มาเฟียจองรัก

3 ปี ผ่านไป

วิลล์ มาเฟียหนุ่มหล่อ เดินทางออกจากสนามบินคงไปยังเพนต์เฮ้าส์หรูของตัวเอง 

เมื่อมาถึงที่พัก ชายหนุ่มยืนทอดมองไปยังวิวสวยภายในห้อง การกลับมาครั้งนี้ แน่นอนว่าเขามาดูแลสืบทอดเรื่องธุรกิจครอบครัว และอีกปัจจัยหลักคือ เขากลับมาเพื่อตามหาหัวใจ ฝากไว้กับเธอคนนั้น 3 ปีแล้วสินะ

ก๊อก ก๊อก 

“เข้ามา”

“นายครับ”  เสียงลูกน้องคนสนิท ลูคัส

“ว่ามา”

“เรื่องที่นายให้ผมติดตาม เอ่อ คุณยาหยี (ว่าที่นายหญิง) กิจวัตรประจำวันส่วนใหญ่ ไปเรียน และ ชอบแวะคาเฟ่บ่อยๆครับ”

“อืม เธอไปกับใคร”

“ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนครับ เธอมีเพื่อนสนิท 2 คน ผมได้ยินเธอนัดกับเพื่อนว่าเสาร์นี้เจอกันที่คาเฟ่เดิม”

“ที่ไหน”

“คาเฟ่ของแฟนเพื่อนของนายครับ แฟนของคุณอคินครับ”

“หึ” เข้าทางและคิดแผนชั่วออกแล้ว

“ออกไปได้”

“ครับ!”

เจอกันอีกครั้ง เธอจะจำผมได้อยู่มั้ย ส่วนผม… แน่นอนว่าจำได้ไม่เคยลืม

มาเฟียหนุ่ม นั่งจิบไวน์อย่างใจเย็น ย้อนนึกไปเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อน

เด็กสาวคนนั้น เป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้จากอุบัติเหตุขับรถลื่นไหลไปชนต้นไม้ข้างทาง ซึ่งผมกระเกียกตะกายออกจากรถ โดยไม่รู้ตัวว่าสภาพตัวเองตอนนั้นเป็นแบบไหน จู่ๆก็มีรถคันนึงที่ขับเลยไปแล้ว และถอยรถกลับมา มีคนช่วยพยุงผมให้ออกจากรถ กระทั่งได้ยินเสียงใสๆ นั่น ….

“พี่คะ เจ็บตรงไหนรึป่าว ไปโรงพยาบาลไหมคะ เดี๋ยวหนูพาไปค่ะ”

“...”

ผมเงยหน้าขึ้นมองเด็กน้อยคนนั้นที่ถือวิสาสะมาจับแขนผม แล้วถามผมอย่างคนร้อนใจและดูเป็นห่วง

“ไปเถอะค่ะ เอ่อ ทะ ที่ศีรษะของพี่เลือดไหลเยอะมากเลยนะคะ”

ผมเหมือนคนสติหลุด หัวใจเต้นรัวอย่างไม่ปกติ หัวใจที่เคยด้านชากลับมามีปฎิกิริยาอีกครั้ง เพราะเด็กที่พูดมากคนนี้

หลงทั้งเสียงใสๆ หลงทั้งใบหน้า อยากได้ ชอบ อยากฉุด จะเอา  แต่เมื่อมองการแต่งกาย นี่มันเด็กมัธยมชัดๆ

“อายุเท่าไหร่”

“คะ?”

“เธออายุเท่าไหร่”

“เอ่อ สะ สิบเจ็ดปีค่ะ ว่าแต่พี่ถามทำไมเหรอคะ” เธอเอียงคอถามอย่างคนสงสัยและซื่อบื้อ

“เด็กจริงๆ” ผมพึมพำเบาๆ

“เอ่อ งั้นจะไปโรงพยาบาลกันเลยไหมคะ”

ยัง ยังอีก เธอยังไม่หยุดรบเร้าผมให้ไปโรงพยาบาล

“ไม่ไป ฉันรอคนมารับ”

“อ๋อค่ะ งั้นหนูให้พี่ค่ะ” เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูหวานแหววมาให้ …

“พี่เอาไปซับเลือดก่อนนะคะ”

เธอชี้ไปที่ศีรษะของตัวเอง เพื่อบอกว่าให้ผมซับเลือดที่มันไหลอยู่ตอนนี้ ผมรับมาซับเลือดตรงหน้าผากอย่างง่ายดาย แต่ทว่า มันคงไม่ถูกใจคนตัวเล็ก

“มาค่ะ หนูเช็ดให้ดีกว่า” 

เธอแย่งผ้าเช็ดหน้าไปจากมือ ทำท่าจะเช็ดให้ แต่ด้วยความสูงของผม ทำให้เธอต้องเขย่งเท้า เพื่อให้สูงขึ้น และเช็ดเลือดที่ไหลจากหน้าผากให้ได้ ลมหายใจที่รดรินใส่กันนั้นนน กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมา เฮ้อออ ผมเหมือนคนศีลแตก อยากฉุดกลับไปเก็บไว้ที่บ้าน ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันกันเลยทีเดียว

“นายครับ เป็นอะไรมากไหมครับ” ลูกน้องคนสนิทอย่างลูคัสที่เพิ่งมาถึง ดึงสติผมให้กลับมา เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“กูไม่เป็นไร”

(คุณหนูยาหยีครับ รีบกลับเถอะครับ นายท่านรออยู่) เสียงคนขับรถของเธอเอ่ยขึ้น

“ค่ะลุงเมฆ”

“พี่รอเดี๋ยวนะคะ” เธอวิ่งกลับไปยังรถตัวเอง 

“น้ำค่ะ หนูให้ ถ้าเพื่อนพี่มาแล้ว งั้นขอตัวก่อนนะคะ”

ยาหยีงั้นเหรอ ชื่อน่ารักสิ้นดี และสายตาของผมเหลือบมองไปยังชื่อที่ปักไว้ตรงอกด้านซ้าย

ชัดเจน แบบนี้ตามตัวไม่ยากแน่ ทั้งชื่อเล่น ชื่อจริง นามสกุลของเธอ

“นายครับ เด็กคนนั้นเธอขับรถชนนายเหรอครับ”

“เปล่า”

ลูคัส แปลกใจไม่น้อยที่เห็นนายตัวเอง จ้องมองไปยังเด็กน้อยคนนั้นจนรถขับออกไปไกลจนสุดสายตา

“ลูคัส!”

“ครับ!”

“มึงจำหน้าเด็กคนนี้ไว้ให้ดี เธอคือว่าที่นายหญิงของมึงในอนาคต”

“ห๊าาาา” บอร์ดี้การ์ดส่วนตัว ถึงกับอ้าปากหวอ  ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก 

นายน้อยของเขา สนใจผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนั่น เด็กมัธยมชัดๆ จะไม่โดนคดีพรากย์ผู้เยาว์ใช่ไหม หรือเรื่องนี้ต้องรายงานให้นายท่านทราบรึป่าวนะ