บทที่ 2 เรื่องลำบากใจ

@เดอะ กลาส

เสียงเพลงสากลบีทหนักๆ ที่ถูกเปิดโดยดีเจบนเวที ดังกระหึ่มทั่วบริเวณของผับหรู เหล่านักเที่ยวต่างดื่มน้ำเมาสีอำพัน วาดลวดลายโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงมันส์ ๆ

ส่วนหลักที่กินพื้นที่ประมาณ 3 ใน 4 เป็นโซนธรรมดาสำหรับคนทั่วไป ส่วนห้องกระจกทึบด้านหลัง เป็นโซน VIP ที่ค่าเปิดโต๊ะแพงมาก แต่ก็เหมาะกับพวกดารา นางแบบ เหล่าคนดัง หรือบุคคลมีชื่อเสียงเนื่องจากหากมองจากด้านนอกจะมองไม่เห็นด้านใน เห็นเป็นเพียงเงาสะท้อนเท่านั้น แต่ภายในห้องสามารถมองเห็นบรรยากาศภายในผับได้ โดยแต่ละห้องจะแยกกัน เพื่อความเป็นส่วนตัวของลูกค้า

ผู้คนที่อัดแน่นเบียดเสียดบริเวณโซนธรรมดาของผับ บวกกับแสงไฟวิบวับและเพลงที่ดังกระหึ่ม ทำเอามิลินที่คอยเดินจดออเดอร์จากลูกค้าและเสิร์ฟเครื่องดื่มเริ่มมึน แม้เธอจะไม่ได้ดื่มก็ตาม

เธอต้องพยายามเดินหลบเลี่ยงเพื่อไม่ให้ชนกับเหล่าลูกค้า ทั้งกันเครื่องดื่มในมือหก และปัญหาที่อาจเกิดด้วย

“เฮ้อ” มิลินถอนหายใจออกมา ร่างเล็กยืนพิงอยู่กับบาร์เครื่องดื่ม ด้านข้างของตัวผับ หลังจากตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าเรียก

“เหนื่อยเหรอมิลิน ถอนหายใจเสียงดังเลย” เสียงของพี่ซี รุ่นพี่ที่ทำงานเดินเข้ามายังจุดเดียวกับเธอยืนอยู่ร้องถาม

“แหะ ๆ นิดหน่อยค่ะพี่ซี” เธอตอบกลับพร้อมส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

“เอาน่า เดี๋ยวก็ชิน เวลานี้คนกำลังเยอะ”

“ค่ะ พี่ซีก็สู้ ๆ เหมือนกันนะคะ” เธอยิ้มหวานพลางยกกำปั้น เพื่อให้กำลังใจอีกฝ่ายเช่นกัน

“ฮ่า ๆ น้องมิลินนี่น่ารักนะเนี่ย” รุ่นพี่หนุ่มหัวเราะกับท่าทางน่าเอ็นดูของอีกฝ่าย จนอดเอื้อมมือมายีผมคนตัวเล็กไม่ได้

“น้องมิลิน ช่วยเอานี่ไปเสิร์ฟให้คุณเควินที่ห้องทำงานหน่อยสิ” พี่ใบชาทำหน้าที่ตรงบาร์เครื่องดื่ม ยื่นถาดเหล้าดีกรีแรงขวดหนึ่งพร้อมแก้วบรรจุน้ำแข็งให้กับเธอ

“คุณเควิน...เจ้าของที่นี่เหรอคะ” เธอสอบถามอีกฝ่ายเพื่อความแน่ใจ เพราะเธอเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน อีกทั้งยังไม่เคยเจอกับเจ้าของผับมาก่อน

“ใช่ ๆ เดินเข้าประตูทางขวาของผับนั่นแหละ ตรงไปเรื่อย ๆ ห้องในสุดที่ประตูใหญ่ ๆ” เธอกล่าวพลางชี้ไปที่ประตูเชื่อมระหว่างโซนผับและโซนด้านหลังสำหรับผู้บริหารและผู้เกี่ยวข้อง พนักงานธรรมดาหรือคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้า

เธอยกถาดเครื่องดื่ม เดินไปยังจุดหมาย หลังจากประตูเชื่อมระหว่างสองโซนปิดลง เสียงเพลงที่ดังแทบระเบิดของโซนผับกลับเบาลงมาก จนได้ยินเพียงเสียงบีทเบา ๆ แทน ตลอดทางถูกปูด้วยพื้นพรมสีแดงเข้ม แสงไฟสีส้มที่ถูกติดตั้งไว้ตลอดทางเดินทำให้ที่นี่ราวกับอยู่คนละมิติกับโซนผับด้านนอกเลย ตลอดทางเดินมีประตูไม้สลักลวดลายสวยหรูหลายบาน จนคล้ายกับเธอมาเดินอยู่ตรงทางเดินโรงแรมมากกว่า

