ความฝัน

ไอเดีย...

หลังจากวันนั้นฉันก็ย้ายมาอยู่คอนโดของน้าอนงค์ซึ่งโชคดีที่คอนโดอยู่ใกล้มหาลัยมากๆเพราะฉันจะได้ประหยัดเงินค่ารถไปมหาลัย ซึ่งน้าอนงค์บอกให้ฉันอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ แต่ฉันก็เกรงใจน้าอนงค์ก็เลยบอกท่านว่าถ้าระหว่างเรียนฉันหางานทำได้แล้วฉันก็จะย้ายออกไปหาห้องเช่าเล็กๆอยู่เพราะห้องนี้มันใหญ่โตหรูหรามากเกินไปถ้าให้เดาห้องนี้ราคาน่าจะเกินสิบล้าน ฉันกลัวทำห้องน้าอนงค์เลอะเพราะท่านบอกว่าตั้งแต่ซื้อมาก็ไม่เคยเข้ามาอยู่เลยไหนจะข้าวของที่ดูๆแล้วราคาคงจะแพงมากฉันกลัวเผลอทำของๆท่านพังเพราะดูของแต่ละชิ้นที่น้าอนงค์ใช้ตกแต่งห้องแล้วน่าจะเป็นของนำเข้าทั้งนั้น แต่น้าอนงค์ก็ไม่ยอมท่านบอกว่าถ้าจะออกไปเช่าข้างนอกอยู่ก็ให้เช่าห้องนี้ไปเลยท่านคิดราคาไม่แพง ซึ่งฉันก็ตอบตกลงทันที แต่จนถึงตอนนี้ที่ฉันอาศัยอยู่มาสามปีตั้งแต่ปีหนึ่งฉันไม่เคยได้จ่ายค่าเช่าห้องให้น้าอนงค์เลยไม่ว่าจะเป็นค่าเช่าห้องค่าน้ำค่าไฟค่าส่วนกลางเพราะท่านไม่ยอมให้เลขบัญชีธนาคารกับฉันฉันทักไปถามท่านเมื่อไหร่ท่านก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมบอกจนเวลาล่วงเลยผ่านมาจนฉันจะขึ้นปีสี่แล้ว ฉันคิดว่าฉันจะต้องพูดกับน้าอนงค์ให้รู้เรื่องอีกครั้งเพราะฉันเกรงใจที่มาอยู่ฟรีๆตั้งสามปีซึ่งตลอดสามปีที่ผ่านมาฉันเก็บเงินค่าเช่าทุกเดือนเอาไว้เพื่อที่จะให้กับน้าอนงค์ด้วยตัวเองแต่น้าอนงค์เหมือนจะรู้ท่านไม่ยอมมาเจอหน้าฉันเลยมีแค่โทรมาถามสารทุกข์สุกดิบเท่านั้น อ่อฉันลืมบอกไปว่าระหว่างเรียนฉันไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านเช่าหนังสือแม้เงินจะได้ไม่เยอะแต่ก็พอเป็นค่าห้องค่ากินได้เพราะฉันกินอย่างประหยัด ถ้าอยู่ห้องฉันจะทำอาหารกินเองทุกมื้อตอนแรกฉันก็พกไปกินที่มหาลัยด้วยเพราะมันประหยัดค่าอาหารกลางวันแต่โดนยัยปุ้ยเพื่อนสนิทของฉันมันบ่นใส่ว่าฉันประหยัดเกินไปหัดใช้เงินหัดกินข้าวโรงอาหารบ้างมันพูดทุกวันจนฉันไม่กล้าพกไป อยากจะบอกว่าฉันมีมันเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวเมื่อก่อนฉันก็คบเพื่อนหลายกลุ่มนะแต่ไปๆมาๆฉันก็คบแค่ยัยปุ้ยคนเดียว เพราะคนอื่นๆเขาเป็นลูกคุณหนูบ้านรวยกันทั้งนั้น เวลาซื้อกระเป๋ารองเท้านาฬิกามือถือเครื่องประดับใหม่ๆแพงๆก็เอามาอวดกันข่มกันส่วนฉันน่ะเหรอทำได้แค่นั่งมองตาปริบๆเพราะไม่มีปัญญาซื้อของพวกนั้นหรอก