บทที่สี่

"พี่เซียวคะค่ะต่อไปน้องจะขายแค่ของในเมือง

"ที่บ้านท่านตาเราจ้างคนมาซ่อมแซมใหม่ให้ดีและแข็งแรงนะค่ะ "

 พอผ่านหน้าหนาวไป เราจะเข้าไปอยู่ที่ในเมืองแล้วขายของในมิติของเราเอง

ตอนนี้เรามาเก็บและใส่ถุงแพ็คไว้เป็นถุงละ 1 กิโล จะได้ขายง่ายๆ น้องจะทำผักดองไว้ด้วย

ให้มีหลากหลายสินค้าให้เลือกซื้อ

ช่วงนี้เราจะอยู่ในมิติทำของไว้ขายทุกวันจนจะหมดหน้าหนาวไปก่อนนะคะ

   คนจะได้ไม่สงสัย ส่วนหน้าของพี่  น้องก็จะเอาผ้าปิดไว้เหมือนว่ายังไม่หายดีแล้วก็ที่ขาด้วย 

 พี่ก็แกล้งทำเป็นบาดเจ็บไปก่อนเวลาอยู่นอกบ้าน ส่วนน้องก็จะทำเป็นพาสามีไปหาหมอในเมืองเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของสามีนะค่ะ 

 ซานซานวางแผนและบอกกับสามีของเธอ

"จะทำตามที่ซานซานทุกอย่างครับ"

สามีคนนี้ไม่มีปัญหาต่อจากนี้น้องแค่นอนรอนับเงินพี่จะหามาให้น้องใช้เองครับ"

เซียวหานเย่บอกเมียรักสองคนผัวเมียปรึกษาและเติมเต็มความรักต่อกันในทุกค่ำคืน

ยิ่งเสียงครางหวานของเมียรักเซียวหานเย่ยิ่งแสดงบทรักให้เมียอย่างเร่าร้อน

  ซานซานแทบขาดใจตายคาอกของสามีสามีของเธอชดเชยเวลาห้าเดือนในมิติในแต่ละคืนอย่างถึงใจ

อีกทั้งคำบอกรักซ้ำๆทั้งคืน

ตอนเช้าตื่นมาสามีเตรียมอาหารไว้ให้ซานซานทุกวันเซียวหานเย่ให้เมียรักนอนให้เต็มที่ในช่วงเช้า

เพราะในตอนกลางคืนเป็นเขาที่หาความสุขกับเมียสาวทุกคืน ขอแค่เธออยู่กับเขาไม่ต้องลุกขึ้นมาทำอะไรเลย สามีคนนี้เตรียมไว้ให้หมดทุกอย่างขอแค่เอ่ยปากบอกก็พอ

หลังกินข้าวอิ่มรอบสายซานซานก็จะเข้าสวนทำงานช่วยสามีทุกอย่างในฟามร์ของเธอ 

 จนบ่ายสามก็จะเปลี่ยนมาทำของไว้ในห้องเก็บเสบียงเตรียมไว้ไปขายในเมือง 

 นี้ก็สิบวันแล้วที่กินนอนในมิติวันนี้ตั้งใจจะพาสามีเข้าเมืองไปหาซื้อตึกและบ้าน 

 ซานซานจึงแต่งตัวให้สามีและตัวเธอเอง

แล้วพยุงสามีเดินเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อจะขึ้นรถไปในเมือง 

 ซานซานพาสามีเดินไปที่รถจอดให้คนขึ้นนี่บ้านหัวหน้าหมู่บ้านมีคนรออยู่สองสามคน

ท่านลุงซ่งหัวหน้าหมู่บ้านมองเห็น ก็ร้องทักเซียวหานเย่ว่าอาการบาดเจ็บดีขึ้นหรือยัง   

เขารู้สึกสงสานสองคนผัวเมียยิ่งนัก ที่มีแม่ที่เห็นแก่ตัวอย่างครอบครัวเซียว     

   ที่ไล่และตัดขาดลูกชายกับลูกสะใภ้พอรู้ว่าเซียวหานเย่ได้รับบาดเจ็บและอาจจะพิการ

"ดีขึ้นมากแล้วครับลุงซ่งวันนี้ซานซานจะพาผมไปโรงบาลเพื่อดูแผลและตัดไหมครับลุง

เซียวหานเย่ตอบ

ทุกคนมองสองผัวเมียด้วยความสงสารที่ได้รู้เรื่องลาวตั้งแต่วันที่เซียวหานเย่กลับมาจากค่ายทหาร 