ที่สุดทางมีชายร่างใหญ่กำยำสองคน ยืนกอดอกเฝ้าอยู่หน้าประตูที่ดูใหญ่กว่าบานอื่น

“เหล้าของคุณ คะ...คะ...เควินค่ะ” เธอกล่าวเสียงตะกุกตะกัก เพราะท่าทางและสายตาของผู้ชายทั้งคู่ดูน่ากลัว จนเธออดสั่นไม่ได้

“รู้แล้ว เข้าไปเลย” ชายร่างยักษ์คนหนึ่งกล่าว พร้อมเปิดประตูให้เธอ

เธอเดินตัวลีบ ก้มตัวเล็กน้อยก้าวผ่านประตูเข้าไปยังด้านใน เธอพบกับชายคนหนึ่ง นั่งเอนตัวพิงเก้าอี้ทำงานพลางยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาวางพาดบนโต๊ะ ในมือมีเอกสารบางอย่างที่อีกฝ่ายยกมาอ่านทำให้เธอไม่เห็นใบหน้าของชายเจ้าของผับ คุณเควินยังคงไม่ละสายตาจากเอกสาร ทั้งที่เธอยืนอยู่ภายในห้องทำงาน หญิงสาวมองซ้ายมองขวา เพื่อหาที่จะวางถาดเครื่องดื่มในมือ

“เอ่อออ เครื่องดื่มคุณเควินค่ะ” เธอกล่าวออกไปทำลายความเงียบภายในห้อง

“เอาเข้ามาก็วางสิ หรือจะยืนถือไว้แบบนั้น” เสียงดุตอบกลับเธออย่างรู้สึกหงุดหงิดพนักงานสาวที่ยืนนิ่งอยู่ตรงประตูห้องทำงาน

เธอกลั้นใจเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของคุณเควินด้วยความประหม่า เพื่อวางถาดเครื่องดื่มแถวจุดที่ว่างอยู่แม้บนโต๊ะนั้นจะมีขาของชายหนุ่มพาดไว้ สายตาคมละจากเอกสารในมือ เพื่อมองหน้าพนักงานสาวของตัวเอง

“เข้ามาใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นมาก่อน” ชายหนุ่มถามพนักงานสาวสวยตรงหน้า ด้วยสายตาเป็นประกายเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัด ๆ

“ใช่ค่ะ เพิ่งเข้ามาทำงานได้ 2 อาทิตย์ค่ะ” เธอก้มหน้าตอบคำถามอีกฝ่ายไป

“งั้นขอตัวก่อนนะคะ” เธอว่าพร้อมโค้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวกลับ

“เดี๋ยว! เธอชื่ออะไรน่ะ”

“เอ่อ...มิลินค่ะ”

“เดินมาตรงนี้ซิ” เสียงดุกล่าวสั่งกับอีกฝ่าย เมื่อหญิงสาวที่เขาพูดด้วยยืนคุยกับเขาอยู่ห่างไปไกล

สายตาคมสำรวจทั่วใบหน้าจิ้มลิ้มและร่างกายของหญิงสาวอย่างถูกใจ ร่างเล็กสมส่วนค่อย ๆ เดินมาใกล้โต๊ะทำงานของเขา ชุดพนักงานเสิร์ฟผับของเขาไม่ได้เซ็กซี่แต่อย่างใด เป็นเพียงเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเทากับกระโปรงรัดรูปเล็กน้อยสีดำที่ยาวเหนือเข่า แต่เมื่ออยู่บนร่างของพนักงานสาวคนนี้กลับดูเซ็กซี่น่ามองจนเขาเผลอเลียริมฝีปาก

“ค่ะ คุณเควิ...ว้าย” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อแขนถูกอีกฝ่ายกระตุกจนร่างเล็กเซล้มลงไปนั่งอยู่บนตักหนาโดยไม่ตั้งตัว

“จะ...จะทำอะไรคะ ปล่อยฉันเถอะค่ะ” เธอพูดขอร้องอีกฝ่ายเสียงสั่น เมื่อถูกมือหนาโอบรั้งเอวเอาไว้ไม่ยอมให้เธอลุกขึ้น

“หน้าตาน่ารักถูกใจฉันจริง ๆ สนใจทำงานอื่นแทนเด็กเสิร์ฟไหม”

