Share

บทที่ 13

บรรยากาศในห้องค่อยมีชีวิตชีวามากขึ้น

เเพื่อนของเว่ยเหิงก็ร่าเริงเป็นกันเองเช่นเดียวกับเขา พวกเขาชนแก้วแล้วแก้วเล่ากับเมิ่งซิ่งหลวน

หลังจากดื่มเหล้ากล่องที่สองเสร็จ สวีเจียเจียก็เพิ่งจะมาถึง

เธอคลุมตัวของเธอเสียมิด ปิดประตูแน่นแล้วจึงถอดหมวก หน้ากากและแว่นกันแดดออก

ทันทีที่เธอเห็นเมิ่งซิ่งหลวนก็ปรี่ไปหาด้วยสายตาสดใส

"พี่เมิ่ง!"

แม้เมิ่งซิ่งหลวนรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยกับสัมผัสอย่างรักใคร่ของสวีเจียเจีย แต่เธอก็ไม่ได้ผลักสาวน้อยข้างหน้าออกไป

"พี่เมิ่ง ฉันได้ยินจากน้องเหิงว่าพี่หย่าแล้วเหรอ? จริงใช่ไหม? ถ้าให้ฉันพูดนะ พี่ควรหย่าตั้งนานแล้ว คนอย่างโจวยวี่ไป๋ไม่คู่ควรกับพี่เลยสักนิด"

"จะว่าไปช่วงนี้มีเด็กฝึกวงบอยแบนด์คนสองคนอยู่ในวงเพื่อนๆ เราเนี่ย พวกเขาหน้าตาดีกันทุกคนเลยด้วย ถ้ามีโอกาสฉันจะแนะนำให้พี่เมิ่งรู้จักพวกเขา.."

สวีเจียเจียเป็นคนช่างจ้อ

ทันทีที่เธอเริ่มพูด เธอจะพูดไม่หยุด

เมิ่งซิ่งหลวนหยิบแตงโมขึ้นมาเพื่อปิดปากเธอ "ไว้ค่อยคุยกัน กินอะไรก่อนเถอะ"

ในเมื่อทุกคนมาถึงแล้ว เว่ยเหิงก็ส่งสัญญาณให้เด็กเสิร์ฟนำเค้กเข้ามา

เค้กนั้นมีถึงสิบชั้นส่งกลิ่นหอมหวานฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง

พวกเขาปิดไฟเพื่อให้เจ้าของวันเกิดอธิษฐาน

เมิ่งซิ่งหลวนประสานมือเข้าด้วยกัน

ขอบคุณสวรรค์ที่นำทางเธอกลับมาที่นี่อีกครั้งแทนที่จะยังยึดติดกับโจวยวี่ไป๋เหมือนคนโง่

เมิ่งซิ่งหลวนเป่าเทียน

ขณะที่กำลังแบ่งเค้กอยู่นั้น สวีเจียเจียก็นึกอะไรขึ้นมาได้

เธอกล่าว "ระหว่างทางมาที่นี่ ฉันเห็นอุบัติเหตุรถยนร์บนถนนข้างๆ นี่ ได้ยินมาว่ามีคนถูกรถชนจนปลิวไปไกลกว่าสิบเมตร!"

สวีเจียเจียเปิดปากกว้าง "คนที่โดนรถชนนั่นน่าจะชื่อหลินเช่อ..."

"หลินเช่อ?"

เว่ยเหิงเป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยา เขาหันไปดูท่าทีของเมิ่งซิ่งหลวนทันที ใบหน้าของเธอเรียบเฉยดูไม่ได้ตกอกตกใจ

"พี่เมิ่ง ไอ้สารเลวนั่นตายแล้วจริงดิ?"

ทันทีที่เขาพูดออกไป ห้องอยู่ในความเงียบสนิท

ใครจะไปคาดคิดว่าผู้ชายที่เพิ่งทำตัวกร่างกับพวกเขาเมื่อกี้นี้จะตายทันที?

เมิ่งซิ่งหลวนกัดแตงโมอย่างใจเย็น พูดด้วน้ำเสียงราบเรียบ "เขาเพิ่งจะได้รับกรรมที่เขาสมควรได้รับ"

ไม่มีใครรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาสักนิด มีเพียงแต่ความขนหัวลุกที่แผ่ซ่านไปถึงกระดูกสันหลังของพวกเขา

ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนแรกที่สบถขึ้นมา

จากนั้นเอง เมิ่งซิ่งหลวนก็ถูกล้อมรอบทันที

"พี่เมิ่งดูดวงให้ผมที? ตรวจให้หน่อยว่ามีโชคไหม? ผมจะไม่ตายง่ายๆ ใช่ไหม? "

"ถอยไปเลย พี่เมิ่งดูให้ผมก่อน ผมจะไม่ซวยอะไรในเร็วๆ นี้ใช่ไหม"

"พี่เมิ่ง"

เว่ยเหิงและสวีเจียเจียถูกกันออกมา

ในหัวของสวีเจียเจียเต็มไปด้วยคำถามจนกระทั่งเว่ยเหิงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง

ใบหน้าของสาวน้อยคนนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ เธอสบถด่า "ฉันรู้อยู่แล้วว่าโจวยวี่ไป๋ไม่ใช่คนดี! เพื่อนที่เขามีก็มีแต่พวกชั่วทั้งนั้น! พวกนั้นเหยียดพี่เมิ่งต่อหน้าเขา แต่เขากลับไม่พูดอะไรสักนิด เขายังเป็นสุภาพบุรุษอยู่รึเปล่า?"

"ถ้าให้ฉันพูดล่ะก็ดีแล้วที่ไอ้ชั่วนั่นตาย! ฉันน่าจะลงไปเต้นอย่างมีความสุขเมื่อีก้นี้..."

พวกเขาดื่มกันไม่จบไม่สิ้นจนเช้าตรู่

หน้าประตูบาร์ เว่ยเหิงประคองสวีเจียเจียที่เมาแล้วด้วยมือข้างหนึ่งและคอยลดปีกหมวกของเธอให้ลงมาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

สวีเจียเจียเป็นนักแสดงดัง ปาปารัสซี่นับไม่ถ้วนต่างก็อยากที่จะได้ข่าวจากเธอ แม้จะเป็นเวลาที่สายมากแล้วก็ต้องระวังเสมอ

"พี่เมิ่ง ให้ฉันไปส่งพี่กลับก่อนไหม"

"ไม่เป็นไร นายช่วยดูเจียเจียดีๆ ก็พอแล้ว"

เมิ่งซิ่งหลวนเฝ้าดูเว่ยเหิงขับรถออกไปก่อนจะหันกลับเดินไปอีกทาง

แสงจากโคมไฟถนนโดดเดี่ยวสองข้างทางทอดเงาของหญิงสาวยาว

สถานที่ที่หลินเช่อประสบอุบัติเหตุอยู่ห่างจากบาร์เพียงหนึ่งกิโลเมตร รอยเลือดดำจางๆ ยังคงมองเห็นได้บนพื้น รอบๆ ไม่มีใครเลยสักคน

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status