหน้านี้โดยไม่ตั้งใจ“งั้นก็เอาไปสิ” ผมหยิบปากกาออกจากกระเป๋าแ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 273
คลาร่าฉันเดินอย่างไร้จุดหมายไปรอบ ๆ ร้าน มาซื้อเสื้อผ้าให้เอมี่และตัวเอง ฉันเลือกเสื้อผ้าของเอมี่เสร็จตั้งแต่เมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้วโอเค อาจจะไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แต่มันก็สักพักแล้ว ชุดเดรสของผู้ใหญ่ทั้งหมดที่นี่ดูไม่เหมือนสิ่งที่ฉันอยากจะใส่เลยสายตาของฉันมองไปที่ชื่อร้านที่ส่องประกายบนผนัง ตรงประตูหลังจากที่ก้าวเข้าไปในร้านนับครั้งไม่ถ้วนขณะที่ฉันสงสัยว่าเข้ามาในร้านผิดหรือเปล่านี่คือร้านโปรดของฉันที่ฉันอัปเดตตู้เสื้อผ้าอยู่เสมอ และฉันก็มั่นใจเสมอว่าฉันจะได้เห็นสิ่งที่ดึงดูดฉันและเหมาะกับรสนิยมของฉัน แต่จนถึงตอนนี้ ชุดเดรสทั้งหมดที่นี่ดูเหมือนสิ่งที่รุ่นยายจะใส่“รอบนี้พวกเขาเติมสินค้าไร้สาระแบบไหนกัน?” ฉันพึมพำกับตัวเองขณะที่ใช้นิ้วลูบเสื้อคลุมสีเขียวอ่อนฉันถอนหายใจ เงยหน้าขึ้นและคราง “เฮ้อ! บางทีฉันควรจะยอมแพ้”ขณะที่ฉันลากเท้า ยังคงขมวดคิ้วให้กับชุดที่น่าเกลียด แต่แล้วชุดเบลเซอร์และกางเกงกำมะหยี่สีแดงสดก็สะดุดตาฉันฉันแทบจะอุทาน “โอ้พระเจ้า!”“ในที่สุดคุณก็เจอสิ่งที่ชอบแล้วเหรอคะ?” พนักงานขายสาวรีบออกมาจากทางเดินที่เธอกำลังจัดเรียงสินค้าใหม่ที่น่าเบื่อ ส่งยิ้มให้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 274
ไอเดนแม่ของผม ไม่ว่าจะมองข้ามรอยยิ้มที่แข็งค้างของผมหรือไม่สนใจ ก็หลีกทางให้ชารอนรับกอดที่ผมตั้งใจสงวนไว้สำหรับเธอเธอโอบกอดผมด้วยรอยยิ้มกว้าง “พระเจ้า! ฉันคิดถึงคุณมากเลย” เธอครางออกมาขณะที่กดใบหน้าเข้ากับอกของฉัน“อืม” ผมครางขณะที่เธอคลายอ้อมกอดรอบตัว แผ่มือลงบนอกของฉัน จากนั้นเธอก็เขย่งเท้าเพื่อจูบผมที่แก้มด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมอยากจะเช็ดรอยริมฝีปากของเธอบนแก้มด้วยเสื้อแจ็คเก็ต แต่ก็อดทนต่อความอยากนั้นและจูบแก้มเธอตอบ พูดตามตรง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าริมฝีปากของผมสัมผัสแก้มเธอหรือเปล่าผมยังคงอยู่ในท่ายืนเดิมขณะที่ชารอนนั่งลง แม่นั่งลงตรงที่ว่างข้าง ๆ เธอแทนที่จะนั่งลง ผมกางขาออกและเอามือล้วงกระเป๋า“แม่ เป็นไงบ้างครับ?” ผมถามอย่างน้อยเธอควรตอบสิ่งนี้เพราะเธอยมแลกอ้อมกอดของลูกชายให้กับคนอื่น“แม่สบายดี ลูกรัก” เธอตอบอย่างยินดีผมหันไปหาชารอนที่สายตาจับจ้องมาที่ผม จับจ้องมาที่ฉันตั้งแต่ผมก้าวเข้ามาในบ้าน“คุณกลับมาเมื่อไหร่? ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ”“คุณจะรู้ได้ไงล่ะ?” เธอทำปากยื่น “คุณไม่รับสายฉันเลย”ผมเลิกคิ้วและเธอก็นั่งไขว้ห้าง ทำให้ชุดเดรสสั้นเลื่อนขึ้นไปที่ต้นขามากขึ้น “แหง
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 275
