บทที่ 1 แผนเลวของแก๊งเพื่อน

"นี่ไอ้ปอร์เช่ ยัยแว่นนั้นตามติดแกตั้ง 2 ปีแล้ว แม่งโคตรมีความพยายามสูงเลย กูล่ะยอม"

โดมิโนพูดขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้าแห่งความนับถือผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่คิดว่าจะรักมั่นคงขนาดนั้น ถ้าเป็นคนอื่นคงจะมาบอกชอบตั้งนานแล้ว และเขาเองก็คิดว่าแบบนั้นแหละ โคตรสุดยอดเลย

"ถ้ายัยนั่นมาบอกชอบมึง มึงจะเอาหรือเปล่าล่ะ"

ไทเกอร์เอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความใคร่รู้ เอาจริงถึงแม้จะแซวกันตลอด แต่พวกเขาก็ไม่เคยรู้เลยว่าถ้าวันนั้นมาถึง ปอร์เช่จะให้คำตอบแบบไหน แต่ไอ้พวกบ้านี่มันก็ช่างกล้าถามเนาะ

"กูไม่คิดว่าคำถามนี้จะออกมาจากปากมึงนะ"

หลังจากที่เขาเอ่ยออกมาแบบนั้น พวกเพื่อนก็หัวเราะออกมาทันทีอยากรู้คำตอบ ยัยบ้านั่นไม่ใช่สเปคของเขาหรอก ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่เอามาทำเมียเด็ดขาด

"พนันกับกูไหมล่ะไอ้ปอร์เช่"

เขาหันไปมองใบหน้าของไทเกอร์ก่อนจะเลิกคิ้วด้วยความสงสัย มันกำลังจะชวนเล่นตลกอะไรอีกล่ะ สรรหาทำแต่ละอย่างเรื่องดี ๆ ทั้งนั้น

"พนันอะไรวะ"

"กูให้เวลามึงเทอมหนึ่ง หลอกล่อยัยแว่นให้มาเป็นของมึงให้ได้ ถ้าสำเร็จเมื่อไหร่จะทิ้งหรือว่าเลิกก็แล้วแต่เลย"

เขามองใบหน้าของเพื่อนก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบตรงหน้าขาของมัน ความคิดแต่ละอย่างโคตรเหี้ยเลย ชั่วมากเลยด้วย สมกับเป็นมันแหละความคิดจังไรแบบนี้

"แล้วกูจะได้อะไร"

แต่เขาเองก็อยากจะรู้ถึงข้อเสนอ ถ้าเกิดว่าถูกใจอาจจะรับคำท้าก็ได้ เพราะยังไงยัยนั่นก็ยอมคบกับเขาอยู่แล้ว

"เบอร์น้องมะปรางเดือนคณะบัญชี คนที่มึงหมายตาไว้ไง"

อื้อฮือ... ข้อเสนอดี ๆ แบบนี้ คิดว่าเขาจะรับไว้หรือเปล่าล่ะ มันก็แน่นอนอยู่แล้วไหม

"จัดไปเลยมึงเตรียมเบอร์โทรไว้ให้กูได้เลย เพราะยัยนั่นแป๊บเดียวกูก็ได้แล้ว"

เขาเอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ อย่าลืมสิว่ายัยนั่นตามติดเขาอย่างกับผีสิง แค่เข้าไปทำดีด้วยหน่อย ให้รู้สึกว่าเขาเองก็ชอบเธอเหมือนกัน เพียงแค่นี้ก็เดินตามต้อย ๆ แล้ว

"เฮ้ย ๆ เล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงแบบนั้นได้ยังไงวะ ไอ้พวกเลว"

แบรี่เป็นคนเดียวที่นั่งเงียบมาตลอด ฉายาของเขาก็คือพูดน้อยต่อยหนัก แต่ก็นั่นแหละเขาไม่ได้ชอบการทำเรื่องไม่ดีเท่าไหร่ โดยเฉพาะกับความรู้สึกของผู้หญิงมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

"มึงเงียบไปเลยไอ้แบร์ กูไม่ได้เล่นกับความรู้สึกใครโว้ย ก็แค่ตอบสนองความต้องการของยัยนั่นไง มึงไม่เห็นเหรอตามติดเพื่อนของมึงมาเป็นปี ๆ ให้เขาได้เชยชมไอ้ปอร์เช่มันสักเทอมก็ยังดี ถือว่าได้ทำบุญไง ฮ่า ๆ"

ไทเกอร์พูดไปพลางหัวเราะไปยังไม่รู้สึกสำนึก ส่วนปอร์เช่เองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะความหวังเดียวในตอนนี้ของเขาคือเบอร์ของน้องมะปราง อยากจะสอยดาวไงเพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ต้องรีบเร่งแผนการ จะได้ควงดาวบัญชีออกหน้าออกตา...

NRU...

เช้าวันต่อมา...

วันนี้หม้อแกงมีเรียนในช่วงบ่าย แต่เป็นรายวิชาเลือกก็เลยไม่ได้เรียนกับเพื่อนรักที่ชื่อเพนตี้ เพราะลงเรียนคนละตัวกัน หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องเรียนรวมซึ่งมีหลากหลายคณะ เธอเข้าเรียนสายก็เลยจำเป็นต้องไปนั่งข้างหลัง เพียงไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามา

"เอาล่ะนักศึกษาทุกคนวิชานี้เป็นวิชาเลือกเสรี..."