ลำพังมือถือที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็ยังผ่อนไม่หมด เพราะเหตุนี้ฉันก็เลยปลีกตัวออกมาเพื่อความสบายใจของตัวเองแต่ฉันก็ยังคุยกับทุกคนได้ปกตินะเพราะไม่ได้โกรธหรือทะเลาะกัน ส่วนยัยปุ้ยก็ไม่ต่างจากฉันเพราะมันก็เป็นนักเรียนทุนเหมือนกันแต่ยัยปุ้ยมันโชคดีได้แฟนรวยแต่ถึงแฟนมันจะรวยแต่มันก็ไม่เคยใช้ของฟุ่มเฟือยเลยนะทั้งที่แฟนมันพร้อมที่เปย์ให้มันทุกอย่างแต่มันไม่เอาอะไรเลยมันบอกไม่อยากให้ใครมองว่ามันมีแฟนรวยเพราะหวังสบายหวังรวยทางลัด แต่ถ้าเป็นเรื่องอาหารการกินบอกเลยว่ามันกินเต็มที่กินแต่ของดีๆแพงซึ่งทุกครั้งเวลาแฟนมันพาไปกินอาหารหรูๆมันก็จะลากฉันไปด้วยทุกครั้งแม้ว่าฉันจะปฏิเสธเพราะเกรงใจแฟนแต่มันก็ไม่ยอม จนแฟนมันบ่นน้อยใจว่าตั้งแต่คบกันไม่เคยได้ไปไหนด้วยกันสองต่อสองเลยซึ่งพอฉันได้ยินฉันก็รู้สึกเกรงใจแฟนมันหนักเข้าไปอีก แล้วรู้ไหมว่าคำตอบของมันที่ตอบแฟนมันคืออะไรมันบอกว่าตราบใดที่ฉันยังไม่มีแฟนมันก็จะพาฉันไปด้วยทุกที่เพราะมันกลัวว่าฉันจะเหงาและน้อยใจ มีบ่อยครั้งที่แฟนมันพาเพื่อนมาเจอมากินข้าวด้วยซึ่งแต่ละคนโปรไฟล์ดีๆทั้งนั้นแล้วก็หล่อมากๆด้วย บางคนก็เข้ามาจีบฉันมาขอเบอร์ขอไลน์ขอช่องทางการติดต่อแต่ฉันไม่ได้ให้พูดแบบตรงๆก็คือไม่เล่นด้วยนั่นแล่ะไม่ใช่ว่าฉันสวยเลือกได้หรอกนะแต่ฉันแค่ไม่สนใจเพราะไม่อยากมีแฟนตอนนี้ฉันอยากตั้งใจเรียนมากกว่าเพราะอีกปีเดียวฉันก็จะจบป.ตรีแล้ว แล้วความฝันของฉันก็คือการได้ไปใช้ชีวิตไปทำงานอยู่ต่างประเทศเพราะมีรุ่นพี่หลายคนที่ได้ทุนเรียนฟรีแบบฉันพอเรียนจบก็จะมีบริษัทที่มีชื่อเสียงและน่าเชื่อถือจากต่างประเทศมาคัดเลือกนักศึกษาที่มีผลการเรียนดีจบตรงตามสาขาที่เขาต้องการชักชวนให้ไปร่วมงานด้วยซึ่งเรื่องนี้ฉันเคยปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษาดูแล้วท่านบอกว่าผลการเรียนของฉันผ่านการคัดเลือกได้ไม่ยากขอแค่ฉันอย่าทำผลการเรียนตกก็พอเพราะแบบนี้ฉันถึงตั้งใจเรียนไม่คิดเรื่องมีแฟนฉันอยากมีอนาคตที่ดีเจริญก้าวหน้าได้ไปทำงานและใช้ชีวิตอยู่ที่โน่นฉันคิดว่ามันคงดีกว่าอยู่ที่นี่เพราะอยู่ที่นี่ฉันก็ไม่มีใคร อย่าหาว่าฉันทะเยอทะยานอยากไปอยู่เมืองนอกเมืองนาเลยนะมันไม่มีใครอยากย่ำอยู่กับที่หรอกถ้าที่ๆอยู่มันดีอยู่แล้ว คนเราก็ต้องอยากมีอนาคตที่ดีกันทั้งนั้น ความฝันของคนเรามันไม่เหมือนกันบางคนอยากทำงานอยู่ใกล้ๆครอบครัวแต่ฉันไม่มีไง