ที่มีเพื่อนเอารถจากค่ายมาส่งในหมู่บ้านตั้งแต่สิบกว่าวันที่แล้ว 

วันนี้พึ่งจะเห็นสองคนผัวเมียออกจากบ้านท้ายหมู่บ้านของตายายเพื่อพากันไปโรงพยาบาล

จากนั้นทุกคนขึ้นรถหมดแล้วนั่งรถมาครึ่งชั่วโมงก็ถึงในเมืองพอลงรถทุกคนต่างก็แยกย้ายไปทำธุระของตัวเองทันที

   เพื่อทำเวลาและรีบมาขึ้นรถกลับบ้านตามเวลาที่กำหนด

เซียวหานเย่บอกกับลูกชายลุงซ่งว่าจะกลับบ้านเอง

  ไม่ต้องรอเพราะต้องซื้อของเยอะและหาหมอนานจะพากันกลับกันเอง

  จากนั้นก็เดินจากไปกับภรรยาสองคน

พอหลับตาคนก็พาซานซานไปที่หน่วยงานของรัฐเพื่อซื้อบ้านและตึกในเมืองเก็บไว้เช่ากินระยะยาว 

 พอมาสำนักงานก็มีคนออกมาต้อนรับสองคนผัวเมียก่อนที่จะเดินมาถึงสำนักงาน 

 ซานซานพาสามีหลบเข้ามิติแต่งตัวใหม่เซียวหานเย่สูง185ขึ้นส่วนซานซาน175สองคนผัวเมียแต่งตัวใหม่ใส่เสื้อผ้าดูดีมีราคา   

พนักงานจึงต้อนรับอย่างดีและแนะนำอาคารตึกแถวที่สร้างใหม่ในย่านกลางเมืองและพาไปดูตึกสามชั้นติดกันหกคูหาที่ยังไม่มีคนจอง 

  ซานซานจึงซื้อทั้งหมดราคาคูหาคูหาละ6000หยวน

ก็ประมาณ36000 หยวนและยังมีบ้านแนะนำอีกสามหลังที่ติดโรงบาลและด้านหลังติดแม่น้ำไหลผ่านเป็นที่ถูกใจซานซานเพราะเนื้อที่เกือบ50หมู่เลยทีเดียว 

  มีเรือนสี่ประสานหลังใหญ่ห้องนอนเป็นสิบห้องด้านหลังเคยเป็นสวนผักผลไม้ที่เจ้าของเดิมเคยปลูกไว้ทั้งผลไม้ 

 แบ่งเป็นสัดส่วนมีสวนกล้วยและมีที่ยกแปลงผักเอาไว้แต่รกร้างมานานหลายเดือน

และมีการผันน้ำเข้ามาในสวนตามร่องสวนเอาไว้อย่างดีราคา15000หยวน 

 และอีกที่ห่างออกไปจากตัวเมืองสามกิโลด้านหลังติดภูเขาและมีลำธารไหลผ่านตรงที่ดินตรงนี้ห่างตัวเมืองราคาจึงอยู่ที่12000หยวนเนื้อที่60หมู่

และซานซานจึงตกลงซื้อทั้งหมด 

 และอีกที่ติดตลาดใหญ่ เป็นตึกแถวสามคูหามีห้องนอนทุกชั้นชั้นละสองห้องและมีห้องน้ำทุกชั้นอีกด้วยชั้นล่างมีห้องครัวด้านหลังยังมีที่ว่างเปล่าอีกอย่างกว้าง

และสามารถปลูกผักได้อีกเยอะและยังมีห้องนอนข้างล่างตึกละห้องราคาจึงแพงกว่าหกคูหาแรกหนึ่งพันหยวนสามคูหานี้จึงตกที่คูหาละเจ็ดพันหยวน 

 แต่เธอซื้อเยอะจึงได้ราคาลดลงแต่ละแปลงให้วันนี้จึงจ่ายค่าบ้านและตึกราคาเต็ม84000หยวน

  แต่พนักงานเห็นเธอซื้อเยอะจึงลดให้สี่พันหยวนซานซานจึงจ่าย80000หยวนถ้วน 

 หลังจากได้โฉดแล้วสองคนผัวเมียจึงเดินสำรวจในตัวเมืองและกินข้าวที่ร้านอาหารของรัฐก่อนจะเอารถออกมาหนึ่งคันคือรถจักรยานออกมาพากันขี่กลับบ้าน