เธอนั่งฟังอาจารย์พูดไปเรื่อย ๆ ด้วยความตั้งใจ แต่ทว่ามีเสียงบางอย่างตรงหน้าห้องทำให้เธอต้องรีบหันไปมอง

"ขอโทษครับที่มาสาย"

หญิงสาวจ้องมองตามเสียงก่อนจะกรีดร้องออกมาภายในใจ นั่นมันปอร์เช่สุดหล่อของเธอนี่นา แสดงว่าเขาลงเรียนวิชาตัวเดียวกันหรือนี่ โคตรดีใจเลยให้ตายสิ ส่วนปอร์เช่เองก็มองมาทางหม้อแกง ก่อนจะรีบเดินเข้ามานั่งตรงเก้าอี้ที่มันว่างอยู่ข้างเธอ

"ขอนั่งด้วยคนนะ"

ปอร์เช่หันมากระซิบข้างใบหูของเธอก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ และตอนนี้หม้อแกงรู้สึกตัวแข็งเหมือนหิน หัวใจเต้นรัวแทบจะทะลุออกมานอกอก กำมือตัวเองไว้แน่นพยายามไม่สนใจผู้ชายที่อยู่ข้างกาย แต่ทว่าสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปมองเขาตลอดเวลา

"หยุดมองเดี๋ยวนี้เลยนะหม้อแกง!"

เธอพยายามหันไปตั้งใจเรียน ฟังอาจารย์ตรงหน้าพูด ในที่สุดชั่วโมงเรียนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

"เอาล่ะนักศึกษาครูจะให้จับกลุ่มทำรายงานเกี่ยวกับมลพิษทางอากาศ จับกลุ่มกันกลุ่มละ 2 คนนะ ส่งงานภายในสิ้นเดือนนี้นะครับ วันนี้พอแค่นี้ก่อน"

พูดจบอาจารย์ก็ถือกระเป๋า และแฟ้มเอกสารเดินออกไปทันที ส่วนหม้อแกงก็เก็บของตรงหน้าเข้ากระเป๋า เงยหน้าขึ้นมองสบตากับชายหนุ่มที่อยู่ข้างกาย แล้วตอนนี้เขาก็มองเธออยู่เช่นกัน

"เอ่อ..."

หญิงสาวรู้สึกเขินจนไม่กล้าที่จะพูดหรือเอ่ยถามอะไร แต่ทว่าผู้ชายตรงหน้ากลับจ้องเธอไม่หยุด จนทำให้รู้สึกหน้าแดงก่ำไม่เป็นตัวของตัวเอง

"คู่กันไหม"

และเมื่อประโยคนั้นเอื้อนเอ่ยออกมา หญิงสาวถึงกับอึ้งและช็อกไปเลย ใครจะคิดฝันว่าวันหนึ่งเขาจะยอมคุยด้วย แถมยังชวนทำงานอยู่กลุ่มเดียวกันอีก

"เอาสิเราก็ยังไม่มีคู่นะ"

เธอเอ่ยออกมาพยายามไม่ให้น้ำเสียงสั่นเครือ ทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่ทว่าความรู้สึกภายในมันเขินหัวใจเต้นแรง ไม่รู้จักควบคุมยังไงแล้วเหมือนกัน

ปอร์เช่ยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ รู้สึกเลยว่าลีลาในการโปรยเสน่ห์ใส่สาวของเขามันยังได้ผลเสมอ แล้วดูสิเขินจนหน้าแดงขนาดนั้น หยิบจับอะไรก็มือไม้สั่นไปหมด คิดว่าเขามองไม่ออกหรือไง

"ดีเลย"

หึ... แผนแรกก็สำเร็จไปแล้ว เพียงแค่ทำให้เธอเป็นของเขา ไม่เกินพรุ่งนี้ก็คงสำเร็จแล้วมั้ง แต่ว่าอาจจะต้องใจเย็นอีกสักหน่อย ค่อย ๆ หยอดทีละนิดทีละน้อย จะได้ไม่ดูรวดเร็วจนเกินไป

"ขอไลน์หน่อยสิ เดี๋ยวจะได้นัดวันทำรายงาน"

เขาส่งโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดไปให้หญิงสาวตรงหน้า หม้อแกงรับโทรศัพท์ของเขามาถือไว้ในมือ กดค้นหา ID LINE ของตัวเอง เพียงไม่นานก็ส่งคืนมาให้ ใบหน้านั้นแดงก่ำไปจนถึงหู เขาจ้องมองเธออย่างสำรวจ เอาจริงเป็นคนสวยคนหนึ่งเลยนะ ตัวเล็กมาก ผิวขาว แต่ดูทำตัวเชยไปหน่อย เนื่องจากการแต่งตัว และการใส่แว่นหนาเตอะ จึงทำให้เจ้าหล่อนไม่ใช่สเปคของเขา

"ยังไงก็นัดวันมาแล้วกันนะ เราไปก่อน"

หม้อแกงพูดจบก็รีบหยิบของ และวิ่งออกไปจากห้องเรียนทันที ให้เธออยู่กับเขาต่อไปแบบนี้ไม่ได้แล้ว อาจจะแสดงออกจนไม่สามารถปิดได้มิดอีกต่อไป

"หึ... เธอเสร็จฉันแน่ยัยแว่น"