Share

บทที่ 14

ทว่าข้างหน้าของเมิ่งซิ่งหลวนกลับมีร่างวิญญาณอยู่สองร่าง

เสียงร้องอันเจ็บปวดส่งเสียงขอความเมตตาดังก้องเข้ามาในหูของเธอ

"ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอร้องอย่าเล่นฉากรถชนต่อหน้าฉันอีกรอบ..."

"ฉันไม่ต้องการโควต้าเข้าเรียนของมหาวิทยาลัยไห่เฉิงแล้ว ฉันจะคืนให้คุณ ปล่อยฉันไปเถอะ.... ฉันแค่หมกมุ่นกับน้องสาวของคุณสักพักแค่นั้นจริงๆ...."

วิญญาณของหลินเช่อถูกปล่อยทิ้งไว้ตรงที่เกิดเหตุ

เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ข้างๆ มีวิญญาณร้ายยืนอยู่

เมิ่งซิ่งหลวนเลิกคิ้วด้วยความทึ่ง

หลินเช่อไม่เคยดูน่าเวทนาขนาดนี้มาก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ไม่สิ เขาไม่เคยแม้กระทั่งสิ้นหวังขนาดนี้

วิญญาณร้ายใช้วิธีการบางอย่างเพื่อให้หลินเช่อประสบกับความเจ็บปวดและกลัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากอุบัติเหตุรถชน

บอกเลยว่าเยี่ยมจริงๆ

เมิ่งซิ่งหลวนเห็นมากพอแล้ว เธอจึงกล่าว "พอได้แล้ว มานี่"

วิญญาณร้ายที่นั่งยองๆ อยู่ข้างหลินเช่อก็ลอยมาหาทันทีที่ได้ยินเสียงของเมิ่งซิ่งหลวน

เสียงแหบแห้งสั่นเครือกล่าว "ขะ.. ขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยฉัน"

แม้จะได้เห็นหลินเช่อทรมานจนสิ้นสติ ความโกรธของวิญญาณร้ายก็ไม่ได้ลดลง

เขาเกลียดหลินเช่อเข้ากระดูกดำ

เขาเกิดในครอบครัวยากจน พ่อแม่ของเขาก็เสียชีวิตไปแล้วและเขาเหลือน้องสาวเพียงคนเดียวเป็นคนในครอบครัว

เขาทำงานอย่างหนักจนกระทั่งได้รับการตอบรับเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยไห่เฉิง ทว่าที่เรียนกลับถูกแย่งไปให้คนอื่น

เขาไม่ยอมรับและเข้าไปขอเหตุผล แต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้สึกรู้สาแถมยังสั่งให้คนมาทุบตีเขาจนตาย ร่างของเขาถูกโยนให้ฉลามกินเพื่อทำลายหลักฐาน

เขาไม่ได้ตายตาหลับ อาจเป็นเพราะชะตาเข้าข้าง เขาจึงกลายเป็นผีร้ายตามหลินเช่อ เขาได้เห็นหลินเช่อกระทำชำเรากับน้องสาวเขาหลังจากนั้น

หากไม่ได้เมิ่งซิ่งหลวนแล้วล่ะก็การแก้แค้นคงไม่มาถึงเร็วขนาดนี้

หลินเช่อลอยอยู่ในอากาศอย่างงงงวย สายตาว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา

เมิ่งซิ่งหลวนกล่าว "คนชั่วก็ต้องถูกลงโทษ ไม่ต้องขอบคุณฉัน"

เธอเองก็ไม่ได้เป็นคนดีสักเท่าไหร่

ถ้าหลินเช่อไม่รังแกเธอ เขาก็อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกสักสองสามวัน

เมิ่งซิ่งหลวนเดินไปหาหลินเช่อ

ในสายตาคนทั่วไปนั้น เมิ่งซิ่งหลวนเป็นเพียงคนเดียวบนถนนสายใหญ่ แต่ความจริงแล้วมีคนหนึ่งกับผีอีกสองอยู่ต่างหาก

หลินเช่อยังตกอยู่ในความเจ็บปวดและความหวาดกลัวไม่สามารถตั้งสติได้ จนกระทั่งได้ยินเสียงเย็นชาเรียกชื่อเขา

เขามองเห็นคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน

"เมิ่งซิ่งหลวน!"

เขากัดฟัน ตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวอย่างอ่อนกำลัง ตาแดงก่ำด้วยความโกรธ

วิญาณของเขายังคงรูปร่างเดิมเหมือนกับตอนที่เขาถูกรถชน

แขนหลุด ขาหัก และใบหน้าปกคลุมไปด้วยเลือดจนแทบจำไม่ได้

"ตายแล้วยังเด้งไปเด้งมาแบบนี้ แม้แต่แมลงสาบยังไม่อึดเท่านายเลย"

เมิ่งซิ่งหลวนเสียดสีอย่างไร้ความปราณี

ทว่าหลินเช่อที่ถูกทรมานเมื่อกี้เหนื่อยจนไม่อยากจะตอบโต้อะไร ไม่อย่างนั้นเขาก็คงด่าเธอกลับ

เขานอนพะงาบๆ เพื่อหายใจ ทันใดนั้นเขาเห็นวิญญาณร้ายกับเมิ่งซิ่งหลวนยืนข้างกัน ความเข้าใจแวบขึ้นมาในหัวทันที

"เมิ่งซิ่งหลวน! นี่เธอทำงั้นเหรอ? ผลงานเธอทั้งหมด! เธอฆ่าฉัน! นังบ้า!"

หลินเช่อด่าทอด้วยความโกรธ น้ำสีแดงไหลออกมาจากหางตา เขาหวังว่าเขาจะฉีกเมิ่งซิ่งหลวนเป็นชิ้นๆ

เมิ่งซิ่งหลวนหรี่ตาลงมาเมื่อเห็นท่าทางอันตราย ก่อนจะยกมือของเธอขึ้นรัดคอหลินเช่อทันที

"หลินเช่อ นายจะมาโทษฉันจากผลกรรมที่เกิดขึ้นจากนายเองได้ไง? ไม่ว่านายจะตายตอนนี้หรือหลังจากนี้มันก็เหมือนเดิม ตายเร็วก็เกิดใหม่เร็ว ไม่สินายจะไม่ได้เกิดใหม่นี่นา"

Kaugnay na kabanata

Pinakabagong kabanata

DMCA.com Protection Status