All Chapters of หลงรักร้ายนายตัวแสบ: Chapter 1 - Chapter 10

สวัสดีฉันชื่อไอเดียฉันจะมาเล่าชีวประวัติของฉัน ตอนนี้ฉันอายุ22ปีเรียนอยู่มหาลัยKกำลังจะขึ้นปีสี่ซึ่งที่นี่เป็นมหาลัยที่ขึ้นชื่อว่าดีที่สุดเข้ายากที่สุดและค่าเทอมแพงที่สุดแต่ที่ฉันได้มาเรียนที่นี่ไม่ใช่เพราะฉันรวยหรอกนะ ฉันน่ะเคยรวย ไม่ใช่สิพ่อแม่ฉันน่ะรวยฉันเคยเป็นลูกคุณหนูใช้ชีวิตสุขสบายมาตั้งแต่เกิด แต่แล้วจู่ๆชีวิตที่แสนสุขของฉันก็เปลี่ยนไปความสุขในชีวิตของฉันได้มลายหายไปในพริบตาพ่อกับแม่ของฉันท่านประสบอุบัติเหตุตอนนั้นฉันอายุแค่เจ็ดขวบ ซึ่งพอพวกท่านเสียครอบครัวของลุงกับป้าก็เข้ามาจัดการดูแลทุกอย่างแทนเพราะตอนนั้นฉันยังเด็ก จากที่ฉันไม่เคยต้องทำอะไรเลยเพราะมีแม่บ้านมีพี่เลี้ยงทำให้ฉันก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่างเองไม่ว่าจะซักผ้าล้างจานกวาดบ้านถูบ้านทำกับข้าวเพราะลุงกับป้าสะใภ้ไล่แม่บ้านไล่พี่เลี้ยงออกไปจนหมดทำให้งานบ้านตกเป็นหน้าที่ฉันโดยปริยายทั้งที่ตอนนั้นฉันอายุเพิ่งได้แค่เจ็ดขวบเท่านั้นชีวิตในตอนนั้นของฉันไม่ต่างจากนางเอกในนิยายที่ฉันชอบอ่านเลยสักนิด แต่ที่เข้ามาอยู่ในบ้านไม่ได้มีแค่ลุงกับป้าสะใภ้นะยังมียัยแก้วตาลูกสาวของลุงกับป้าซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันอีกคนซึ่งยัยนั่นมี

วันนี้ร้านเช่าหนังสือที่ฉันทำงานอยู่ปิดฉันก็เลยมีเวลามาเดินตลาดเพื่อหาซื้อของสดไว้ทำกับข้าวกินเพราะของที่ห้องใกล้หมดแล้ว จู่ๆเสียงมือถือฉันสั่นอยู่ในกระเป๋าฉันรีบล้วงมันออกมาดูว่าเป็นใครโทรมาซึ่งคนที่รู้เบอร์โทรฉันก็มีแค่น้าอนงค์กับยัยปุ้ยเท่านั้น ถ้าให้เดาน่าจะเป็นน้าอนงค์เพราะฉันกับยัยปุ้ยเพิ่งแยกกับฉันเมื่อครู่นี้เอง ใช่จริงๆด้วยเป็นน้าอนงค์โทร ดีเลยฉันจะได้ลองขอเลขบัญชีอีกรอบเผื่อน้าอนงค์จะลืมจริงๆ"สวัสดีค่ะน้าอนงค์ น้าโทรมาพอดีเลยคือเดียอยากจะขอ..." ฉันกำลังจะขอเลขบัญชีน้าอนค์แต่ไม่ทันได้พูดจบประโยค"เดียอยู่คอนโดหรือเปล่าลูก""เดียมาซื้อของที่ตลาดกำลังจะกลับค่ะ น้าอนงค์มีอะไรหรือเปล่าคะ""มีจ๊ะเรื่องสำคัญด้วย งั้นไว้เจอกันที่คอนโดนะจ๊ะแล้วเราค่อยคุยกันตอนนี้น้าใกล้จะถึงคอนโดแล้ว""ได้ค่ะเดียจะรีบกลับนะคะ" พอวางสายฉันก็รีบวิ่งสี่คูณร้อยเลยเพราะเกรงว่าน้าอนงค์จะรอนานฉันมาถึงคอนโดภายในสิบนาทีและพอเปิดประตูเข้ามาก็เจอน้าอนงค์นั่งรออยู่แต่....แต่ได้ไม่ได้มีแค่น้าอนงค์คนเดียวมีเด็กผู้ชายที่อยู่ในชุดนักเรียนมอปลายกำลังนอนกระดิกเท้าเล่นมือถืออยู่บนโซฟากลางห้องแต่สายตาฉันไปสะดุดกับเท้า