“มะ...มะ...ไม่ค่ะ กรุณาปล่อยฉันเถอะค่ะ” ทั้งสายตาและท่าทีของคุณเควินทำเอาทำกลัวจนสั่นไม่หมด เธอพอจะเดาความหมายคำว่างานของอีกฝ่ายได้ เธอไม่เคยถูกใครคุกคามอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้มาก่อน

“หึ อยากเรียกค่าตัวเท่าไหร่ลองว่ามาสิ” ชายหนุ่มไม่ว่าเปล่า มือหนาเอื้อมมาเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนนิ้วโป้งหนาจะลูบไล้ใบหน้าหวานไปด้วย เธอได้แต่ตัวสั่น พยายามดันอกอีกฝ่ายเพื่อรักษาระยะห่างเอาไว้ จะลุกขึ้นก็ไม่ได้ เพราะไม่มีแรงที่จะต่อสู้กับร่างสูง

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้น ขอร้องนะคะ”

“ฉันเป็นพวกไม่ค่อยยอมอะไรง่าย ๆ ด้วยสิ”

“....”

“ฉันอยาก เอา เธอ” เควินแสยะยิ้มเอาแต่ใจ นาน ๆ ทีจะเจอสาวถูกใจขนาดนี้ ท่าทางซื่อ ๆ อ่อนต่อโลกของเธอ ทำให้เขายิ่งถูกใจ

แม้หน้าตาของเควินจะจัดว่าหล่อมากเลยทีเดียว แต่สายตาและรอยยิ้มของเขาดูเจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูก ยิ่งท่าทีคุกคามเธอแบบนี้ ทำเอามิลินกลัวจนตัวสั่นไปหมด

“กรี๊ดดดดดดด” เธอกรีดร้องเมื่ออีกฝ่ายจู่ ๆ ก็โน้มตัวเข้ามาใกล้หมายจะจูบเธอ

มิลินเบือนหน้าหนีพยายามสุดแรงที่จะดิ้นและผลักอีกฝ่ายออกไปจนกระโปรงเริ่มร่นขึ้นมาสั้นกว่าเดิมเควินจับข้อมือเธอไว้พลางซุกไซ้ใบหน้าตรงบริเวณลำคอของหญิงสาวกลิ่นกายหอมหวานของเธอเป็นสิ่งกระตุ้นความปรารถนาได้ไม่ยาก

มือหนาของเควินลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างเธออย่างจาบจ้วง ก่อนจะพยายามโน้มตัวเข้ามาหมายจะจูบเธออีกครั้ง แต่มิลินก็ยังคงสะบัดหน้าหนี

“ฮึก ปล่อยฉันเถอะค่ะ ขอร้อง” เควินยังคงไม่สนใจคำขอร้องของเธอ หยดน้ำตาเริ่มไหลอาบสองแก้มด้วยความกลัว เธอไม่รู้จะรอดออกจากสถานการณ์เช่นนี้ยังไง

ยิ่งดิ้นเควินก็ยิ่งกอดเธอไว้แน่น มือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบเค้นหน้าอกขนาดเกินตัวของเธอตามอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

..ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตครับนาย”

ราวกับเสียงสวรรค์ที่มาช่วยเธอไว้ เควินหยุดการกระทำที่ทำอยู่ ก่อนจะมองที่ประตูอย่างอารมณ์เสียที่ถูกขัดจังหวะ

“คุณยงยุทธมาแล้วครับ”

“เออ กูรู้แล้ว” เขามองหญิงสาวในอ้อมกอดด้วยความเสียดาย แต่เรื่องงานที่เขาต้องคุยนั้นสำคัญกว่า

“ครั้งนี้รอดตัวไปนะ” เขาหันมาพูดกับเธอก่อนจะปล่อยร่างกายเธอเป็นอิสระ

เธอรีบผละออกจากอีกฝ่าย ลุกขึ้นพยายามจัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เรียบร้อย เธอมองเควินด้วยท่าทางหวาดกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

“กลับไปคิดดี ๆ แล้วฉันจะมาเอาคำตอบเธอใหม่”

เควินพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เอื้อมมือมาลูบไล้ใบหน้าเธอ เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้เธอก่อนจะเดินผ่านเธอออกไปจากห้องทำงาน

“ฟู่” เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มือบางเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ

เริ่มคิดไม่ตกกับวันต่อ ๆ ไป หากเธอยังคงทำงานอยู่ที่นี่ เควินก็คงจะต้องตามราวีเธออีกแน่ และหากมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก เธออาจจะไม่โชคดีรอดออกไปได้