ในช่วงเวลานี้เช่นกัน ผมตัดสินใจว่าจะกลับมาที่เมือง ชารอนประท้วงและถึงกับอ้อนวอนให้ผมอยู่ต่อเพราะเธอไม่สามารถทิ้งธุรกิจได้ แต่ผมทำไม่ได้ ผมต้องการพื้นที่และเวลาที่จะคิดทบทวนจริง ๆแต่ไม่ว่าผมจะใช้เวลาเตรียมตัวมากแค่ไหนหรือการตัดสินใจใด ๆ ที่ต้องทำ การแต่งงานก็ยังคงดำเนินต่อไป เนื่องจากลักษณะของการแต่งงานและการลงนามในเอกสารที่ผมได้ลงนามไปแล้ว ไม่ว่ายังไงการแต่งงานก็ต้องจัดขึ้นผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นปัญหา แต่เมื่อผมเจออนาสตาเซียอีกครั้ง มันก็ทำให้หัวของผมสับสนมากยิ่งขึ้น และทำให้ผมรู้ว่าผมจะไม่มีวันพร้อมสำหรับการแต่งงาน หรือกลับไปสู่ความสัมพันธ์ที่กำลังสร้างกับชารอน ดังนั้นผมทำในสิ่งที่พอจะทำได้ คือหลีกเลี่ยงชารอนและการแต่งงานที่ใกล้เข้ามาในทุกวิถีทางที่ผมมีกำลังตอนนี้ เธอนั่งตรงข้ามโต๊ะ ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่ผมจากขอบแก้วอเมริกาโน่เย็น ผมครุ่นคิดเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนว่าฉันจะหลุดพ้นจากเธอหรือการแต่งงานได้อย่างไร“ฟังฉันอยู่หรือเปล่า?” เธอหัวเราะเบา ๆ ขณะที่วางแก้วลงบนโต๊ะผมฝืนยกมุมปากขึ้น “ผมฟังอยู่”“งั้น” เธอยิ้มสดใส “เราจะเริ่มต้นจากตรงไหนดี? มันนานมากแล้วนะ”“ใช่ รู้สึกเหมื
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 276
อนาสตาเซียฉันกวาดสายตาไปที่บันทึกบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ คำว่า ‘การพักผ่อนของบริษัท’ และ ‘การสร้างทีม’ โดดเด่นขึ้นมา ทั้งออฟฟิศส่งเสียงฮือฮา เพื่อนร่วมงานที่เหลือของฉันพูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวาเกี่ยวกับการพักผ่อนที่กำลังจะมาถึง"จริงเหรอเนี่ย? ทั้งสัปดาห์ในฮาวายเลยยะ!" ผู้หญิงผมบลอนด์คนหนึ่งอุทาน โน้มตัวอยู่เหนือไหล่ของฉัน"ผมรู้ น่าทึ่งไหมล่ะ? ตอนนี้ผมเริ่มรวบรวมชุดพักผ่อนทั้งหมดที่จะต้องใช้ไว้รอแล้ว" ชายอีกคนจากฝั่งตรงข้ามของห้องพูดเสริมความตื่นเต้นของพวกเขาแม้จะเด่นชัด แต่ดูเหมือนจะไม่สามารถตัดผ่านอารมณ์ที่หดหู่ของฉันได้ ฮาวายเหรอ? ฉันฝืนยิ้ม พยายามซ่อนความผิดหวัง ฉันรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเข้าร่วมได้เนื่องจากปัญหาทางสุขภาพของเอมี่มันไม่ใช่หัวข้อที่ตัดสินใจยากเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อชีวิตของลูกสาวฉันมาเกี่ยวข้อง ฉันจะให้ความสนใจกับเธอเป็นอันดับแรกเสมอนิ้วของฉันเลื่อนไปบนแป้นพิมพ์ขณะที่พิมพ์ข้อความเพื่อปฏิเสธข้อเสนอการพักผ่อน "ขออภัยค่ะ ฉันไม่สามารถเข้าร่วมการพักผ่อนของบริษัทได้เนื่องจากเหตุผลส่วนตัว..."ฉันเพิ่งเขียนประโยคแรกเสร็จ กองกระดาษหล่นลงบนโต๊ะของฉัน ทำให้ฉันเสียสมาธิ
Latest chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