"เดี๋ยว!!! อย่าเพิ่งเข้าไป""อะไรของนายอีกฉันกำลังจะเข้าไปจัดของๆนายอยู่นี่ไง""เข้าไปในสภาพนี้อ่ะนะ""สภาพไหน" ฉันก้มมองดูตัวเองก็ปกติดีทุกอย่างนะใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยเพราะฉันเพิ่งทำอาหารเสร็จ"เนื้อตัวมีแต่คราบน้ำมันคราบอาหารกลิ่นอีก ผมไม่ชอบให้ห้องของผมมีกลิ่นอาหารเพราะฉะนั้นป้าไปจัดการทำความสะอาดตัวเองก่อนแล้วค่อยเข้าไปหยิบจับของในห้องนอนของผม ผมไม่ชอบคนสกปรกเข้าใจนะ" อื้มมหืมมมไอ้คุณชายไอ้คนรักสะอาดแต่ขี้เกียจทำไรไม่เป็น ฉันทำได้แค่ข่มอารมณ์แล้วเดินกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็รีบออกมา"เสร็จแล้ว??" พอฉันเดินออกจากห้องมาไอ้คุณชายนักรบก็ทักฉันทันทีทันใด"อะไรเสร็จ" "ก็อาบน้ำไง ถามจริงอาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำกันแน่ป้า ผู้หญิงอะไรอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีเสร็จ""ฉันอาบน้ำจะเสร็จเร็วจะเสร็จช้ามันก็ไม่เกี่ยวกับนายไหม แต่ฉันรับรองว่าเนื้อตัวฉันสะอาดแน่นอนย่ะ" ฉันเป็นคนอาบน้ำไวอยู่แล้วเรื่องของเรื่องแต่ฉันก็ขัดทุกซอกทุกมุมนะบอกไว้ก่อน"หึ ของแบบนี้มันต้องพิสูจน์ว่าสะอาดจริงหรือเปล่า" พูดจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วโยนมือถือลงบนโซฟาก่อนจะเดินมาหาฉันที่ยืนอยู่หน้าประ

"มึงมีอะไรก็รีบๆพูดมา""เมื่อกี้ยังลูกเกดโทรมาถามกูเรื่องมึงบอกว่าติดต่อมึงไม่ได้""เออติดต่อได้ก็แปลกละเพราะกูบล็อกเบอร์ไปแล้ว เซ้าซี้น่าลำคาญ""เบื่อแล้วอ่ะดิทรงนี้อ่ะ""มึงก็รู้ว่ากูเป็นพวกเบื่อง่าย""กูอยากรู้จริงจริ๊งว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะเอามึงอยู่""ไม่..." ผมกำลังจะบอกมันว่าไม่มีแต่พูดไม่ทันจบประโยคประตูห้องผมก็ถูกเคาะจากคนด้านนอกไม่ต้องถามว่าใครถ้าไม่ใช่ยัยป้า อ่อทำไมผมถึงเรียกยัยนั่นว่ายัยป้าก็เพราะเธอแก่กว่าผมไงหลายปีด้วยแล้วยัยป้านี่ก็แต่งตัวเฉิ่มเชยซะนึกว่าอายุสี่สิบอัพแต่ดีหน่อยที่ยังดูสะอาดไม่งั้นผมคงให้แม่ไล่ออกไปจากห้องแล้ว ก๊อก ก๊อก ก๊อก"อะไร!!!" ผมตะโกนออกไปอย่างหัวเสียโดยที่ยังไม่ได้วางสายจากไอ้ซี"อาหารพี่ทำไว้ให้แล้วนะอยู่บนโต๊ะถ้ามันเย็นก็เอามาอุ่น""เออ เออ!!!" ผมตะโกนกลับออกไปอย่างตัดรำคาญ ขนาดผมบอกจะนอนก็ยังจะมาเคาะเรียกบ้าป่าววะ"เสียงใครวะไอ้รบ" ไอ้ซีถามผม"ยัยป้า""ใครยัยป้ามึงมีป้าด้วยอ่อ""เออมีแต่มึงไม่รู้จักหรอก""ป้าแน่นะฟังจากน้ำเสียงถึงกูจะได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่แต่กูว่าไม่น่าแก่ถึงขั้นเรียกป้าเลยนะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ หรือมึงซุกเมียไว้ไม่บอกเพื่อน""เมียเชี

ไอเดียร์.....ฉันโมโหมากกับคำดูถูกของไอ้เด็กปากเสียนี่ ฉันเก็บคำพูดของนักรบมาคิดตลอดทางที่เดินมหาลัย นายกล้ามากที่มาดูถูกฉัน ฉันจะไม่ยอมให้นายมาดูถูกฉันเป็นอันขาด ฉันพูดคนเดียวในใจก่อนจะคิดอะไรออก ฉันรีบหยิบมือถือโทรหายัยปุ้ยทันทีหวังว่ามันจะยังไม่ออกมาจากห้อง"ยัยปุ้ยแกอยู่ไหนแล้วอ่ะยังอยู่ห้องหรือเปล่า""ใช่อยู่ห้องแต่กำลังจะออกไปมหาลัยพี่ช้างมารอรับข้างล่างคอนโดแล้วแกมีอะไร""ฉันขอยืมชุดนักศึกษาเก่าแกหน่อยดิ""ชุดนักศึกษาเก่า??""อืมชุดสั้นเสมอหูที่ผัวแกห้ามใส่หลังจากที่ได้กันแล้วอ่ะ""อ้ายนังเดียพูดจาหยาบคาย""พูดเรื่องจริงจะอายทำไม" ฉันกับยัยปุ้ยสนิทกันมากก็เลยกล้าที่จะพูดจาแบบนี้แต่ถ้ากับคนไม่สนิทฉันไม่มีทางพูดอย่างแน่นอน"ว่าแต่แกจะเอาไปทำอะไร""ฉันจะเอาไปใส่""ห๊ะ" มันทำเสียงตกใจจนฉันตกใจตาม"ห๊ะอะไร""แกบอกฉันว่าแกจะใส่ชุดนั้นอ่ะนะ""เออมันแปลกตรงไหนทีเมื่อก่อนแกยังใส่เลย" "ถามจริงทำไมจู่ๆแกถึงอยากใส่ชุดนั้นล่ะ ตอนที่ฉันใส่แกยังชอบบ่นอยู่เลยว่าชุดมันสั้นลุกนั่งก็ลำบากกินอะไรมากก็ไม่ดีพุงปลิ้น""เออน่าฉันมีเหตุผลของฉันก็แล้วกันน่ะ ว่าแต่แกหยิบมันออกมาด้วยเพื่อน อย่าลืมล่ะขอบค